5.คนโลภ NC

เดเมียนพ่นควันซิการ์ออกมาจากริมฝีปาก เขาขยี้ปลายซิการ์ที่อยู่ในมือลงไปบนฝ่ามือของชายเบื้องหน้าที่กำลังนั่งตัวสั่นอยู่

ความร้อนจากปลายซิก้าร์เผาไหม้ผิวหนังของเขาบริเวณหลังฝ่ามือจนเนื้อไหม้และแสบร้อนไปหมด

“เจ้าว่าอย่างไรนะบารอนกู๊ด..อาลีนนำเงินมาจ่ายเจ้าเป็นจำนวนสามร้อยเหรียญอย่างนั้นหรือ?”

บารอนวัยชราพยักหน้าด้วยร่างกายที่สั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับท่านเอิร์ลซะด้วยซ้ำ

เดเมียนแค่นหัวเราะออกมาเสียงดัง สตรีผู้นั้น..อาลีนนางเอาเงินมาจากไหนกันนะ ทั้งๆ ที่เมื่อได้ลองนับรวมทรัพย์สินทั้งหมดที่นางมีแล้ว ทั้งบ้านและที่ดินรวมกันไม่ถึงห้าสิบเหรียญซะด้วยซ้ำ

ใครกันที่มันกล้าแตะต้องอาลีนของเขา ใครหน้าไหนมันกล้าทำตัวไม่เจียมตนคว้านางเอาไว้ในอ้อมแขน มันผู้นั้นคือใครกัน?

“ทะ..ท่านเอิร์ลจะให้ข้า ทำเช่นไรต่อไปดีครับ จะให้ยกเลิกงานแต่งกับเจ้าเด็กหนุ่ม อลันนั่นไหม..”

เดเมี่ยนใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มของเขาอย่างใช้ความคิด เขายกแก้วสุราขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหายก่อนจะปาแก้วในมือกระทบกำแพงจนเกิดเสียงดัง

“ในเมื่ออลันหาสินสอดมาให้ลูกสาวของเจ้าเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นการแต่งงานก็จะต้องดำเนินต่อไปสิ”

บารอนกู๊ดมีใบหน้าที่ดำคล้ำมากกว่าเดิม เขาประหม่าอย่างเห็นได้ชัด เพราะว่าท่านเอิร์ลมิได้ทำตามสัญญาที่ให้เอาไว้กับเขาเลย

“แต่เกรซไม่ได้ตั้งครรภ์นะครับ วันใดวันหนึ่งความจริงต้องปรากฏขึ้นมา..”

เมื่อดวงตาของเดเมี่ยนปรายสายตาไปมองหน้าของบารอน เขาก็เงียบปากในทันทีด้วยความรู้สึกหวาดกลัว เดเมี่ยนยกมือขึ้นมาลูบรอยแผลเป็นที่อยู่บนดวงตาของเขาราวกับเขากำลังปลอบประโลมหัวใจของตัวเอง

“หากว่านางไม่ท้อง ก็ทำให้นางท้องสิ ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่ว่าให้เจ้าแค่เล่นละครตบตา ข้าบอกให้เจ้าทำให้อลันมาแต่งงานกับลูกสาวของเจ้า และเรื่องที่นางตั้งครรภ์มันก็คือแผนการของเจ้าเอง มันยกเลิกไม่ได้นะบารอน หากแผนการสุดสมบูรณ์แบบของข้ามีจุดด่างพร้อยเล็กๆ นั่นคือการไม่ให้ความร่วมมือของเจ้า มันจะแย่เอานะ เพราะตระกูลกู๊ดอาจจะไม่มีจมูกเอาไว้ให้หายใจ บนบ่าของเจ้าจะมีแค่ร่องรอยของการถูกขวานบิ่นๆ ฟันซ้ำๆเพื่อให้มันขาดออกจากกัน ข้ารับรองได้เลยว่าหากมันถึงวันนั้นข้าจะเมตตาปรานีเจ้าอย่างถึงที่สุด ข้าจะให้เจ้าตายเป็นคนสุดท้าย ให้เจ้าได้มองดูมารดา ภรรยา บุตรชายและบุตรสาวตายก่อน..เห็นไหมว่าข้าใจดีกับเจ้ามากแค่ไหนบารอน”

ปีศาจ!..นี่ไม่ใช่มนุษย์แล้ว ผู้ที่มีจิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้คือปีศาจอย่างแน่นอน เขาทำงานรับใช้ท่านเอิร์ลโรสเบลมาเป็นระยะเวลาหลายปีทีเดียว เขารู้ว่าท่านเอิร์ลนั้นเป็นคนโมโหร้ายแต่เรื่องใดก็ตามที่มันเกี่ยวข้องกับสตรีที่มีชื่อว่าอาลีน ท่านเอิร์ลมันจะอ่อนไหวมากกว่าปกติ..

เขาถอยหลังไม่ได้เพราะเขาแบกชีวิตของภรรยาและลูกอยู่บนหลัง มีแค่ต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น..

“ครับท่านเอิร์ล จะไม่มีข้อผิดพลาดที่เกิดจากข้าอย่างแน่นอน ข้าจะรับอลันเป็นลูกเขย แต่หากผ่านไปสักระยะหนึ่งข้าสามารถให้เกรซหย่ากับอลันได้ใช่ไหมครับ”

เดเมียนไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาโบกมือเพื่อให้ข้ารับใช้ใส่แผ่นเสียงเข้าไปในเครื่องเล่น และเมื่อเพลงเริ่มบรรเลงเขาก็หลับตาลงในทันที

ข้ารับใช้เดินเข้ามาเพื่อพาบารอนออกไป และข้ารับใช้อีกส่วนกำลังทำความสะอาดเศษแก้วกันอย่างเบามือเพื่อไม่ให้อารมณ์ของท่านเอิร์ลขุ่นเคือง

“เอเดนไปสืบมาหน่อยสิว่า ตอนนี้อาลีน อยู่ที่ไหน..นางอยู่ที่ไหนและอยู่กับใคร..”

เอเดนรับคำสั่งพร้อมกับขี่ม้าออกไปในทันที

“ประกาศออกไป..ข้าจะจบสงครามนี้ภายในสามสัปดาห์ พรุ่งนี้เราจะต้องฝ่าภูเขาเข้าไปในเมืองให้ได้ และอีกสองสัปดาห์หลังจากนั้นข้าจะเด็ดหัวองค์ราชาลงมาเพื่อประกาศชัยชนะให้แก่จักรวรรดิ!!”

เขาไม่มีเวลามาเล่นไล่จับอีกแล้ว เขาจะต้องรีบจัดการศึกให้ครั้งนี้ให้เสร็จสิ้น หลังจากนั้นก็เดินไปรายงานตัวที่เมืองหลวงแล้วกลับไปยังแกบาร์เพื่อตามหาอาลีน

เขาไม่รออีกแล้ว คราวนี้ถึงแม้ว่าจะต้องใช้กำลังเขาก็จะพาเธอไปที่คฤหาสน์โรสเบลให้จงได้

...................

ทำต่ออย่างนั้นหรือ? เขาพูดคำเช่นนั้นออกมาด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน และเมื่อลองมองดูดีๆ นี่ต่างหากนายน้อยดันเต้ที่เธอรู้จัก

นิ้วเปียกลื่นด้วยน้ำมันหอมระเหยกำลังลูบไล้ความตื่นตัวซ้ำๆ จนเข่าของเขาสั่นไหว เพียงแค่ได้รับสัมผัสจากฝ่ามือคู่นั้น ความหฤหรรษ์ก็วิ่งพาดผ่านจนลมหายใจหอบกระชั้น ส่วนนั้นของเขาสั่นระริกมันกระตุกเบาๆ ภายใต้ฝ่ามือ มีหยาดน้ำไหลซึมออกมาไม่ขาดสาย

บอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ถึงแม้ว่าครั้งแรกของเธอจะมอบให้กับบุรุษที่เธอคิดว่าเธอตกหลุมรักเขา แต่หลังจากออกไปจากโรสเบล อาลีนก็คบหากับบุรุษหลายคน แต่กลับไม่มีใครที่ทำให้เธอลืมไม่ลงเหมือนกับท่านเดเมียนเลยแม้แต่คนเดียว เขาสามารถทำให้เธอเห็นเงาของเขาซ้อนผ่านใบหน้าของบุรุษทุกคนที่เคยนอนด้วย ในช่วงเวลาแสนสุขสม ใบหน้าของเขาก็ฉายชัดขึ้นมาในจิตใต้สำนึก ราวกับว่าหัวใจของเธอยังคงร่ำร้องเรียกหาเขาอยู่ตลอดเวลา..มันทรมานแต่ทว่าก็แสนสุขสมจนน่ารังเกียจ

“อาลีน..อะ..อืม! สนใจข้าสิ สนใจแต่ข้าเท่านั้น..”

เสียงของดันเต้ทำให้เธอได้สติ

“ฉันก็กำลังสนใจท่านดันเต้อยู่นะคะ ตรงนี้แข็งมากเลย..ไม่ใช่ว่าตอนนี้อยากจะปลดปล่อยออกมาแล้วอย่างนั้นหรือคะ?”

ฝ่ามือขยับเป็นจังหวะที่เขาคาดเดาไม่ได้ มันสลับกันอย่างคล่องแคล่วเน้นตรงส่วนปลายที่ตื่นตัวขึ้นมาเป็นพิเศษ ส่วนปลายบวมแดงสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายนิ้วของเธอถูแทรกลงบนรอยแยกเปียกชื้นตรงนั้น เรียกความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขาขยับสะโพกไปตามฝ่ามือของเธอโดยสัญชาตญาณก่อนที่ความรู้สึกทั้งหมดจะระเบิดออกมาอย่างรุนแรง

เลือดลมทั่วร่างไหลมากระจุกอยู่ตำแหน่งเดียว ก่อนกระตุกเกร็งปลดปล่อยความต้องการออกมา

ลาวาร้อนระอุไหลรินมาตามฝ่ามือของอาลีน เธอซบใบหน้าลงบนอกของเขาไม่ห่างไปไหนเพราะว่าเขาเป็นฝ่ายที่กอดเธอเอาไว้แน่น หยาดน้ำรักบางส่วนของเขาคงกำลังเปรอะเปื้อนไปตามกระโปรงของเธอเป็นแน่

อาลีนก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงมือของเขาที่กำลังเลิกกระโปรงของเธอขึ้น ส่วนที่พึ่งปลดปล่อยออกไปเมื่อครู่ไม่ได้อ่อนลงอย่างที่ควรจะเป็น ในยามนี้กำลังแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขาของเธออย่างช้าๆ เขาขยับเอวอย่างเอาแต่ใจเพื่อให้ตรงส่วนนั้นเสียดสีกันอย่างเบาๆ

“...ตรงนั้นเปียกไปหมดเลยนะครับ ข้าไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่นเพราะอย่างนั้นข้าไม่ควรรู้สึกดีอยู่ฝ่ายเดียว..”

เธออยากจะหัวเราะออกมากับความมีน้ำใจของเขาซะเหลือเกิน

“นายน้อยกำลังโลภอยู่นะคะ ช่วยถอยออกไปแล้วให้ข้าจัดการอาบน้ำท่านให้เหมือนอย่างเดิมน่าจะดีกว่า..”

ดันเต้หลุบตาลงเพื่อมองหน้าของอาลีน

“แล้วข้า..โลภบ้างไม่ได้รึไง”

คำถามนั้นทำให้ความเงียบปกคลุมเราอยู่พักหนึ่ง เขาทำท่าราวกับสุนัขที่กำลังหาเจ้าของไม่เจอ อาลีนพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธอดึงรั้งกางเกงชั้นในไปไว้อีกฝั่งเพื่อให้ส่วนนั้นของเราสัมผัสกันโดยตรง..

“ท่านโลภเองเพราะอย่างนั้นจะมาว่าฉันไม่ดีไม่ได้นะคะ”