8

..ย้อนไปก่อนหน้านั้นในช่วงเวลาเดียวกันอีก..

โยศิตาสวยกว่าพ่อกว่าแม่ จริงแท้แค่ไหน เธอให้คำตอบใครไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยเห็นหน้าพ่อ

โยธกาบอกกับเธอว่า พ่อของเธอเลิกรากันไปตั้งแต่เธออยู่ในท้องของแม่ได้แค่สองเดือน นั่นหมายถึงว่า...พ่อของเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเธอเกิดมาบนโลกใบนี้

นั่นเป็นเหตุผล...ที่เธอไม่เคยคิดจะออกตามหาหรือถามเรื่องพ่อจากแม่อีกเลย

เขายังไม่รู้เลยว่ามีเธอ เธอจะไปอยากรู้ว่ามีเขาอยู่ไปเพื่ออะไร เนอะ!

โยธกาเป็นสาวใต้หน้าคม ผิวเข้ม สวยในแบบฉบับดวงตาคมขนตางอน โยศิตาผิดแผกไปจากนั้น เธอมีใบหน้าหวานละมุน

ดวงตากลมโตขนตางอนยาว หากแต่มีผิวขาวใส...ดวงหน้าสวยครบครันแบบไม่ต้องเสริมแต่ง

จมูกโด่งคมเป็นสันได้สัดส่วน รับกับริมฝีปากอิ่มเนียนละเอียดที่เหมือนจะเผยอขึ้นนิดๆ ตลอดเวลา

มีไรฟันขาวสะอาดเรียงตัวสวยแบบไม่ต้องไปใช้เครื่องมือแพทย์จัดให้เข้ารูป

คางมนยาวได้รูปเข้ากับโหนกแก้มเล็ก โครงหน้ารูปไข่ หน้าผากกลมมน ช่างเป็นใบหน้าที่สาวหลายคนอยากให้แพทย์ศัลยกรรมทำให้

หากแต่จะทำออกมาแล้ว...ได้สัดส่วนพอดีเสียแบบนี้ได้ คงต้องใช้ความสามารถของแพทย์มากพอดูอยู่

“ปั้นหยา...เย็นนี้พอจะว่างไหมครับ?” หนุ่มเนิร์ดหน้าตาดีที่สุดในบริษัทยืนบิดไปมารอเธออยู่หน้าบริษัท ในเวลาที่ใครหลายคนเลิกงานไปแล้ว

เธอเป็นพนักงานใหม่ไฟแรงที่ยังทำงานอยู่...เพราะปิดโปรเจคไม่ลงตัว ใครจะไปคิดล่ะว่า อยู่ๆ จะมีคนมาดักรอในเวลาที่เธอกำลังหิวโหยอยู่แบบนี้

“ก็...ไม่เท่าไหร่ นายมีอะไรกับเราหรือเปล่า?” เธอพอจะรู้จักเขาบ้าง ผ่านการทำงานร่วมกัน ถ้าจำไม่ผิด เขาน่าจะเป็นวิศวกรที่อยู่ในภาคออฟฟิศ

แต่หน้าที่จริงจังของเขาคืออะไรเธอก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่

“คะ..คือ เรามายืนรอปั้นหยานานแล้วอะ หวังว่าปั้นหยาจะไม่รังเกียจที่จะไปทานข้าวเย็นกับเรา เย็นนี้นะ”

แล้วเขาก็ยื่นดอกกุหลาบสีขาวมาให้ เธอแทบผงะ เพราะเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ตื่นเต้นกับอะไรเทือกนี้

“ไม่ได้หรอกครับ พอดีว่าน้องปั้นหยา...เขาตอบตกลงที่จะไปทานเข้าเย็นมื้อหรูกับพี่เรียบร้อยแล้ว”

เสียงอันดังของคนที่ใครก็ต่างจำน้ำเสียงทรงอำนาจของเขาได้

ผู้จัดการฝ่ายการเงินของบริษัท ที่ยังหนุ่มแน่นและวางอำนาจได้เก่งที่สุดในบริษัท ที่สำคัญเขากะจะเคลมสาวทุกคนที่เข้ามาในนี้

แบบไม่ให้หลุดรอดไปแม้แต่คนเดียว

“ไปกันเถอะครับ น้องปั้นหยา” ใบหน้าตึงของเธอ ไม่ได้ทำให้คนขี้ตู่สำนึกอะไรขึ้นมาได้

“จริงเหรอครับ...ปั้นหยา” แววตาเชิงผิดหวังของหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน เหมือนจะไม่ได้ผิดหวัง ที่เธอจะไม่ไปกับเขา

แต่ผิดหวังที่เธอไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น ที่วิ่งเข้าหาเงินและอำนาจของผู้ชายมักมากคนนี้

นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก!

“พอกันทั้งคู่เลยค่ะ ไหนๆ สองคนก็ยังไม่ได้ทานข้าว ไปด้วยกันเลยสิคะ พอดีว่าดิฉันทานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

และมีธุระที่จะต้องไปต่อ ขอตัวก่อนนะคะ” เสียงเข้มและท่าทีเอาเรื่องของเธอ ทำเอาชายสองคนมองหน้ากันด้วยความอึ้งทึ่ง

นี่ไม่ใช่เหตุการณ์แรกในชีวิต ผู้หญิงทุกคนอยากสวย ยกเว้นเธอ...เธอเป็นคนสวยมาตั้งแต่เด็กๆ โดดเด่นเพียงแค่เดินผ่านสายตาผู้คน

เธอเกลียดความโดดเด่นนี้ เป็นความโดดเด่นที่ทำให้เธอไม่ได้ใช้ชีวิตปกติสุข เธอรักความสงบมากกว่าอะไรทั้งหมดในชีวิต

แต่เหมือนความสงบ ช่างจะอยู่ไกลห่างชีวิตของเธอเหลือเกิน

“ก็ธรรมดานะ...พวกเด็กใหม่ที่ยังไม่มีที่คุ้มกะลาหัว ก็อยากที่จะอัพตัวเองให้อยู่ในบริษัทได้โดยไม่ลำบาก หรือที่สมัยก่อนเขาเรียกเอาเต้าไต่นั่นแหละ” สาวนมโตที่สุดในบริษัทเอ่ยขึ้น ในขณะที่โยศิตาเดินเข้ามาในบริษัท ในยามเช้าตรู่ที่กว่าเธอจะรีเซ็ทหัวใจตัวเองให้กลับมาสดใสได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

ด้วยความที่บริษัทไม่ได้ใหญ่โตสักเท่าไหร่ ทำให้ผู้คนรู้จักกันอย่างทั่วถึง เห็นทีว่า...การตั้งใจทำงานให้ดีเพียงอย่างเดียวทุกอย่างก็จะดีเอง เริ่มจะใช้ไม่ได้เสียแล้ว

“ถ้าผู้ชายเขาเล่นด้วย...ก็จะไม่แปลกอะไรนะคะ แต่นี่เสนอตัวแล้วเสนอตัวเล่า เขาก็ยังไม่เอาอีก อย่างนี้จะเรียกว่าอะไรดีละคะคุณพี่ขา!” สาวลูกคู่อีกรายรีบรับกันขึ้น.พร้อมส่งเสียงหัวเราะอันดัง

โยศิตาในชุดพนักงานบริษัทที่แสนจะเรียบร้อย ชะงักเท้าที่จะเดินเข้าไปยังโต๊ะของตัวเองนิ่ง...

“มีอะไรก็พูดกันตรงๆ ได้นะคะ ไม่ต้องแซะ แซะไปแซะมา ฟังไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่” ประโยคนั้นของเธอ ทำเอาคนทั้งบริษัทอ้าปากหวอ ไม่เคยมีเด็กใหม่คนไหนกล้าแข็งข้อกับแก๊งนี้

เพราะว่าแก๊งสาวนมโตนี้ มีที่คุ้มกะลาหัวเป็นถึงผู้จัดการฝ่ายการเงิน ที่เป็นถึงหลานชายของเจ้าของบริษัท

ซึ่งก็คนเดียวกับที่หมายจะเคลมเธอเมื่อวาน!

“หน็อยแน่ ปากมันร้ายค่ะคุณพี่ขา!”

“เฟียสเหรอ ทำไม ไม่คิดว่าทำอะไรไปแล้วจะมีคนรู้เหรอ?” ลลิลยาหรือลิลลี่ คนที่หน้าอกใหญ่ที่สุดก้าวออกมาหนึ่งก้าว จ้องหน้าอกใหญ่โตของเธอที่ซ่อนอยู่ในชุดเรียบร้อยแบบประเมินออก

ถ้าโยศิตาใส่ชุดรัดๆ อีกนิด...สัดส่วนที่ชวนมองน่าจะไม่มีใครเทียบได้

“ต้องการให้คนรู้ค่ะ รู้ว่าไม่ได้ทำอะไรนอกจากอยากจะตั้งใจทำงาน ขอตัวก่อนนะคะ” เธอมองนาฬิกาและรู้ว่าถึงเวลาทำงานแล้ว เธอไม่ควรจะมาเสียเวลาให้กับคนไร้สาระพวกนี้

หลังจากวันนั้น เธอก็อยู่ในบริษัทด้วยความอยู่ยาก เพราะผู้จัดการฝ่ายการเงิน พยายามสร้างเรื่องและหาเรื่องเธออยู่ตลอดเวลา

หนุ่มวิศวะหลายต่อหลายคน...เดินหน้าเข้ามาจีบ ถึงขั้นจะทะเลาะชกต่อยกันก็มี พวกผู้หญิงหรือชะนีทั้งหลายต่างพากันหมั่นไส้เธอเป็นวงกว้าง

“สวยอันตราย...อย่างนี้เขาเรียกว่าสวยอันตราย” ริชชี่ว่าพร้อมส่ายหน้าขณะเดินทางมารับเพื่อนสาวถึงบริษัท หลังจากได้ยินว่าเพื่อนถูกคุกคามหนัก

“แบบนี้ แกจะอยู่ยังไงวะ ไม่หนักใจแย่เหรอ” ปรียาดาถามด้วยความไม่สบายใจและเป็นห่วง

“ก็หนักใจ แต่ฉันยังไม่อยากหางานใหม่...ให้แม่มาประชดเล่น” กว่าแม่เธอจะอนุญาตให้เธอออกมาทำงานที่เล่าเรียนมา ไม่ช่วยงานที่ร้านได้ มันยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา

งานแรกของเธอ จะมาออกตั้งแต่ยังไม่ผ่านช่วงทดลองแบบนี้ มีหวัง โดนโยธกาพาตัวกลับไปช่วยที่ร้านแน่

เธอดื้อนั้นจริงอยู่...แต่ก็ไม่อยากจะเหนื่อยอะไรขนาดนั้น!

“ไอ้ชะนีพวกนี้ก็เหลือเกิน ขนาดฉันเดินไปรับแก...มันยังมองและซุบซิบได้ ขนาดเวลาเลิกงานพวกมันยังไม่รีบกลับบ้าน รอยุ่งเรื่องของแกก่อน...ประสาท!” ริชชี่ขับรถไปบ่นไป ส่วนคนที่พาเธอมาสมัครงานที่นี่ด้วย ไม่กล้าพูดจาอะไรเพราะรู้สึกผิดที่ช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลย

“ฉันขอโทษนะเว้ยที่ปกป้องอะไรแกไม่ได้เลย ฉันไม่อยากเดือดร้อนว่ะ กว่าฉันจะได้งานนี้...ก็ลำบากอยู่เหมือนกัน” เบียร์ผู้ทำงานเป็นผู้ช่วยผู้ดูแลระบบคอมพิวเตอร์ของบริษัทว่าอย่างเกรงใจเพื่อนๆ

“เห้ย อย่าคิดมากดิวะ ฉันสบาย ฉันโอเคมาก เดี๋ยวทำๆ ไปก็คงดีเองแหละ อีกอย่างหัวหน้างานของฉันเนี่ย เขาเข้าใจฉันดีเว้ย ฉันแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี...ก็ไม่น่าจะมีอะไรละ” เธอพูดไปแบบนั้นเพื่อให้เพื่อนๆ สบายใจ แต่แอบมองหาลู่ทางชีวิตของตัวเองไว้อยู่เหมือนกัน

ย้อนกลับมาสู่เกือบปัจจุบัน

หลังจากที่ถูกไล่ออกจากงาน โยศิตาย้อนกลับไปดูคอร์สออนไลน์สอนหญิง ที่เธอได้เคยบันทึกเอาไว้ เมื่อไม่นานมานี้

‘ผู้หญิงเรา...เกิดมาในร่างอ่อนแอกว่าเพศชาย ผู้ชายจึงเหมือนจะเหนือกว่า โดยเฉพาะเรื่องเพศ แต่คอร์สนี้ครูลี่จะทำให้ผู้หญิงทุกคนเก่งกว่าเพศชาย...ในเรื่องเพศนี่ล่ะค่ะ สาวเวอร์จิ้นก็เรียนรู้ได้ มารู้ทันชายไปพร้อมๆ กันนะคะ’ ภาพนมเด้งดึ๋งของลลิลยาสาวที่ถืออภิสิทธิ์มากมายในบริษัท ทำให้เกิดสัจธรรมเล็กๆ ในใจผู้หญิงอินดี้อย่างโยศิตามาได้สักพัก

จริงแหละ...ที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลยที่ลลิลยามาวุ่นวายกับเธอ แต่มามองอีกมุมหนึ่ง สังคมกลับให้ความยำเกรงผู้หญิงแรงๆ พวกนั้นมากกว่า

แล้วผู้หญิงเรียบร้อยแบบเธอ...ก็ดูเหมือนว่าจะเสียท่าให้เขาไปเสียหมด ถ้าจำเป็นต้องเรียนรู้อะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองเป็นคนที่เฟียสขึ้นได้จริงๆ

อย่างที่เคยโดนกล่าวหา เธอก็ควรจะทำ

เธอจะเป็นเด็กเสี่ย...ให้แม่เธอหัวใจวายเล่น!

ให้แม่พวกผู้ชายที่พยายามหาผู้หญิงใส่พานให้ลูกชายตัวเอง แทบจะโยนพานทิ้ง!

เอาสิ...เธอจะไม่ยอมเป็นผู้อ่อนแอให้ใครรังแกอีกต่อไปแล้ว!