3.อันตรายต่อหัวใจ

ยูรีชกำลังส่งสายตาเพื่อร้องของความช่วยเหลือส่งไปให้เคทสาวใช้เพียงคนเดียวของเธอ แต่ทว่าดูเหมือนคุณหัวหน้าสาวใช้จะรู้ทัน

“ไม่ได้นะคะเลดี้ ต้องอยู่ด้วยกันตามลำพังเท่านั้น เลดี้และท่าน ดยุคจะได้ใช้เวลาในการทำความรู้จักกันได้ดีมากยิ่งขึ้น ด้วยเหตุนั้นข้าจำเป็นที่จะต้องพาสาวใช้ทั้งหมดออกไป ไม่เว้นแม้แต่สาวใช้ส่วนตัวของท่าน ข้าอยากให้เลดี้เคารพธรรมเนียมของตระกูลแอนเธียด้วยนะคะ”

มีธรรมเนียมเช่นนี้อยู่ด้วยอย่างนั้นหรือ? วันแรกของการเข้ามาที่คฤหาสน์แน่นอนว่าทางท่านดยุคควรให้เธอได้ตั้งหลักหรือไม่ก็ปรับตัวให้คุ้นชินหน่อยสิ มีอย่างที่ไหน วันแรกก็ให้เราอยู่ในห้องเดียวกันโดยที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนน่ะ

แต่ถึงแม้ว่าในใจจะไม่เห็นด้วยกับธรรมเนียมนั้น ทว่าเมื่อเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แอนเธียแล้ว ยูริชก็หาเหตุผลในการปฏิเสธคำกล่าวของคุณหัวหน้าสาวใช้ไม่ได้เลย

เธอก็แค่ต้องอยู่ในห้องนี้จนถึงรุ่งเช้า แค่เท่านั้นเอง..ท่านดยุคคงจะไม่คิดทำอะไรที่มัน..ไม่เข้าท่าหรอกใช่ไหม

ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ ประตูห้องนอนที่แสนกว้างใหญ่นี้ก็ถูกเปิดออก..

สิ่งแรกที่ยูริชสัมผัสได้คือกลิ่นหอมของสบู่ มันเป็นกลิ่นที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคือกลิ่นของอะไร เป็นกลิ่นหอมเย็นๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้กลิ่น

กลิ่นหอมสดชื่นถาโถมเข้ามาในจมูก เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ช่างเป็นกลิ่นที่ชวนให้เข้าไปใกล้เพื่อสูดดมมันจริงๆ

“..ยินดีต้อนรับเข้าสู่คฤหาสน์แอนเธีย อย่างเป็นทางการนะยูริช”

ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาคือพระเอกของนิยายเรื่องนี้ รู้อยู่แล้วว่าใบหน้าของท่านดยุคคงจะหล่อเหลาและจับสายตามากๆเลยล่ะ รู้อยู่แล้วว่าเขาคงจะมีใบหน้าที่ยากจะละสายตา

จากการอ่านนิยายมาทำให้เธอค่อนข้างคิดว่าท่านดยุคแลนซิลจะต้องหล่อมากแน่ๆ ..แต่ทั้งๆ ที่รู้และเตรียมใจมามากมายขนาดนั้น เธอยังคงทำใจให้ชินกับใบหน้านั้นไม่ได้อยู่ดี

มนุษย์สามารถมีรูปลักษณ์ที่วิเศษมากขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ? เขาดูดีมากเสียจนเธออยากจะหยิบกระดาษและพู่กันขึ้นมาเพื่อวาดภาพใบหน้าของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย

“..ยูริช? ..ที่ใบหน้าของข้ามีอะไรติดอยู่อย่างนั้นหรือ?”

เมื่อล่วงรู้ว่าเธอจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างเสียมารยาทมากเกินไป ยูริชก็รีบก้มหน้าลงเพื่อเป็นการขอโทษ

“ขะ..ขออภัยด้วยค่ะท่านดยุค คือว่าข้าเสียมารยาทไปแล้ว”

แลนซิลอมยิ้มที่มุมปากกับท่าทางตกใจของเธอ เขาสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำเท่านั้นในวันนี้..

เธอยังคงงดงามและดวงหน้านั้นยังคงสวยหวานละมุนเหมือนกับที่เขาเคยเห็น ยูริช..เกรย์ สตรีที่ทำให้เขาอดทึ่งกับความสามารถที่มากมายของเธอไม่ได้เลย

“ที่คฤหาสน์แอนเธียมีธรรมเนียมว่าสตรีที่จะเข้ามาเป็นนายหญิงของที่นี่จะต้องนอนร่วมห้องกับเจ้าของคฤหาสน์จนถึงช่วงเวลาก่อนแต่งงาน หลังจากนั้นถึงจะสามารถย้ายเข้าไปอยู่ที่ห้องของดัชเชสได้  เรื่องนั้น..เจ้าคงไม่ติดขัดอะไรหรอกใช่ไหม หากจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้กับข้าน่ะ”

พระเจ้าช่วย..ท่าทีการพูดและน้ำเสียงที่ทุ้มละมุนนั้นเกือบทำให้เธอตาลาย ชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบผู้นี้จะมาเป็นสามีของเธอจริงๆ อย่างนั้นหรือ ไม่อยากจะเชื่อเลย..

นี่คงเป็นชีวิตที่หลายๆ คนใฝ่ฝันหากว่าที่จุดปลายสุดของทางเดิน..ไม่ได้มีความตายรอคอยเธออยู่น่ะ

“ข้ายินดีทำตามธรรมเนียมปฏิบัติของตระกูลแอนเธียอย่างเคร่งครัดตามที่ท่านดยุคต้องการเลยค่ะ..”

แลนซิลจุดยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ เขาเดินเข้าหายูริชก่อนจะยกมือขึ้นมาเพื่อโอบกอดเธอเอาไว้

“เช่นนั้นในคืนนี้..”

แต่ทว่ายูริชกลับก้มตัวลงเพื่อหลีกเลี่ยงอ้อมแขนนั้น

“แต่ทว่าทางตระกูลเกรย์ก็มีธรรมเนียมเช่นเดียวกัน นั่นคือก่อนวันแต่งงาน จะกระทำเรื่องที่ลึกซึ้งมากกว่าการกอดไม่ได้ค่ะ ข้าเคารพกฎและธรรมเนียมของทางตระกูลแอนเธียแล้ว ข้าจึงหวังอย่างยิ่งว่าท่าน ดยุคจะเคารพกฎของตระกูลเกรย์บ้าง..”

นั่นมันกฎ..บ้าบออะไรกันนะ!

“ด้วยความยินดียูริช เช่นนั้นเราไปนอนด้วยกันเถิด”

สามเดือนก่อนที่เราจะแต่งงาน และหากสามเดือนนี้เขาทำให้เธอยินยอมโอนอ่อนให้เขาไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกเขาว่าแลนซิลเลย..

เขายกมือขึ้นมาแล้วโอบกอดยูริชเอาไว้ แลนซิลเอียงใบหน้าเพื่อซบลงบนศีรษะของเธอ

“ข้าดีใจที่เจ้าตอบรับการแต่งงานนะยูริช”

เธอหลุบตาลงเล็กน้อย ชายหนุ่มที่มีชาติตระกูลที่ดีงาม และมีใบหน้าอันเป็นที่ใฝ่ฝันของบุรุษเช่นเขา มีเหตุผลอะไรกันนะที่เลือกภรรยาจากตระกูลที่ใกล้จะล่มสลายเช่นเธอน่ะ

“ทำไมถึงเป็นข้าอย่างนั้นหรือคะ..ข้าไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นตัวเลือกของท่านดยุคด้วยซ้ำ”

แลนซิลหัวเราะเบาๆ

“นั่นสินะ..ทำไมข้าถึงเลือกเจ้ากันนะ เพราะดวงหน้าที่สะสวยราวกับตุ๊กตาที่มีชีวิต หรือเพราะนัยน์ตากลมโตที่ไร้เดียงสานี่กันแน่..”

มีเหตุผลมากมายที่เล่าออกมาในวันนี้ก็คงไม่หมด ว่าทำไมถึงเลือกเธอมาเป็นดัชเชส แต่แลนซิลไม่คิดจะบอกมันออกไปในวันนี้หรอก เขาจะทำให้ยูริชค่อยๆ ค้นหาเหตุผลเหล่านั้นจนพบเจอด้วยตัวของนางเอง

“....”

แน่นอนว่าในคืนแรกที่ได้นอนบนเตียงที่แสนกว้างใหญ่และนุ่มนวลเช่นนี้ เธอย่อมนอนไม่หลับ ไม่ว่าจะเหตุผลแปลกที่หรือว่าเหตุผลว่ามีหนุ่มหล่อมานอนข้างๆ เธอ..

ยูริชพบว่าการนอนหงายมันน่าเขินอายมากเกินไปเพราะว่าเขาดันนอนตะแคงแล้วหันหน้ามาหาเธอในยามนี้เธอจึงตัดสินใจนอนตะแคงเพื่อหันหน้าไปอีกฝั่ง และนั่นแหละที่ทำให้ยูริชคิดผิดมหัน

เพราะในทันทีเธอหันหน้าไปอีกฝั่ง ท่านดยุคก็เข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง

เธอจะห้ามเขาก็พูดไม่ออก เพราะก่อนหน้านี้เธอประกาศออกไปแล้วว่าให้เขากอดได้..

เขารวบเส้นผมของเธอไปไว้อีกทาง ก่อนจะปัดมือผ่านเบาๆ ราวกับไม่ได้ตั้งใจ พาให้ขาอ่อนลุกชัน

ฝ่ามืออุ่นสอดลึกจากชายกระโปรงขึ้นมา และนั่นทำให้ยูริชสะดุ้งในทันที

“ทะ..ท่านดยุคยังไม่นอนอย่างนั้นหรือคะ”

เธอจับมือของเขาที่กำลังอยู่ในชุดนอนของตัวเองเอาไว้ในทันที ก่อนจะพยายามต่อต้านด้วยการดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา

แต่ก็ดูเหมือนแรงขัดขืนเล็กๆ นั้นจะไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย

“ก็นอนอยู่นี่ไง..ยูริชข้าแค่กอดเจ้าเท่านั้นเอง ยังมิได้กระทำการอันใดที่มากกว่าการกอดเลยแม้แต่น้อย”

เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อเช่นนี้ เรียกว่ายังไม่ทำมากกว่าการกอดอีกอย่างนั้นหรือ?

นี่มันอันตรายมากเกินไปแล้ว..อันตรายมากเกินกว่าหัวใจของเธอจะรับไหว