2.วันแรก

เมื่อรุ่งเช้าเดินทางมาถึง รถม้าของตระกูลแอนเธียก็เดินทางมาเยือนที่ด้านหน้าคฤหาสน์ของตระกูลเกรย์ ถึงแม้ว่าตระกูลเกรย์นั้นจะเป็นตระกูลขุนนางที่เก่าแก่ แต่ทว่าเพราะท่านเคาน์คนก่อนเสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม นั่นทำให้ในคฤหาสน์เกรย์เหลือเพียงสตรีเท่านั้น ท่านเคาน์เตสที่ต้องเลี้ยงดูทั้งแม่สามีและบุตรีทั้งสองคนจึงไม่อาจนำพาตระกูลที่เคยรุ่งเรืองกลับไปทรงอำนาจเหมือนเก่า เคาน์เตสเกรย์นั้นราวกับสตรีที่ล้มเหลวไปทั้งชีวิต เพราะเมื่อนางพยายามแล้วไม่เกิดความสำเร็จ เช่นนั้นสตรีวัยกลางคนจึงหันไปพึ่งพาการพนันและสุรา..เพื่อปลอบประโลมจิตใจที่แหลกสลายของตน โชคร้ายจึงร่วงหล่นลงมาสู่ดรุณีน้อยทั้งสองคน

อลิซาผู้เป็นพี่ยังคงเข้าร่วมงานในแวดวงสังคมอยู่เสมอ และนางพยายามอย่างยิ่งที่จะตามหาขุนนางผู้สูงศักดิ์มาแต่งงานด้วย อีกสิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับคือท่านเคาน์เตสเกรย์คือหญิงงาม และท่านเคาน์ผู้ล่วงลับคือชายหนุ่มผู้สง่างามเช่นเดียวกัน นั่นจึงทำให้ผลผลิตความรักของทั้งคู่ เป็นดรุณีน้อยผู้งดงามจับสายตา

อลิซาและยูริชได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามแห่งจักรวรรดิ มีจดหมายมากมายส่งมาสู่ขอสตรีทั้งสอง แต่ยังไม่มีใครให้สินสอดได้มากมายเฉกเช่นตระกูลแอนเธีย

นั่นจึงทำให้ท่านเคาน์เตสเกรย์ตอบตกลงในทันทีเมื่อนางเห็นมูลค่าสินสอด ถึงแม้จะแปลกใจว่าเหตุใดสตรีที่ท่านดยุคสู่ขอนั้นถึงเป็นยูริชที่เก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหน..

“ข้ามารับเลดี้ยูริชครับ”

เจอมัวพ่อบ้านวัยกลางคนส่งรายการสินสอดที่เขานำมาให้แก่ท่านเคาน์เตส

“เรื่องการแต่งงานท่านดยุคต้องการจัดงานแต่งที่ไหนกันคะ?”

“เรื่องนั้นท่านดยุคเป็นผู้สมถะและเรียบง่าย จึงจะจัดเพียงงานเลี้ยงเล็กๆ ที่เป็นส่วนตัวในคฤหาสน์เท่านั้นครับ”

รอยยิ้มของเคาน์เตสเกรย์พลังแข็งค้างอยู่บนใบหน้า นางเห็นว่าสินสอดที่ท่านดยุคส่งมอบให้นั้นค่อนข้างมีมูลค่าสูง ด้วยเหตุนั้นจึงคิดว่าท่านดยุคจะจัดงานแต่งที่แสนยิ่งใหญ่เสียอีก

“อา..อย่างนั้นเองสินะคะ ข้าจะให้สาวใช้ขึ้นไปตามยูริชให้นะคะ”

ถึงแม้ว่าจะเป็นห่วงยูริช แต่จะทำอย่างไรได้ เพื่อให้คฤหาสน์ตระกูลเกรย์ยังคงอยู่ นางจำเป็นที่ต้องได้เงินมาใช้หนี้ แต่ถึงแม้ว่าพ่อบ้านผู้นี้จะกล่าวว่าท่านดยุคเป็นพวกสมถะ ทว่าดูจากความร่ำรวยแล้ว ท่านดยุคคงไม่เลี้ยงดูยูริชให้อดอยากหรอก เผลอๆ เด็กคนนั้นคงจะมีการเป็นอยู่ที่ดีมากกว่าอยู่ที่นี่ด้วย ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า..นางควรจะห่วงอลิซาต่างหาก ลูกสาวคนโตของนางที่ยังไม่ได้แต่งงาน

เมื่อได้ครอบครองเหมืองเพชรแล้ว จากนี้ไปอลิซาก็ไม่ต้องใส่ชุดซ้ำๆ เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงให้อายใครอีกแล้ว การหาคู่ของอลิซาก็คงจะทำได้ง่ายขึ้นอย่างแน่นอน..

.

.

“ไม่คิดจะล่ำลากันเลยรึไง หรือว่าเพราะกำลังจะได้เป็นดัชเชสก็เลยไม่คิดเห็นหัวพี่แล้วอย่างนั้นสินะ”

ยูริชแค่นหัวเราะ พี่สาวที่วันๆ เอาแต่วิ่งวุ่นเตรียมตัวไปงานเลี้ยงเพื่อหาสามี พี่สาวที่คอยแต่จะขโมยภาพวาดของเธอไปขาย..พี่สาวที่นำเงินเดือนทั้งหมดที่ได้จากทางการ ไปซื้อชุดเดรสชุดใหม่ของตัวเอง

ยังมีอีกมากมายที่หากให้เล่าก็คงบอกเล่าออกไปไม่หมดหรอกถึงความดีของพี่สาวเธอน่ะ

“อย่ามาทำเหมือนกับว่าเราคือพี่น้องที่รักกันขนาดนั้นเลย..พี่ไม่เคยสนใจคนอื่นนอกจากตัวเองอยู่แล้ว ข้าเองก็กำลังเลียนแบบพี่อยู่นี่ไง ข้าไม่ควรสนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง..ที่ผ่านมาข้าเห็นแก่คนอื่นมากไปก็เลยโดยเอาเปรียบสารพัด แต่ตอนนี้ไม่เอาแบบนั้นแล้วล่ะ..หากข้าก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์แห่งนี้ไป เราสองคนก็นับว่าไม่เคยรู้จักกันก็แล้วกัน”

อลิซ่าแสยะยิ้ม

“อวดดีไปเถิดยูริช ข้าได้ยินถึงข่าวลือของท่านดยุคมาด้วยล่ะ เขาคือชายรูปงามที่เจ้าชู้ใช่เล่น กอดมันเอาไว้ให้แนบแน่นก็แล้วกัน ตำแหน่งดัชเชสของเจ้าน่ะ ข้าจะรอดูวันที่เจ้าถูกเฉดหัวออกมาจากที่นั่น! อย่าหวังว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก เพราะข้าจะไม่มีวันต้อนรับเจ้าอย่างแน่นอน”

ไม่กลับมาแน่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง..ฉันจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่เลยล่ะ

“คุณหนูคะ ท่านพ่อบ้านตระกูลแอนเธียมารับแล้วค่ะ”

ยูริชพยักหน้าก่อนที่เธอจะหิ้วกระเป๋าใบเล็กขึ้นมา

“ไปกันเถอะเคท”

สาวใช้ผู้นั้นส่งยิ้มให้กับคุณหนูยูริช ก่อนที่นางจะรีบถือกระเป๋าตามคุณหนูลงไป

“เห็นไหมว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเจ้า แม้แต่วันที่มารับเจ้าไปจากคฤหาสน์ ท่านดยุคยังส่งพ่อบ้านมาเลย!”

ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ต้องโกรธ ไม่มีเหตุผลที่ต้องไม่พอใจในเรื่องนั้นด้วย แต่มีเหตุผลที่ต้องดีใจนะ..ต้องดีใจสิที่เธอจะได้ออกไปจากคฤหาสน์เกรย์เสียที

“เชิญครับเลดี้”

พ่อบ้านเจอมัวส่งยิ้มให้กับยูริชอย่างเป็นมิตร เขาพยักหน้าเพื่อให้อัศวินเดินไปช่วยคุณหนูและสาวใช้หิ้วกระเป๋ามา

ของใช้ของยูริชมีน้อยยิ่งนัก มีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและอุปกรณ์วาดภาพเท่านั้น

เคทยื่นมือไปจับมือคุณหนูของเธอเอาไว้

“ถึงแม้จะไม่รู้ว่าที่คฤหาสน์แอนเธียเป็นเช่นไร แต่ข้ามั่นใจว่าที่นั่นจะต้องดีมากกว่าที่คฤหาสน์เกรย์อย่างแน่นอนค่ะคุณหนู”

ดวงตาของยูริชปรายสายตาออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง เธออมยิ้มที่มุมปากอย่างอารมณ์ดี

“ที่นั่นต้องดีกว่าอยู่แล้วเคท จากนี้ไปเรามาตั้งใจใช้ชีวิตด้วยกันเถอะนะ”

ขอให้ท่านดยุคใจดีกับเธอด้วยเถอะนะ..

.

.

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แอนเธียนะคะเลดี้”

หัวหน้าสาวใช้ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไรเธอเลย แต่ถึงอย่างนั้นสตรีผู้นี้ก็มีใบหน้าที่เคร่งขรึมเกินกว่าจะเรียกว่านางยินดีที่ได้พบเธอ

“ค่ะ เพราะข้าเติบโตมาโดยไร้แม่นม กิริยามารยาทบางอย่างของข้าอาจจะบกพร่องไปบ้าง ฝากคุณหัวหน้าสาวใช้ช่วยแนะนำด้วยนะคะ”

หัวหน้าสาวใช้ถึงกับเบิกตากว้างกับความอ่อนน้อมถ่อมตนของว่าที่ดัชเชส

“เรื่องนั้นคือหน้าที่ของข้าอยู่แล้วค่ะ คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะทำให้ท่านเป็นดัชเชสที่สมบูรณ์แบบเองค่ะ”

เรื่องนั้นยูริชเตรียมใจมาแล้ว ว่าเธออาจจะต้องฝึกหลายอย่างเพื่อให้เป็นดัชเชสของตระกูลแอนเธียที่สง่างาม และไม่ทำให้ท่านดยุคต้องอายใคร

แต่เธอไม่ได้เตรียมใจมาว่าในวันแรกของการเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แอนเธีย เธอต้องมานอนร่วมเตียงกับว่าที่สามีเลยนะสิ

“นี่คือธรรมเนียมค่ะคุณหนู เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนแต่งงานพวกท่านทั้งสองจะต้องสนิทสนมกันทั้งทางร่างกายและจิตใจ”

ยูริชรีบคว้าข้อมือของหัวหน้าสาวใช้เอาไว้

“แต่ว่า..ข้ายังไม่ได้แต่งงานเลยนะคะ จะมานอนห้องเดียวกันได้อย่างไร อีกทั้งข้าไม่รู้เรื่อง..อย่างว่าเลย..”

หัวหน้าสาวใช้ระบายยิ้มหวานส่งให้ว่าที่ดัชเชสผู้งดงาม

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ ท่านดยุคได้รับการเรียนการสอนมาบ้างแล้ว หากไม่รู้จะทำอย่างไรก็แค่ทำตามท่านดยุคก็พอ..”

ดะ..เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อนสิ!!