1.พยายามแล้ว

“วันนี้ข้าดูเป็นอย่างไรบ้างเจอมัว”

คำถามของนายท่านผู้กำลังหมุนไปมาอยู่ด้านหน้ากระจกบานใหญ่ ทำให้เจอมัวอดที่จะรู้สึกสงสัยมิได้..

ท่านดยุคของเขานั้นช่างสมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน ทั้งเรื่องใบหน้าที่ราวกับรูปสลัก ความหล่อเหลาของนายท่านเป็นที่กล่าวขานในหมู่สตรีอย่างยาวนาน อีกทั้งนายท่านยังได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่เลดี้ชนชั้นสูงอยากแต่งงานด้วยเป็นที่สุด

“วันนี้นายท่านก็ยังคงไร้ที่ติเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยครับ”

พ่อบ้านวัยกลางคนกล่าวออกมาพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นมาสองนิ้วเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้พูดผิดหรือว่าพูดเล่นเลยจริงๆ

แลนซิลมองกระจกอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมา..พ่อบ้านมิได้โกหกเรื่องภาพลักษณ์และใบหน้าของเขาจริงๆ นั่นแหละ เพราะกระจกเงาเบื้องหน้าก็สะท้อนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของเขาออกมาอยู่ดี

หากมิใช่เรื่องรูปลักษณ์..เช่นนั้นแล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนกันแน่นะ

เขาเองก็ศึกษาเรื่องอย่างว่ามาเยอะมากพอสมควรเพื่อให้การเข้าหอของเรามันสมบูรณ์แบบมากที่สุด แต่แล้วทำไมกันล่ะ..ทำไมยูริชภรรยาของเขาถึงไม่ยอม..ให้เขาทำเรื่องเช่นนั้นเสียที!!

แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนกันฟะ!! เจ้าหนูของเขาก็ใช้งานได้ดีพร้อมสู้รบทุกสถานการณ์ แต่ทำไมยูริชถึงได้ปฏิเสธเขาอยู่ตลอด..หรือเพราะเธอไม่ชอบเขารึไงกัน

.

.

.

ย้อนกลับไปก่อนการแต่งงาน

“...เพราะอย่างนั้นเมื่อท่านย่าเห็นชอบเรื่องการจัดงานแต่งของลูกและทางตระกูลแอนเธีย แม่จึงคิดว่าเราควรจะจัดงานแต่งกันในอีกสามเดือนเป็นอย่างไรยูริช”

กว่าสิบปีแล้วที่ฉันเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาโดยตลอด ฉันรู้ว่านี่มันยากจะเชื่อแต่ว่าดูเหมือนฉันจะเข้ามาสวมร่างของยูริชในตอนเก้าขวบ และนี่คือนิยายแนวพระเอกมีลูกติดที่แสนฮ็อทฮิตแห่งยุค

นิยายเรื่อง ฉันจะโอบกอดความเจ็บปวดของคุณเอาไว้เอง เนื้อเรื่องก็เดาได้ไม่ยาก พระเอกมีลูกติดเป็นเด็กสี่ขวบที่แสนน่ารัก แต่พระเอกกับลูกชายไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก อาจจะเพราะหลังจากที่คลอดลูก้าออกมา ภรรยาของพระเอกก็เสียชีวิตทันที ทำให้พระเอกมีปม เด็กน้อยก็มีปมพ่อไม่รัก แต่แล้ววันหนึ่งนางเอกก็เข้ามาแล้วช่วยให้ทั้งลูก้าและแลนซิลพระเอกของเรื่องนี้มีความเข้าอกเข้าใจกันมากขึ้น..ความสัมพันธ์ในครอบครัวของแลนซิลก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับและแน่นอนในหนทางสุดท้าย แลนซิลก็ตกหลุมรักวาเนสซ่านางเอกของเรื่องนี้..

เนื้อเรื่องในนิยายก็จะดำเนินตามสูตรสำเร็จของนิยายแนวนั้น แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ฉันดันเข้ามาอยู่ในร่างของยูริช ที่กำลังจะถูกส่งไปแต่งงานกับแลนซิลพระเอกของเรื่องนี้เนี่ยนะสิ..

แน่นอนว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันพยายามอย่างยิ่งในการขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้ จะแต่งเข้าไปได้อย่างไรกันในเมื่อหนทางสุดท้ายของฉัน..มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่น่ะ

ฉันยื้อมาได้สองปี และนี่คือคำสั่งเด็ดขาดจากท่านย่าผู้เป็นผุ้นำตระกูล

“ท่านแม่คะ..แต่ว่าข้าไม่..”

“ยูริช..เรื่องการแต่งงานของสตรีนั้นไม่สามารถคำนึงถึงใจของเจ้าได้หรอกนะ แม่เองก็มีชะตากรรมเช่นนี้ ลูกก็รู้ว่าตระกูลของเรากำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน เราเป็นหนี้มหาศาลตั้งแต่ที่ท่านพ่อของลูกเสียไป..ลูกรัก..ครั้งนี้แม่บอกได้เลยว่าเราทุกคนต้องการพึ่งพาลูกนะ”

เพราะท่านดยุคยื่นข้อเสนอเรื่องการแต่งงานให้ ว่าเขาจะยกเหมืองเพชรและที่ดินให้เป็นค่าสินสอด

อันที่จริงฉันเองก็อยากจะเอ่ยถามเหมือนกัน ว่าหากนำเงินค่าสินสอดของฉันไปใช้หนี้หมดแล้ว หลังจากนั้นหากท่านย่าและท่านแม่สร้างหนี้สินขึ้นมาอีก คราวนี้จะส่งใครไปแต่งงานอีกล่ะ..

ชีวิตของตัวประกอบนี่มัน..เฮงซวยดีชะมัด!

ที่ผ่านมาฉันไม่ได้นอนดูตระกูลตัวเองติดหนี้ไปเฉยๆหรอกนะ แต่เพราะในนิยายไม่มีเหตุผลที่ยูริชและแลนซิลแต่งงานกันเลยนะสิ ไม่มีเรื่องของยูริชเขียนบรรยายเอาไว้เลย มีแค่บอกว่ายูริชคือสตรีที่อ่อนโยนเท่านั้นเอง

ฉันพยายามหาเงินจากการขายภาพวาดเพื่อมาซื้ออาหารและของจำเป็นในตระกูล แต่ก็ดูเหมือนจะไม่พออยู่ดี

หรือว่าเป็นแบบนี้มันอาจจะดีแล้วก็ได้ หากว่าฉันแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลแอนเธีย อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องอดอยากและออกไปหาเงินอีก

ก็แค่..ไม่ร่วมเตียงกับท่านดยุคก็พอ

ในระหว่างที่เป็นดัชเชส ฉันก็ต้องเก็บเงินเดือนเอาไว้ และรอคอยวันที่ท่านดยุคยื่นหนังสือหย่าเพียงเท่านั้นก็พอ

มีกฎหมายระบุเอาไว้ว่า หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่กระทำหน้าที่ของสามีหรือว่าภรรยา อีกฝ่ายสามารถส่งคำร้องเพื่อขอหย่าได้

ดีล่ะ..ดูเหมือนว่านี่จะเป็นหาทางที่ดีที่สุดแล้ว เพราะตัวฉันเองก็ไม่เหลือทางเลือกใดๆ ให้เลือกแล้วล่ะ

“ค่ะท่านแม่..ลูกจะแต่งงานกับท่านดยุคเอง แต่มีข้อแม้นะคะ..”

รอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนพลันแข็งค้าง

“ข้อแม้อะไรกันยูริช?”

“ข้อแรกหลังจากที่ข้าแต่งงานไปแล้ว ข้าไม่อยากให้ใครหน้าไหนไปหาข้าทั้งนั้น ไม่ว่าจะเดือดร้อนเรื่องอะไรก็ทำได้แค่ส่งจดหมายไปเท่านั้น และข้าจะไม่ช่วยเหลือเรื่องเงินกับใคร ไม่ว่าจะเป็นท่านแม่หรือว่าท่านย่า”

“ยูริช..นี่เจ้า!!”

“และข้อสอง อย่าขัดขวางเมื่อข้าและท่านดยุคจะหย่ากัน มีข้อแม้แค่สองข้อนี้เท่านั้นค่ะ หากว่าท่านแม่และท่านย่ายินยอม ข้าก็จะประทับลายนิ้วมือลงไปบนหนังสือสมรสในทันที”

พอกันทีครอบครัวเฮงซวยแบบนี้ เธอจะไม่กลับมาที่นี่แน่ๆ

“ยูริช..ก็ได้ แม่ยินดีที่จะทำตามที่ลูกต้องการ และแม่ก็คิดว่าท่านย่าเองก็จะยินยอมด้วยเหมือนกัน เพราะอย่างนั้นลูกประทับตราลงไปบนหนังสือสมรสนี้เถอะ”

ยูริชจ้องมองหนังสือสมรสด้วยแววตาที่เหนื่อยล้า เธอพยายามแล้ว พยายามอย่างถึงที่สุดในการขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้แต่ดูเหมือนเรื่องใหญ่โตเช่นนี้จะเกินกำลังของเธอมากไปหน่อย

หรือเพราะว่าในนิยายกำหนดเอาไว้แล้ว ว่าเธอต้องแต่งงานกับพระเอกนิยายเรื่องนี้น่ะ เพราะอย่างนั้นต่อให้พยายามแค่ไหนก็เปลี่ยนเส้นเรื่องในนิยายไม่ได้อยู่ดี

ว่าแต่..เธอจะเปลี่ยนจุดจบของตัวเองได้ไหมนะ หรือว่าเธอต้องตายเพื่อให้พระเอกกับนางเอกรักกันงั้นเรอะ!

ยูริชสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เธอจะประทับรอยนิ้วมือลงไปบนกระดาษที่เขียนชื่อเอาไว้ว่าใบสมรส..ระหว่างท่านดยุคแลนซิลแห่งตระกูลแอนเธีย และเลดี้ยูริช แห่งตระกูลเกรย์

“ดีมากยูริช ทางตระกูลแอนเธียจะมารับตัวลูกวันพรุ่งนี้ แม่จะสั่งให้สาวใช้ไปเก็บของให้ลูกนะ”

วันพรุ่งนี้? กะทันหันขนาดนั้นเชียว..