Chapter 5 ผู้ปกครอง

*สถานีตำรวจ

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะร้อยเวรในสถานีตำรวจ ด้านหลังของฉันมียี่หวากับพวกเพื่อนๆนั่งรออยู่ด้วย ส่วนคู่กรณีของฉัน

"ผมไม่ยอมนะ รู้มั้ยผมลูกใคร?"

ไอ้ผู้ชายหน้าม่อนั่นไง เหตุการณ์ที่ผับก่อนหน้านี้คือมันถูกฉันฟาดหน้าไปหลายทีพร้อมกับด่ามันด้วย หน้ามันมีรอยช้ำและรอยเล็บข่วน มันนั่งเชิดหน้าอย่างผู้มีชัยอยู่ข้างๆเมียมันนั่นแหละ

มันโวยวายบอกจะเอาเรื่องฉันให้ถึงที่สุดเพราะทำร้ายร่างกายและหมิ่นประมาทมันด้วย

"ลูกใครแล้วไง พ่อมึงใหญ่นักเหรอ"

ฉันก็ไม่ได้กลัวไง พอถูกฉันตอกกลับมันก็หันหน้ามาทะเลาะกับฉันอีก

"เออ มึงคิดว่าเป็นผู้หญิงปากดีแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรเหรอวะ"

"ก็ทำสิ มึงทำเลย..."

"หยีๆ พอแล้ว อย่ามีเรื่องกันสิ"

แล้วยี่หวาก็เข้ามาเขย่าตัวฉันเพื่อห้ามปราบไว้ก่อนพร้อมกับเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังนั่งหน้าเครียด

"นี่พวกคุณ ที่นี่โรงพักนะครับ ถ้าพวกคุณจะมีเรื่องกันต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจผมจะเชิญพวกคุณไปสงบสติอารมณ์ในห้องขังทั้งคู่นะครับ"

"หยี ใจเย็นๆก่อนนะ ให้พี่คุยเอง"

ยี่หวาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ใส่ฉันก่อนจะหันไปหาผู้ชายคนนั้น

"คือว่า...ฉันขอโทษนะคะ"

"ขอโทษมันทำไม"

ฉันกระตุกแขนพี่สาวตัวเอง แต่ยี่หวาก็ขัดใจฉันด้วยการหันไปคุยดีๆกับมันอีก

"คือฉัน..."

"พวกฉันไม่คุยกับเด็กแบบพวกแก พวกเราไม่ยอมนะคะคุณตำรวจ เชิญพ่อแม่ผู้ปกครองมันมาคุยดีกว่าค่ะ"

พวกแกโตมากเลยสินะ'รู้มั้ยผมลูกใคร?' เหอะ ตัวเองยังหลบอยู่ใต้เงาพ่อแม่แท้ๆ

"คือ ได้ค่ะๆ ฉันตามผู้ปกครองมาแล้ว รอสักครู่นะคะคุณตำรวจ"

ฉันหันไปมองหน้าพี่สาวอีกครั้ง พี่ฉันจะตามใครมาเคลียร์?

พ่อกับแม่เลี้ยงฉันเหรอ...ไม่มีทาง

หรือย่า...ก็ยิ่งกว่าไม่มีทางอีก

หรืออาจจะเป็นป้ากับน้าฉัน...แต่ถ้าสองคนนี้มา ดูท่าแล้วน่าจะมีคดีเพิ่มแหงๆ

"หวา ตามใคร..."

ฉันกำลังจะอ้าปากถามแต่หูก็ได้ยินเสียงวิ่งมาทางนี้พร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคย

"ยี่หวา ยาหยี"

ควับ~

"นาย..."

ไอ้บ้านี่ ยี่หวาตามอีตานี่มาทำไมวะ!

1 ชั่วโมงผ่านไป...

"งั้นพวกเรากลับก่อนนะแก"

"อื้อ ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อน"

"ก็เพื่อนกันนี่นา กลับดีๆล่ะ เอ้อ ยาหยีพวกพี่ไปก่อนนะ"

ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่ทำแค่เพียงพยักหน้าด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก พวกเพื่อนๆของยี่หวาแยกกันกลับไปแล้ว ส่วนฉันก็กำลังจะกลับเหมือนกัน

"หยี กลับด้วยกันสิ"

พี่สาวฉันบอก ฉันหันไปมองเธอเคืองๆเพราะไม่พอใจที่เธอตามไอ้หมอนี่มาช่วยเคลียร์เรื่องนี้ให้ เรื่องมันจบลงด้วยดีก็จริงแต่ฉันไม่ได้ดีใจเลยที่ต้องรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเขาน่ะ

"ไม่อ่ะ กลับเองได้"

ฉันตอบพลางจะเดินไปแต่เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อน

"เดี๋ยวไปส่ง"

"ก็บอกว่ากลับเองได้ หูแตกเหรอ"

ฉันหันไปแหวใส่เขา แต่นายนั่นแค่ทำหน้าตายใส่ฉัน ยิ่งเห็นก็ยิ่งหมั่นไส้ หมอนี่ยอมจ่ายค่าทำขวัญกับค่าเสียหายให้สองคนนั่นตั้งหลายหมื่น

รวยมากกก!

"หยี ทำไมพูดกับพี่ธันแบบนี้ พี่เขามาช่วยเรานะ"

ยี่หวาเข้ามากระตุกแขนฉันยิกๆ จนฉันพ่นลมหายใจออกมา

"ก็ไม่ได้ขอให้มาช่วยป่ะ"

"แต่พี่ขอเขาให้มาไง"

ฉันกรอกตาก่อนจะหันไปหาเขา

"ต้องคลานเข่าเข้าไปกราบขอบคุณมั้ย?"

ฉันประชดเขานั่นแหละ นายนั่นถอนหายใจพลางมองหน้าฉันนิ่งๆ

"หยีอ่า..."

"กลับบ้านไปเหอะหวา"

ฉันบอกพลางจะเดินออกไปอีกแต่ก็ถูกดึงแขนไว้

หมับ~

"เห้ย ปล่อย!"

ฉันสะบัดแขนอย่างแรงแต่เขาก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไร

"เดี๋ยวไปส่งเอง เข้าใจนะ"

เขาพูดก่อนจะพยักหน้าแล้วยื่นกุญแจรถให้ยี่หวาไปเปิดรถรอ จากนั้นเขาก็ทำการลากฉัน

"ไม่ อย่ามายุ่งดิวะ"

ฉันยื้อแขนไว้ ทำไมนายนี่ของจุ้นจ้านกับฉันจังนะ

ฟลุ่บ~

พอฉันดิ้นและยังขืนตัวไว้เขาก็ถอนหายใจก่อนจะปล่อยแขนออกจากข้อมือฉันแต่พอฉันจะถอยหลังหนีเขาก็คว้าข้อมือฉันอีกรอบพร้อมกระตุกแขนฉันอย่างแรงจนเซเข้าไปหาเขาเพราะไม่ทันตั้งตัว แล้วเขาก็รวบตัวฉันไว้

"เห้ย ทำบ้าอะไรเนี่ย!"

ฉันโวยวายและดิ้นพล่าน เรายื้อกันอยู่หน้าสถานีตำรวจนั่นแหละ

"อยู่นิ่งๆ"

เขาบอกฉันและคิดว่าฉันจะฟังมั้ย

"โอ้ย บอกว่าจะกลับเองไง หูหนวกเหรอห๊ะ"

ฉันกัดฟันและมองค้อนเขา

"ดึกป่านนี้แล้ว เกรงใจคนอื่นบ้าง"

เขาหลุบตาลงมามองฉันนิ่งๆ เขายังนิ่งได้ในขณะที่ฉันเหมือนโดนน้ำร้อนลวกนี่นะ ฮึ่ย!

บรื้นนน~

ขณะที่เรากำลังยื้อกันอยู่ก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดใกล้ๆ พวกเราชะงักและหันไป เจ้าของรถเลื่อนกระจกลงมาเรียกฉัน

"ยาหยี"

"ปล่อย เพื่อนฉันมารับแล้ว"

ฉันสะบัดตัวอีกครั้งและคราวนี้เขายอมปล่อยฉัน ฉันตวัดสายตามองเขาที่ยังคงทำแค่ใบหน้านิ่งๆอยู่

"อ้อ แล้วก็เงินที่จ่ายไปฉันจะใช้คืนให้แน่ไม่ต้องห่วง"

"ไม่..."

"ถึงนายจะรวยมากถึงขนาดเอาเงินไปเปย์คนนู้น คนนี้ตามใจชอบก็เหอะ ฉันไม่ใช่เด็กของนายไม่ต้องมาเปย์ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณนาย"

พูดจบฉันก็เดินหนีไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ทันที

ไม่นานรถคันนี้ก็ขับมาจอดในลานจอดรถของหอพักที่ฉันเช่าอยู่ คนที่ขับมารับฉันเขาชื่อ'เสือ' เขาพักอยู่ข้างห้องน่ะ จริงๆแล้วหมอนี่อายุเท่าพี่สาวฉันแต่เป็นเด็กซิ่วมาเรียนพร้อมฉัน เราค่อนข้างสนิทกันจนปล่อยผ่านและลืมว่าเขาอายุมากกว่าไปแล้ว ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ถือสาอะไรด้วย อย่างที่บอกว่าเขาอยู่ข้างห้องฉันแล้วก็เรียนคณะเดียวกันแต่แค่คนละสาขา แล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เที่ยวกลางคืนแทบทุกวันฉันก็เลยอาศัยไปกลับกับเขาบ้างในบางครั้งน่ะนะ

"ขอบใจนะที่ไปรับ"

ฉันบอกเขาเมื่อเราลงมาจากรถแล้ว เขาเดินควงพวงกุญแจรถตามหลังฉันมา

"อืม ว่าแต่อะไรทำให้เกรี้ยวกราดในที่ทำงานขนาดนั้นเนี่ย"

เขาถาม

"อย่าถามเลยเหอะ ไม่อยากพูดถึงมัน"

พอคิดถึงไอ้เวรนั่นแล้วอารมณ์เสียจริงๆนะ ให้ตายเหอะ!

"แล้ววันนี้ไม่ไปไหนเหรอ"

ฉันถามตอนที่เดินเข้าไปในลิฟต์แล้วเขาเดินตามมาด้วย

"ก็ว่าจะไปอยู่ แต่เธอโทรตามก่อนไง"

"ฉันผิด?"

"เปล๊า ถ้าบอกว่าวันนี้ไม่อยากเที่ยวจะเชื่อป่ะ"

"เสียงสูง ไม่ใช่ว่ามีสาวรออยู่ที่ห้องแล้วเหรอ"

"เบื่อจริงๆคนรู้ทัน"

เสือพูดกลั้วหัวเราะ ฉันส่ายหัว จะไม่ให้รู้ทันได้ยังไง นายนี่พาสาวมาออกจะบ่อย จริงๆแล้วห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่เขาพักอาศัยอยู่แบบถาวรหรอกนะ แต่เป็นห้องที่เขาพาสาวๆมาเล่นระบำจ้ำจี้อะไรพวกนั้นมากกว่า เขาเคยบอกฉันว่าคอนโดส่วนตัวของเขาไม่เคยมีสาวคนไหนได้ขึ้นไปเลย

"แล้วไหนพี่สาวเธอล่ะ เห็นเมื่อกี้บอกอยู่กับพี่สาวไม่ใช่เหรอ"

"อืม ปล่อยให้กลับไปกับไอ้หมอนั่นแล้ว"

"ผู้ชายคนนั้น อ้อ แฟนพี่สาวเธอเหรอ"

"ไม่ใช่หรอก พวกชอบจุ้นจ้านน่ะ"

ฉันพูด เสือมองหน้าฉันอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรก่อนที่เราจะเดินออกจากลิฟต์เมื่อมาถึงชั้นที่พวกเราอยู่กัน

"จริงๆฉันก็อยากเห็นหน้าพี่สาวเธอนะ"

"เว้นพี่ฉันไว้สักคนเถอะ"

ฉันหยุดยืนที่หน้าห้อง เสือหัวเราะก่อนจะเดินไปหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง

"นั่นแหละเธอต้องรีบแนะนำให้ฉันรู้จักเลย จะได้เว้นไว้ให้"

เสือพูดในขณะที่เราสองคนไขกุญแจที่ประตู

"ไว้คราวหน้าละกัน"

ฉันยิ้มก่อนจะหมุนลูกบิดประตูแต่ก็หันไปพูดกับเขาอีก

"เอ้อ"

"ว่า?"

"ทำอะไรก็...เบาๆหน่อยแล้วกัน วันนี้ฉันอยากนอนพักจริงๆ"

"เห้ย พูดอะไรของเธอ นี่นอนฟังเสียงเหรอ"

"ใครเขาอยากจะฟัง ก็นายน่ะรุนแรงเอง"

ฉันหัวเราะ จริงๆไม่ได้ยินอะไรหรอก แค่แกล้งหยอกเขาขำๆ

"สงสัยฉันต้องเปลี่ยนที่ใหม่ซะแล้วมั้งเนี่ย"

"อันนี้ก็แล้วแต่นะ"

ฉันยักไหล่ก่อนจะหัวเราะส่งท้ายแล้วเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูลงทันที

เห้อ วันนี้ต้องนอนพักผ่อนสมองหน่อยล่ะเพราะพรุ่งนี้ฉันโดนที่ผับเล่นงานแน่ๆ คอนเฟิร์มเลย

_____

พี่ธันต้องนิ่งขนาดไหนถึงจะปราบยัยปีศาจของไรท์ได้เนี่ย 555