Chapter 2 เพื่อนร่วมงาน

*Paradise Pub

"โหยแก สวยมากเลยอ่ะ แพงมั้ยๆ"

"ก็ไม่เท่าไหร่หรอกแก"

"พี่เค้าสายเปย์เลยเนอะ นี่ขนาดยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนนะเนี่ย ถ้าเมื่อไหร่ที่แกตกลงคบกับเขาล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเค้าจะทุ่มขนาดไหน เนอะ"

"บ้า ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก นี่มันแค่ของขวัญเล็กๆน้อยๆเอง"

ซ่าาา~

ฉันเปิดน้ำล้างมือหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ได้ยินแม่สามสี่คนนี่คุยกันเสียงดังลั่นห้องน้ำ ดูเหมือนจะอวดสร้อยคออยู่มั้ง

"อ้าว พี่ยาหยี สวัสดีค่ะ"

และคงเพราะเสียงน้ำที่ฉันเปิดถึงได้เรียกให้พวกนั้นหันมามองฉัน ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มก็ทักทายฉัน ฉันเหลือบมองหน้าเธอและเห็นสร้อยเส้นนั้นบนต้นคอขาวเนียนที่เธอกำลังอวดกับเพื่อนๆอยู่

"อืม"

ฉันครางรับสั้นๆพลางล้างมือไปด้วย

"วันนี้มาไวจังเลยนะคะ"

"ก็ปกติ"

ฉันโต้ตอบ ไหนๆก็คนทำงานร่วมกัน

"อ้อ งั้นแสดงว่าทุกวันมินนี่ไม่ทันได้สังเกตุเอง"

"คงงั้นมั้ง"

"พี่หยีคะ ชุดมินนี่โอเคมั้ย?"

แล้วเธอก็เขยิบเข้ามาหาฉันอีก เธอถามฉันถึงเรื่องชุดที่เธอใส่ทำงาน ฉันปิดน้ำดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือก่อนจะหันมามองเธอ

กวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า...

"อืม ใส่อะไรก็ใส่เถอะ อย่าแก้ผ้าก็พอ"

ฉันตอบ ชุดที่เธอใส่น่ะ ตั้งแต่วันแรกที่ทำงานร่วมกับฉัน เธอดูเป็นดีเจแนวเซ็กซี่เพราะการแต่งตัวที่เปิดเผยมากกว่าคนปกติ วันนี้ก็เช่นกัน เธอใส่เกาะอกครึ่งตัวสีแดงกับกระโปรงยีนส์แล้วก็ใส่เสื้อคลุมแต่ฉันมั่นใจเลยว่าพอขึ้นไปยืนบนเวทีดีเจแล้ว เหมือนวิญญาณอะไรสักอย่างเข้าสิง เธอจะดิ้นแบบสุดเหวี่ยงแล้วถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกตามเสต็ปจากนั้นก็จะได้รับเสียงฮือฮาและทิปจากลูกค้าผู้ชายมากมายไปตามระเบียบ

แต่ที่ฉันแอบไม่ชอบใจก็คือ พอยัยนี่ถอดเสื้อคลุมออกทีไรก็จะมีเสียงเชียร์ให้ฉันถอดบ้าง แต่ที่ฉันใส่มันเป็นเสื้อครอปไง ถ้าฉันถอดก็เหลือแต่บราเซียแล้วป่ะ บางทีก็น่ารำคาญ!

"อ่า ค่ะ"

ยัยมินนี่เหวอไปนิดหน่อย ฉันทำงานร่วมกับยัยนี่ได้หลายวันแล้ว ก็ทำร่วมกันได้อ่ะน่ะแต่ยังไม่ค่อยเข้าขากันเท่าไหร่ ไม่เหมือนทำกับลูกโซ่ เหตุผลหนึ่งคงเพราะเราเป็นเพื่อนกัน ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคือเด็กนี่แอบแรดเกินไปหน่อย ฉันก็เลยหมั่นไส้เบาๆ

ฉันทิ้งกระดาษทิชชู่ลงถังขยะแล้วเดินออกจากห้องน้ำโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

"โหย ไม่เป็นมิตรเลยอ่ะ"

"นั่นดิ มินนี่อุตส่าห์พูดด้วยดีๆ"

"หน้าโครตเหวี่ยงอ่ะ"

กึก~

แต่ฉันเดินออกมาพ้นจากห้องน้ำได้แค่ก้าวเดียวก็ได้ยินเสียงต่อว่าตามหลังมา เป็นเพื่อนๆของยัยเด็กนั่นอ่ะแหละ

ฉันพ่นลมหายใจก่อนจะเดินย้อนกลับเข้าไปในห้องน้ำ

สวบ~

ฉันหยุดยืนตรงหน้าพวกนั้นพลางจิกตาใส่

"มินนี่"

"คะ คะ"

"พวกนี้เพื่อนเธอใช่มั้ย?"

"ค่ะ ใช่ค่ะ เพื่อนมินนี่ปากไม่ดีเอง พี่อย่าโกรธนะคะ"

"ไม่โกรธ ก็พูดกันจริงนิ"

ฉันบอกพลางกวาดสายตามองมินนี่กับเพื่อนของเธอทุกคน

"แต่คราวหลังจะพูดอะไรให้พูดต่อหน้า อย่าพูดกันแต่ลับหลัง"

"คือว่า..."

"ไม่ต้องคิดมาก..."

หมับ~

ฉันหันมามองมินนี่พลางวางมือลงบนไหล่เธอแล้วบีบเบาๆ

ฉันไม่ใช่คนใจดีและนี่คือการเตือน

"ฉันไม่สนใจเสียงหมาเห่า"

จบประโยคนี้ มินนี่กับเพื่อนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

"แต่ถ้าจะกัดก็กัดเลย ฉันจะได้ฟาดปากหมาถนัดๆ"

"..."

"เข้าใจนะ"

พูดจบฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นอีกครั้งนึง

ฟลุ่บ~

"รับอะไรดีคะ คุณลูกค้าวีไอพี"

ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าเคาเตอร์บาร์ บาร์เทนดี้คนสวยที่ยืนอยู่หลังบาร์เอ่ยทักทายฉัน

"เหมือนเดิม"

ฉันตอบพลางวนปลายนิ้วชี้กับบาร์ไปพลางๆ ไม่นานเครื่องดื่มแก้วหนึ่งก็ถูกเสิร์ฟตรงหน้าฉัน

"เห้อ คิดถึงสองคนนั้นเนอะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงได้นั่งคุยกันสนุกแล้ว"

'ข้าวหอม'คือเพื่อนสนิทร่วมแก๊งของฉัน แก๊งเรามีกันสี่คน ยัยนี่ก็ไม่โสดแล้ว สละโสดกันหมดทั้งสามคน เหลือก็แต่ฉันคนเดียว

"เค้าว่าคนแก่ มักนึกถึงอดีต"

"ยาหยี ไม่เอานะ ไม่พูดแบบนี้"

ข้าวหอมตีมือกับบาร์เบาๆพลางชี้หน้าฉัน เธอไม่ชอบให้ใครว่าเธอแก่ เพราะเธอบอกว่าเรือนร่างและใบหน้าสำคัญกับการใช้ชีวิตของเธอมาก จะว่าไปในแก๊งเราสี่คน ข้าวหอมก็ดูจะเป๊ะเว่อร์ที่สุดแล้วนะ เธอทำงานเป็นบาร์เทนดี้ที่นี่ แล้วก็ยังรับงานถ่ายแบบด้วย เธอมักจะไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าสดขนาดพวกฉันยังได้เห็นแค่ไม่กี่ครั้ง เพราะเป็นคนห่วงสวยมาก เธอบอกว่าเธอใช้หน้าตาทำมาหากินเพราะฉะนั้นเธอจะไม่ยอมแก่

"ฉันแค่คิดถึงเพื่อน"

"ฮ่ะๆ อ้อเหรอ"

"แกแหย่แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ฉันซีเรียส"

ข้าวหอมกอดอกมองแรงใส่ฉัน งอนเว้ยเฮ้ย

"ล้อเล่นน่า อย่างแกแก่แล้วแบบนั้นจะเรียกอะไร"

ฉันพยักเพยิดหน้าไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธออายุเกือบห้าสิบปีแล้ว

"บ้า เล่นผู้จัดการนะแก"

"ฮ่าๆๆ"

ข้าวหอมผลักไหล่ฉัน ฉันหัวเราะพลางกระดกเครื่องดื่มเข้าปาก แต่จริงๆแล้วก็คิดถึงสองคนนั้นเหมือนกันนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงสนุกสนานเฮฮากันมาก แต่ฉันก็เข้าใจพวกนั้นแหละ

"ว่าแต่ วันนี้พ่ออัศวินของแกไม่มาเฝ้า?"

"กลับเหนือน่ะ เนี่ยงอนฉันด้วยเพราะฉันไม่ยอมไปกับเขา"

"งั้นก็สบายล่ะสิวันนี้"

"ซะที่ไหนล่ะ"

ข้าวหอมพยักเพยิดไปอีกทาง ฉันก็เลยมองตาม เห็นผู้ชายคนหนึ่งท่าทางน่าจะอายุเท่ากันกับเราเขาเดินไปนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกหลายคน

"ส่งน้องมาเฝ้าฉันแทนเนี่ย"

ฉันพยักหน้าร้องอ๋อทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วตบบ่าเพื่อนตัวเองเบาๆ

"ทำใจนะเพื่อนนะ"

ฉันแกล้งหัวเราะเยาะเธอ แฟนข้าวหอมน่ะก็ขี้หวงไม่แพ้แฟนของลูกโซ่กับปลายฟ้าหรอก ก็นะ ยัยพวกนี้ใช่ย่อยที่ไหน สวยๆกันทั้งนั้นเผลอไม่ได้หรอก หนุ่มๆจ้องกันตาเป็นมันเชียว

หลังจากคุยกับข้าวหอมสักพักฉันก็เดินกลับมาเตรียมตัวทำงาน เห็นมินนี่ยืนอยู่หลังเวทีฉันก็เดินไปยืนข้างๆเธอโดยไม่ได้พูดอะไร

สวบ~

"เอ่อ พี่ยาหยีคะ"

แต่เธอกลับหันมาพูดกับฉัน

"อะไร"

ฉันถาม

"คือว่า เรื่องที่เพื่อนมินนี่พูด..."

"ช่างมันเถอะ บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ใส่ใจ"

หมับ~

"แต่ว่าพี่พูดแบบนั้น"

แต่เธอก็ยังไม่หยุด เธอจับแขนฉันพลางพูดเซ้าซี้อยู่ได้

"ทำไม เพื่อนเธอโกรธเหรอ?"

"ก็แบบว่า...เปล่าหรอกค่ะ พวกนั้นพูดไม่ดีกับพี่ก่อนนิคะ"

"อืม"

"แต่พี่ไม่โกรธเพื่อนมินนี่ใช่มั้ยคะ มินนี่กลัวว่าพี่จะเคือง..."

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ"

ฉันจ้องหน้าเธอ มินนี่ทำตาใสซื่อใส่ฉัน

"ถ้าฉันจะเอาฉันจัดตรงนั้นแล้ว แต่นี่ฉันปล่อยผ่านคือฉันจบ เผื่อเธอไม่รู้ ฉันไม่ใช่คนนิสัยดี แรงมา แรงกลับไม่โกง"

ฉันพูดพลางบิดแขนออกจากเธอ

"แล้วก็...ฉันไม่ค่อยชอบเคลียร์เป็นคำพูดเพราะไม่รู้ว่ามันจะจบเมื่อไหร่"

"อ่า..."

"แต่ถ้าจะเคลียร์กับฉัน ตบแล้วจบเลย เคนะ?"

__________