ตอนที่ 4

@ตำหนักฮองเฮา

"ฮองเฮาเพคะ...เครื่องเสวยพร้อมแล้วเพคะ"

ฟางซิลนางกำนัลคนสนิทเดินถือถาดเครื่องเสวยไปที่เรือนพระที่นั่งริมน้ำ

จ้าวเหมยลี่มองอาหารที่ถูกนำมาวางตรงหน้าตาวาว แต่ละอย่างมีแต่น่ากินทั้งนั้น แต่พอตักเข้าปาก นางกลับกลืนไม่ลง เมื่อนึกถึงและเวทนาตัวเองที่ต้องนั่งทานข้าวคนเดียว ถึงอาหารตรงหน้าจะอร่อยเหาะเพียงใด แต่ก็ไม่สู้อาหารฝีมือแม่ มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลหยดลงมา กลั้นใจเคี้ยวข้าวเพื่อประทังร่างที่ยืมอาศัย

“ฮึกๆๆ”

"ฮองเฮาๆๆ ...ฮ่องเต้เสด็จมาพะยะค่ะ"ทันใดนั้นขันทีก็รีบวิ่งปรี่เข้ามาหา.....บราวนี่ในร่างฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ปาดน้ำตาและทำสีหน้าแปลกใจ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมา....วันนี้ผีเข้ารึไง คิดว่าหล่อตายล่ะ เอ๊ะหรือว่าเห็นแน่แล้วว่าฉันสติฟั่นเฟือนจึงคิดจะปลดจากตำแหน่ง ....ดั่งขันทีจะรู้ประโยคคำถามในใจของนางจึงรีบตอบกลับมาทันที

"ฮ่องเต้..ไม่ได้มานานแล้วพะยะค่ะ."

"เสด็จพี่....มาถึงที่นี่มีเรื่องอันใดเพคะ." น้ำเสียงออดอ้อน ความตอแหลเริ่มทำงาน

....."ไม่มีสิ่งใด..ข้าเพียงแต่จะมากินข้าวกับเจ้า...ว่าแต่วันนี้เจ้ากินสิ่งใด "

“เหมยเอ่อร์.....ทะ ทะมายเจ้ากินของดิบ เจ้าไม่ใช่ผี ใช่ไหม!!โอ้ยย ...เจ้าบ้าไปแล้วแน่ๆๆ แล้วทันใดนั้น ฮ่องเต้ก็เสด็จจากไปในทันที เพราะเข้าใจว่าจ้าวเหมยลี่กินของดิบ

โอ้ย!!อีเต้ ไม่รู้จักลาบก้อยซอยห่าง บ้านข่อย ซะแล้วของอร่อยแบบนี้มีแต่ฝีมืออีนี เอ๊ยบราวนี่เท่านั้นแหละเด้อ  แซ่บคักเด้อสิบอกให้ .!!!

-----------------

@ตำหนักไทเฮา

“เสด็จแม่  เสด็จแม่พะยะค่ะ!” 

“ฮ่องเต้....แม่กำลังว่าจะไปหาเจ้าอยู่พอดี.” หญิงชราผู้ใจดีกล่าว ก่อนเดินเข้าสวมกอดผู้เป็นบุตรชาย

“ทูลเสด็จแม่ ฮองเฮา ฮองเฮานางเสียสติจริงๆแล้ว พ่ะย่ะค่ะ เอ่อ...ตอนนี้นางกินของสดอาหารดิบนะพะยะค่ะ อีกทั้งตอนที่นางถูกตัวกระหม่อม กระหม่อมสัมผัสพลังปราณในตัวนางไม่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ” 

“ฮ่องเต้.....เจ้าคิดมากไปหรือไม่ ตอนนี้ฮองเฮาไม่สบายร่างกายย่อมไม่สมดุล” พระนางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“แม่ว่า.....เจ้าลองใส่ใจนางบ้าง  อาการของฮองเฮาอาจดีขึ้น ...จ้าวเหมยลี่นางอยู่ตัวลำพังมานาน ก็อาจจะต้องมีน้อยใจบ้าง จึงแสดงออกด้วยกริยาเช่นนั้น...ฮ่องเต้เองก็มัวแต่ไปตำหนักหวงกุ้ยเฟย...นานเท่าใดแล้วที่ฮองเฮาไม่ได้รับการดูแลใส่ใจ....ได้โปรดเห็นแก่อาการป่วยของนางบ้าง แม่ขอร้องนะเพคะฝ่าบาท   

"พะยะค่ะเสด็จแม่" ฮ่องเต้รับคำอย่างนอบน้อมจำใจ

-----------------

@ตำหนักฮองเฮา

"ไทเฮาเสด็จ"

เสียงขันทีที่ดังอยู่ภายนอกทำให้จ้าวเหมยลี่รีบไปยืนริมประตูตัวแข็งทื่อ นางคิดว่าตลอดชีวิตนี้ที่เหลืออยู่คงต้องได้อยู่เพียงลำพังอย่างโดดเดียวผัวทิ้งแน่นอน

เอาเถอะ! อย่างไรเสียไทเฮาก็ยังใจดีมีเมตตาต่อข้า อย่างน้อยๆ ก็มิใช่ศัตรู....ทันทีที่ร่างสตรีผู้หนึ่งก้าวเข้ามา จ้าวเหมยลี่ก็คุกเข่าลง

"ถวายพระพรไทเฮาเพคะ"

พูดไปแล้วตากระตุกเล็กน้อย เหมือนตัวเองกำลังแสดงละครซีรีย์อยู่อย่างนั้นแหละ แต่จะทำไงได้ ชีวิตช่างเหมือนฝัน...เธอเกิดมาในยุคที่ไม่ได้แบ่งชนชั้นแบบนี้นี่นา!

"ลุกขึ้นเถิด....เหมยเอ๋อร์" สตรีมีเมตตาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง...ดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่ แล้วที่ว่าเจ้ากินของดิบนี่มันเป็นอย่างไร"

"ไทเฮาโปรดอภัย...หม่อมฉันเพียงแค่ลองทำอาหารปรับเปลี่ยนรสชาติใหม่นั้น...ขอไทเฮาอย่าใส่พระทัยเพคะ" สามีตัวดีขี้ฟ้องสินะ หึหึ!!

"ไทเฮาอย่าทรงคิดมาก....เหมยเอ๋อร์สบายดีแล้วเพคะ" บราวนี่ถึงแม้ว่าจะเป็นคนแข็งกระด้างพูดจาขวานผ่าซากตรงไปตรงมา ใครร้ายมาเธอก็พร้อมสับไม่ยั้งแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไทเฮาทรงมีเมตตาต่อเธอมาก...บราวนี่ก็เป็นแค่คนธรรมดาเทาๆ มีทั้งดีและร้ายปะปนตามอารมณ์แต่เนื้อแท้แล้วเธอนับว่าเป็นคนรู้จักบุญคุณคนและพร้อมตอบแทนน้ำใจคนที่รักมีเมตตาต่อเธอเสมอ

"เหมยเอ๋อร์...ข้าเห็นเจ้าพักผ่อนในตำหนักมาหลายวันถ้าอาการดีขึ้นแล้ว เราไปเที่ยวน้ำตกกันดีหรือไม่!" ไทเฮาเสนอแนวคิดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศให้สะใภ้ได้ผ่อนคลายกังวลจากสิ่งรอบตัวบ้าง

"ดีเลยเพคะ....เหมยเอ๋อร์อยากไปเพคะ"

"เอาวะ...ไหนๆ ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็คงต้องปรับตัวกันไปตามสภาพ...อย่างน้อยก็มีข้าวให้กิน มีที่ซุกหัวนอน มีเงินให้ใช้ ....บราวนี่สู้เว้ย!!" แล้วพรุ่งนี้จะเริ่มต้นทำอะไรสนุกๆ เพื่อความสุขในการใช้ชีวิตในภพนี้