ตอนที่ 3

"ฮองเฮา ....ไหนเจ้าบอกข้ามาทีว่าเจ้าทำร้ายหวงกุ้ยเฟยทำไมหรือเจ้ามีแผนอะไรอยู่กันแน่"ฮ่องเต้ผู้เป็นสามีเอือมระอาต่อหญิงสาวตรงหน้าและมองด้วยแววตาไม่ไว้ใจด้วยการแต่งกายที่สวยสดงดงามสีสันสดใสใบหน้าเปื้อนยิ้มแปลกตา เสื้อผ้ารัดทุกส่วนจนเห็นหน้าอกล้นออกมา ดูรูปโฉมสวยงามขึ้นอย่างผิดตา

"หม่อมฉันเพียงแค่เป็นห่วง...ไม่คิดเลยว่าฮองเฮาจะดูถูกน้ำใจข้าเช่นนี้"หวงกุ้ยเฟยถือเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ในยามนี้กำลังตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จพร้อมบีบน้ำตาน่าสงสาร

"ร้องไห้กระซิกๆๆๆ น่าตบมากเลยนะอีดอกนี่"บราวนี่บ่นพึมพำ

"ขอบคุณ...แต่ทีหลังไม่ต้อง เพราะสิ่งที่ข้าเห็นและได้ยินคือเจ้าอยากให้ข้าตาย"เรื่องที่มีคนผลักข้าตกน้ำทั้งๆที่รู้ว่าข้าว่ายน้ำไม่เป็น...ถ้าไม่ใช่เจตนาอยากให้ข้าตาย คงอยากให้ข้าลอยน้ำเล่นสนุกหรือยังไง"ที่ข้าเงียบอย่าคิดว่าข้าไม่รู้การกระทำชั่วๆของพวกเจ้าที่ต้องการมาแทนข้า "จ้าวเหมยลี่ใช้มือบางบีบปากหวงกุ้ยเฟยอย่างรุนแรงพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและเย็นชา ฮ่องเต้ทรงตกพระทัยอย่างมากกับภาพที่เห็นตรงหน้า ....ฮองเฮาผู้มีใบหน้างดงามอ่อนหวานแต่อ่อนแอคนนั้นหายไปแล้วงั้นหรือ

"ถ้าฮ่องเต้ไม่มีอะไรแล้ว .....หม่อมฉันลาเพคะ"   

พูดจบบราวนี่ในร่างฮองเฮาจ้าวเหมยลี่เดินกระทืบเท้าปิ๊งปังออกมาไกลๆเพื่อระบายความโทสะได้แต่ลากลมหายใจยาวๆ ออกมาราวกับว่าในอกของเธอเต็มไปด้วยลมแห่งความพิโรธ 

"ชั่วช้ามากนังสนมตัวร้าย ..นี่ฉันต้องอยู่ในดงเสือสิงกระทิงแรดจริงๆหรอวะเนี่ย เฮ้อ!" บราวนี่ว่าพลางกริ๊ดสุดเสียง

"ฮองเฮาๆๆ เพคะ เหตุใดถึงได้ทำกิริยาเช่นนั้นต่อหน้าฮ่องเต้ละเพคะ....ท่านมิเกรงว่าฮ่องเต้จะไม่พอพระทัยในตัวฮองเฮามากขึ้นไปอีกหรือเพคะ"ฟางซินนางกำนัลคนสนิทเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

     ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่หมุนตัวหันมามองฟางซินตาขวาง "พึงพอใจ! หึ เรื่องอะไรข้าต้องทำให้ฮ่องเต้และนังเมียน้อยอย่างหวงกุ้ยเฟยพึงพอใจกันฮะ.!!" ฟางซินนางกำนัลได้แต่ก้มหน้ารองรับการระบายอารมณ์ของผู้เป็นนาย   

    ด้วยแรงโทสะทำให้เดินออกมาไกลถึงสวนพฤกษา    เหมยฮวา ขาสองข้างของฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ก้าวเดินไปมาจนมาหยุดยืนบนเนินน้อยๆ รายล้อมด้วยทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ที่ดูสดชื่นสบายตา

"สวยจังเลย" ผีเสื้อสีขาวงาม ส่องประกายระยิบระยับ

ราวอัญมณีกำลังบินผ่านหน้าของนางไป จ้าวเหมยลี่ดั่งถูก

มนต์สะกด สองขาพานางทั้งกระโดดและเดินตามไปอย่างอิสระร่าเริงคลายความโกรธลงได้บ้าง

"ฮองเฮา รอหม่อมฉันด้วยเพคะ" ฟางซินยกชายกระโปรงขึ้น พยายามวิ่งตามฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ที่เดินไปอย่าง

รวดเร็ว ราวกับมีมนต์สะกด

"เจ้าผีเสื้อน้อย รอด้วยสิ รอด้วย" จ้าวเหมยลี่พยายามไขว่คว้าผีเสื้อตัวน้อย จนกระทั่งนางเดินพลัดหลงออกมาไกล

พลึ่ก พลึ่ก  นางสะดุดบางอย่างล้มลงไปกองกับพื้น

“ห่าขั่วมึงเอ้ย! ผุได๋มันคือกล้า เฮดแบบนี้ได้!”บราวนี่เอ่ยอุทานเป็นภาษาบ้านเกิดตอนสมัยอยู่บ้านโคกสำราญออกมาทันที

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใครบางคนด้วยใบหน้าสวยแดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ที่ขานั้นยังมีเลือดติดจากการโดนกิ่งไม้ข่วน เธอในตอนนี้ไม่เหลือเค้าหญิงงามนามว่าฮองเฮาแม้แต่น้อย…     

“เอ่อ!...ฮ่องเต้ไปที่ใดมาหรือเพคะ” นางแสร้งถามขึ้นอย่างจำยอม เพราะไปไหนก็เจอแต่สัตว์ป่าตัวร้ายในวังหลังทั้งนั้น ถ้าเกิดทำให้ผู้เป็นสามีไม่พอใจหนักๆอยู่บ่อยครั้งอาจจะอยู่ต่อไปได้อย่างลำบากนัก

จ้าวเหมยลี่คิ้วเรียวขมวดมุ่น  บุรุษรูปงามนามว่าหลานเซียนจักรพรรดิ์แห่งแคว้นต้าลี่ ถูกขนานนามว่ารูปงาม เก่งทั้งด้านการรบและการจัดการบ้านเมืองกำลังยืนมองนางด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

ผู้ชายคนนี้เย็นชาไร้หัวใจจริงๆ พ่อคุณเอ้ย!!!แม้แต่เธอที่ขึ้นชื่อว่าเป็นฮองเฮาสมรสพระราชทานอย่างยิ่งใหญ่แต่ชายหนุ่มผู้นี้กลับหมางเมินใส่อย่างไม่ใยดี....เสียใจจริงๆ ที่หลงปลื้มในใบหน้ารูปงามแต่ว่าถึงจะหล่อขั้นเทพ...นางก็ไม่อยากจะเอามาทำผัวเลยจริงๆ...มีสนมเป็นร้อย เมียน้อยเป็นพัน พ่อเอ๊ย...เวรกรรมของตรูจริงๆ!

"ฮองเฮา...เจ้าลุกขึ้นได้แล้ว” ฮ่องเต้ผายมือเชิญก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ 

ร่างบางลุกขึ้นเดินตามไปยืนจ้องหน้าชายหนุ่มผู้เป็นสามีอย่างไม่เกรงกลัว

“ดูแล้วเจ้าคงไม่เข็ด ถึงได้มายืนจ้องหน้าข้าแบบนี้ แต่ก็เอาเถอะ เห็นแก่ที่เจ้าเป็นฮองเฮาทำคุณประโยชน์แก่บ้านเมืองแต่สติฟั่นเฟือนจากการพลัดตกน้ำ ข้าจะยกโทษให้” ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนคนที่ปลงตก เมื่อมองหน้านางที่เอาแต่จ้องหน้าพระองค์เหมือนคนบ้า

มือบางกำเข้าหากันแน่น อยากจะข่วนหน้าหล่อๆ นั่นให้จมเล็บจนมือสั่น...แต่เอ๊ะ! เมื่อครู่เขาบอกว่านางสติฟั่นเฟือน ใช่หรือไม่?

หากนางแกล้งเป็นคนเสียสติก็อาจจะโดนปลดจากตำแหน่ง และเธออาจจะไม่ต้องปั้นหน้าเป็นฮองเฮาน่ะสิ"  

“YES!” นางทำท่าทางแปลกๆ จนฮ่องเต้ต้องเดินถอยหลังหนีหนึ่งก้าว

“เสด็จพี่......ข้าหิว” นางพูดเสียงออดอ้อน วิ่งเข้ากอดหนุ่มหล่อหน้าเหี้ยม

หมับ!!

ไหน ๆ เขาก็คิดว่านางบ้าแล้ว ขอกอดคนหล่อหน่อยเถอะ เขาคงไม่ใจร้ายฆ่าคนบ้าหรอกน่า