ตอนที่ 2

อีกฟากหนึ่งดวงจิตของบราวนี่กำลังเดินทางผ่านความว่างเปล่า...ความรู้สึกก้ำกึ่งฝันเบาสบายคล้ายล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ทันใดนั้นเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นดึงร่างเธอไว้

"เฮ้ย!! ที่นี่มันคือที่ไหนวะเนี่ย?!"

หญิงสาวลุกพรวดเมื่อได้สติอีกครั้ง เธอจำได้ว่าพลัดตกจากตึกคอนโดสูง ดีไม่ดีเธออาจตายแล้ว

"เอ๊ะ!! หรือนี่จะเป็นสวรรค์" บราวนี่มองสำรวจพื้นที่รอบๆ ตัวอย่างใจเต้นรัว ก่อนก้มลงดูร่างกายตัวเองซึ่งกำลังสวมชุดจีนโบราณคล้ายหญิงสูงศักดิ์ ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนเหมือนของล้ำค่าในซีรีย์จีนย้อนยุคที่เธอชอบดูยามว่าง...!!!

"โอ๊ย!!" หญิงสาวกุมขมับด้วยความปวดร้าว ไม่วายคิดติดตลกว่าตัวเองอาจตายแล้วเกิดใหม่หรือข้ามภพทะลุมิติ แต่เรื่องอะไรแบบนั้นมันก็มีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ จะเป็นจริงไปได้ยังไง นังบราวนี่บ้าบอเกินไปละ!!

ขณะลังเลว่าจะทิ้งตัวลงนอนต่อ หรือจะลองลุกไปหาคนตามทางเดินก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

"ฮองเฮา....ฮองเฮาฟื้นแล้ว!!" เสียงหมอหลวงบอกกล่าวอย่างโล่งใจและเดินเข้าไปตรวจชีพจรอย่างเร่งด่วน

"ฮองเฮา....เป็นอย่างไรบ้าง ข้าเป็นห่วงแทบแย่!!" เสียงไทเฮาเอ่ยถามอย่างร้อนใจถึงลูกสะใภ้อันเป็นที่รัก

"แค่กๆๆ ...!!"

"ฮองเฮา....เจ้าอย่าพึ่งลุก นอนพักก่อนเถิด!!" หญิงสูงอายุหน้าตาใจดีกล่าว นัยน์ตาแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

"ท่านเป็นใคร....ที่นี่ที่ไหนคืองงไปหมดแล้วเนี่ย!!"

"ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่....นี่เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรือ!!" ไทเฮาลมแทบจับ เมื่อเห็นอาการของลูกสะใภ้ในตอนนี้

"เป็นเช่นนั้น ...ท่านช่วยบอกเรื่องราวของข้าให้ฟังทีจะได้หรือไม่พะพะเพคะ!!" บราวนี่เอ่ยถามหญิงตรงหน้า เพราะเธอไม่มีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมหลงเหลืออยู่เลย จึงต้องหาข้อมูลเพิ่ม ดูท่าแล้ว คงไม่มีใครทราบดีเท่าหญิงตรงหน้านี้แล้ว

"โถ!!....ฟ้าดินไยกลั่นแกล้งกันเช่นนี้ แต่ก็เอาเถิดเจ้ารอดมาได้ข้าก็โล่งใจยิ่งนัก!!" หญิงชราสูงศักดิ์ใบหน้าเปื้อนยิ้มเอื้อมมือที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นตบหลังมือหญิงสาวเชิงปลอบขวัญ

"น่ารำคาญ....ถ้าเจ้าไม่มีอะไรทำก็น่าจะบอกข้าตรงๆ นะ...ไม่ใช่ทำเป็นตกน้ำแล้วเรียกร้องความสนใจเช่นนี้!!" ฮ่องเต้หลานเซียนผู้เป็นสามีเอ่ยพร้อมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"OMG!!....what the fuck!!" บราวนี่อุทานเอ่ยออกมาตามประสาคำติดปากเวลาไม่สบอารมณ์

"เจ้าพูดว่าต้องการสิ่งใดบอกข้าได้หรือไม่ ...!!" ไทเฮาถามสะใภ้อย่างอ่อนโยนด้วยความงงๆๆ กับคำศัพท์แปลกๆ ที่ทำให้สับสนยิ่งนัก

"ปะปะเปล่าๆๆๆ ....ท่านอย่าใส่ใจคำพูดข้าเลย ขอไทเฮาโปรดอภัย!!" บราวนี่เอ่ยขอโทษหญิงชราผู้ใจดีที่ตัวเองเผลออุทานด่าไอ้ผัวที่ดูมีแววความชั่วหมางเมินใส่

"ข้าเข้าใจ...ถ้าเช่นนั้นเจ้านอนพักเถิดนะเหมยเอ๋อร์" ...ส่วนพวกเจ้าดูแลฮองเฮาให้ดี อย่าให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีก เพราะข้าไม่แน่ใจว่าหัวพวกเจ้ายังจะอยู่บนบ่าดีหรือไม่ พระนางพูดกับฮองเฮาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะตวัดเสียงเย็นชาและแข็งกร้าวใส่นางกำนัลและนางสนมหวงกุ้ยเฟยที่นั่งก้มหน้าอยู่

"เพคะไทเฮา ...!!" เสียงหวานดังขึ้นอย่างพร้อมเพียงก่อนที่ไทเฮาจะเสด็จออกจากตำหนักไปเหลือเพียงหวงกุ้ยเฟยและนางกำนัลคนสนิทของฮองเฮาเท่านั้น

"ออกไปได้แล้ว....ข้าจะนอน มายืนอะไรกันเยอะแยะน่ารำคาญ คนจะพักผ่อน!!" บราวนี่เอ่ยตวาดเสียงแข็งต่อหญิงสาวตรงหน้าและนางกำนัล

"อะไรนะ....นี่เจ้ากล้าไล่ข้างั้นรึ...เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าขึ้นเสียงกับข้า...เจ้ามันก็แค่ฮองเฮาหมาหัวเน่าเท่านั้น!" หวงกุ้ยเฟย (**เป็นลำดับขั้นของสนมที่รองลงมาจากฮองเฮา) โมโหที่ถูกไล่อย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้เป็นครั้งแรกทั้งๆ ที่แต่ก่อน ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ ได้แต่ทำหน้าซีดเหมือนไก่ต้มจืดๆๆๆ ดูอ่อนแอไร้พิษภัย วันนี้คงเสียสติไปแน่แล้วถึงกล้าเหิมเกริมต่อปากต่อคำกับนางเช่นนี้

"อีดอกนี่!! พล่ามห่าอะไรนักหนาคนจะนอน...!!" บราวนี่ตวาดเสียงดังพร้อมเหวี่ยงแจกันใหญ่ข้างๆ หัวเตียงตกแตกกระเด็นโดนขาหวงกุ้ยเฟย .....ลำไยจริงๆ อะไรนักหนาวะ....โถวว!! ชีวิตอีบราวนี่อยากมีผัวรวยไปชุบตัวมาอย่างดีแต่ดันตายอย่างอนาถมาอยู่ในร่างฮองเฮาน่าอดสู ....รู้ถึงไหนอายถึงนั่นจริงๆ เฮ้อ

"โอ้ยยย ....ท่านทำแจกันแตกใส่ขาข้าเลือดออกเห็นหรือไม่.....ข้าจะไปฟ้องฮ่องเต้ ฮองเฮาท่านทำกริยาหยาบคายเช่นนี้ได้อย่างไร!" หวงกุ้ยเฟยพูดจบก็รีบวิ่งออกไป

"รีบขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลย ...ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน" น่ารำคาญชะมัด

^^คำเตือน^^ นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับอ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่อิงคำศัพท์ไม่เน้นประวัติศาสตร์ไม่เน้นสาระหรือความเข้มข้นในเนื้อหา ##กรุณาคอมเม้นอย่างสุภาพไม่ใช้คำรุนแรงหยาบคายเพราะไรท์ใจบอบบาง….ใครที่อ่านแล้วไม่ชอบหรือไม่ถูกจริตกดข้ามผ่านได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ