ตอนที่ 10

ฮ่องเต้หนุ่มรีบเดินตรงเข้าห้องเครื่อง ไล่พวกแม่ครัวออกไป หยิบจับอุปกรณ์ต่าง ๆ อย่างคล่องมือ เริ่มจากข้าวสารลงในหม้อ เติมน้ำตามลงไป ตั้งไฟ และยืนคนอยู่แบบนั้นเป็นเวลานาน กระทั่งโจ๊กได้ที่แล้ว จึงบรรจงตักใส่ชามก่อนจะยกออกไปด้วยพระองค์เอง

เมื่อเดินกลับมาถึงห้องส่วนพระองค์ของฮองเฮา ก็พบว่านางฟื้นแล้ว และกำลังลุกขึ้นนั่ง เขาจึงรีบวางชามโจ๊กลงบนโต๊ะ และเข้าไปประคองอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ...เสด็จพี่เพคะ” ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ตกใจเล็กน้อย เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเข้ามาประคอง อะไรเนี่ยดูห่วงใยมากเป็นพิเศษ บราวนี่พึมพำเล็กน้อยในใจ

“เหมยเอ๋อร์ของข้า...เจ้าจะรีบลุกทำไม ทำไมไม่นอนก่อน แผลเจ้ายังไม่หายดีนะ” ฮ่องเต้หนุ่มบ่นพลางช่วยประคอง จ้าวเหมยลี่พยายามลุกขึ้นกระทั่งนั่งได้ถนัด หากแต่พระองค์ยังไม่ละมือออกจากร่างบาง จนทำให้นางเริ่มขัดเขิน...โอ้ยน้อ บราวนี่ใจอ่อนระทวยหมดแล้ว

“เหมยเอ๋อร์ไม่เป็นไรแล้วเพคะ เสด็จพี่ปล่อยข้าเถิด...โอยหม่อมฉันหายใจไม่ออกแล้วเพคะ” ได้ยินดังนั้นถึงค่อยรู้ตัวว่า พระองค์คงกำลังโอบกอดเมียรักแน่นไป จึงรีบยกมือออกราวต้องของร้อน นัยน์ตากลอกไปมาคล้ายทำตัวไม่ถูกเพราะเขินเมียตัวเอง ก่อนจะหันไปเห็นชามโจ๊กที่นำมา จึงเลี่ยงออกไปหยิบโจ๊กมาทันที

“เจ้ายังเจ็บแผลอยู่หรือไม่..เหมยเอ๋อร์” ฮ่องเต้หนุ่ม เปลี่ยนมาถามอาการบาดเจ็บพร้อมหยิบชามโจ๊กมานั่งข้าง ฮองเฮาบนเตียง

ถ้าใครผ่านมาเห็นภาพนี้ คงไม่คิดว่าก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ผู้นี้จะเคยเย็นชาหมางเมินใส่ฮองเฮามาก่อน เพราะความสัมพันธ์ในตอนนี้ดูคล้ายชายคลั่งรัก ท่าทีของฮ่องเต้หนุ่มทำให้จ้าวเหมยลี่ที่แซ่บเร่าร้อนก่อนหน้ารู้สึกประหม่าในทันที นางพยายามจะขยับตัวออก หากแต่พระองค์มิยอมให้เป็นเช่นนั้น

“เหมยเอ๋อร์ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ เพคะ” ตอบคนตรงหน้าเสียงแผ่ว บราวนี่ตัวแสบในร่างฮองเฮาดูว่าง่ายในทันที เพราะตอนนี้ผู้เป็นสามีใช้มืออีกข้างจับนางไว้ สื่อชัดเจนว่าห้ามออกห่าง โอ้ยอกบราวนี่จะระเบิด อีเต้ทำตัวน่ารักจนใจสั่นไม่ไหว

“งั้นเหมยเอ๋อร์กินอะไรเสียหน่อย จะได้ดื่มยาต่อ มา เดี๋ยวข้าป้อนให้เอง” ฮ่องเต้หนุ่มหยิบชามขึ้นมา ใช้ช้อนตักโจ๊กข้าวขาวที่บรรจงต้มเองกับมือ เป่าให้เย็นก่อนจะนำไปป้อนคนเจ็บ

จ้าวเหมยลี่มองท่าทางของสามีในตอนนี้ด้วยความรู้สึกเป็นสุข คิดอย่างไรแสดงออกผ่านสายตาเสียหมดสิ้น ทำให้ยามเมื่อสบตากันก็ยิ่งเผยความในใจ แต่คราวนี้กลับผิดแปลกจากเดิม ตรงที่ฮ่องเต้หนุ่มชัดเจนว่ารักและใส่ใจนางมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา

ฮ่องเต้หนุ่มมองสบนัยน์ตาของฮองเฮา ด้วยประกายแห่งความสุขเช่นเดียวกัน จ้าวเหมยลี่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในนั้น น้ำตาแห่งความปลื้มปีติรินไหลออกมา

“เจ้าเป็นอะไร เจ็บแผลหรือ เหตุใดจึงมีน้ำตา ตั้งแต่เจ้าตกน้ำคราวก่อนนั้นข้าก็ไม่เคยเห็นเจ้ามีน้ำตาอีก...มีแต่เจ้าทำให้เหล่านางสนมหวงกุ้ยเฟยมีน้ำตามากกว่า” กำลังจะซึ้งเลยอีผัวบ้า ...ฮ่องเต้รีบวางช้อนอย่างตื่นตระหนก คิดว่าแผลนางปวดระบมขึ้นมาจนเจ้าตัวร้องไห้ พระองค์จับแขนสำรวจดูอย่างรวดเร็ว แต่พยายามแตะให้แผ่วเบาที่สุด เพราะเกรงว่าจะสะเทือนแผลให้เจ็บกว่าเดิม

“ใครอยู่ข้างนอก ไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้!” ฮ่องเต้หนุ่มตะโกนเสียงดัง ภายในใจร้อนรนอย่างควบคุมไม่ได้ ผิดจากวิสัยปกติที่มักจะใจเย็นและสุขุมอยู่เสมอ สีหน้าท่าทางนั้นทำให้จ้าวเหมยลี่หัวเราะออกมาน้อย ๆ

“เหมยเอ๋อร์ นี่เจ้าขำข้ารึ” ฮ่องเต้หนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะของเมียรักจึงหันกลับมาถามอย่างไม่เข้าใจ

“โอ้ย เสด็จพี่...เหมยเอ๋อร์ไม่เป็นไรจริงๆ เพคะ ไม่ได้เจ็บแผล ไม่ต้องตามหมอหรอกเพคะ” จ้าวเหมยลี่มองหน้าผู้เป็นสามี แววตาฉายความหนักแน่นและเต็มไปด้วยความหมาย

ได้ทราบว่าอีกฝ่ายหาใช่เจ็บแผลจึงใจเย็นลง ฮองเต้หนุ่มยกยิ้มพลางช่วยเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนวลอย่างเบามือ ทั้งสองคนสบตากันอยู่แบบนั้นด้วยความรู้สึกเต็มเปี่ยม แม้ไม่มีคำพูดใดออกมา ทว่าต่างรับรู้กันได้ด้วยหัวใจ งื้อบราวนี่รักผัว!!

ฮ่องเต้เคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จ้าวเหมยลี่ บรรจงจุมพิตอย่างแผ่วเบาลงบนหน้าผากมน แล้วเลื่อนลงมาที่แก้มนวล

“เสด็จพี่...โจ๊กเย็นหมดแล้วเพคะ” ร่างบางหลบตาฮ่องเต้อมยิ้มด้วยความเขินอาย

ฮ่องเต้รู้แล้วว่านับจากนี้ไป คงไม่สามารถควบคุมตัวเองให้หมางเมินหญิงตรงหน้าผู้นี้ได้อีก เพราะพระองค์มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ รอยยิ้มประดับบนใบหน้า พระองค์หยิบชามโจ๊กขึ้นมาป้อนคนเจ็บด้วยความห่วงใย