ตอนที่ 11

ต้องขอบคุณฮองเฮาคนนี้ที่ทำให้ฮ่องเต้รู้ใจตัวเอง และเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่า ฮ่องเต้ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ หากขาดหญิงสาวตรงหน้าไป วินาทีที่ลูกธนูได้ปักลงบนตัวของฮองเฮา ราวกับลูกศรนั้นแทงทะลุกลางใจพระองค์ไปด้วย ฮ่องเต้แทบเสียสติและควบคุมตัวเองไม่ได้ หากนางเป็นอะไรไป พระองค์คงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน

เมื่อฮ่องเต้หนุ่มจัดการป้อนอาหารและป้อนยากันเรียบร้อยแล้ว ฮ่องเต้ค่อย ๆ ประคองให้นางนอนลงไป พร้อมนำผ้ามารองไว้ด้านข้าง เพื่อเป็นที่วางแขนจะได้นอนสบายไม่สะเทือนถึงแผล พระองค์นั่งกล่อมเมียรักจนกระทั่งนางหลับไปด้วยฤทธิ์ยา หลังห่มผ้าให้อย่างเบามือ ก็ค่อยเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบที่สุด คลั่งรักจริงๆเลยพ่อคุ๊ณ

ตลอดการรักษาตัว ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากฮ่องเต้ พระองค์แทบจะไม่ห่างไปไหนเลยแม้แต่นาทีเดียว มีบ้างที่ออกไปสั่งการงานราชกิจยามนางหลับ แต่ไม่นานก็รีบกลับเข้ามา ราวกับว่ากลัวฮองเฮาผู้นี้จะไม่เห็นพระองค์เป็นคนแรกในยามตื่น

ฮ่องเต้เลื่อนนัดหมายพระราชกิจที่มี และยกงานว่าราชการในช่วงนี้ให้เสนาผู้ใหญ่ในพระราชสำนักดูแล พระองค์เอาแต่นั่งเฝ้า คอยป้อนข้าว ป้อนยา เช็ดตัว และช่วยประคองฮองเฮายามขยับตัวอยู่หลายวัน จนกระทั่งแผลเริ่มหายสนิท ไม่มีเลือดซึมออกมาแล้ว ฮ่องเต้ก็จะพยุงจ้าวเหมยลี่ให้เดินไปด้วยกัน

“เสด็จพี่เพคะ เหตุใดจึงต้องลำบากมาคอยดูแลเหมยเอ๋อร์เช่นนี้  ให้คนอื่นมาดูแลเหมยเอ๋อร์ก็ได้ ท่านไม่ต้องเสียเวลามาทำเองทุกวันแบบนี้หรอกเพคะ เหมยเอ๋อร์อยู่ได้” จ้าวเหมยลี่เอ่ยถามระหว่างที่พระองค์กำลังป้อนอาหารให้

“เสียเวลาอะไรกัน ข้าดูแลเมียก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เจ้าเอาตัวไปเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตข้าไว้ หากไม่ได้เจ้า ข้าก็คงเป็นฝ่ายไปนอนอยู่ตรงนั้น ไม่ก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้” มือใหญ่ประคองช้อน คอยส่งให้ถึงปากของฮองเฮา พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร

พลันภาพไม่กี่วันก่อนก็ผุดเข้ามาในหัว สัมผัสอันอ่อนโยนยังคงตราตรึงในใจของจ้าวเหมยลี่ แม้ชายตรงหน้าจะไม่ได้พูดสิ่งใดนับจากวันนั้น กระนั้นความอิ่มเอมใจก็ยังคงเต็มเปี่ยมจนวันนี้ อุ๊ย ผัวคลั่งรัก บุญของบราวนี่จริงๆ

“เสด็จพี่ ท่านเป็นถึงฮ่องเต้และเป็นสามีของเหมย    เอ๋อร์ ...เหมยเอ๋อร์ก็ต้องช่วยท่านแม้จะต้องสละชีวิต เหมยเอ๋อร์ก็ไม่คิดลังเล ท่านไม่ต้องคิดมากเช่นนี้ก็ได้” ฮองเฮาตอบกลับด้วยความจริงใจ พูดออกมาอย่างเต็มเสียง ก่อนจะยิ้มหวานตาหยีให้สามีสุดที่รัก 

ฮ่องเต้หนุ่มวางชามช้อนลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นไปนั่งเคียงข้างฮองเฮาบนเตียง มองตรงเข้าไปในดวงตาของฮองเฮาผู้นี้ แต่จ้าวเหมยลี่ก็พยายามหลบสายตาเมื่อผู้ชายจู่โจมก็ต้องไว้ตัวบ้าง   มือหนาพลันยื่นไปจับปลายคางอีกฝ่ายให้ค่อย ๆ หันหน้ามาเพื่อสบตากับเขา

“เหมยเอ๋อร์...ข้าขอบใจมากนะ” พูดไม่ทันสิ้นเสียงดี ฮ่องเต้ก็โน้มใบหน้าลงไป ประทับริมฝีปากบนแก้มนวลของคนตรงหน้า แล้วไล่ไปทีละจุดด้วยความทะนุถนอม

“อื้อ เสด็จพี่เพคะ…” จ้าวเหมยลี่ตัวสั่นเล็กน้อย สัมผัสแผ่วเบาพวกนั้นชวนให้จักจี้ หากแต่ก็รู้สึกดีในขณะเดียวกัน ช่วงนี้ผู้ชายจู่โจมหนัก..ไปไม่เป็นเลยบราวนี่

ฮ่องเต้หนุ่มละออกจากดวงหน้างามเล็กน้อย ส่งสายตาหวานซึ้งแฝงความปรารถนาบางอย่าง ชัดเจนเสียจนคนตรงหน้าต้องเลี่ยงหลบเพราะขวยเขิน ทว่าพระองค์รั้งคางนางให้หันกลับมา แล้วมอบจุมพิตอ่อนโยนให้

นับจากนี้บทสนทนาระหว่างกันหาได้จำเป็น ทั้งสองพระองค์ปล่อยให้ทุกส่วนของร่างกายได้สื่อสารผ่านการแนบชิดแทน ฮ่องเต้สอดลิ้นเข้าไปกวาดชิมรสหวานจากโพรงปากอีกคน จ้าวเหมยลี่พยายามโต้ตอบแบบเดียวกันกลับไป ถึงจะเงอะงะบ้างแต่กระตุ้นฝ่ายชายได้ไม่น้อยทีเดียว

จูบจากฮ่องเต้หนุ่มยามนี้นุ่มนวลราวผีเสื้อแตะกลีบผกา ทว่าก็เพียงแค่ไม่นาน ความอ่อนโยนก่อนนี้เหมือนเรื่องโกหก เมื่อจุมพิตนั้นทวีความดูดดื่มมากขึ้น มือเล็กต้องยึดชุดฉลองพระองค์ไว้ เพราะนางหน้ามืดตาลายไปหมดแล้ว

ฮ่องเต้หนุ่มหาใช่คนใจร้าย เมื่อเห็นว่าเมียรักหายใจหายคอไม่ทัน จึงยอมผละจูบให้นางได้สูดอากาศเข้าปอด แล้วเริ่มสัมผัสบริเวณอื่นต่อ ปลายจมูกฝังลงบนต้นคอขาวเนียน สูดกลิ่นหอมของคนรักพลางซุกไซ้

มือไม้เองก็ไม่อยู่เฉย พระองค์ปลดผ้าคาดเอวตัวเอง แล้วปลดของเมียรักให้อีกด้วย ฉลองพระองค์ชุดคลุมตัวนอกหลุดออกจากตัวในเวลาไล่เลี่ยกัน มือกระชับกอดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนแนบแน่น

“เจ็บแผลหรือไม่” แม้ในช่วงเวลาแบบนี้ พระองค์ก็ยังเป็นห่วงอาการของฮองเฮามากกว่าความปรารถนาของตนเอง

“อื้อ....ไม่ค่อยเจ็บแล้วเพคะ ” หากบอกไม่เจ็บเลยคงเป็นการโกหกแต่ก็นะ กำลังฟินเลยเนี่ย บาดแผลฟื้นฟูขึ้นมากแล้ว ถ้าไม่ไปชนอะไรก็คงจะหายดีในไม่ช้า