ตอนที่ 9

กลางดึก ณ ตำหนักฮองเฮา

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น เมื่อพบว่ามีคนบุกรุกเข้าไปในเขตพระราชตำหนักฝ่ายใน โดยมุ่งเน้นไปที่ห้องของฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ ผู้บุกรุกในชุดปิดหน้าตาสีดำสนิทราวสี่ห้าคน กรูเข้ามาบนหลังคา พวกมันวิ่งราวกับเหาะได้ อีกทั้งยังว่องไวจนราชองครักษ์หลายคนไล่ตามไม่ทัน

“ฮองเต้  ฮองเฮา มีผู้บุกรุก พะยะค่ะ ฟางซินเสี่ยวฉินคุ้มกันฮองเฮา” ขันทีหนุ่มและองครักษ์รีบเข้ามารายงาน 

“ปิดทางเข้าออกทั้งหมด สั่งให้ทุกคนอยู่แต่ในห้องห้ามออกมาเด็ดขาด” ฮ่องเต้หนุ่มหยิบกระบี่คู่ใจแล้วรีบ ออกตามไปทันที

ผู้บุกรุกในชุดสีดำปิดหน้า เมื่อเห็นฮ่องเต้เสด็จออกมา พวกมันก็เริ่มแผนการ มีคนหนึ่งล่อออกไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เมื่อฮ่องเต้ออกมายังที่โล่ง ก็ไม่ต่างอะไรกับเป้านิ่ง ที่ยืนให้อีกฝั่งลอบทำร้ายได้ง่ายดาย

เสี่ยวฉินองครักษ์มากฝีมือได้ยินเสียงการต่อสู้อีกฝั่งจึงรีบวิ่งออกมาดู ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่รีบตะโกนบอกเมื่อเห็นว่าฮ่องเต้กำลังจะโดนธนูยิง ร่างเล็กวิ่งออกไปรับแทนอย่างไม่กริ่งเกรง ลูกธนูจึงปักเข้าที่แขนด้านขวาของฮองเฮาเต็ม ๆ

“เหมยเอ๋อร์!!” ฮ่องเต้หนุ่มร้องตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า พระองค์ฝ่าลูกธนูออกไปรับร่างของจ้าวเหมยลี่ไว้ในอ้อมอก

ความรู้สึกหลากหลายซัดสาดเข้ามาในใจอย่างรวดเร็ว ความเป็นห่วงคนในอ้อมแขนทำเลือดขึ้นหน้า พวกมันกล้าดีอย่างไรถึงมาทำร้ายฮองเฮาของพระองค์บาดเจ็บ ฮ่องเต้หนุ่มไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว โทสะบันดาลให้ลงมือฆ่าผู้บุกรุกที่อยู่บริเวณนี้จนเกลี้ยง เห็นว่าทางสะดวกแล้วจึงทิ้งทุกอย่าง แล้วรีบพาฮองเฮาเข้าเขตปลอดภัยในทันที

ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ได้สติในเช้าวันถัดมา เมื่อเปลือกตาเปิดขึ้นก็พบว่าข้างเตียงมีใครอื่นอยู่ด้วย คนคุ้นเคยฟุบหน้าอยู่ข้างกัน นางไม่กล้าที่จะขยับตัวเพราะกลัวจะรบกวนคนที่กำลังนอนอยู่

ฮองเฮาจ้าวเหมยลี่ทำหน้าตกใจปนสงสัย อย่าบอกนะว่าหลงรักฉันแล้วเนี่ยบุญของบราวนี่ได้ผัวหล่อ... กระทั่งรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเบา ๆ จากคนข้างตัว เมื่อเห็นว่าฮองเต้ทำท่าจะตื่น จึงรีบแกล้งหลับตาลงทันที

ฮองเต้คอยเฝ้าเมียรักไม่ยอมห่าง แม้หมอหลวงจะบอกว่านางปลอดภัยแล้ว แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี พระองค์นั่งกุมมือนางไว้ตลอด กระทั่งเผลอหลับไปทั้งแบบนั้นด้วยความอ่อนเพลีย

หลับไปตื่นหนึ่งแต่เมียรักก็ยังไม่ฟื้น เห็นคนบนเตียงยังนอนนิ่งก็เกิดความกระวนกระวาย เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนางอย่างเบามือ เมื่อพบว่าอุณหภูมิร่างกายไม่ได้ร้อนมากเช่นเมื่อคืนจึงวางใจ พระองค์ค่อย ๆ ขยับตัว ก่อนจะเดินออกไปเรียกนางกำนัลด้านนอกให้มาคอยเฝ้าแทน