บทที่4 ป๊ากอดไม่ได้หรอห้ะ!

เพี๊ยะะ!!!!!

ฝ่ามือเล็กฟาดไปที่เเขนของสามีอย่างเเรงทำให้อีกคนรีบยกมือขึ้นมาถูอย่างไวด้วยความเจ็บเเละรู้สึกแสบ

"แหม เขิลเเล้วทำรุนเเรงใส่ป๊าทำไมเนี้ย

"ปื้บบ้าไรดังป๊าบ!! หึ่ยยเข้าบ้านดีกว่า

มามี๊ของลูกทั้งสามเดินชิ่งมาก่อน ก่อนที่สามีจะเดินตามตูดมาต้อยๆ มายังที่โต๊ะอาหารที่มีลูกๆนั่งทานอาหารอยู่

"มี๊..ไปนานจัง

ลูกสาวคนเล็กถามก่อนจะตักขนมหวานเข้าปาก1คำ เป็นขนมที่ป้าวันทำ

"ป๊าชวนมี๊คุยนิดหน่อยน่ะ อิ่มกันเเล้วหรอ

"ค่ะอิ่มเเล้วว..เเต่เอ้ะ...ที่ไปนานไม่ใช่ว่าไปยืนจีบกันอยู่หรอหรอคะ?

ลูกสาวคนโตพูดต่อ ทำให้ ทั้งพ่อและเเม่นั้นยืนถือของทำตัวไม่ถูกกันใหญ่

"จีบอะไรกันล่ะพูดไปเรื่อยนะไอ้เเสบ

เจยื่นมือมาลูบหัวลูบสาวคนโตเบาๆ พร้อมกับหยิบของในถุงนั้นออกมาทีละชิ้น

"อ่ะของลูก....กระเป๋าอันนี้ก็ของลูก

คนเป็นพ่อยื่นของให้ลูกสาวทั้งสองคนพร้อมกัน ส่วนอีกอันนึงยังถือไว้อยู่ ซึ่งของให้ถุงนั้นเป็นกระปุกยาวิตามินซีบำรุงประมาน3กระปุก จะเป็นจำพวกบำรุงสายตามากกว่า เพราะเจสังเกตเจ้าลูกชายเเฝดชอบอ่านหนังสือดึก อยู่บ่อยๆเลยเป็นห่วง

"ไม่คิดจะพูดกับป๊าเลยหรือไงไบรอัน

น้ำเสียงที่คนเป็นพ่อพูดถามอย่างน้อยใจนั้นทำให้ไบรอันนั้นส่งยิ้มออกมาเล็กน้อย 

"หึ....ครับพ่อ

เเค่เสียงของลูกชายที่ตอบออกมาก็ทำให้เจนั้นยิ้มได้ เขาเองก็ไม่ได้อะไรนักทำไมเจจะไม่รู้ว่าลูกเป็นคนขี้อาย เเล้วยิ่งโตขึ้นเจยิ่งเข้าใจ 

"เห้ออชื่นใจจังเลยลูกชายป๊า~

เจอเดินอ้อมหลังของลูกชายเเล้วสวมกอดเล็กน้อยพอได้ชื่นใจ ไบรอันเองก็ยิ้มเเช่งขึ้นมาะร้อมกับเบี่ยงตัวหนี

"ป๊า~!

"ทำไมกันป๊ากอดไม่ได้ไง ทีตอนเด็กๆยังกอดได้เลย

"นั่นตอนเด็กนิครับ..ตอนนี่อันโตเเล้ว

"เหอะ...โห้ลูกเลยว่าลูกใครตอบได้เด็ดขาดมาก

เจยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆปล่อยอ้อมกอดออก

"นี่ยาบำรุง..ป๊าซื้อมาให้ เห็นอ่านหนังสือดึก

"หนังสือการ์ตูนอ่ะดิ ฮ่าๆ

น้องสาวคนเล็กพูดเเทรกขึ้น..ทำให้ำบรอันส่งสายตาคาดโทษน้องสาวตัวเเสบเอาไว้

"อลินเอาอีกเเล้วนะ เดะก็โดนมี๊ดุหรอก

ของขวัญที่เห็นน้องสาวพูดแบบนั้นจึงห้ามปรามไว้ดีกว่า

"เเล้วนี่ทานข้าวอิ่มกันเเล้วหรอ

"ค่ะพวกเราทานกัน

หมดเเล้ว เหลือเเต่ป๊านั่นเเหละ

นิทานตอบกับสามีไปก่อนที่เจจะยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู

"เอ้ออ ดึกแล้วหนิ เด็กๆ พากันขึ้นไปนอนเถอะลูก

ป๊าเจไล่ลูกๆขึ้นไปนอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนกัน นี้ก็เห็นว่าดึกมากเเล้ว ก็นึกว่าตัวเองอยู่เหมือนกันที่เเวะซื้อของจนกลับถึงบ้านมืดขนาดนี้

"งั้นหนูขึ้นไปนอนก่อนนะคะ

ของขวัญ บอกพ่อกับเเม่ ก่อนจะปลีกตัวลุกออกไปโดยที่ไม่ลืมหยิบอุปกรณ์ วาดภาพที่พ่อนั้นซื้อมาให้ไปอีกด้วย ส่วนเจ้าสองเเสบเเฝดสยองนั้นก็พากันเดินขึ้นห้องเเล้วก็เเยกย้ายกันไป จะ เหลือก็เเต่ ป้าวันเเละก็สองคนสามีภรรยาที่อยู่ด้านล่าง

"ป้าวันครับ...นี่ของป้า

เจเลื่อนยื่นอีกถุงนึงให้กับป้าวัน 

"อะไรหรอคะคุณเจ

ป้าวันเอื้อมมือไปหยิบแล้วก็ถามอย่างงงๆ เพราะไม่คิดเลยว่าคุณเจนั้นจะซื้อมาให้

"เสื้อน่ะครับ..ไม่รู้จะถูกใจป้ารึเปล่านะ ฮ่าๆ ผมไม่ลืมป้าหรอกครับ

"โอ้ววตายเเล้วคุณเจ

หญิงเเก่ตกใจก่อนจะยื่นถุงกระดาษนั้นกลับคืนไปด้วยควรเกรงใจ เเต่เเล้วก็ถูกมือหนาผลักส่งไปอีก นิทานก็ช่วยอีกเเรง ไปยืนประกบหลังของป้าวันไว้เเล้วจับมือรวบ เพราะไม่ให้ป้าวันดึงถุงกลับมาอีก

"ป้าวันอย่าดื้อสิคะรับไว้เถอะ

"นั่นสิครับ...ไม่ถูกใจหรอ

"ไม่ใช่ไม่ถูกใจค่ะ..เเต่ป้าเกรงใจพวกคุณมากๆ เเค่นี้ป้าก็ไม่เหมือนคนใช้คนนึงเเล้วนะ

ป้าวันพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจมากๆ เพราะตั้งเเต่เธอมาอยู่ที่นี่ ก็อย่างที่เล่าไปข้างต้นทเธอเองเเทบจะไม่มช่เเม่บ้านที่นี่ เเทบจะเป็นญาติคนนึงเเล้วเสียด้วยซ้ำ

"เเล้วใครจ้างป้ามาเป็นคนใช้กันล่ะครับ...ผมบอกเเล้วใช่มั้ยห้ามพูดแบบนี้

"เอ่ออ...ปะ..ป้ารู้เเล้วค่ะ

"รับไว้เถอะครับไม่รับผมเสียใจเเย่นะ

เมื่อเจพูดเเบบนั้นเเล้ว ป้าวันจึงยื่นมือไปหยิบถุงกระดาษนั้นขึ้นมาไว้ที่เเนบอก เเล้วยิ้มออกมาอย่างขอบคุณ

"ขอบคุณนะคะคุณเจ คุณนิทาน

"หึ...ไม่เป็นไรครับ

"ป้าวันไปพักเถอะค่ะ เดี่ยวนิทานจัดการเอง

"ตะ..เเต่ว่าา....

"ไม่เป็นค่ะป้าเลยเวลาป้าพักมาเยอะเเล้ว .....กลับไปพักเถอะค่ะ

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะป้าไปนะ

"ค่ะ/ครับ

หลังจากนั้นป้าวันก็เดินออกไป ชั้นล่างของบ้านจะมีเเค่เจเเละนิทานเท่านั้นที่นั่งคุยกันไปตามประสา สามีภรรยาก่อนที่นิทานจะเริ่มเข้าเรื่องน้องชายที่เมื่อตอนเย็นนี้โทรมา

"ป๊า

"หื้มมมว่าไง...

ร่างหนาหื้มเสียงเล็กน้อยก่อนจะตอบภรรยาเเละเงยหน้าขึ้นมอง

"คืออว่า

"มีอะไรรึเปล่า

"ช่วงเย็นเจ้ากราฟโทรมาค่ะ

"อื้มม มีอะไรหรอ

"กราฟถามว่า ป๊ายังต้องการตัวมันอยู่ไหม มันบอกว่าเบื่อที่นู้น อยากจะลงมาอยู่กับเราสักพัก อยากลองเปิดหูเปิดตาดูไม่อยากอุดอู้อยู่ที่นู้น...พอมาคิดๆดูเจ้ากราฟมันก็มีความรู้ในเรื่องบริหาร มันก็อาจจะช่วยถุ้นเเรงเราไปได้เยอะเลยนะป๊า

"แล้วมี๊ว่ายังไงล่ะ

เจถามออกไปในขณะที่ยื่นมือออกไปตักกับข้าวใส่ลงจาน

"ก็...มี๊บอกกราฟว่าจะลองถามป๊าดูก่อน

"มาสิ...ไม่มีปัญหาดีสะอีก

"ห้ะ??....

"ดี...บอกน้องให้ลงมาเลย ป๊าไม่ขัดอยู่เเล้ว อยากเปิดหูเปิดตาก็มา มาช่วยกันบริหาร ป๊าโอเคร

"เเต่..จะไม่อึดอัดหรอคะ?

"อึดอัดอะไร ...ป๊าโอเครนะอีกอย่างกราฟไม่ได้มาเกาะเราสักหน่อยกราฟมาทำงานช่วยเรานะ

"....ค่ะ..หึ

พอได้ยินเเบบนี้นิทานก็ยิ้มออกมา..ที่ตนถามสามีว่าไม่อึดอัด ก็เพื่อยืนยันความเเน่ชัดเเหละว่าให้น้องลงมาได้จริงๆ.... จากนั้นนิทานเองก็ไม่รอช้า รีบควักโทรศัทพ์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเละต่อสายตรงไปยังน้องชาย

----ตื้ดดด~~

"อ่าา....ฮัลโหล..กราฟ

("ว่าไงครับพี่สาวคนสวย~)

"ฉันคุณกับป๊าเจให้เเล้วนะ....เขาบอกได้ เเกก็เตรียมตัวได้เลย

("เห็นไหม..ผมบอกเเล้ว พี่เขยผมเนี้ยไม่ทำให้ผิดหวังอยู่เเล้ว)

"หึ...จริงๆเลย... เเล้วก็ทำตัวดีล่ะ บอกพ่อกับเเม่เเล้วใช่มั้ยห้ะ

("เรียบร้อยพี่ไม่ต้องห่วง)

"ก็ดี ...รีบเตรียมตัวเก็บของเลยนะรู้มั้ย

****ผู้โดยสารโปรดทราบขณะนี้เครื่องบินกำลังมุ่งหน้าสู่ท่าอากาศยานสนามบินสุวรรณภูมิเเล้ว โปรดให้ผู้โดยสารทุกท่านคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยด้วยค่ะ....ขอบคุณค่ะ******

".......