จูบรักมัดใจอา

บท

ตั้งค่า

บทที่3 ใครบอกคนแก่ไม่มีแรง

ณ เวลาดึกขนาดนี้ ทุกคนก็ลงมาทานอาหาร นิทานมองไปที่นาฬิกาเป็นเวลาใกล้จะ5ทุ่มสามีของตนก็ยังไม่กลับมาถึงเสียทีเลยให้ป้าวันไปตามลูกๆลงมาทานข้าว

"มี๊ป๊ายังไม่กลับมาอีกหรอคะ?

เด็กสาววัย15ปีหรือ "อลิน"ลูกสาวคนเล็กของบ้านเอ่ยถามเมื่อลงมาจากบนห้องเเล้วมองไปยังนอกบ้านก็ยังไม่เห็นรถของผู้เป็นพ่อเข้ามาจอด

"ยังเลยลูกมากินข้าวเถอะดึกมากเเล้ว...ตอนที่เเต่งหน้าขนมอยู่ป๊าโทรหามี๊เเล้วนะ..เเต่ทำไมยังไม่กลับก็ไม่รู้

"เดี๋ยวก็คงถึงเเหละมั้ง....

ของขวัญพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงประจำที่ ก่อนจะเหลือบมองไปที่น้องชายของตนที่ก้มมองหน้าจอโทรศัทพ์ไม่ละวาง...

"ไบรอัน ทานข้าวต้องไม่ก้มหน้าเล่นเเต่โทรศัทพ์นะ

คนพี่พูดบอกไม่เชิงดุ ก่อนที่ไบรอันจะพยักหน้าเเล้ววางโทรศัทพ์ลงไว้ข้างกายก่อนที่น้องสาวตัวดีนั้นจะเอนกายไปชนหัวไหล่ของเเฝดพี่ชายเบา

"หึ่ยย..อย่ามาชน

"ทำไมพี่อันเขิลอะไร..ก้มพิมพ์แบบนี้คุยกับสาวอยู่อ่ะดิ

"พูดมั่วๆไปได้

"เเละหูเเดงทำไมล่ะ เเหมมม~น้องรู้หรอกน่ะ!

คนน้องพูดล้อพูดหยอกโดยไม่รู้ว่ามีสายตาเฉียบของผู้เป็นแม่ที่นั่งมุมหัวโต๊ะอาหารมองอยู่แฝดพี่ก็ได้เเต่ยิ้มอรุ่มหน่อยๆไม่พูดอะไร เเต่ถ้ามีอาการเขิลหรือโกหก ไบรอันจะถูกจับพิรุจได้เพราะใบหูนั้นจะเเดงมากกว่าปกติ

"อลิน...ไม่เอาแบบนี้อีกนะคะ

"...คิ้กก

"เราต้องรักษาสิทธิ์ส่วนตัวของพี่เขาด้วยนะลูก

"แต่หนูรู้...

"รู้อะไร..เราก็ไม่ควรพูดแบบนี้นะลูก หนูลองคิดนะ ถ้ามีคนมายุ่งแบบนี้หรือมาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของลิน ลูกจะชอบหรอ..หื้มม

นิทานค่อยๆบอกลูกตามหลักการตามควรเป็นจริง จนลูกสาวคนเล็กนั้นเงียบไปคิดตาม... พอเห็นว่าสถานนะการณ์เริ่มอึ้มครึ้ม ไบรอันจึงหันมาบอกผู้เป็นแม่

"ไม่เป็นไรครับ...มี๊อย่าดุน้องเลย

พร้อมกับยกมือขึ้นมาจับที่ไหล่ของคนน้องเเล้วพูด

"น้องรักของพี่ พี่ให้อภัยเเล้วนะ..ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกเข้าใจไหมครับน้องสาวพี่..ไม่งั้นจะโดนมี๊ดุแบบนี้อีกนะ...หื้มมมม

ไบรอันพูดออกโดยใช้น้ำเสียงยั่วยวนผู้เป็นน้องซึ่งอลินนั้นก็รู้เพราะตัวเองหันไปมองหน้าพี่ชายที่สะเเยะยิ้มใส่เธอ อลินเองจึงเบะปากกลับไปทันที..ทำให้ของขวัญที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอดขำไม่ได้สองแฝดสยองนี่เเสบจริงๆ

"ค่ะคุณพี่ชาย....น้อง!จะ!ไม่!ยุ่ง!

อลินเค้นเสียงตอบหนังเเน่ก่อนจะเหลือกตาไปหนึ่งที ทำให้นิทานนั่งคิ้วขมวด

"อลิน ทำตาน่าเกลียดจัง...ใครสอนให้ทำแบบนี้

"ฮึกกก...มี๊ก็ว่าเเต่ลินง้าา~

น้องสาวคนเล็กทำหน้ายู้ยี่ ก่อนที่ทึกคนจะระดมเสียงหัวเราะออกมา

"พอได้เเล้วทานข้าวเถอะกับข้าวเย็นหมดเเล้ว

ของขวัญจึงห้ามปรามก่อนที่ทุกคนจะโฟกัสที่อาหารบนโต๊ะ

"ไม่กินเเล้วอลินงอน

"ป้าวันเก็บจานของอลินเลยครับ

แฝดคนพี่อยากไบรอันก็ยั่วคนน้องทันควันทั้งๆที่ตนก็รู้นะว่าน้องสาวนั้นไม่อดข้าวหรอกก็ยังจะเเกล้ง

"จ้ะป้าเก็บนะถ้าไม่กิน

"มะ...ไม่ๆๆ ลินล้อเล่นค่ะ แหมมม~มือไวจังเลยนะคะป้า เเฮะๆ

น้องสาวคนเล็กยิ้มก่อนที่จะยื่นมือไปจับช้อนเเล้วค่อยๆตักข้าวเข้าปาก พอเห็นแบบนั้นเเล้ว นิทานก็ยิ้มหัวเราะออกมา บรรยากาศบนโต๊ะอาหารบ้านเขาน่ะมีสีสันทุกวันเลยเชียว....หลังจากที่นั่งทาอาหารกันไปสักพักก็มีเสียงรถเข้ามาจอดภายในบ้าน เสียงรถนั้นเป็นเสียงที่คุ้นเคยจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พ่อของพวกเขาทั้ง3คน

ครืดดด~เอี๊ยดด~

"หื้มมเสียงรถป๊า...สงสัยกลับมาเเล้วมั้งคะมี๊

"นั่นสิ เดี๋ยวมี๊ออกไปดูก่อนนะ

นิทานรีบลุกออกจากโต๊ะไปดูสามีที่พึ่งกลับมา ...เธอเห็นสามีอ้อมไปเปิดหลังรถเเล้วหยิบของออกมาพะรุงพะรังเลยออกไปช่วยถือ

"ซื้ออะไรมาเยอะเเยะคะเนี้ยย

"ซื้อมาให้มี๊กับลูกนั่นเเหละ

พูดเเล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบภรรยาไป นิทานจึงก้มดูของเเต่ละชิ้น ล้วนเเล้ว เเต่เป็นของ ของคนในครอบครัวทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นสกินเเคร์ครีมบำรุงของตัวนิทานเอง ไหนจะพวกกระดาษอุปกรณ์พู่กันของลูกสาวคนโต ยาบำรุงสายตาของลูกชายเเฝด หรือจะเป็นกระเป๋าขนชมพูฟรุ้งที่ลูกสาวคนเล็กบอกอยากได้

"มันเยอะไปไหมป๊า

"เยอะอะไรกันล่ะ..เเค่นี้เอง

"หึ...มีของทุกคนเเล้วไหนของป๊าล่ะ

นิทานพูด อีกมือนึงก็เอื้อมมาช่วยสามีถือ

"เอ่ออ...นั่นสิป๊าลือซื้อของป๊าเลย เเต่ไม่เป็นไรหรอก...

เจตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ที่ไม่ได้คิดอะไร เจ้าตัวก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน นึกถึงคนอื่นอยู่เสมอ เเต่ตัวเอง กับปล่อยผ่านสะเเบบนั้น

"อีกเเล้วนะป๊า....

"หื้มม..อะไร?

"ป๊าทำให้หนูตกหลุมรักป๊ารอบที่ล้านเเปดเเล้วนะ

เธอพูดหยอกสามีพร้อมกับยกมือขึ้นมาหยิบแขนเบาๆแก้เขิล

"โอ๊ยย!!ป๊าเจ็บ

"หึ....