บทที่ 5

หลังจากนั่งรอจนเหน็บรับประทานไปครึ่งท่อนเป็นที่น่าอนาถใจแล้วนั้น แม่ของไอ้ปีศาจร้ายปาร์คซองดูก็เดินนำฉันมาขึ้นรถลีมูซีนเพื่อกลับบ้านกันในเวลาเย็น ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ระบุไว้ในใบประกาศว่าให้ฉันไปมอบตัวด้วย

เรื่องอะไร ใครจะไปให้โง่กันเล่า!

รถคันหรูทะยานเข้าสู่ใจกลางคฤหาสน์หลังคาทองที่ใหญ่โตบ่งบอกฐานะอันมีจะกินของผู้เป็นเจ้าของ ไม่รู้ว่าหมอนั่นคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงไม่อยากกลับมาบ้านที่สวยสวรรค์สร้างแบบนี้ เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่มีวันยอมออกไป

“คืนนี้นอนห้องซองดูไปก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ”

“อะ...เอ๋?! ทำไมต้องเป็นห้องของหมอนั่น...หนูหมายถึงแค่ห้องคนสวนก็น่าจะพอแล้วล่ะค่ะ” ฉันพูดสวนขึ้นในทันที พระเจ้า! ขืนให้ฉันนอนที่ห้องของเจ้าหมอนั่นมีหวังฝันร้ายแหงๆ ใครจะไปหลับลงกันเล่า! ห้องนอนที่ครั้งหนึ่งเคยมีปีศาจร้ายนอนกลิ้งไปมาอยู่ แค่คิดฉันก็กลัวหัวหดแล้วล่ะ

“พอดีว่าตอนนี้ห้องคนสวนเต็มน่ะจ้ะ ส่วนห้องรับรองก็เล็กแถมยังเหม็นอับอีกต่างหาก นอนห้องของลูกชายฉันนั่นแหละดีที่สุด เพราะว่ามันเป็นห้องเดียวในคฤหาสน์แห่งนี้ที่ปลอดภัยมากที่สุด พ่อของซองดูเป็นมาเฟียใหญ่เลยทำให้เขามีเพื่อนน้อยกว่าศัตรูไปหน่อย...” ฉันไม่น่ามาที่นี่เลยจริงๆ พ่อของนายปีศาจนั่น แท้ที่จริงแล้วเป็นมาเฟียงั้นหรือเนี่ย มิน่าล่ะ...เขาคงจะได้รับการสืบทอดสายเลือดมาจากพ่อแหงๆ ถึงได้กล้าที่จะฆ่าใครสักคนด้วยใบหน้าที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนั้น

นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่านิสัยป่าเถื่อนแบบนั้นไม่น่าจะมีในเด็กที่มีแม่แสนดีแบบนี้ แม่หมอนั่นบอกว่าตอนเด็กๆ หมอนั่นติดสอยห้อยตามพ่อของเขาไปบ่อยๆ เลยได้เห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดของแก๊งมาเฟียและคงจะซึมซับเอาอุปนิสัยแบบนั้นมา

“ก็ได้ค่ะ แต่แน่ใจนะคะว่าเขาจะไม่กลับมาที่นี่ในวันนี้”

“แน่นอนที่สุดจ้ะ เดี๋ยวฉันจะให้สาวใช้พาไปที่ห้องนะจ๊ะ อาบน้ำเสร็จแล้วลงมาทานข้าวที่ห้องโถงใหญ่ ฉันจะรอหนูอยู่ที่นั่น” ว่าจบแม่ของปาร์คซองดูก็เดินเฉิดฉายจากไป ทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับสาวใช้ที่ทำท่าเหมือนว่าอยากจะเข้ามาตะปบหน้าฉันจนใจจะขาดยังงั้นแหละ

“ตามมาสิยะ!” น้ำเสียงเชิดร้อยแปดสิบองศาถูกตวาดดังลั่น ก่อนร่างในชุดเมดสีฟ้าจะเดินกระทืบเท้านำฉันไปยังชั้นบนซึ่งเป็นส่วนห้องพัก

การเดินทางที่ยาวนานจบสิ้นลงเมื่อยัยสาวใช้สองหน้าเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูสีดำมืด ซึ่งถ้าให้ทาย นี่คงจะเป็นห้องของไอ้ปีศาจร้ายนั่นอย่างแน่แท้ ดูเหมือนว่าเขาจะหลงใหลได้ปลื้มแต่สีดำนะเนี่ย มิน่าล่ะ ชีวิตถึงได้ดูมืดมัวนัก!

“อย่าได้แตะอะไรในห้องเชียวล่ะ เพราะคุณชายจะโมโหมากเมื่อรู้ว่าของในห้องถูกแตะและย้ายที่!” เมื่อไหร่จะเลิกตะโกนพ่นน้ำลายใส่หน้าฉันสักทีนะยัยหมวยหน้าเกี๊ยวบ้า ฉันสบถด่าสาวใช้ในใจก่อนจะพยักหน้าเป็นการตอบรับ พร้อมเอื้อมมือไปกระชากประตูห้องให้เปิดออกแล้วปิดมันใส่หน้ายัยบ้านี่อย่างเหลืออด เสียงสบถอะไรสักอย่างดังขึ้นก่อนจะเงียบหายไปตามสายลม

แม่เจ้า นี่มันห้องนอนหรือศูนย์รวมความเย็นของโลกกันแน่นะเนี่ย ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นห้องที่ทำด้วยไม้ ฉันก็หนาวไปถึงขั้วหัวใจ อุณหภูมิในห้องนี้ดูท่าจะติดลบนะเนี่ย โฮกก~ ฉันจะต้องกลายเป็นน้ำแข็งแหงๆ หากต้องอยู่ในห้องนี้ต่ออีกสามนาที

ขนาดสีผนังยังเป็นสีดำเลยคิดดูสิ

แต่ก็ไม่มีทางเลือก คงต้องหาเสื้อผ้าหนาๆ มาใส่ซะแล้วล่ะ เพราะดูเหมือนในห้องนี้จะไม่มีรีโมตคอนโทรลสำหรับปรับอุณหภูมิ สงสัยจะถูกควบคุมจากที่ไหนสักแห่ง ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย ทันสมัยชะมัด!

หลังจากรับประทานอาหารเย็นกับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของศัตรู ฉันก็รีบกลับมายังห้องนอนนรกตามเดิม ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าวันนี้มีงานเลี้ยงอะไรสักอย่างหนึ่งนี่แหละ เลยขอตัวออกจากบ้านไป อาจจะกลับมาตอนดึกๆ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันพิศวาสอยากจะรู้สักหน่อย

ไม่ไหวแล้ว~ วันนี้หนีตายมาตลอดทั้งวันเลย ขอนอนหลับสักงีบเก็บแรงเอาไว้ดิ้นรนต่อในวันพรุ่งนี้จะดีกว่า

และแล้วฉัน...ก็หลับฝันดี

[เที่ยงคืนโดยประมาณ]

เสียงเบรกดังลั่นสนั่นคฤหาสน์หลังงาม ก่อนที่ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนหลุดลุ่ยจะเดินลงจากรถแล้วกระแทกประตูปิดอย่างไม่แยแสว่าจะทำให้สีรถถลอกหรือไม่

ดวงตาสีดำสนิทบ่งบอกถึงอารมณ์เกรี้ยวกราดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่สุดแสนจะน่าเบื่อที่เกิดขึ้นในวันนี้ ยัยบ้านั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงไม่ยอมไปมอบตัวตามคำสั่ง ยิ่งคิดถึงใบหน้าอวดดีนั่นทีไร อารมณ์โกรธก็พุ่งปรี๊ดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดลง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนกล้าขัดใจคนอย่างปาร์คซองดู และที่สำคัญกว่าอะไรในโลกหล้าก็คือ...คนที่กล้าหาญหนึ่งเดียวคนนั้นดันเป็นผู้หญิงตัวเล็กเท่าลูกแมวเท่านั้น!!

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณชาย”

“ไม่กลับมาจะเห็นรึไง สั่งห้ามทุกคนอย่าขึ้นไปชั้นบนถ้าไม่อยากตาย!” ชายหนุ่มกระแทกคำสั่งใส่หน้าแม่บ้านทันทีที่เห็นหน้า วินาทีนี้ทุกคนล้วนรู้ดีว่าถ้าใครสักคนขืนไปขัดใจ...สิ่งสุดท้ายที่คนคนนั้นจะได้เห็นก็คือหลุมฝังศพตัวเองเท่านั้น

“แต่ว่าคุณชาย ข้างบนนั้น...”

“หุบปาก!!” ชายหนุ่มตวาดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่ปาใส่หน้าแม่บ้านอย่างแรง แล้วเดินขึ้นชั้นบนด้วยอารมณ์เดือดเต็มที่

“นี่ป้า! แล้วยัยผู้หญิงข้างบนจะไม่เป็นไรเหรอเนี่ย ดูท่าว่าคุณชายจะอารมณ์เสียมากผิดปกตินะวันนี้” สาวใช้ที่ร่วมด้วยช่วยกันถอยหนีรีบวิ่งถลาเข้ามาถามแม่บ้านผู้รับเคราะห์ทันทีที่ผู้เป็นเจ้านายหายวับขึ้นไปชั้นบน

“ถามข้าแล้วข้าจะรู้เหรอวะ คงต้องสวดมนต์ให้แล้วล่ะ ไม่รู้ว่าใครกันนะไปทำให้คุณชายโกรธจัดได้ถึงขนาดนี้ เอาเถอะ! แยกย้ายกันไปนอนได้แล้วไป๊” ถึงจะสงสารเวทนาร่างบางที่กำลังนอนหลับอย่างไม่รู้ตัวว่าหายนะกำลังตรงดิ่งเข้าไปหาจับใจ แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือทำตามที่เจ้านายสั่งเท่านั้น โดยที่ทุกคนหารู้ไม่ว่า...ต้นเหตุที่ทำให้คุณชายของบ้านโกรธจัดได้ขนาดนี้ก็คือร่างบางที่กำลังหลับลึกอยู่ในห้องนอนของเขานั่นเอง

ทันทีที่มาถึงห้องที่มืดสนิท ชายหนุ่มก็ตรงดิ่งไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซส์ของตัวเอง เพราะความมืดที่เข้าครอบงำห้องทั้งห้องทำให้เขาไม่สามารถล่วงรู้เลยว่ากำลังทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผู้หญิงที่ตนอยากจะฆ่าให้ตายมากที่สุดในเวลานี้ มือหนาเอื้อมไปคว้าเอวบางเข้ามากอดอย่างลวกๆ เพราะหลงคิดว่าเป็นหมอนข้างคู่ใจของตน แต่ก็ต้องชักกลับแทบจะทันทีเมื่อสัมผัสได้ว่าหมอนข้างในวันนี้ดูนุ่มนิ่มและแปลกประหลาดไปจากทุกทีที่เคยสัมผัส เพราะความสงสัยชายหนุ่มจึงเอื้อมมือไปกดสวิตช์โคมไฟที่หัวเตียง ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“นี่เธอ!!” เสียงเข้มตวาดดังลั่นพร้อมทั้งมือหนาเอื้อมไปกระชากร่างบางของหญิงสาวให้ลุกขึ้นอย่างแรง เป็นผลให้ร่างบางถึงกับผงะด้วยความตกใจ ก่อนดวงตากลมโตจะปรือขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะสัมผัสได้ถึงแรงกระชากที่มหาศาล แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ลุกขึ้นยืนก็ถูกมือใหญ่กดร่างลงไปที่เตียงอีกครั้ง

สายตาจ้องมองกันอย่างไม่เชื่อในความบังเอิญอันตรายที่กำลังบังเกิดขึ้น!!