Chapter 1 : ตามติด (1)

"ฮ้าว~"

ร่างเล็กอ้าปากหาวทั้งที่ดวงตายังปิดแน่น และบิดกายไล่ความเมื่อยล้า เมื่อใกล้ถึงเวลาที่ร้านกาแฟจะเปิดทำการเข้ามาทุกที

"อ้าว"

เจียงซินอุทานออกมาเบาๆ เมื่อดูโทรศัพท์ แล้วพบว่าวันนี้นัดช่างจะมาล้างแอร์ร้านจึงปิดทำการหนึ่งวัน ทำให้เธอถอนหายใจออกมาอย่างสุดเซ็ง

"งั้น... ก็นอนต่อแล้วกัน"

เธอวางมือถือลงและดึงผ้านวมขึ้นมาห่ม เมื่อไอเย็นยามเช้าทำให้หนาวจนขนลุก

'ยังจะนอนต่ออีกเหรอ?'

"กรี๊ดดดดดด!!!!!"

หญิงสาวกรีดร้องออกมาลั่นห้อง เมื่อภายใต้ผ้าห่มนี้ ...ไม่ได้มีเธอแค่เพียงคนเดียว

"ผี... ผี ตัวนั้น!!!!!!"

'ตกใจ?'

"กะ...ก็ตกใจน่ะสิ!!"

ร่างโปร่งแสงย่นคิ้วประหลาดใจ และสับสนกับปฏิกิริยาตื่นตูมของหญิงสาวตรงหน้า ที่แตกต่งกับผู้หญิงมาดนิ่งที่เห็นวิญญาณของเขาแล้วไม่สะทกสะท้านอย่างคนเมื่อคืน

"ออกไปไกลๆ นะ!!"

เจียงซินพยายามเขยิบตัวถอยหลังออกห่าง และฟาดตีวิญญาณไร้มารยาทด้วยหมอนข้าง แต่มันก็ทะลุผ่านร่างเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า

"ออกไป๊!!!!"

เธอกรีดร้องจนแทบสิ้นสติ ทั้งที่เจอผีมาแล้วนับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีตนไหน ที่สามารถล่วงล้ำเข้ามาภายในบ้านหลังนี้ได้ แถมเขายังไม่รู้สึกรู้สาพลิกตัวนอนเอกเขนก แสร้งทำเป็นเจ็บปวดจากการประทุษร้ายของเธอ

"!!!!??"

ร่างเล็กผงะหงายหลังด้วยความตื่นตระหนก เมื่อร่างโปร่งแสงพุ่งพรวดเดียวมาอยู่ตรงหน้า แถมยังใกล้มากจนเธอสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากกายของเขา

มวลพลังงานมหาศาลที่ไม่สามารถจับต้องได้ กำลังกดทับร่างกายของเธอจนไม่สามารถขยับตัวได้

'วะ...วิญญาณตนนี้น่ากลัวเหลือเกิน'

'เขาต้องการอะไร... และผ่านอาณาเขตของยันต์สะกดวิญญาณเข้ามาได้ยังไงนะ!?'

"คุณต้องการอะไรคุณผี!?"

'ผมอยากกลับบ้าน ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?'

"กะ...ก็ใช่ แต่ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อคืนล่ะ นึกว่าพูดไม่ได้ซะอีก!!"

'ก็พูดไม่ได้น่ะสิ...'

เสียงเข้มเอ่ยด้วยใบหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน ท่าทีเหล่านั้นทำให้ความหนักอึ้งที่กดทับร่างเธอจางหายไป จนหญิงสาวสามารถลุกหนีออกมาจากเตียงได้ และไกลพอที่จะไม่รับรู้ถึงไอเย็นรอบกายเขาอีกแล้ว

"คุณชื่ออะไร?"

'ไม่รู้'

"อะไรกัน นั่นชื่อของคุณนะ!?"

'ผม... ชื่อ'

ใบหน้าคมคายขาวซีดเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน เมื่อพยายามอย่างหนักเพื่อคิดชื่อของตน

'ความจำเสื่อมหรือไง?'

คำถามมากมายปุดขึ้นมาในหัว จนเจียงซินต้องลาเก้าอี้มานั่งเพื่อไตร่สวนความจริงจากวิญญาณตนนี้

"แล้ว... ทำไมถึงมายืนหน้าบ้านฉัน!?"

'ผมได้กลิ่นกาแฟ'

"ฮะ!?"

'ผมจำได้ว่าชอบดื่มมัน'

คำพูดของเขาทำให้เธอถึงกับงุนงง ไม่เคยรู้มาก่อนว่าวิญญาณสามารถรับรู้กลิ่นได้ และเคสนี้ก็ยากเกินกว่าที่เธอจะรับมือไหว

'แล้วข้างนอก...ก็มีคนน่ากลัวเต็มไปหมด'

"คนน่ากลัว?"

'พวกเขากัด'

"...!?"

'กระชาก แล้วก็พยายามทำร้ายผม'

เขาพูดถึงการกระทำที่ชวนสยดสยอง พร้อมกับยื่นแขนขาวซีดที่เต็มไปด้วยร่องลอยของแนวฟันที่กัดลงมา และรอยถลอกตามเนื้อตัวที่ไม่มีเลือดสีแดงไหลออกมาสักหยด

'ก็เลยหนีเข้ามาที่นี่'

"ขะ...เข้ามาถึงในห้องฉันเลยเนี่ยนะ!!!"

'ก็ผมง่วง'

ดวงตาปรือแคบหรี่มองเธอด้วยใบหน้าง่วงงุน และกำลังจะล้มตัวลงนอนหลับอย่างหน้าตาเฉย

"ห้ามนอนต่อนะ!!!!"

เจียงซินหวีดร้องด้วยความกลัว และโกรธเมื่อพื้นที่ส่วนตัวถูกรุกล้ำ

"นายเป็นผี ผีไม่นอนกันหรอก!!"

'ผี... ไม่นอนเหรอ?'

วิญญาณตนนี้หาวใส่หน้าเธอไปเต็มๆ และกำลังจะปิดตาลงอีกครั้ง

"แล้วขึ้นมานอนบนเตียงฉันเลยเนี่ยนะ ไม่รู้จักคำว่ามารยาทหรือไงฮะ!!!!?"

เสียงหวีดร้องแสบหูยังคงดังอยู่เนืองๆ ทำให้เขาเริ่มรำคาญ ก่อนจะใช้สายตาที่อ่อนล้ามองเธอด้วยภายใต้ใบหน้าที่สับสน ดูเหมือนกำลังพยายามหวนนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืน

'คุณ...เรียกให้ช่วย'

"ฮะ!?"

'แล้วก็ร้องไห้ด้วย'

.

.

'ผมก็เลยตามเข้าไป...ในประตูพายุนั่น'

ในที่สุดความจริงก็ถูกเฉลย ถึงการปรากฏตัวของเขาในห้วงมิติของนรกที่เธอสร้างขึ้น

'แต่ตอนนี้... ผมง่วง ไม่ไหวแล้วจริงๆ'

เจียงซินนั่งมองร่างโปร่งแสง ที่กำลังยึดครองเตียงกว่าครึ่งของเธอด้วยใบหน้าครุ่นคิด ที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ไม่น่าใช่อาการง่วงแต่เป็นความอ่อนเพลีย เพราะพลังวิญญาณที่ลดต่ำลงหลังจากถูกทำร้ายต่างหาก

'ผม... อยากกลับบ้าน'

เสียงกระซิบแผ่วดังขึ้นทั้งที่ดวงตายังปิดแน่น เขายังคงยืนยันประโยคคำพูดเดิม นั่นทำให้เจียงซินถอนหายใจหนักหน่วง และมองดูตามเนื้อตัวของเขาที่ยับเยินด้วยแววตาเคร่งเครียด

"เจอมาหนักเลยสินะ"

จนในที่สุด...

เธอก็ตัดสินใจปล่อยให้เขานอนอยู่แบบนั้น โดยที่ตัวเองลุกขึ้นเสยผมลวกๆ ด้วยความหนักใจ

"เฮ้ย!!!!"

จู่ๆ เขาก็ดีดตัวขึ้นและลอยเข้ามาประชิด เมื่อเธอทำท่าจะออกไปจากห้องนี้

"อย่า!! ตามมานะ"

'คุณจะไปไหน...'

"ก็บอกว่าอย่าตามมาไง!!!"

ขนในกายของเจียงซินลุกชันไม่หยุด เมื่อเขาลอยไปลอยมาใกล้ๆ จนแทบจะสิงร่างเธออยู่รอมร่อ

'พวกนั้นอยู่ข้างนอกเต็มไปหมด ถ้าออกไปพวกมันจะทำร้ายคุณแบบผมก็ได้นะ...'

"ไม่มีใครที่นายพูดถึงเข้ามาได้ทั้งนั้น ง่วงก็ไปนอนซะ!"

เธอโบกมือไล่ด้วยความรำคาญใจ แต่เขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิมมองมาด้วยแววตาละห้อย

'แล้วคุณจะไปไหน'

"เดี๋ยวมา แล้วก็ใช้พลังในทางที่ผิดเด็ดขาด!!"

เธอชี้หน้าเขาด้วยแววตาเอาเรื่อง ทำให้วิญญาณหนุ่มผงะไปด้วยความตกใจ

'ใช้ ...พลัง...ในทางที่ผิด...?'

ในตอนแรกวิญญาณปริศนาก็ได้แต่ยืนมองเธอด้วยความงุนงง จนกระทั่งหญิงสาวคว้าผ้าขนหนูมากอดไว้แนบอก และวิ่งออกจากห้องนี้ไปพร้อมกับประตูไม้บานใหญ่ที่ถูกปิดลง เขาจึงได้เข้าใจในความหมายที่เธอพูดทันที ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาจางๆ และหันหลังไปมองยังท้องฟ้าแจ่มใส พร้อมกับพยายามหวนคืนความทรงจำความแต่ในหัวกลับว่างเปล่า เหมือนกับเปลือกหอยที่กลวงโบ๋

ร่างเล็กที่กำลังจะเดินออกจากห้อง ก็หันกลับมามองเป็นระยะด้วยความหวั่นกลัว เพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นตั้งแต่พิธีปัดเป่าครั้งใหญ่เมื่อ 5 ปีก่อน

'แต่ทำไมผีตนนี้ถึง...'

'มีพลังมากกว่าตนอื่น?'

.

.

'หรือจะเป็นภูติ?'

แม้สายน้ำเย็นเฉียบจะไหลลงมาปะทะร่างกายของเธอจนสั่นสะท้าน แต่ไม่อาจทำให้ความสงสัยนั้นเบาบางลง

30 นาทีต่อมา

เจียงซินรีบแต่งตัวและลงมาชั้นล่างเพื่อหาอะไรรองท้อง ขณะที่กัดขนมปังใส่ปากสายตาของเธอ ก็เหลือบไปมองยันต์สีเหลืองผืนเท่าฝ่ามือ และเดินเข้าไปสำรวจหาร่องรอยความเสียหายแต่ก็ไม่พบ

แถมยังสามารถดักเหล่าวิญญาณพเนจร ที่กำลังยืนส่องหน้าต่างของเธอได้

'วิญญาณพวกนั้น'

'ก็เข้ามาไม่ได้นี่นา...'

.

.

'แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้...?'

ดวงตาคู่โตจ้องมองหญิงชราร่างโปร่งแสงภายในสวนหน้าบ้าน ที่พยายามจะทุบกระจกเข้ามาด้วยแววตาคิดไม่ตก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราต่างคนต่างอยู่ไม่เคยล้ำเส้น แต่ความรุนแรงและรังสีความพยาบาทที่แผ่ออกมาจากพวกเขาเหล่านั้น ทำให้เธอเริ่มหวั่นกลัวและหนาวสะท้านถึงกระดูกสันหลัง

'ถ้าไม่มียันต์นั่น... จะเกิดอะไรขึ้นนะ?'

.

.

'ไม่ได้การแล้ว'

ร่างเล็กกลับขึ้นมาบนห้องคว้าสัมภาระใส่กระเป๋าสะพาย ก่อนจะหันมาหาร่างโปร่งแสงที่กำลังนั่งมองเธอเงียบๆ อยู่ปลายเตียง

"ตื่นแล้วเหรอ?"

'ผม... นอนไม่หลับ'

"งั้นก็ไปกับฉัน"

'ไปไหน?'

"ฉันจะพาคุณไปหาใครหนึ่ง..."

'ใคร...'

"เขาคือ... คนที่จะพาคุณกลับบ้าน"