บทที่3 เมื่อโลกหมุนเรามาเจอกัน

ร่างสูงตามมาตรฐานชาวต่างชาติที่แสนสะดุดตาก้าวลงจากรถสปอร์ตสีดำเข้มเป็นมันวาวอย่างมั่นคง ด้วยเสื้อผ้าที่ดูแสนจะง่ายๆ สบายด้วยกางเกงทำงานกีบเรียบกับเสื้อเชิ้ตที่มีเนคไทด์หลุดลุ่ยคล้องอยู่ และเสื้อก็พับขึ้นอย่างลวกๆ มีแต่ทรงผมเท่านั้นที่ยังดูเรียบเท่ห์แม้การแต่งตัวจะไม่ได้เรียบจนดูดี

แต่ทว่ากลับเป็นเสน่ห์ที่ทำให้สาวๆ ทั้งงานมองเขาตาไม่กระพริบแม้เขาจะเดินเข้ามาในงานมุ่งหน้าไปที่โต๊ะของเพื่อนแล้วก็ตาม ในมือเขายังถือกล่องของขวัญสีขาวสบายตาแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก แววตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

เช่นเดียวกันสาวๆ ที่อยู่กันเต็มโต๊ะของแซมมี่และน่านราตรีเมื่อเห็นผู้ชายที่เหมือนหลุดมาจากนิตยาสารดาราฮอลลีวู้ดก็เหมือนกับว่าโดนเวทย์มนต์อะไรซักอย่างทำให้ไม่สามารถละสายตาได้

“เฮ้ มาได้ซะทีนะคนมีธุระ” แซมมี่เอ่ยทักเพื่อนรักอย่างล้อๆ เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าธุระของเพื่อนคืออะไรกันแน่

“ยินดีด้วยคุณน่านที่ทำให้ไอ้ไทเกอร์เนี่ยมันแขวนลายได้” มาดนิ่งๆ กับการยื่นของขวัญให้น่านราตรี พร้อมคำพูดและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ซึ่งเหมือนไม่สะทกสะท้านกับสายตาของหญิงสาวที่มองเขาอยู่ เพราะนอกจากจะชินแล้วในหัวของเขา กำลังครุ่นคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้น การิตา

“ขอบคุณมากค่ะเราท์เตอร์ นี่เพื่อนๆ ของน่านเองค่ะ พินนี่ ปริม วันเวย์ คุณกฤษแฟนของทิวลี่และสุดท้ายบาล์มค่ะ” เขายิ้มทักทายทีละคน จนคนสุดท้ายที่ทำให้เขามีความรู้สึกว่าเธอยิ้มสวยมากแต่ก็นั่นแหละไม่ได้ทำให้ใจของเขาเลิกเห็นใบหน้าของอีกคนไม่ได้ ทำไมกันนะ แม้จะรู้ว่าคนแนะนำจงใจให้เขาทราบว่าคนที่จะถูกจับคู่ให้เขาคือสาวลูกครึ่งแสนสวยและน่ารักมากคนนี้

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณเราท์เตอร์ชื่อเพราะจัง” บารีน่าเอ่ยตาปรอยอย่างไม่ปิดบังว่าเธอสนใจเขาเข้าให้แล้ว

“ขอบคุณครับ คุณก็เหมือนกันนะครับยิ้มสวยมากสมกับเป็นสาวไทยจริงๆ”

“อ๋อ เผอิญคุณพ่อเป็นคนไทยแล้วเลี้ยงแบบไทย นานๆ จะได้ไปอิตาลีที”

“แม่คุณเป็นชาวอิตาเลียนหรือครับ ไม่น่าเชื่อว่าโลกจะกลมให้มาเจอกันได้ ผมก็อิตาเลียนเหมือนกันครับ” เขายิ้มเก๋ให้แบบไม่คิดอะไร แต่ทำเอาเธอทึกทักไปว่าเขาสนใจในตัวเธอไม่น้อย

“ว้าว มายก็อด...นี่มันเดสทินี่ชัดๆ“ เธอแสดงออกอย่างสดใส ไม่ได้จริงจัง...เพื่อเย้าเสน่ห์ตัวเองออกมาในรูปแบบของความสดใส

"อะแฮ่มๆ แหมคาสโนวี่ออกลายเลยนะจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะคุณเราท์เตอร์” หลังจากที่กระแนะกระแหนเพื่อนแบบขำๆ ก็หันไปทำความรู้จักกับหนุ่มหล่อทันที ทำเอาโดนบารีน่าค้อนยกใหญ่

“เช่นกันครับคุณปริม” เพียงแค่นั้นทำเอาเธอแทบกรี๊ดเมื่อพบว่าเสียงนุ่มๆ ของเขามอบให้เธอ

หลังจากที่ทักทายกันไปยกใหญ่ น่านราตรีก็นึกขึ้นได้ว่าการิตายังไม่ลงมา ก็เลยเป็นห่วงจึงจะขอตัวไปตามแต่วัชราอาสาไปแทน พร้อมกับที่เจ้าตัวปรากฏตัวมาพอดี ซึ่งในสภาพเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าไม่หน้าเกลียดแบบ... คนใช้ยังแต่งดูดีกว่า ทำเอาเพื่อนๆ ฮากันใหญ่เมื่อเห็นสภาพง่ายๆ ของเธอที่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้าน เดินฉับๆ เข้ามานั่งอย่างไม่มองใคร โดยเลือกนั่งที่ว่างข้างๆ น่านราตรีซึ่งตรงข้ามกับคนินหรือเราท์เตอร์ที่นั่งข้างบารีน่า แต่เธอก็ไม่ได้เหลือบไปมองใครก้มหน้าตักอาหารอย่างหิวโหย

“เฮ้ยๆ ใจเย็นดิแกไปตายอดตายอยากจากที่ไหนมาเนี่ย” ทิชางามว่าพลางสะกิดเพื่อนที่ไม่สนใจใคร ซึ่งน่านราตรีมองว่าเป็นเรื่องปกติของเพื่อนคนนี้ไปแล้วจึงมองดูด้วยความเอ็นดูเฉยๆ ไม่ได้ห้ามปราม

“ก็คนมันหิวนี่นา ไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานแน่ะขอกินหน่อยนะนิดเดียวจริงๆ” ว่าพลางตักกินอย่างไม่ยั้ง ซึ่งทิชางามก็ขี้เกียจที่จะค้าน

“กินระวังๆ หน่อยล่ะ เดี๋ยวก็ติดคอ” วัชราผู้ไม่เคยเอ่ยอะไรเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วงจริงๆ

“แหมๆ วันเวย์จ๋า ออกนอกหน้าอีกแล้วนะ” ปาริตาล้อซึ่งๆ หน้าพร้อมลูกรับอย่างบารีน่า ทำเอาวัชราชะงักก่อนส่ายหน้าอย่างเหมือนรำคาญ แต่ก็เรียกเสียงแซวได้อีกเป็นเกรียว

“กินฉันก็ไม่ได้ว่าหรอกนะ แต่แกหัดมองอะไรๆ ซะบ้างโต๊ะนี้ไม่ได้มีแต่พวกเรานะ” พินยาว่าพลางยิ้มให้คนินซึ่งเขากำลังมองการิตาอย่างไม่วางตา เพราะเขาไม่แน่ใจว่าตาฝาดรึเปล่าผู้หญิงที่ทำให้เขาแทบไม่เป็นทำอะไรทั้งวัน อยู่ตรงหน้าแค่นี้

“ทำไม มีผีเพิ่มมาเหรอ ผีญี่ปุ่น เกาหลี หรืออเมริกา” เธอว่าพลางตัดแซนวิชสอดไส้ผลไม้โดยไม่มองเหมือนเดิม

“ผีบ้าอะไรล่ะจะหล่อขนาดนี้” บารีน่าเอ่ยอย่างยิ้มที่ไม่ปิดบังความรู้สึกให้กับเราท์เตอร์ ซึ่งน่านราตรีแอบสมหวังเล็กๆ โดยหันไปบีบมือแซมมี่เบาๆ

“เราท์เตอร์นี่เพื่อนของน่านอีกคน การิตาหรือเรียกว่าก๋าก็แล้วกันค่ะ” เธอแนะนำอย่างเป็นทางการเพื่อกระตุ้นความรู้สึกของเพื่อน “ก๋า นี่คุณเราท์เตอร์เพื่อนดาร์ลิงของฉัน”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณการิตา” เขาย้ำหนักตรงชื่อของเธอทำเอาการิตาเสียววาบที่สันหลัง น้ำเสียงของเขาทำไมเธอถึงจะจำไม่ได้ เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไล่ตั้งแต่แผงอกอุ่นที่เขาใช้มันรองรับร่างเธอ กับลำคอสง่าที่กลืนน้ำลายแล้วดูดีที่สุดในโลก ไล่ไปจนถึงปลายคางคมที่เจือไปด้วยเคราเขียวครึ้มน่าต้องมนต์เสน่ห์ กับริมฝีปากชอุ่มร้อนๆ นั้นที่เธอจำรสชาติมันได้ดีทีเดียว

รับกับจมูกเหยี่ยวงุ้มที่เป็นสันคมสวยขับให้ดูน่าเกรงขาม และเธอต้องใจหายวาบเมื่อพบกับแววตาคมกริบที่ภายในแววตานั้นฉายแววความโกรธออกมาขู่เธอเล็กน้อย ก่อนปรับเป็นเรียบเฉยและเป็นธรรมชาติจนเธอรู้สึกว่า เขากับเธอไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจากท่าทีของเขาทำเอาเธอใจหาย คุณคงไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องของเราสินะ ก็ดีแล้วนี่การิตาเธอไม่ต้องกังวลเรื่องเขาแล้วดีจะตาย เธอพยายามปลอบตัวเองแม้ว่าต่อมน้ำตาใต้ลิ้นหัวใจเริ่มเกิดการเมทาบอลิซึมอีกครั้ง

“ค่ะ” เธอว่าเสียงเบาราวกระซิบก่อนเลี่ยงที่จะสบตากับเขา รู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องหัวใจดวงน้อยสั่นระรัว เหมือนไม่มีจังหวะเป็นของตัวเองยิ่งรู้ว่าเขากำลังมองอยู่มือไม้ก็อ่อนไปหมดจนต้องวางช้อนกับซ่อมลงทันที

“ทำไมแกหน้าซีดๆ วะ หรือว่ายัดอาหารมากไปเนี่ย” ทิชางามเอ่ยถามอย่างห่วงๆ เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ใช่ๆ เอาน้ำมั้ย” พินยารีบยื่นน้ำมาให้ทันที

“หน้าผมคงเหมือนผีมากสินะครับคุณถึงได้ซีดขนาดนั้น” คำถามที่ไม่เหมือนคำถามสักนิดของเขาทำเอาบารีน่าชะงัก ทำไมดูเหมือนคุณเราท์เตอร์เคยรู้จักกับยัยก๋ามาก่อนเลย

“ไม่ใช่หรอกค่ะเราท์เตอร์ เผอิญเมื่อคืนก๋าเขาไปแดนซ์มาน่ะค่ะ คงหิวจนรีบกินไปหน่อยเลยตาลายน่ะค่ะ” น่านราตรีรีบแก้ตัวให้เพื่อนรักอย่างเร็ว

“ใช่ค่ะ คุณเราท์เตอร์อย่าถือเลยนะคะ ก๋าก็เป็นแบบนี้แหละค่ะเปิ่นๆ ธรรมดา” บารีน่ารีบดึงความสนใจจากเขากลับไปหาตัวเอง เพราะรู้สึกว่าจะไม่ยอมเสียผู้ชายคนนี้ให้ใครเด็ดขาด

“เราท์เตอร์ วันนี้นายแปลกนะ” แซมมี่เอ่ยอย่างยิ้มๆ กึ่งล้อ

“มาก” คนินได้เพียงแต่มองริมฝีปากหอมหวานที่เขาคิดถึงทั้งวัน ถ้าไม่มีคนอยู่ตรงนี้เขาอยากจับมาจูบซะให้เข็ดด้วยซ้ำ

“ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำดีกว่านะ รู้สึกอากาศไม่โล่งเลย” การิตารีบพูดจนลิ้นแทบพันกันแข้งขาอ่อนปวกเปียก เมื่อยืนขึ้นก็แทบล้มแต่โชคดีที่วัชราเข้าประคองได้ทัน สร้างความไม่พอใจในแววตาของคนินอย่างที่สุดแต่เขาก็ต้องอดทนไว้

“เดี๋ยวเวย์พาไปเอง” วัชราไม่ฟังเสียงใครเขารีบประคองการิตาหายเข้าบ้านไปทันที

“งั้นน่านขอตัวไปดูเพื่อนก่อนนะคะ เชิญเราท์เตอร์คุยกับบารีน่าไปก่อน ยัยเนี่ยคุยเก่งค่ะ ตามสบายเลยนะคะ” เหมือนเป็นสัญญาณให้ทุกคนรู้กัน แซมมี่ก็ทำหน้าที่แฟนที่ดีเดินจูงมือพาน่านราตรีเข้าบ้านอย่างน่ารัก และทุกคนก็ทำหน้าที่ ‘ขอตัว’ ไปด้วยเหตุผลต่างๆ นานาเพื่อปล่อยให้สองคนอยู่ตามลำพัง ซึ่งคนินแทบต้องการตามเข้าไปดูการิตามากกว่า