บทที่ 10 คำว่าหึง

การิตายิ้มรับคำขอของเอ็ดเวอร์อย่างยากที่จะปฏิเสธ เพราะมันเป็นมารยาทล้วนๆ ผิดกับคนินที่อารมณ์มาคุอยู่แล้วกำลังจะระเบิด อยากจะทำโทษสาวน้อยให้สาสมจนลืมแม้กระทั่งสัญญาที่บอกว่าจะไม่รังแกเธออีก

“อย่าลืมเช็ควันว่างของนายด้วยล่ะ” ประโยคที่ฟังดูขุ่นๆ ของคนินทำเอาเอ็ดเวอร์และการิตาแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นๆ คิดอะไรมากไปกว่าคิดว่าคนินคงเป็นห่วงงานของตัวเอง

“เราท์เตอร์คะ งานเครื่องเพชรน้ำหนึ่งระดับโลกที่กำลังจะมีเร็วๆ นี้ อยู่ในแพลนของคุณบ้างรึเปล่าคะ?” แววตาวาวของบารีน่าทำเอาคนมองตามอย่างการิตารู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาเฉยๆ มันคงไม่ใช่ความหึงหรอกน่า

“ก็มีอยู่ครับ ผมตั้งใจจะซื้อเพชรสักชุด” แม้จะเป็นคำตอบที่มีให้บารีน่า แต่สายตาคมกลับจดจ้องเสี้ยวหน้าของการิตาที่กำลังก้มหน้าเขี่ยอาหารโดยเจ้าตัวที่กำลังเงี่ยหูฟังเขาเต็มที่ไม่รู้เลยว่ากำลังโดนจ้องอยู่

“แหมเป็นโอกาสดีเลยนะคะ บาร์มกำลังหาเพื่อนไปงานนี้พอดี”

“ผมก็กำลังหาเพื่อนไปเหมือนกันครับ” เป็นเรื่องบังเอิญที่การิตาสบตากับเขาพอดีตอนที่เขาพูดประโยคนี้ หาเพื่อนไปทำไมต้องมองหน้าฉัน ทำไมไม่มองหน้าคนที่คุณอยากให้ไปด้วยโน่นล่ะ

“งั้นบาร์มถือว่าคุณชวนแล้วนะคะ ตกลงค่ะ” การสรุปรวบเองของบารีน่าทำให้เขาไม่ค่อยชอบใจแต่ไม่เอ่ยอะไร เพราะเขาอยากสังเกตอาการของการิตามากกว่า

“แล้วคุณก๋าล่ะครับ มีคนชวนไปหรือยัง ถ้าไม่มีผมอยากจะให้คุณไปเป็นเพื่อนได้ไหม”

“โอ้ อย่าเลยค่ะเอ็ดเวอร์ อย่างก๋าเนี่ยเขาไม่เหมาะกับงานพวกนี้หรอกค่ะ”

“ให้ก๋าเป็นคนตัดสินใจเองดีกว่านะฉันว่า ยัยปริม” น่านราตรีปรามเพื่อนอย่างจริงจังเพราะอยากให้เพื่อนอย่างการิตาพบกับรักแท้ซะที เพราะเธอมั่นใจว่าเอ็ดเวอร์ดีพอสำหรับเพื่อนรักของเธอแน่นอน

“แหมๆ แตะไม่ได้เลยนะคะ ฉันขอตัวละงอน” ปาริตาพูดไปแบบนั้นเพราะความจริงไม่ได้คิดอะไร ที่เลี่ยงตัวออกไปเพราะมีสายเข้าพอดี มีเพียงสายตาของเพื่อนๆ ที่มองตามอย่างขำๆ

“เพื่อนๆ ของน่านเขาน่ารักอย่างนี้ทุกคนแหละเอ็ด ขนาดเราท์เตอร์ยังเห็นด้วยเลย” ท่าขำแบบแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างของแซมมี่ทำเอาคนที่เป็นคนรู้ใจอย่างน่านราตรียังสงสัย แต่เธอเลือกที่จะเก็บไปคาดคั้นตามลำพังเพราะไม่อยากให้เสียบรรยากาศของเพื่อนๆ

“สรุปคุณก๋าจะไปงานเพชรกับผมไหมครับ” การิตาไม่ได้ตอบแต่กลับมองหน้าคนินอย่างกับว่าคำตอบขึ้นอยู่กับเขา ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงคิดว่ามันขึ้นอยู่กับเขา โดยที่การสบตากันของทั้งสองอยู่ในสายตาของแซมมี่ตลอด ซึ่งสายตาที่มองมาของคนินไม่บ่งบอกว่ารู้สึกอะไร

“ก๋าไม่แน่ใจว่าจะทำให้คุณเอ็ดเวอร์อายคนอื่นหรือเปล่าน่ะค่ะ”

“โอว ไม่แน่นอนครับผมมั่นใจว่าต้องมีคนอิจฉาผมแน่ๆ มากกว่า เพราะคุณก๋าทั้งน่ารักทั้งสวยขนาดนี้” การิตาทำหนาเหลอๆ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะมีมุมแบบนั้นด้วย เพราะท่าทีที่จริงใจสุดๆ ของคนชมทำเอาเธอเขินอย่างช่วยไม่ได้”

“โถ่ ก๋าไปเถอะนะไปเปิดหูเปิดตาซะบ้าง ถือโอกาสเป็นคนใหม่ต้อนรับคนดีดีเข้ามาเลยแล้วกัน” การิตามองหน้าน่านราตรีอย่างแปลกใจพลางคิดว่ามันเกี่ยวกันยังไง

“งั้นก๋าขอเช็คดูก่อนนะคะว่าว่างรึเปล่า”

“ขอบคุณสำหรับโอกาสดีดีนะครับ” การิตาได้เพียงยิ้มน้อยๆ ให้และไม่สบตากับใคร ไม่แม้เหลือบมองเขา เพราะกลัวว่าตัวเองจะเจ็บกับท่าทีเฉยๆ ของเขา ทำไมฉันต้องรู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้ด้วยนะ

“เราท์เตอร์คะ บาร์มถือโอกาสชวนคุณไปเลือกชุดพร้อมกันดีมั้ยคะ เดินควงกันจะได้รู้ว่าชุดเหมาะรึเปล่า” คนินเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรจะมีผู้หญิงที่ชื่อบาร์มบนโลกนี้ เพราะอารมณ์ของเขาตอนนี้ที่ภายนอกดูสงบ สงบจนน่าตกใจทั้งๆ ที่รอถาโถมใส่ใครบางคนอย่างเต็มที่ มีแต่เพื่อนสนิทอย่างแซมมี่เท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาถึงขั้นไหนแล้ว

“ผมว่าเอาไว้คุยกันวันหลังแล้วกันนะครับ เราท์เตอร์นายคงรีบกลับแล้วสิแม่นายนัดคุยกับนายไว้นี่ ให้แม่คอยนานๆ ไม่ดีนะ” คนินนึกขอบใจเพื่อนรักที่แก้สถานการณ์ให้ ก่อนขอตัวออกไปอย่างมีมารยาท ไม่วายทิ้งสายตาคาดโทษไว้ให้การิตา ซึ่งตอนนี้เธอก็ไม่แน่ใจว่าเขายังเป็นคนเดิมอยู่ไหม เพราะเขาดูน่ากลัวมากสำหรับเธอ

“เราท์เตอร์เขาเป็นอะไรของเขานะ” บารีน่ารู้สึกไม่ชอบใจกับท่าทีแบบนั้นของเขา มันแสดงว่าเขาไม่ได้แคร์เธอเลยและยิ่งเห็นภาพสุดท้ายที่เขาเดินออกไปยิ่งทำให้น่าโมโห คือภาพที่เขามองการิตาซึ่งเหมือนกับว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์อะไรที่ไม่น่าเชื่อสำหรับเธอ เพราะไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องเป็นของเธอ เพื่อนก็เพื่อนเถอะ ฉันอยากได้ก็ต้องได้

“หมอนั่นมีธุระด่วนจริงๆ น่ะครับ ต้องขอโทษแทนด้วย” แซมมี่แก้ตัวให้เพื่อน แต่ก็ต้องรู้ชะตาตัวเองเมื่อพบว่าสายตาดุของน่านราตรีกำลังคาดคั้นอะไรบางอย่าง และก็ต้องลุกตามไปอย่างว่าง่าย เมื่อน่านราตรีขอตัวเพื่อนๆ ออกไป พอดีกับที่เอ็ดเวอร์ขอตัวเข้าห้องน้ำ

‘ออกมาหาผม รออยู่หน้าบ้าน ถ้าไม่มา...คิดเองนะ’ ข้อความที่การิตาได้รับทำเอาเธอแปลกใจและรู้สึกกลัวกับคำที่เหมือนจะขู่ของคนิน ทำให้เธอเลี่ยงออกไปได้อย่างสะดวกเมื่อไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลย

เมื่อพบรถที่จอดอยู่ซึ่งเธอจำได้ดีว่าเป็นของใครก็รีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งทันที และรถก็เคลื่อนตัวทันทีเช่นกัน ซึ่งทำให้เธอแปลกใจไม่น้อยเพราะแค่คิดว่าเขาเรียกมาพูดอะไรไม่ได้หมายความว่าเธอยอมไปไหนกับเขา

“คุณต้องกลับไปคุยกับแม่ไม่ใช่เหรอ เอาฉันไปด้วยทำไม” น้ำเสียงเด็กไร้เดียงสาในความคิดของคนินเปลี่ยนไป เพราะมันดูเหมือนว่าเธอไม่พอใจหรืองอนอะไรเขาบางอย่าง

“แซมมี่มันหมายถึงแม่ทูนหัวน่ะ”

“นั่นไง ยิ่งไม่น่าเอาฉันไปด้วยใหญ่” น้ำเสียงของการิตาสะบัดหนักกว่าเดิม

“ใจเย็นครับ แม่ทูนหัว” หัวใจของการิตากระตุกวูบ เธอไม่ได้ยินผิดไปใช่มั้ย

“ใครเป็นแม่ทูนหัวของคุณ”

“เอ ไม่สิแม่ของลูกดีกว่า” คนินยังคงกวนโมโห ทั้งๆ ที่หน้าตาของเขาไม่ได้มีแววล้อเล่นสักนิด กลับฉายแววโมโหด้วยซ้ำ

“คุณ!”

“ผมไม่อยากจะถามนะว่าทำไมคุณถึงไปตอบตกลงเอ็ดเวอร์” คนินเริ่มเข้าเรื่องทันที

“ฉันตกลงตอนไหน ฉันบอกว่าดูก่อนคุณมัวแต่สนใจบาร์มจนไม่ได้ฟังมากกว่า”

“อ้าว ไหงจะมาโยนความผิดให้ผมซะได้ละคุณ อ๋อตัวเองผิดแล้วจะเบี่ยงประเด็นเหรอ” คนินเริ่มรู้สึกอารมณ์ตึงๆ ลดลงเพราะเห็นท่าทีที่เหมือนจะหึงของคนข้างๆ ทำให้เขาดีใจบอกไม่ถูก

“ใครว่ากันล่ะ ทีคุณนะ ‘ผมกำลังหาเพื่อนไปเหมือนกัน’ ได้เพื่อนสมใจแล้วนี่ ไหนจะไปตัดชุดพร้อมกันอีก ไม่เห็นจะต้องมาสนใจเลยว่าฉันจะไปกับใคร” น้ำเสียงของการิตาทำเอาคนินต้องขำออกมา ที่แท้ก็หึงเป็นเหมือนกันนะเด็กน้อย

“ขำอะไรของคุณ ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะ...ไปทำอะไรให้ขำมิทราบ!"

“ที่ร่ายๆ มาเนี่ย รู้ตัวเองรึเปล่า” คนินโน้มตัวเข้ามาใกล้เมื่อรถจอดสนิท เพราะเขาอยากตั้งใจที่จะคุยกับเธอจริงๆ มากกว่าคุยไปขับไปแบบนี้

“รู้ตัว? ฉันไม่เคยทำอะไรไม่รู้ตัวเลยนะตั้งแต่เกิดมา”

“รวมถึงตอนชวนผมขึ้นเตียงด้วยรึเปล่า” การิตาสะดุ้งโหยงเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดอย่างแรง

“ยกเว้นไว้เรื่องนึง” การิตาว่าพลางหน้าบึ้ง

“เอ ผมจะเชื่อได้มั้ยเนี่ย” เธอสะบัดหน้าไปทางเขาก่อนทำปากยื่นเหมือนไม่พอใจ จนเขาแทบอดใจไม่ไหวที่จะดึงเธอเข้ามาจูบให้หายเด็กซะที นี่แกไร้น้ำยาขนาดทำให้เธอโตไม่ได้เลย เหรอเนี่ย...ผู้หญิงเมื่อมีอะไรกับผู้ชายจะโตขึ้น ทฤษฎีนี้พลาดซะแล้วมั้ง ไม่หรอกต้องลองดูอีกซักทีคนิน

“ตามใจคุณละกัน เรื่องที่คุณจะพูดหมดรึยัง ฉันรีบกลับไปนอนทีหลังไม่ต้องมาชวนฉันไปเที่ยวเลยนะเหนื่อยเป็นบ้า แถมไม่อยากไปทำให้คุณหมดสนุกด้วย”

“บ่นเป็นป้าไปได้ ไอ้เรื่องที่ผมจะพูดก็ไม่มีเท่าไหร่หรอก มีแต่เรื่องที่จะทำมากกว่า...” การิตาทำตาเขียวใส่เขาพลางจะประตูลงจากรถ

“จะไปไหนกันครับเด็กน้อย...” คนินว่าพลางรวบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

“คุณปล่อยฉันนะ นี่มันในรถนะให้เกียรติกันบ้างสิ” การดิ้นไม่หยุดก็เท่ากับว่าพาตัวเองเข้าไปในหลุมที่คนินขุดไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“งั้นไปคอนโดผม...”

“จะบ้าเหรอ คุณสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอะไรฉัน”

“ก็ชอบยั่วเอง”

“บ้าเหรอ ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหน อย่ามาซี้ซั้วนะ"