บทที่สาม หลุมพลางแห่งโชคชะตา

อ้ายเจินมองผาดเดียวไปที่ใบหน้าบุรุษผู้นั้น ก็รู้ได้ทันที เสียงขลุ่ยนี่ตรงใจผู้เป่าเสียจริง เสียงมันเศร้าขนาดนี้ ใจเขาจะปวดร้าวเพียงไหนกันนะ อ้ายเจินเห็นบุรุษผู้นี้เเล้ว นึกถึงตนยามที่ตกอยู่ในห้วง อเวจีนรกขุมรักขุมหลงยิ่งนัก ราวกลับว่าหากตายได้ก็คงจะตายไปแล้ว หากเเต่มันไม่คุ้มค่า..

หากเเต่ว่าดูจากท่าทางเเล้วเขาไม่น่าจะใช่คนธรรมดา ดูจากการเเต่งกายเเล้ว น่าจะมีฐานะส่งพอควร เเล้วบุรุษจะมาอยู่ในวังต้องห้ามเช่นนี้ไหนเลยจะเป็นไปได้.. เเต่เขาก็มิได้มีท่าทีหลบซ่อนเเต่อย่างใด... เขาเป็นใครกันนะ??

อ้ายเจินเอาเเต่มองจ้องไปที่บุรุษผู้นั้นด้วยสีหน้าเเละเเววตาที่ชวนสงสัยในคนตรงหน้ายิ่งนัก

เเต่งช่างเถอะคนที่ไร้มารยาทเช่นนี้ ข้าไม่ยุ่งกับเขา เขาไม่ยุ่งกับข้า ก็นับว่าไม่มีวาสนาเกี่ยวข้องก่อน

หลีกเดินไปทางอื่น คงไม่มีโอกาสที่จะได้พบกันอีก...

.

.

.

.

ผ่านไปหลายวัน

อยู่ในวังนี้มาได้เกือบเดือนเเม้นเเต่หน้าฮองเต้นั้นข้าก็ยังไม่เคยพบ.. หลานหลิงอ๋องผู้นั้น ตัวข้าก็ยังไม่เคยพบ.. เเล้วการเเก้เเค้นของข้า ไหนเลยจะเป็นผล

ข้าจางอ้ายเจิน จะไม่ยอมมีชีวิตอยู่อย่างอัปยศ ภายในวังหลังเเห่งนี้.. ข้ายังขึ้นเป็นที่หนึ่ง เหนือสตรีทุกนางได้เเล้ว...

ทำไมข้าถึงไม่มีความสุขเลยสักน้อยนิด ใจข้าไม่รู้จักสงบลงเลย หากยังไม่ได้เห็นอาหลิง ต้องคุกเข่าต่อหน้าข้า ชีวิตนี้ข้าก็ไม่สมใช้สกุลจาง

"อาเมี่ยว.. ข้าจะไปพบฝ่าบาท เจ้าเตรียมตัวด้วย"

"เจ้าคะคุณหนู"

อ้ายเจินคิดจะไปพบเกาหยวนฮองเต้ หากเเต่ ขันทีส่วนเพราะองค์เข้ามาขว้างไว้ซ่ะก่อน เป็นตายอย่างไรก็ไม่ให้อ้ายเจินเข้าพบ จนในที่สุดก็หลุดปากว่า หน่ายเหริน กำลังถวายการปรนนิบัติ เกาหยวนฮองเต้อยู่

'นางจิ้งจอกนี้ จะจองเวรข้าไปถึงไหนกันนะ ตั้งเเต่นเข้าหอเเล้วที่นางชิง ตัวฮองเต้ไป เอาเถอะ ข้าคงทำอะไรเจ้าไม่ได้... ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ...'

อ้ายเจินเดินทางกลับตำหนักตนด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว.. นางถูกหักหน้า เเม้นเป็นฮองเฮาเเต่ไร้ความโปรดปราณ ตำเเหน่งบ้าบอนี้จะมีความหมายอะไร??

ณ ตำหนัก หลงชิง

"อาเมี่ยว ส่งจดหมายไปหาท่านพ่อว่าข้าสบายดี บอกท่านไม่ต้องเป็นห่วงให้มากนักนะ รักษาสุขภาพให้ดี.... "

"เจ้าคะ"

อ้ายเจิน ในใจร้อนรุ่ม.. นางจะอยู่แบบนี้ไม่ได้ ต้องมีสักทางสิที่นางจะได้พบกับฮองเต้

สตรีรอบรู้เช่นนางไหนเลย จะตกที่นั่งลำบากได้นาน

ค่ำคืนอันเเสนเงียบสงบภายในรั้ววังหลวง มีสาวงามมากมาย เเล้วใยฝ่าบาทมีเพียงผู้เดียว จึงมีเหล่าสนมมากมายนับร้อย รอบกาย เหล่านางสาวงามเหล่านั้น มิเป็นดอกไม้เฉาไปเสียเปล่าๆหรือ??

อ้ายเจิน เป็นคืนที่นางต้องเหงาเปล่าเปลี่ยวอีกเช่นเคย นางจึงเลือกเดินออกมานอกตำหนัก..

สวยเหมยนี้ งดงามเสียจริง 'เหตุใดพวกเจ้าจึงต้องมาอยู่ในวังหลวงนี้ด้วยนะ จะมีสักกี่คนที่ชื่นชมเจ้า...

ในวังหลวงเเห่งนี้มีเเต่พวกชิงดีชิงเด่น ไหนเลยจะเห็นคุณค่าของดอกไม้ ที่บริสุทธิ อย่างพวกเจ้า...

"เหม่ยฮวา ข้าอ้ายเจิน ไม่ต่างพวกเจ้าเลยสักนิด ชะตาชีวิตล้วนขึ้นอยู่กับคนผู้เดียว..

หากเขาไม่ต้องการพวกเจ้า ก็เป็นได้เเค่ของประดับตกเเต่ง.. หาได้เป็นสิ่งมีชีวิตจิตใจ ในสายตาคนผู้นั้น..."

อ้ายเจินพูดกลับดอกเหมยราวกับเป็นเพื่อน ร่วมชะตาชีวิต ในวังหลวงนี้ทำให้นางขาดอิสระ ต้องอยู่อย่างอดสู้

คนทั่ววังต่างเข้าใจว่า ฮองเต้เสด็จมาหานางเเค่คืนเข้าหอเพียงคืนเดียวเท่านั้น หากเเต่ ไม่จริงเลย ฮองเต้ไม่เคยเเม้นจะเสด็จมาหานางเลยสักครั้ง!!

จนกระทั้ง!!

โปรดติดตามตอนต่อไป