บทที่ 2 ข้ากลับมาแล้ว

บทที่ 2 ข้ากลับมาแล้ว

เสียงไก่ป่าขันดังไปทั่วลานเรือนหลังน้อยที่ตั้งอยู่สุดขอบชายป่า ซึ่งเวลานี้อากาศกำลังเย็นสบายในฤดูลี่ชุน ชวนให้ใครต่อใครอยากจะหลับใหลให้นานขึ้นอีกหน่อย เช่นเดียวกับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขบนเตียงไม้เล็ก ๆ ในห้องเก็บสมุนไพร แต่เธอก็ไม่อาจหลับลงได้อีก เพราะเสียงของไก่ป่าที่ขันดังราวกับฆ้องบอกเวลา

“อื้ออออ ปวดหัวจัง”

หญิงสาวที่ยังไม่ทันได้ลืมตาก็บ่นออกมาเสียงแผ่วเบา เธอลุกขึ้นนั่งบนตั่งไม้แข็ง ๆ ก่อนที่อาการปวดร้าวในศีรษะจะรุนแรงขึ้นกว่าเดิม มือบางยกขึ้นนวดคลึงขมับขาวของตนเบา ๆ ทั้งที่ยังหลับลืมตาอยู่

เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป แต่ยาวนานราวกับชั่วชีวิต จางหนิงฮวารู้สึกถึงความปวดร้าวไปทั่วทั้งร่างกาย

หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบกาย จึงพบว่าตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาในห้องที่ดูคล้ายกับห้องเก็บของเก่า ๆ เท่านั้น บนชั้นไม้ไม่ไกลจากตัวเธอ มีขวดกระเบื้องมากมายวางเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบ กลิ่นของมันที่โชยออกมาทำให้รู้ว่าขวดกระเบื้องเหล่านั้นบรรจุยาสมุนไพรหลากหลายชนิดเอาไว้

“ที่นี่ที่ไหนกันนะ หรือเราถูกเอาตัวมากักขังไว้ที่นี่” จางหนิงฮวาพูดขึ้นมาเบา ๆ เธอเข้าใจว่าตัวเองคงหลับไปแล้วถูกคนทรยศนำมาขังไว้ที่นี่ เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เริ่มสำรวจตัวเองทันที

หญิงสาวก้มหน้ามองสำรวจร่างกายของตัวเองก็ต้องตกใจมากขึ้นเมื่อพบว่าขณะนี้เสื้อผ้าบนร่างกายเปลี่ยนไปราวกับอยู่ในยุคสมัยโบราณ

“ทำไมเราอยู่ในชุดแบบนี้เนี่ย แล้วยังไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างที่คิดอีก จำได้ว่าก่อนหมดสติไปเราได้รับอุบัติเหตุไม่ใช่เหรอ”

จางหนิงฮวาพยายามคิดถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะตื่นขึ้นมา จำได้ว่าเกิดอุบัติเหตุกับเธอ แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ศีรษะเล็กที่ปวดร้าวในคราแรก ก็บีบรัดหนักหน่วงขึ้นมากกว่าเดิม จนหญิงสาวต้องยกมือทั้งสองขึ้นมากดข้างขมับเอาไว้

ระหว่างนั้นความทรงจำมากมายของใครบางคนก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวน้อย ๆ อย่างไม่ทันได้หยุดพัก ร่างกายที่เครียดเกร็งสั่นสะท้านราวกับถูกราดด้วยสายน้ำในเหมันต์ฤดู เหงื่อเย็นไหลซึมออกมาแทบทุกรูขุมขน ส่งผลให้ร่างกายของเธอสั่นเทาราวกับว่าเป็นไข้ลมหนาว

เรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาของหญิงสาวคนหนึ่งย้อนกลับเข้ามาในหัวของเธอเป็นฉากตอน เริ่มตั้งแต่เกิดจนถึงตอนที่เดิมทีหญิงสาวอาศัยอยู่ในเมืองหลวง หญิงสาวคนนี้ชื่อจางหนิงฮวาเหมือนกันกับเธอ

สกุลจางเป็นตระกูลหมอหลวงที่รับใช้ราชวงศ์มาตั้งแต่บรรพบุรุษ บิดาของนางเป็นท่านหมอเทวดา จางหนิงเหอ เป็นราชครูหมอหลวงประจำราชสำนัก ท่านหมอมีหน้าที่สั่งสอนศิษย์ที่สอบเข้ามาเพื่อเป็นหมอในราชสำนักรุ่นต่อไป

จางหนิงฮวาในชาตินี้มีพี่ชายหนึ่งคนคือ จางหนิงหลง ทั้งสองคนอายุห่างกันเจ็ดปี เมื่อหญิงสาวเกิดได้ไม่นาน พี่ชายก็ถูกส่งตัวไปร่ำเรียนการทหารที่ชายแดน

ส่วนมารดาของนางนั้นเสียไปตั้งแต่นางเพิ่งเกิดมาได้เพียงสามวันเท่านั้น บิดาของนางจึงจำเป็นต้องตามหาสตรีที่เพิ่งคลอดบุตรในเวลาเดียวกัน เพื่อขอซื้อน้ำนมให้ทารกน้อยจางหนิงฮวาได้ดื่มกิน

ผ่านไปเกือบสามเดือน ท่านหมอจางก็พบกับหญิงหม้ายที่สามีเพิ่งตายตอนนางคลอดลูกสาวได้เพียงสามวันอย่าง อี้อันหนิง เขาจึงขอให้นางมาเป็นแม่นมให้กับลูกสาวของตน

แต่มีหรือที่สตรีมักใหญ่ใฝ่สูงอย่างนางจะพอใจกับแค่การเป็นแม่นมเลี้ยงลูกให้คนที่ตายไปแล้ว อี้อันหนิงจึงตั้งเงื่อนไขกับท่านหมอจางว่า หากอยากได้น้ำนมของนาง ก็ต้องแต่งนางเข้าสกุล ในเวลานั้นทั่วทั้งเมืองหลวงหามีหญิงอื่นที่เพิ่งคลอดบุตรไม่ จึงทำให้ท่านหมอจางต้องจำใจแต่งสตรีเช่นนางเข้ามาอยู่ในจวน

แต่เพราะท่านหมอมีรักมั่นต่อฮูหยินจางเพียงผู้เดียวเท่านั้น เขาจึงไม่อาจแต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยินได้ จึงให้สถานะเพียงแค่อนุ เพราะเหตุนี้สตรีร้ายกาจนางนั้น จึงได้เข้ามาอยู่ในจวนสกุลจาง

แม้จะแต่งเข้ามาในฐานะอนุ แต่ท่านหมอจางหนิงเหอกลับไม่เคยร่วมหลับนอนกับนางแม้แต่ครั้งเดียว ท่านหมอจางกลับยกเรือนพักให้นางอยู่กับบุตรสาวอย่างอี้ลี่อินเพียงลำพัง

ท่านหมอจางจะให้พี่เลี้ยงของลูกสาวพาจางหนิงฮวาไปดื่มนมที่เรือนของอี้อันหนิงทุกวันในเวลาเช้า โดยที่ท่านหมอจางไม่เคยได้ก้าวเท้าเข้าเรือนพักของนางเลย เลยทำให้ไม่เคยได้รู้ว่าบุตรสาวตัวน้อยนั้น ไม่มีวาสนาได้ดื่มน้ำนมจากอกของอีกฝ่ายเลยสักครั้ง

ทุกครั้งที่พี่เลี้ยงพาทารกน้อยมายังเรือนหลังนี้ เด็กน้อยจำต้องร้องไห้ด้วยความหิวจนตัวแดงก่ำ เดือดร้อนพี่เลี้ยงต้องคอยต้มน้ำข้าวให้ดื่มต่างน้ำนมแทน โดยที่พี่เลี้ยงก็ไม่อาจบอกกล่าวกับจางหนิงเหอได้ เพราะถูกสตรีหม้ายลูกติดข่มขู่เอาไว้ว่าจะฆ่าให้ตายถ้าเปิดโปงนาง

โตขึ้นมาหน่อย จางหนิงฮวาก็เริ่มถูกสตรีหม้ายกับลูกสาวทำร้ายรังแกทุกครั้งที่จางหนิงเหอต้องเข้าวังหลวง หรือใช้เวลาเข้าสอนเหล่าลูกศิษย์ในวิชาแพทย์เป็นเวลาหลายวัน

ทางด้านสตรีร้ายกาจสองคนนี้ ก็จะหาทางมากลั่นแกล้งให้เด็กสาวต้องอดอาหาร หรือไม่ก็ต้องทำงานหนัก ทั้งจวนไม่มีใครกล้าออกหน้าแทนคุณหนูน้อยเลยสักคน เนื่องจากอี้อันหนิงมีคนรู้จักเป็นอันธพาลคุมหอนางโลม หากใครขัดขวางหรือนำความไปฟ้องท่านหมอจาง นางก็จะสั่งให้อันธพาลพวกนั้นไประรานครอบครัวของทุกคน

“ถ้าใครกล้าพูดมาก ข้าจะทำให้ครอบครัวพวกเจ้าอยู่ต่อไปไม่ได้”

ด้วยคำกล่าวนี้ของนาง จึงทำให้จางหนิงฮวากลายเป็นคุณหนูสกุลใหญ่ผู้อาภัพ

ต่อมาเมื่อนางเข้าสู่วัยปักปิ่น สองแม่ลูกก็เริ่มรังแกนางหนักขึ้น ด้วยความงดงามราวกับดอกเหมยของจางหนิงฮวา ทำให้สองแม่ลูกเกิดความริษยา จนต้องหาทางกำจัดความงามของหญิงสาว อี้อันหนิงและลูกสาวจึงคอยกลั่นแกล้งให้จางหนิงฮวาต้องซักผ้า ผ่าฟืน ในทุกครั้งที่หมอจางไม่อยู่ที่จวน

จางหนิงฮวาที่เห็นว่าบิดาทำงานหนักแค่ไหน ก็ไม่คิดเอ่ยปากบอกถึงสิ่งที่ตนถูกกระทำทุกครั้งที่บิดาออกจากจวน นางอดทนรับชะตากรรมนั้นอย่างจำใจเรื่อยมา

จางหนิงหลงที่กลับมาจากชายแดนในเวลาต่อมา ก็ต้องระเห็จระเหเร่ร่อนออกจากจวนไปอีกครั้ง เพราะน้องสาวต่างสายเลือดของเขาอย่างอี้ลี่อินนั้นเที่ยวมาหว่านเสน่ห์ใส่ทุกวี่วัน ทำให้ชายหนุ่มนึกรำคาญจนต้องด่ากราดออกไปเสียหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่อาจลดความกระสันในกายของอีกฝ่ายได้ จนครั้งหนึ่งจางหนิงหลงเกือบเสียรู้สองแม่ลูกอสรพิษ

ครั้งนั้นเขาได้ไปดื่มสุรากับสหายทหารมาจนเมาหนัก เมื่อกลับเข้ามาถึงจวนก็ตรงเข้าเรือนพักของตน ก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียงอย่างคุ้นเคย โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าบนเตียงของเขามีหญิงสาวปริศนานอนอยู่ก่อนแล้ว

โชคดีที่สหายของเขาลืมของสำคัญไว้กับชายหนุ่ม จึงต้องวนกลับมาขอของสิ่งนั้นคืน

บ่าวในจวนแจ้งว่าคุณชายใหญ่ได้เข้าเรือนนอนไปแล้ว ทำให้สหายนั้นต้องไปตามอีกฝ่ายถึงในเรือน เมื่อสหายมาทุบประตูเสียงดัง จางหนิงหลงที่จำต้องตื่นขึ้นมา จึงพบว่าบนเตียงมีสตรีน่ารังเกียจอย่างอี้ลี่อินนอนหลับอยู่ ชายหนุ่มจึงรีบหนีออกมาแล้วตามสหายกลับจวนไปด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงแผนการร้ายกาจของสองแม่ลูกนั่น

ด้วยเหตุนี้พี่ชายของจางหนิงฮวาจึงไม่ค่อยกลับมาให้นางเห็นหน้าเท่าใดนัก และเพราะสองคนแม่ลูกสกุลอี้นี่เอง ที่ทำให้ครอบครัวของนางต้องกระจัดกระจาย

“นี่คืออดีตชาติเมื่อหลายพันปีก่อนของข้าเหรอเนี่ย”

จางหนิงฮวากล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา ตอนนี้นางได้รู้ตัวแล้วว่าตนเองนั้นได้ย้อนเวลากลับมาในช่วงหลายพันปีก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นกับนาง

ความทรงจำมากมายของนางในชาตินี้ ทำให้หญิงสาวรู้ว่าแท้จริงแล้วก่อนหน้าที่นางจะฟื้นขึ้นมา ตัวนางในชาตินี้ได้ถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจจนแตกสลายไม่ต่างจากนางในชาติปัจจุบัน แต่เพราะตัวนางในชาตินี้เป็นเพียงสตรีอ่อนแอโง่เขลา จึงไม่อาจทนต่อความเลวร้ายของสตรีสองคนนั้นได้

จางหนิงฮวาคนใหม่ที่ได้โอกาสในการแก้ไขเรื่องราวในอดีต แม้จะเป็นภพชาติในหลายพันปี แต่นางจะไม่ขอยอมแพ้ต่อโชคชะตา หญิงสาวหมายมาดในใจแล้วว่าจะตามคิดบัญชีแค้นกับทุกคนที่เคยทำเลวกับนางเอาไว้อย่างสาสม

“รอก่อนนะทุกคน รอรับผลจากการกระทำนั้นได้เลย ข้าสัญญาว่าจะเอาคืนอย่างสาสม!!” จางหนิงฮวากล่าวออกมาอย่างเย็นชา