บทที่ 2.1 กิจกรรมทำให้รัก

เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ พรุ่งนี้วันไหว้ครูแล้ว เด็กๆ ช่วยกันทำพานอย่างสวยงาม พราว เมย์ หมวย ช่วยกันทำพานอยู่ใต้ต้นหูกวางใหญ่ จับจีบพับใบตอง ร้อยมาลัย เป็นวิชาที่ไม่ชอบแต่มันดันจำและสามารถทำได้ ครูที่สอนเดินมาดูก็ยิ้มภูมิใจ ส่วนเพื่อนที่เหลือไปช่วยกันจัดเวที และสถานที่ต่างๆ มีซ้อมการแสดงชุดรำถวายพระพรและรำต่างๆ กิจกรรมมีครึ่งวันเช้า

“พรุ่งนี้ต้องเล่นดนตรีอดดูรำเลย”

“ก็นั่งหน้าเวทีต้องได้เห็นสิ...ได้ข่าวเมื่อวานไปดูหนังมาเหรอ”

“ใครบอก”

“ฝน” พราวแปลกใจที่ฝนรู้ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้บอกใครเลยว่าไปเที่ยวกับแอ้ แม้แต่อ้อมพี่สาวของแอ้ก็ไม่รู้เรื่องนี้

พราวกับเพื่อนทำพานก็อยู่ครึ่งวันกว่าจะเสร็จ เพราะมีประกวดพานด้วยเลยต้องทำให้เต็มที่ เมื่อพานเสร็จก็จัดการถ่ายรูปเป็นที่ระลึก

“พานห้องนี้สวยจัง” โย๋เดินเข้ามาดูพานแล้วก็กอดพราวแบบอ้อนๆ

“พี่พราวจ๋า ไม่คุยกับโย๋หลายวันแล้วนะ เหงาจัง”

“อะไรกัน พี่ก็คุยปกตินะ...โย๋มาอ้อนพี่ทำไม”

“โธ๋ คิดถึงพี่พราว...พอมีแฟนแล้วก็ลืมน้อง เศร้ามากเลยรู้ไหม๊” รุ่นน้องเอียงหน้าซบลงที่หลังของพราว

“เวอร์ไปแล้ว เจอกันทุกวันมีอะไรก็พูดมาสิ พี่จะได้เก็บของ ถ้าว่างก็มาช่วยเก็บแล้วกัน” โย๋ยอมช่วยเก็บขยะจากเศษใบตอง เธอไมพูดอะไร สีหน้ามันฟ้องว่ามีอะไรไม่สบายใจ

“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่สบายใจเรื่องอะไรบอกพี่สิ” พราวเริ่มเป็นห่วงน้องสาว

“อะ เอ่อ พี่พราว คือโย๋เห็นพี่แอ้กับพี่ฝนเดินไปด้วยกัน คุยกันกระหนุงกระหนิงเลย”

“คิดมากน่า ฝนก็รู้ว่าแอ้เป็นแฟนพี่คงไม่ทำอะไรหรอก”

“ทำไมไว้ใจกันจัง พี่แอ้ก็ยิ้มกว้างเลยนะตอนคุยกัน”

“โย๋ ถ้าไม่เชื่อใจแฟนแล้วจะเชื่อใจใครล่ะ เอาเป็นว่าไม่มีอะไรหรอก พี่รู้ว่าโย๋เป็นห่วงพี่ แต่พี่โอเค ขอบใจนะ”

เย็นนั้นพราวไม่ได้กลับบ้านพร้อมแอ้ เธอช่วยครูจัดสถานที่ต่อจนเย็นเลยกลับทีหลัง

“กลับมาแล้วค่ะแม่” พอถึงบ้านเธอก็ส่งข้อความหาแล้วก็จ้องโทรศัพท์เพื่อรอข้อความตอบกลับ

“รอโทรศัพท์ใครเหรอลูก จ้องตั้งนานแล้ว”

“เอ่อ เพื่อนค่ะ” แม่ยิ้มแล้วเดินหายเข้าไปในครัว

พราวเดินขึ้นไปบนห้องแล้วก็นอนจ้องโทรศัพท์อีกเช่นเคย รอนานเท่าไหร่ไม่รู้ รอจนเธอหลับไป

กริ๊ง กริ๊ง

มืออวบๆ คลำหาต้นเสียง เธอลืมตามองเสียงจากโทรศัพท์มือถือพอเห็นชื่อที่โชว์อยู่ก็รีบรับสาย

“ฮัลโหล”

“รอโทรศัพท์เราอยู่เหรอ”

“เปล่า นอนแล้ว”

“อ้าว เราโทรมากวนเหรอเนี่ย ขอโทษด้วยนะ”

“อืม แล้วทำไมโทรมาดึกจังล่ะ” ต้นสายเงียบไปครู่หนึ่งราวกับหาคำตอบที่ดี

“คุยกับเพื่อนอยู่ เค้าโทรมาถามการบ้านกว่าจะอธิบายจนเข้าใจก็นานเลย”

“เดี๋ยวเก่งแล้วนี่ สอนการบ้านเพื่อนได้ ไม่เห็นสอนพราวเลย...อ่อ เมื่อเย็นกลับไปตอนไหน”

“เวลาเดิม เห็นพราวทำงานอยู่ จะบอกแล้วล่ะ แต่เพื่อนเรียกก็เลยลืมบอก ขอโทษด้วยนะพราว”

“เฮ้ย ไม่เป็นไรเลย...งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”

“โอเคคร๊าบ ฝันดีนะ”

“อืม ฝันดี” พราวกดวางสายแต่เริ่มรู้สึกบางอย่าง เธอลืมถามแอ้ไปว่าเพื่อนคนที่สอนการบ้านคือใคร เผื่อบางทีเธอจะได้ช่วยเขาอีกแรง อีกใจภาวนาว่าขออย่าให้เป็นฝนเลย

วันไหว้ครู

นักเรียนต่างเข้ามานั่งในหอประชุมกันพร้อมเพรียง ตัวแทนถือพานไหว้ครูนั่งอยู่หน้าสุดของแถว วงดนตรีนั่งอยู่ข้างเวที และครูอยู่บนเวที ถึงเวลาเริ่มงานดนตรีบรรเลงเพลงต้อนรับประธาน และมาร์ชโรงเรียน

“วันนี้มาสเซอร์หน้าบานเชียว สงสัยจะปลื้ม”

“นั่นสิ เห็นแกยิ้มตั้งแต่เริ่มงาน” นุ่มมองตามรุ่นน้อง เพราะวันนี้เป็นงานใหญ่วันแรกของวงใหม่

“ไป จบงานแล้วเก็บเครื่อง” นักดนตรียกอุปกรณ์เครื่องดนตรี สแตนด์วางโน้ต เดินเป็นแถวขึ้นไปเก็บของ ระหว่างทางพราวเดินคุยกับเพื่อนไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่เดินอยู่ใกล้เป็นใคร เธอชนเบาๆ ตอนเบี่ยงทาง

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” พราวมองคนที่เธอชน เขาก็มองเธอเช่นกัน และมองจ้องอยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้ระวังเอง” ฟลุคตอบแล้วเดินนำออกไปก่อน แต่เขาหันมามองพราวตอนจะขึ้นบันได

“แอ้ไปไหนเนี่ย” เธอถามเบียร์ที่เดินข้างๆ

“เดินไปกับฝน” คำตอบนั้นทำให้พราวหวั่นใจแปลกๆ โย๋เดินมาใกล้ๆ เพราะได้ยินที่เบียร์บอก

“โย๋บอกพี่พราวแล้วว่าสองคนนั้นแปลกๆ” พราวถอนหายใจแล้วเดินไปกับเพื่อน เมื่อเก็บของเสร็จแล้วเธอก็หันมองไปทั่วห้องแต่ไม่เห็นแอ้ พราวกังวลไม่น้อยแต่ต้องเก็บอาการ

“ไปนั่งเล่นกันนะพี่พราว บ่ายไม่มีเรียนแล้วครูประชุม”

“อืม ไปสิ พี่เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”