บทที่ 2.2 กิจกรรมทำให้รัก

พราว โย๋ เบียร์ อาร์ต มานั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำ นั่งมองเรือของชาวบ้านสัญจรไปมาก็นึกอยากจะลองพายเรือดูบ้าง แต่เพื่อนห้ามไว้ เพราะน้ำมันลึกมาก

“อย่าลงไปนะพราว น้ำลึกมาก อันตราย”

“รู้ได้ยังไงว่าพราวกำลังอยากจะลองพายเรือ”

“แววตามันฟ้อง มองจ้องแถมอดยิ้มน้อยๆ เจ้าเล่ห์แหละดูออก”

“เออ ไม่ลงไปหรอกกลัวหมาเน่าลอยน้ำมา”

“ไอ้นี่ก็พูดซะเห็นภาพเลย”

“เอาขนมไหม๊ ซื้อมาเยอะเลย”

ต่างก็แบ่งขนมให้กัน พูดคุยกันไปหัวเราะ โย๋ท่าทางมีความสุขกว่าวันก่อน และทำตัวติดพราวเหมือนเป็นเงาของพราว

“โย๋มันทำตัวเหมือนจะสิงพราวเลย”

“อ้าว ว่าโย๋ทำไม โย๋รักพี่พราวก็ต้องตามดูแลพี่พราวสิ”

“จ้า แม่น้องสุดที่รัก...พรุ่งนี้วันหยุดอย่ามากวนพี่นะ”

“พี่พราวจะไปไหน หยุดก็ต้องว่างสิทำไมกวนไม่ได้”

“มีนัดกับหมอฟัน พี่จะเอาเหล็กออก”

“จริงเหรอ เอาออกแล้วโย๋ก็ติดเหล็กคนเดียวสิ” โย๋ยิงฟันของตัวเองที่เพิ่งจัดได้ไม่นาน เพราะเห็นพราวจัดฟันเธอจึงอยากทำบ้าง

“ฟันพี่ครบกำหนดแล้วนี่ แต่จะใส่รีเทนเนอร์ไว้ก่อนระยะหนึ่ง เอาน่าเดี๋ยวจะหิ้วขนมมาฝากแล้วกันนะ”

“ไปด้วยได้ไหม๊อะ ไม่ได้ออกไปไหนนานแล้ว”

“จะออกไปยังไง”

“พี่พราวช่วยหน่อยสิ ให้แม่พี่พราวมาขอให้ได้ไหม๊” มองหน้าโย๋ที่ดูอยากจะออกไปนอกโรงเรียนบ้าง เพราะเธออยู่หอพักประจำในโรงเรียน และที่บ้านก็ไม่ค่อยมารับกลับบ้าน เรียกได้ว่าเทอมหนึ่งจะมาสักครั้ง

หลังไปพบทันตแพทย์แล้วพราวก็ชวนโย๋ไปบ้านแอ้ที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเธอ โย๋เองก็อยากจะไปเหมือนกัน ทั้งสองคนขี่จักรยานไปคนละคัน

“อ้าว พราวมาได้ไงเนี่ย”

“ขี่ไอ้โย๋มาเนี่ย”

“ทำเล่นไป...พี่หมายถึงทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่ได้”

“อยากมาเที่ยวที่นี่บ้างน่ะ” อ้อมยิ้มให้พราวอย่างเป็นมิตร

“โห...นี่ห้องใครน่ะรกเป็นบ้าเลย” พราวพูดพลางเดินเข้าไปในห้องๆ หนึ่งที่มีข้าวของวางอยู่ระเกะระกะ

“พราว อย่าเข้าไป มันรก” แอ้ร้องห้าม แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ

“ห้องแอ้น่ะพราว...ไม่เคยเก็บข้าวของให้เป็นที่ก็เลยรกแบบนี้แหละ”

“นี่ห้องหรือรังหนู รกมากเลยอยู่ไปได้ยังไงเนี่ย” พราวทำความสะอาดห้องให้แอ้เรียบร้อย แล้วก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง มันเป็นกรอบรูปเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ

“นี่มัน...รูปตอนเด็กนี่นา...ยังเก็บเอาไว้อีกเหรอ”

“เราไม่เคยทิ้งทุกอย่างที่เป็นของๆ พราว” คำตอบของแอ้ทำให้เธออดอมยิ้มไม่ได้ หลังจากนั้นก็มานั่งคุยกัน ดูแอ้มีความสุขมากเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดพราว

“พ่อกับแม่กลับมาแล้ว...งั้นพราวคงต้องกลับแล้วล่ะ”

“อืม เดี๋ยวให้แอ้ไปส่งแล้วกันนะพราว”

“โย๋มาด้วยทั้งคนพี่พราวไม่หลงทางหรอกน่า”

“เกินไปโย๋ ไปกลับบ้านกัน”แอ้มาส่งพราวที่บ้านโดยไม่ได้พูดคุยตลอดทางจนถึงบ้าน

“เข้ามาก่อนไหม๊แอ้”

“ไม่ล่ะ...เย็นแล้ว...เอาไว้คืนนี้โทรหานะ” เธอไม่ตอบแต่ยิ้มให้แทน

“จะหวานอะไรกันต่อหน้าน้องเนี่ย หึงนะเว้ย”

“เหรอจ๊ะ ไปเข้าบ้าน” พราวกอดคอโย๋แล้วเดินเข้าไปในบ้าน พราวเห็นโน้ตแปะที่ตู้เย็นก็ต้องถอนหายใจ เมื่อพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านอีกแล้ว

“ก็มีโย๋อยู่ด้วยไง โชคดีที่แม่พี่พราวขอให้มานอนค้าง”

“จ้า งั้นทำไข่เจียวกินแล้วกันเนอะ ง่ายดี”

หลังจากอาบน้ำเสร็จพราวก็ยืนส่องกระจกอยู่ ยิ้มยิงฟันที่เพิ่งไปเอาเหล็กดัดฟันออก แต่ก็รีเทนเนอร์เอาไว้ก่อน แถมพรุ่งนี้เธอจะไปทำผมใหม่ที่ร้านของเพื่อนแม่

“สวยนะเนี่ย”

“จริงเหรอ โย๋นี่ก็ชมพี่เกินไป”

“พี่พราวทั้งสวย ทั้งน่ารักจะตาย โย๋พูดจริงๆ นะ” พราวยิ้มให้รุ่นน้องที่เธอรักเหมือนน้องสาวแท้ๆ

“ฝันดีนะครับคนน่ารัก” ข้อความจากแอ้ทำให้พราวอมยิ้มแก้มป่อง

สัปดาห์ต่อมามาสเซอร์แจ้งข่าวดีกับนักเรียนว่าจะพาไปดูงานแข่งวงโยธาวาทิต ทุกคนดีใจกันยกใหญ่ ต่างนัดแนะกันว่าจะไปกันยังไง และใครจะไปรถใครบ้าง มาสเซอร์ยินดีขับรถไปส่งเด็กๆ ที่อยู่ทางเดียวกับบ้านมาสเซอร์

“ตื่นเต้นจังเลยจะได้เข้ากรุง”

“ไอ้นี่ก็เวอร์ไป ทำเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเลย”

“ก็โย๋ไม่ค่อยได้ออกไปไหนนี่นา”

“แต่พราวก็ตื่นเต้นนะ ได้ไปดูแข่งวงโยแบบนี้ ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยนะเว้ย”

และแล้ววันที่ต้องไปดูการแข่งขันวงโยธาวาทิต ที่ทุกคนตั้งตารอก็มาถึง พ่อของแอ้มารับพราวแต่เช้าเพื่อไปส่งที่โรงเรียน

“ดีจังเลยที่อ้อมไปด้วย...จะได้มีเพื่อนคุย”

“อ้าวแล้วคุยกับเราไม่ได้เหรอ” แอ้สวนขึ้นมา

“ไม่อยากคุยด้วย...อ้อมไปซื้อขนมกันดีกว่ายังไม่ได้กินอะไรเลย” พราวชวนอ้อมเดินไปซื้อขนมเพื่อหลบหน้าแอ้ เธอยังเขินกับข้อความเมื่อคืน ฟลุคฝากอ้อมซื้อน้ำให้รุ่นน้องที่เขากำลังคบอยู่ แต่พราวก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอาจเป็นเพราะในใจตอนนี้มีใครบางคนอยู่แล้วก็ได้

“พี่มีอะไรจะบอก”

“อะไร” ฉันทำหน้าสงสัย

“ก็เรื่องจดหมายของพราวไง”

“พราวลืมมันไปแล้วล่ะอ้อม”

“ฟลุคบอกว่ามีแฟนแล้ว ไม่สนใจคนอื่น”

“คนอื่นที่ว่ารวมรุ่นน้องคนนั้นด้วยหรือเปล่า” แล้วเราก็หัวเราะพร้อมกัน