บทที่ 1.2 เทอมแรกใจว้าวุ่น

พราวไม่รู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน แต่ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว แถมร่างกายมันก็เหมือนมีฟองอากาศลอยอยู่ในร่างกาย พราวไม่เคยคิดจะรักแอ้เกินเพื่อน แต่ทำไมเมื่อเขาบอกชอบเธอมันถึงตื่นเต้นและใจสั่นแบบนี้

“พราว พราว เป็นอะไร...พราวคิดยังไงกับเรา”

“อะ เอ่อ คือ พราว พราวไม่รู้ กลับบ้านดีกว่า” เธอหันเดินออกไป แต่ใจมันยังเต้นรัว

แอ้แอบยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าพราวนั้นเขินอาย เขาเดินตามเธอไม่ห่างเพราะต้องกลับบ้านทางเดียวกัน เดินมาถึงป้ายรถประจำทาง พราวหันมามองแอ้

“ตามมาทำไม”

“เอ้า บ้านเราไปทางเดียวกันนะ”

“เออ ลืม บ้ามองอยู่ได้” พราวเอื้อมมือไปผลักแอ้เบาๆ

“เดี๋ยวล้ม เล่นแบบนี้ผลักคืนนะ”

“กล้าเหรอ” เขาส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ รถประจำทางจอดตรงหน้า แอ้ให้พราวเดินขึ้นไปก่อนแล้วเขาก็เดินตามไป

“พราวชอบพี่ฟลุคจริงเหรอ”

“อืม ก็ชอบนะ เค้าเท่ห์ขนาดนั้นเป็นใครก็ชอบปะ แต่เราไม่ได้ชอบแบบต้องได้มาเป็นแฟนอะ เราแค่ปลื้มในความเก่ง น่ารักของพี่เค้าเท่านั้น”

“แบบนี้เราก็จีบพราวได้น่ะสิ” เขายิ้มกว้าง แต่ทำให้พราวหายใจไม่ทั่วท้อง ทำอะไรไม่ถูก มือไม้เย็นเฉียบ

หลังจากที่มีผู้ชายมาขอจีบตรงๆ ชีวิตพราวก็เปลี่ยนไป ตื่นเช้ามาก็ต้องรีบออกจากบ้าน เพื่อมาขึ้นรถประจำทางพร้อมใครบางคน เขายืนรออยู่แล้ว

“เมื่อคืนนอนหลับฝันถึงเราหรือเปล่า”

“ทำไมต้องฝันถึงด้วยล่ะ...ปกติก็ไม่เคยฝันถึง”

“งั้นก็แสดงว่าฝันไม่ดี เพราะถ้าฝันดีต้องฝันถึงเรา”

“เฮ้ย น้ำเน่าอะ...ลงได้แล้ว” ทั้งสองเดินเข้าโรงเรียนไป มีเพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทางเข้าโรงเรียนตะโกนแซว

“มาด้วยกันทุกวันเลย อยู่บ้านเดียวกันเหรอ”

“เงียบเลยมึงไอ้อาร์ต” แอ้เป็นคนตอบกลับไป ส่วนพราวเดินไปหารุ่นน้องที่ยืนรออยู่

“พี่พราว เมื่อคืนทำไมไม่ตอบไลน์”

“ขอโทษ พี่หลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว” โย๋ขมวดคิ้วมองรุ่นพี่ที่สนิทกันมากที่สุด

“ช่างเถอะ ถ้าหลับแล้วก็ไม่เป็นไร วันนี้มาสเซอร์ให้ซ้อมนอกเวลาด้วยนะ อย่าลืมล่ะ”

“อืม พี่รู้แล้ว เดี๋ยวโย๋ เดินขึ้นไปข้างบนเป็นเพื่อนพี่หน่อย มันยังเช้าอยู่ พี่กลัว”

“กลัวอะไร คนหรือว่า” เธอไม่ได้พูดต่อ แต่หรี่ตามองคนที่หันซ้าย หันขวา ทำท่าขนลุกขนพอง

โย๋ยอมเดินไปด้วย วันนี้พราวต้องไปเปิดห้องซ้อมจึงต้องขึ้นไปบนอาคารแต่เช้า เธอเลือกเดินขึ้นทางบันไดกลางแล้วเลี้ยวขวาไปทางห้องซ้อม

“โย๋” เสียงพราวเรียกสั่นๆ

“มีอะไรพี่พราว มือเย็นเฉียบเลย”

“มีใครอยู่ตรงนั้นก็ไม่รู้” เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งของตึกที่มีเงาดำๆ กำลังขยับอยู่ โย๋อาสาเดินเข้าไปดู พราวก็เดินตามหลังไป

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง ทำไมไม่ฟังกันบ้างวะ” เสียงโวยวายของผู้ชายดังขึ้น

“ไม่มีอะไรแล้วมันจะพูดได้ยังไงวะ มันบอกใครต่อใครทั่วโรงเรียนแล้วนะเว้ย” เสียงอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง พราวจำเสียงทั้งสองคนได้

“พี่ฟลุค พี่นุ่ม” เธอพูดเบาๆ

“แล้วจะให้ทำยังไง จะไปห้ามปากเค้าได้เหรอวะ”

“ห้ามไม่ได้ก็อย่าไปก่อเรื่องสิ ไม่มีมูลหมามันไม่ขี้หรอกนะเว้ย เด็กคนนั้นร้ายกว่าที่แกรู้นะ อย่าไปยุ่งดีกว่า” ฟลุคเดินออกห่างจนเขาเห็นว่ามีใครยืนดูพวกเขาอยู่ เขาเลยเดินลงไปข้างล่างแทนการเดินย้อนมาทางโย๋และพราว

“มากันแต่เช้าเลยนะพราว” นุ่มทัก

“มาเปิดห้องค่ะ พี่จะเข้าใช่ไหม๊เดี๋ยวพราวเปิดให้” เธอรีบไขกุญแจแล้วผลักประตูเข้าไป

“อย่าไปใส่ใจคำพูดที่พี่คุยกันเลยนะ ไม่มีอะไรหรอก”

“พราวไม่รู้หรอกว่าคุยอะไรกัน พราวกับโย๋เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง” พูดจบก็ไปหยิบเครื่องดนตรี แล้วก็เริ่มซ้อมเพลงก่อนจะถึงเวลาเข้าแถว ไม่นานนักดนตรีคนอื่นๆ ก็เข้ามาหยิบเครื่องตัวเองแล้วเดินลงไปข้างล่าง เพื่อบรรเลงเพลงชาติและมาร์ชโรงเรียน