ตอนที่สอง งานชั้นต่ำ

ตอนที่สอง

งานชั้นต่ำ

ถังลี่หงอดสงสัยไม่ได้ ด้วยวันนี้ทหารที่มาจับกุมบิดาและทำหน้าที่ยึดทรัพย์ทั้งยังพาพวกนางมาส่งถึงสำนักสังคีตหลวงล้วนเป็นคนของกลาโหม

เหตุใดพี่ชิวหมิงจึงไม่กระซิบบอกกล่าวล่วงหน้าสักคำ

หญิงสาวอดคิดมากไม่ได้ว่าเหตุใดพวกคนสกุลหลี่ซึ่งมีตำแหน่งสูงสุดในกลาโหมจึงไม่แยแสในความสัมพันธ์สักนิด ทั้งยังไม่โผล่หน้ามาดูดำดูดีหรือแสดงน้ำใจสักเล็กน้อย

อาจเป็นด้วยพวกเขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนักโทษเช่นพวกนางกระมัง

แม้ใจอยากสอบถาม แต่ถังลี่หงได้แต่คิดด้วยเพียงแสงแรกขึ้นส่องฟ้าเสียงตบประตูตึงตังก็ตามมาพร้อมเสียงโวยวายก่นด่าของหัวหน้าผู้ดูแลดังสะท้อนไปทั่วลานกว้าง

ผู้ดูแลหญิงวัยกลางคนเดินย่ำเท้าไปทุบทุกประตูทั้งยังตะโกนดังก้องด้วยความสะใจที่ได้เห็นเหล่าผู้สูงส่งกลายเป็นข้าทาสอยู่ในกำมือ ต้องทำงานหนักอย่างไม่หยุดหย่อน

“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ยามนี้พวกเจ้าเป็นเพียงแรงงานทาสมิใช่เจ้านายอย่างแต่ก่อน รีบออกมาช่วยทำงานเร็วเข้า ขืนชักช้าจะไม่ให้กินข้าวให้สิ้นเปลือง เข้าใจหรือไม่”

ถังลี่หงรีบล้างหน้าแต่งกาย โดยไม่รอความช่วยเหลือจากแม่นมและสาวใช้เช่นเคย

ถึงอย่างไรการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ก็ต้องยอมรับการทนทุกข์แม้จะไม่ทันได้เตรียมใจ

เสื้อผ้าที่สำนักสังคีตหลวงเตรียมไว้ให้ทั้งเก่าทั้งบางแต่หญิงสาวไม่อาจบ่นว่าด้วยเมื่อวานช่างฉุกละหุกไม่ว่าผู้ใดล้วนไม่อาจหยิบฉวยสิ่งใดออกจากจวนสกุลถังได้ทั้งนั้น

ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูเสียงโวยวายของน้องสาวซึ่งยังคงปรับตัวไม่ได้และเรียกหาความสะดวกสบายก็ดังเข้าหูทำให้ต้องเดินเข้าไปปลอบโยน

“น้องรอง เจ้าอย่าร้องไห้อีกเลย ที่นี่ไม่ใช่จวนสกุลถัง ทั้งพวกเราเป็นเพียงนักโทษควรต้องปรับตัวให้ได้”

“พี่ใหญ่ก็พูดได้สิ ข้าเป็นถึงคุณหนูชั้นสูง จะให้มาทำงานต่ำช้าเหล่านี้ได้อย่างไร แล้วยังเสื้อผ้าพวกนี้อีก ทั้งเก่าทั้งขาดเหม็นอับเพียงนี้ ข้าไม่ยอมใส่แน่“

”แล้วคุณหนูใหญ่ไม่ใช่คุณหนูสูงส่งหรืออย่างไร“ แม่นมเมิ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงโต้เถียงด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ร่างผอมเดินมาช่วยดูแลความเรียบร้อยของคุณหนูถังลี่หงซึ่งนางเป็นผู้เลี้ยงดูทะนุถนอมมาแต่อ้อนแต่ออก

”ดูสิคุณหนูใหญ่ของข้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วไม่ต้องรอให้ผู้คนมาคอยประคบประหงมสักนิด”

ถังลี่ซูมองค้อนด้วยท่าทางที่ยังคงไม่ยินยอมโดยมีจางซื่อผู้เป็นมารดาเดินเข้ามาลูบหลังปลอบโยนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

”พวกเราไม่ต้องออกไปหรอก ซูเอ๋อร์ ให้พวกสาวใช้ออกไปทำงานก็พอแล้ว”

ถังลี่หงเข้าใจดีว่ามารดาและน้องสาวยังปรับตัวปรับใจไม่ได้ แต่จะให้นางขัดแย้งกับผู้ดูแลตั้งแต่วันแรกที่มาถึงก็คงไม่เหมาะ

“เดี๋ยวพี่ซักเสื้อชุดที่ใส่มาของพี่แล้วยกให้เจ้าใส่ก็แล้วกัน น้องหญิงรอง” หญิงสาวเอ่ยบอกน้องสาวซึ่งรีบพยักหน้ารับแต่ไม่เอ่ยขอบคุณสักคำ

ถังลี่หงคุ้นชินกับการเอาแต่ใจของน้องสาวคนเดียวจึงไม่คิดถือสารีบเดินออกไปเพื่อรอรับคำสั่งจากผู้ดูแลสาวใหญ่ซึ่งปั้นหน้าหงิกยืนรอด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“รีบจัดการล้างทำความสะอาดของทุกอย่างให้เรียบร้อย อย่าให้ต้องพูดหลายรอบ แล้วก็ต้องให้เสร็จก่อนยามเซิน มิเช่นนั้น พวกเจ้าทุกคนจะถูกลงโทษ”

ร่างอวบของหญิงผู้ดูแลส่ายสะโพกโยกกายเดินจากไปปล่อยให้เหล่าสตรีในสกุลถังมองของใช้ที่เปรอะเปื้อนและต้องเช็ดล้างกองใหญ่ตรงหน้าด้วยสายตาเหลือเชื่อ