ตอนที่ 1-1 คุณพ่อจำใจ

รัฐวอชิงตัน สหรัฐอเมริกา

คัมภีร์ไบเบิลกล่าวถึง ‘แอปเปิล’ ว่าเป็นผลไม่ต้องห้ามบนสวรรค์ที่พระเจ้าห้ามอดัมและอีฟกิน แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มีมาแต่เดิมของมนุษย์ทำให้ทั้งสองฝ่าฝืนกินมันเข้าไป นั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้มนุษย์ทำบาป แต่ปัจจุบัน แอปเปิลกลายมาเป็นผลไม้ที่ได้รับความนิยมที่สุดในโลก เขาว่ากันว่ากินแอปเปิลหนึ่งลูกห่างไกลหมอหนึ่งวัน

ห่างจากแม่น้ำสโปแคนขึ้นไปด้านทิศเหนือ มีพื้นที่กว้างขวางที่อุดมไปด้วยดินภูเขาไฟ มีภูเขาโอบล้อม และสายน้ำเย็นไหลผ่าน ที่นั่นคือ ‘Wonder Orchard‘ สวนแอปเปิลที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในวอชิงตัน แม้แอปเปิลจะมีมากกว่า7500 สายพันธุ์จากทั่วโลก แต่ที่สวนแห่งนี้คัดพันธุ์ที่เหมาะสมมาเพียง 8 สายพันธุ์หลักเพื่อปลูกในพื้นที่กว่าหนึ่งพันเอเคอร์ และส่งไปจำหน่ายกว่าห้าสิบประเทศทั่วโลก

สวนแอปเปิลครบวงจรแห่งนี้มีกำไรไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันล้านดอลลาร์ต่อปี เพราะนอกจากจะป็นสวนแอปเปิลที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐอเมริกาที่นี่ยังเปิดพื้นที่บางส่วนเป็นรีสอร์ และฟาร์มม้าสายพันธุ์ดีที่ได้รับรางวัลการันตีถึงสามปีซ้อน ทั้งหมดนี้มีเจ้าของชื่อ ‘เดวิด แบรดลีย์’ ทายาทลำดับที่ 1 ในตระกูล ‘แบรดลีย์’

เมื่อฤดูใบไม้ร่วงย่างเข้ามา ผลแอปเปิลสีแดงสายพันธุ์เรดดีลิเชียส รสชาติหวานละมุนก็พร้อมให้เก็บเกี่ยว ผลสีแดงเต็มต้นสลับกับใบสีเขียวลักษณะยาวรีส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ ทุกอย่างงดงามดั่งภาพวาดถ้าหากไม่มีเสียงร้องดังมาจากใต้ต้นแอปเปิลเพราะมือหนาพยายามเอาหัวนมออกจากปากเล็กๆ

เสียงชายหนุ่มครางดังออกมาเพราะไม่อาจทนต่อความเสียวซ่านที่ได้รับ

“โอ้ววว อูยยย เสียว พอก่อนดีไหม”

จ๊วบ จ๊วบ

เสียงครางสลับเสียงดูดอย่างเอร็ดอร่อยยังดังต่อไปอีกเกือบนาที ยิ่งกระตุ้นโสตประสาตของชายหนุ่มให้ขนลุกขนพองไปทั่วร่างแกร่งที่มีความสูงถึงร้อยแปดสิบเซนติเมตร

เดวิดเผลอหลุดเสียงเข้มยามเมื่อก้มมองริมฝีปากบาง ที่กำลังดูดหัวนมเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย “เบาๆ หน่อยสิ ไอ้อ้วนดูดขนาดนี้ กัดให้ขาดดีไหม”

ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อไอ้อ้วนที่เขาอุ้มออกมาเดินเล่นเกิดหิวนมแล้วร้องไห้ไม่หยุด เขาแกล้งบอกจะให้กินนมจากเต้าถ้าหยุดร้อง

มันหยุดร้องจริงๆ เดวิดจึงต้องยอมถลกเสื้อเชิ้ตขึ้นหลับตาแล้วปล่อยให้หลานงับหัวนม ใครจะไปคิดว่าเวลาทารกดูดนมมันจะจักจี้มากขนาดนี้

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มมีเค้าหน้าออกไปทางอเมริกันมากกว่าไทย และมีดวงตาดำสนิทตามยีนเด่นของมารดาชาวไทย แต่ได้รับเค้าหน้ามาจากบิดาที่เป็นชาวอเมริกัน

‘เดวิด แบรดลีย์’ ทนความเสียวซ่านที่กินเวลานานเกือบสามนาทีไม่ไหว เขาก้มลงไปกระซิบเสียงห้าว

“รู้รสก็พอแล้วไอ้อ้วน ปล่อยปากจากหัวนมฉันเถอะ มันไม่อร่อยหรอก”

แต่คำตอบที่ไม่ออกเสียงเพียงแต่ทำกิริยากำหมัดสองข้างแล้วขว้างมาในอากาศราวกับจะชกหน้าเขาเพราะจะเบี้ยวสัญญาที่ว่าจะให้ดูดนม ก็ทำให้ชายหนุ่มหลุดเสียงหัวเราะพรืดใหญ่

“นายจะมากไปแล้วนะเจ้าอ้วน นายนี่ตัวภาระของจริงเลย เอาทิ้งไว้ใต้ต้นแอปเปิลจะมีคนมาเก็บไหม”

เขาเรียกไม่ผิดทารกตัวอ้วนกลมที่เขาอุ้มอยู่ หมอนี่ชื่อเด็กชาย ‘แดนอะไรสักอย่าง’ ส่วนนามสกุลอะไรยิ่งจำไม่ได้ ตอนที่ได้เจ้าอ้วนมาเขากำลังเมาๆ ในเมื่อจำไม่ได้เขาจึงตั้งใจจะตั้งชื่อชั่วคราวให้ว่า ‘น้องภาระ’ แต่ก็สงสารกลัวว่าเจ้าอ้วนมันโตขึ้นมาแล้วจะโกรธเอา เพราะเวลามันโกรธชอบทำหน้าโหดใส่เขา กำหมัด กำมือ น่าเตะมาก

เดวิดจำได้ว่าเจ้าอ้วนมันกำไดโนเสาร์คล้ายๆ ยางกัดมาด้วยเขาเลยเรียกเจ้าอ้วนวัยแปดเดือนกว่านี่ว่า

‘ดิโน่’

เพราะใกล้เคียงกับไดโนเสาร์

เดวิดชักสีหน้าข่มขู่ใส่เจ้าอ้วนที่ดันมีดวงตาสีดำสนิทเหมือนเขา และดูท่าว่าเจ้าหมอนี่จะไม่เกรงกลัวคำขู่ของเขา เพราะยังกล้าแหงนหน้า พาดวงตากลมใสบริสุทธิ์ขึ้นมองจ้อง

“แอ้...” เด็กน้อยตาใสแจ๋วเริ่มส่งเสียงเบะแล้วเบะอีก

เดวิดส่ายหน้า “ไม่ไหวแล้วนะ วันหลังฉันจะหาเต้าอวบๆ ของแท้ให้นายดูดละกัน” เขาพยายามเอาหัวนมของตัวเองออกจากปากน้อยๆ

สาเหตุที่เขายอมเสี่ยงทำอะไรอุบาทว์แบบที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะกล้าทำก็คงเป็นเพราะว่าเช้านี้เขาอุ้มเจ้าแสบเข้ามาตรวจดูผลผลิตภายในสวนที่กำลังโตเต็มที่พร้อมเก็บเกี่ยว ทว่าความรีบร้อนทำให้คุณพ่อจำเป็นลืมพกขวดนมมาด้วย ส่วนเจ้าไดโนเสาร์ตัวแสบเห็นผลแอปเปิลลูกโตก็ชี้ไม้ชี้มือราวกับว่าจะไปเก็บให้ได้

เนื่องจากที่สวนแห่งนี้ปลูกแอปเปิลออร์แกนิคไม่ใช้สารเคมี เขาทดลองให้เด็กน้อยตัวกลมได้จับคลำผลแอปเปิลลูกโต แต่เจ้าตัวแสบอ้าปากร้องหม่ำๆ

“ไอ้อ้วน เห็นอะไรก็จะกิน”

แม้จะเป็นคุณพ่อรับฝากที่ยังงงว่ากำลังเลี้ยงลูกของใคร แต่เดวิดก็รู้ว่าด้วยวัยของดิโน่คงไม่สามารถแทะแอปเปิลได้

จากนั้นเจ้าตัวภาระก็แหกปากตะเบ็งเสียงร้องลั่น จนเขาอยากเอาแอปเปิลอุดปากอยู่เหมือนกัน ติดอยู่ตรงที่ว่าตอนรับเจ้าหมอนี่มา ผู้หญิงคนที่อุ้มเด็กมาส่งให้ ตบหน้าเขาแรงมากก่อนจะบอกว่า

“นี่ผลผลิตของคุณแดเนียล เด็กคนนี้เขาชื่อแดนไทย เลี้ยงเขาด้วยนะ ไอ้คนเฮงซวยเจ้าชู้กินไม่เลือก” เธอบอกก่อนจะสะบัดหน้าพรืดทิ้งไป ทิ้งให้เขายืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ พร้อมกับตัวภาระหนักอึ้งในมือที่ลืมตาขึ้นมาคำแรกที่เจ้าเด็กน้อยในตระกร้าพูด

“หม่ำ หม่ำ”

เดวิดกลับมาสู่ปัจจุบัน เขามองไอ้อ้วนทารกตัวใหญ่ หากนำเด็กวัยเดียวกันมาเทียบ ดิโน่ของเขาต้องกลายเป็นพี่เบิ้ม เดวิดยื่นนิ้วชี้แข็งแกร่งลงไปเขี่ยที่ปลายคางน้อยๆ ผิวขาว ในชุดไดโนเสาร์สีฟ้าที่ถักทอด้วยโครเชต์อย่างดี เขาเลือกเองกับมือเพราะเห็นว่าน่ารักดี จึงรีบกดสั่งซื้อทั้งที่ในใจแอบคิดว่า

‘ตัวนิดเดียวตั้งหลายร้อยดอลลาร์’

‘โคตรแพง’