Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
เดวิดค้อมตัวคร่อมร่างของเธอเอาไว้แล้วสัมผัสได้ถึงความกลัวของหญิงสาว เดือนนาราสะอื้นไห้ไม่หยุด ดวงหน้าขาวใสตกใจสุดขีดเมื่อถูกเขาเลิกกระโปรงขึ้นไปกองอยู่เหนือเอว จากนั้นดึงแพนตี้สีฟ้าอ่อนลงมาจนถึงปลายหัวเข่าที่ตั้งฉากกับพื้น เสียงหวานหวีดร้องสุดเสียงด้วยความตระหนก ปะปนความกระดากอาย “ปล่อยนะ ทำบ้าอะไร” เดือนนารายิ่งดิ้นแรงเพียงแต่ว่าเดวิดไม่คิดจะฟาดก้นขาวเนียนให้เกิดรอยแดงเป็นปื้นนั้นอีกแล้ว ดวงตาคู่คมมองรอยแดงที่เขาหมั่นไส้แล้วแกล้งหยิกสั่งสอน ไม่คิดเลยว่ามือจะหนักถึงเพียงนี้ ทำก้นงามๆ เนียนกริบของเมียเป็นรอย เดวิดถอนหายใจแล้วจ้องมองสะโพกสวยได้รูป “เจ็บมากสินะ ที่ฉันหยิกเมื่อเช้า ไม่คิดว่าจะเป็นรอยแดงขนาดนี้” แขนกำยำเลื่อนมือไปข้างขวาของเตียงแล้วเอื้อมหยิบหลอดยาสีขาวหลอดเท่านิ้วก้อยที่วางอยู่บนโต๊ะสีเข้าชุดกับเตียง เขามียาเหล่านี้ติดไว้เสมอ เพราะการฝึกม้าบางครั้งเกิดอุบัติเหตุให้ฟกช้ำ นิ้วชี้แข็งแกร่งปาดยาออกจากหลอด แล้วป้ายเนื้อยาสีขาวขุ่นไปบริเวณที่เขาเห็นว่าเป็นรอย ความเย็นวาบๆ ถูกทาลงบนสะโพกขาวเนียน “อุ๊ย! ทำอะไรของคุณ” เดือนนารายิ่งดิ้น แต่ถูกเขาจับล็อกเอาไว้ “ยานี้ดี ทาไม่กี่วันเธอก็จะหาย ฉันขอโทษนะที่หนักมือไปหน่อย” เดือนนาราไม่รู้ว่าเธอควรเสียใจหรือดีใจ เมื่อครู่เธอคิดว่าเขาจับเธอนอนคว่ำเพราะอยากจะควบขี่เธอเหมือนม้าลูซี่แสนพยศตัวนั้น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทายาแก้ฟกช้ำให้เธอ เดือนนาราเคยทายาบนก้นดิโน่ เธอไม่รู้สึกรังเกียจเห็นก้นอ้วนๆ ของหลานแล้วช่างหน้าตี น่ากัด แต่เวลานี้ต้องกลายเป็นคนถูกทายา งานนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เดวิดทายาบางๆ ตามจุดที่เกิดรอยแดง แต่ก็ถือโอกาสลูบคลำความขาวเนียนนั้นไปด้วย อดโกรธตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องรับปากว่าจะไม่แตะต้องเธออีกถ้าหากเดือนนาราไม่เต็มใจ แต่เธอจะรู้ไหม บัดนี้ตรงกลางระหว่างหน้าขาทั้งสองข้างมันแข็งขึงพร้อมเต็มที่มากขนาดไหน ก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาต้องทำอะไรสักอย่าง “มองอะไรนักหนา พอได้แล้ว” ดวงตาคมต้องทนมองเรือนร่างเย้ายวนที่กำลังดิ้นหนีมือเขา สะโพกสวยกลมดิกได้รูปไร้สิ่งปกปิดกำลังเคลื่อนส่ายไป ส่ายมา อยู่ตรงหน้า มือแกร่งทายาเสร็จจึงดึงขอบแพนตี้กลับไปที่เดิม และดึงชายกระโปรงของเดือนนาราลงกลับที่เดิม เดือนนาราจึงได้โอกาสสะบัดหลุดจากพันธนาการที่แสนอับอายแล้วลุกหนีไปยืนตัวลีบอยู่ข้างเตียง ใบหน้าสวยจัดมองเขาตาขวาง เดวิดมองคนสวยที่จ้องเขาราวกับโกรธขึ้งมาแต่ชาติก่อน “คุณมัน...คนโรคจิต” เดวิดชี้นิ้วไปที่ประตูทางออก แล้วกล่าวเสียงเฉียบ “ฉันทายาที่ก้นให้เสร็จแล้ว จะกลับก็กลับไป แต่ถ้านับหนึ่งถึงสาม ไม่กลับ ฉันขยับเมื่อไหร่ก็ยาวนะ...” ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่ตามองเธอแล้วเห็นว่าเดือนนารารีบวิ่งออกไปนอกห้อง เดวิดถอนหายใจโล่งอก ทิ้งกายแกร่งนอนหงายแผ่หลาลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคู่คมแหงนมองเพดานสูงแต่กลับกลายเป็นเห็นหน้าหวานๆ ของเดือนนารา มันทรมานแค่ไหนที่มีโอกาสลูบคลำ แต่อดขย้ำ “บ้าจริง ทำไมฉันต้องเป็นคนดีขึ้นมาตอนนี้ด้วยวะ” มือแกร่งเลื่อนต่ำสอดลงไปใต้กางเกงยีนส์แล้วกดบังคับไม่ให้เจ้าสิ่งนั้นที่กำลังเหยียดกายขยายขึ้นมา ถ้าเขาออกจากห้องไปตอนนี้ ใครเห็นเข้าคงจะ...
บทนำ
รัฐวอชิงตัน สหรัฐอเมริกา
เป็นเวลาเกือบสามทุ่มครึ่ง ร่างสูงใหญ่นอนพลิกกายไปมาอยู่บนเตียงกว้าง สายตาคู่คมมองทารกตัวกลมเพศชายวัยแปดเดือนที่วันนี้เขาจับสวมชุดนอนสีฟ้าลายไดโนเสาร์ดูทั้งหล่อทั้งน่ารัก ปกติท่อนแขนกำยำของเขาเคยเป็นที่หนุนศีรษะของสาวๆ สวยๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นที่นอนประจำของเด็กน้อยแต่ตัวไม่น้อยไปแล้ว
หัวเล็กทุยขนาดเพียงเท่าฝ่ามือเขาหนุนแขนส่วนเท้าและแขนของเจ้าอ้วนก็ถีบกระทุ้งไปมาบางครั้งก็วาดไปบนอากาศ มิหนำซ้ำยังส่งเสียงร้องเอิ๊กอ๊ากชอบใจ แต่พอเสียงห้าวทุ้มที่เล่านิทานอยู่เงียบลงเปลี่ยนเป็นเสียงหาวหวอด เจ้าตัวกลมก็ประท้วงด้วยการส่งเสียง
“แอ๊...แอ๊”
“ไม่ต้องมาแอ๊แล้วดิโน่ นี่มันดึกแล้ว เป็นเด็กทารก ต้องนอนแต่หัวค่ำเข้าใจไหม”
แววตาคู่คมมองทารกน้ำหนักเกินวัยที่กำลังถูกเขาขัดใจ ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นจ้องกลับทั้งที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแต่มันกล้าดุเขา
“แอ๊...แอ๊” คงเป็นเพราะไอ้อ้วนมันยังอยากฟังนิทานต่ออีกสักเรื่องกระมัง เขาคงจะเล่าสนุก หลังจากทเพิ่งเล่านิทานเรื่องหมูสามตัวจบไปหมาดๆ และเจ้าแสบก็นอนฟังด้วยท่าทางชอบอกชอบใจไม่ร้องสักแอะ
“ดิโน่ นายยังไม่ง่วงอีกเหรอ แต่ฉันง่วงแล้วนะ” คนเล่าเปิดปากหาว “ฉันเล่าเรื่องแจคผู้ฆ่ายักษ์จบไปแล้ว ต่อด้วยลูกหมูสามตัว จะให้เล่าเรื่องอะไรอีก”
เสียงเล็กๆ นั้นดุเขากลับ “แอ๊...แอ๊” ราวกับจะบอกว่าอยากเล่าเรื่องอะไรก็เล่าไปเถอะ กำลังฟังพลิน
เดวิดมองแก้มย้วยๆ ของมันที่แนบกับท่อนแขนเขา อ้วนได้ใจ อยากจะหยิก แต่เกรงว่ามันจะแหกปากร้องเสียงดังลั่นบ้าน เขาเกรงว่าไอ้อ้วนจะนอนดึกเกินวัย “ตัวแค่นี้กล้าดุฉันเหรอ งั้นไม่เล่าแล้ว หลับตาแล้วนอนหลับเดี๋ยวนี้ จะดับไฟ”
“แอ๊...” คราวนี้เจ้าตัวกลมร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด ใบหน้าของทารกจ้ำม่ำเบะแล้วเบะอีก จนกระทั่ง
‘เดวิด แบรดลีย์’ กลัวว่าเสียงของดิโน่จะกวนไปถึงเรือนพักคนงาน เพราะเจ้าหมอนี่มีเสียงร้องที่ทรงพลัง ท่าทางปอดจะใหญ่มาก
“โอย...หยุดร้องซะทีไอ้อ้วน ชาวบ้านเขาจะหลับจะนอน เด็กอะไรร้องไห้น่าสะพรึง เอาล่ะฉันยอมนายแล้วไอ้อ้วนพอใจยัง” เขามองหน้าเจ้าอ้วนวัยแปดเดือนอย่างอ่อนใจ คิ้วหนาด้านขวาเลิกสูงขึ้น “ฉันจะเล่านิทานเรื่องโปรดของฉันให้นายฟังเอาไหม”
ดิโน่เปลี่ยนจากเสียงร้องไห้เป็นเสียงหัวเราะชอบใจ
“แอ้ แอ้”
เดวิดหลุดหัวเราะ “เด็กบ้า เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ ไบโพลาร์หรือไง”
“แอ๊” เขาโดนไอ้อ้วนดุอีกแล้ว มันรู้ไหมว่าแด๊ดดี้ยังไม่เคยกล้าดุเขา
“ใครอยากฟังยกมือขึ้น”
ทารกร่างกลมชูขาหมูขึ้นทั้งสองข้าง
เดวิดมองแล้วส่ายหน้า ระอากับพฤติกรรมของไอ้อ้วน “ไอ้ซ่าขาเบียด ฉันบอกให้ยกมือไม่ใช่ยกเท้า ผิดกติกาไม่เล่าแล้ว นอนดีกว่า” การขัดใจไอ้อ้วน สนุกมาก
เท่านั้นเดวิดก็รู้ว่าเวลาทารกร้องไห้จ้า น่าสะพรึงกลัวแค่ไหน จนในที่สุดลุงอย่างเขาต้องยอมยกธงขาวให้กับเสียงร้องไอ้อ้วน
“ฉันยอมแล้ว หุบปากซะอ้วน ถ้าอยากฟังนิทาน”
“ “
สิ้นเสียงร้องของดิโน่
“เอาละนิทานเรื่องสุดท้ายในคืนนี้ชื่อว่า สโนไวท์กับเจ้าชายสุดหล่อ”
ทารกน้ำหนักเกินมาตรฐานไปมากแหงนคอมามองหน้าเขาด้วยท่าทางสนใจ กระดกหัวและเอาตัวตันๆค่อยๆ มาไต่พาดแผงอกกว้างของเขาเล่น มันค่อยๆ กระดึ๊บๆ ร่างอ้วนๆ มานอนคว่ำบนแผงอกกว้างอย่างสบายใจ
เดวิดหมั่นไส้เลยลูบหัวมันเบาๆ ดวงตากลมโตใสซื่อนั้นแหงนมามองเขาทีหนึ่ง เหมือนมีคำถามว่าลุงจะเล่าได้หรือยัง
“มองหน้าทำไม่ไอ้ซ่าขาเบียด เออฉันกำลังจะเล่าแล้ว ทำมามองหน้านายนี่มันซ่า มันแสบได้พ่อนายมาจริงๆ จะบอกให้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะ นายเป็นคนแรกที่ได้ฟัง”
จากนั้นเดวิดเก็เริ่มเล่านิทานเรื่องสโนไวท์กับเจ้าชายสุดหล่อฉบับที่มีเขาเป็นพระเอก “ณ ดินแดนอันไกลโพ้นแห่งหนึ่ง ที่นั่นเต็มไปด้วยความสุข และความหวัง...” เสียงที่ดังพอให้ได้ยินกันสองคน ค่อยๆ เงียบลงไป ส่วนไอ้ซ่าขาเบียดทารกชอบฟังนิทานค่อยๆ หลับไปตั้งแต่เดวิดเล่าถึงฉากที่เจ้าชายสุดหล่อเริ่มใช้สโนไวท์หน้าอกใหญ่ไปล้างจาน...
จากนั้นก็เป็นเสียงกรนน้อยๆ ครอกฟี้ของคนเป็นลุงสลับกับหลาน