บทที่ 3 จ้าวหายตัวไป

จ้าวรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเขาลืมไม่ขึ้นเลย มันหนักอึ้งไปหมด ในลำคอมันมีแต่เลือดที่เหม็นคลุ้ง ร่างกายเขามันเจ็บร้าวไปทุกอณูส่วน อยากจะแหกปากร้องแต่ก็ทำไม่ได้ จ้าวรู้สึกว่าตัวเองลอยได้ รู้สึกว่ามีคนอุ้มจ้าวในท่าเจ้าสาว แต่ทว่าคนๆนั้นกลับเดินกระแทกแรงเสียจนร่างกายจ้าวจะแตกหักรอบสอง คนใจดีคนนั้นไม่ถนอมเขาเลย เขารถคว่ำนะ ไม่ได้เป็นลม ทำไมไม่เดินเบาๆบ้าง

ดวงตาจ้าวยังคงหลับสนิท มันลืมไม่ขึ้นเนื่องด้วยเลือดที่แห้งกรังปิดตาด้วยมั้ง เขารู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากจะลืมมันเลย

"อึ่ก เจ็บ"

จ้าวเค้นเสียงที่แหบแห้งเอื้อนเอ่ยท้วง เมื่อคนๆนั้นวางเขาลงบนพื้นแข็งอย่างไม่เบาแรงหนัก เหมือนกระดูกเขาจะเคลื่อนทะลุออกจากเนื้อยังไงไม่รู้ ร่างของเขาถูกจัดให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนนั่งอยู่บนบางสิ่งบางอย่างด้านหน้าคนๆนั้น ขาสองข้างพาดเลยมาอีกฝั่ง ส่วนหัวถูกจับให้พิงแขนคนๆนั้นเอาไว้ เขารู้สึกว่ามีเชือกผูกตัวเขาไว้กับตัวคนๆนั้นกันตก คงเพราะเขาไม่มีแรงจะจับด้วยละมั้ง

"ก็ทนเอา"

จ้าวได้ยินเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาแบบห้วนๆ น้ำเสียงเหมือนไม่สนใจเขาสักนิดว่าจะเจ็บมากแค่ไหน และเขาพึ่งมารู้ว่าพื้นแข็งที่เขากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่เป็นรถบิ๊กไบค์ เมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ เสียงท่อที่ดังกระหึ่มทำให้เขารู้ได้เลยว่าเป็นเอสพัน เสียงมันเพราะมาก แต่เวลานี้เขาไม่มีกระจิตกระใจจะมาปลาบปลื้มมันด้วยซ้ำ เขาเจ็บจะตายแล้ว

คนแปลกหน้าขับรถเร็วมาก จ้าวรับรู้ได้ถึงการตกหลุมถนนที่แรงมาก เขาอยากจะร้องไห้ออกมา ทว่าก็ร้องไม่ออก ร่างกายมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว ที่หน้าก็รู้สึกเหมือนมีของเลวไหลอาบด้วย คงจะเป็นเลือดแน่ๆเลย แต่ถึงกระนั้นคนที่ขับรถอยู่ก็ไม่ได้ลดความเร็วลงเพื่อถนอมร่างกายเขาเลยสักนิด กลับยิ่งทวีคูณความเร็วรถพุ่งทะยานยิ่งขึ้นไปอีก

จ้าวว่าจ้าวอยากตาย...

"ดูเขาที เขาน่าจะรถคว่ำ"

จ้าวหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หลังสัมผัสกับความนุ่ม และได้ยินเสียงทุ้มต่ำแสนห้วนเสียงเดิมที่ช่วยเขาไว้ หนังตาเขามันมีแสงส่องจ้า ให้จ้าวเดามันคงจะเป็นแสงไฟสีขาวของโรงพยาบาล บวกกับกลิ่นยากลิ่นแอลกอฮอล์ที่เป็นเอกลักษณ์ ก็ไม่ต้องสงสัยว่าเขาอยู่ที่ไหน

ถ้าอยู่ที่วัดก็แสดงว่าคนๆนั้นใจร้ายเกินไปแล้วละ แต่ดีหน่อยนี่ไม่ใช่วัด...

เขารู้สึกว่าไม่ไหวอีกแล้ว อยากจะหลับอีกแล้ว ก็แปลกใจเหมือนกันว่าหัวใจที่เจ็บปวดราวกับว่าจะหยุดเต้นจนหมดสติไปแล้วกลับมาฟื้นมีสติได้ยังไง สงสัยมีบุญเหลือคั่งค้างอยู่นิดหน่อยแน่เลย

"คนไข้หัวแตกแผลไม่ใหญ่มากค่ะ แล้วก็ขาข้างซ้ายกับแขนข้างขวาหักค่ะ กระดูกซี่โครงร้าวหนึ่งซี่ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็ต้องอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิดค่ะ"

"ช่วยจัดห้องพิเศษให้เขาด้วยครับ"

"ได้ค่ะ จะจัดการให้นะคะ"

"ไอเทิด"

"ครับ"

ข้าวปั้นสะกิดเพื่อนแว่นหนาที่เอาแต่ก้มหน้าอ่านหนังสือให้เงยขึ้นมา เทิดทูนยอมละสายตาออกจากหนังสือเงยหน้าขึ้นมาขานรับ

"กูโทรหาไอจ้าวไม่ติดวะ ใจคอไม่ดีเลย"

"ป่านนี้แล้ว ลองไปดูมั้ยครับ ผมก็เป็นห่วงจ้าวเหมือนกัน"

เทิดทูนมองดูเวลานาฬิกาที่ข้อมือ ก็พบว่ามันนานมากแล้วที่จ้าวไม่มาอ่านหนังสือกับพวกเขา ส่วนข้าวปั้นที่กลับมาก่อนได้ประมาณสองชั่วโมงแล้ว แต่จ้าวยังไม่กลับมาสักที เทิดทูนก็อดจะเป็นห่วงมากไม่ได้ สีหน้าแววตาแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด

" เดี๋ยวกูไปสตาร์ทรถรอ"

ข้าวปั้นรีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์เวฟปลาวาฬสีเทาลูกรักทันที ก่อนจะสตาร์ทรถขี่ออกมารอเทิดทูนที่รั่วหน้าบ้าน

"ไปครับ"

เทิดทูนขึ้นซ้อนท้าย ไม่รอช้าข้าวปั้นรีบบิดคันเร่งใช้ความเร็วจมไมล์มุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่จ้าวแข่งรถ

เทิดทูนกอดเอวข้าวปั้นแน่น เขากลัวความเร็วมาก แต่เขาห่วงจ้าวมากกว่า ใจเขามันเต้นแรงราวกับว่ากำลังจะเสียบางสิ่งบางอย่างไป ซึ่งเทิดทูนขอให้ไม่ใช่จ้าว...

เอี๊ยดดดด

"เหี้ย! ไอจ้าว!!"

ข้าวปั้นเหยียบเบรคล้อถัด บนท้องถนนมีเศษชิ้นส่วนรถกระจายทั่ว กลางเลนถนนมีไอเงินลูกรักของจ้าวล้มอยู่ แต่กลับไม่มีจ้าวเพื่อนของเขา

"จ้าว!! ไอจ้าว!!"

"จ้าว! มึงอยู่ไหน ฮึก กูไม่น่าทิ้งมึงไว้เลย กูน่าจะรอกลับพร้อมมึง ฮือ"

ข้าวปั้นวิ่งหาจ้าวไปทั่วแต่ก็ไม่พบ พบเพียงรอยเลือดที่แห้งกรังบนพื้นถนน ข้าวปั้นทรุดตัวลงร้องไห้โฮ ทุกครั้งที่แข่งจันทร์จ้าวจะชนะเสมอ ทุกครั้งที่เขากลับก่อนจันทร์จ้าวก็มักจะกลับมาในเวลาไล่เลี่ยกันเสมอ แต่นี่ไม่... จ้าวหายไป... มีแต่รถจ้าวที่สภาพพังไม่เป็นท่าแค่นั้น...

"ใจเย็นครับปั้น ผมโทรเรียกกู้ภัยกับตำรวจแล้ว"

เทิดทูนยอบตัวลงนั่งข้างๆข้าวปั้นที่ร้องไห้โฮ เขาสวมกอดเพื่อนตัวเล็กเอาไว้พรางลูบหลังปลอบไปด้วย เขาเองก็กระวนกระวายใจไม่ต่างกัน เพียงแต่เขาต้องมีสติมากที่สุด เพราะถ้าสติแตกทั้งคู่เรื่องมันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

"ปั้นนั่งตรงนี้นะครับ ผมไปจูงเจ้าเงินเข้าข้างทางก่อน"

ข้าวปั้นปาดน้ำตาพยักหน้างึกงัก เทิดทูดจึงละไปยกรถมอเตอร์ไซต์สีน้ำเงินลูกรักของจันทร์จ้าวตั้งขึ้น แล้วจูงมาจอดไว้ที่ข้างทางเพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อคนอื่นที่มาใช้ทาง ถึงแม้เส้นทางนี้จะไม่ค่อยมีรถผ่านก็เถอะ

เขามองดูสภาพรถที่ดูแทบไม่ได้ ไม่อยากจะคิด แล้วตอนนั้นจ้าวจะเป็นยังไงนะ เทิดทูนไม่อยากจะให้เป็นแบบที่คิดเลย

เทิดทูนยกมือพนมขึ้นกล่าวถึงคุณพระคุณเจ้าให้ช่วยปกป้องคุ้มครองให้จันทร์จ้าวเพื่อนของเขาปลอดภัย อยู่ตรงไหนก็ขอหาให้เจอ อย่าได้เป็นอะไรไปเลย

เทิดทูนและข้าวปั้นเดินตามหาจ้าวรอบบริเวณที่เกิดเหตุ รอไม่นานกู้ภัยและตำรวจก็มาช่วยกันตามหา แต่กลับไม่มีใครเจอจ้าวเลย เจอเพียงโทรศัพท์ที่ชิ้นส่วนสภาพแยกออกจากกันจนใช้งานไม่ได้แค่นั้นเอง

คืนนั้นทั้งคืนเทิดทูนและข้าวปั้นเอาแต่ตามหาจ้าวไม่หยุด แม้ตำรวจจะบอกว่าค่อยตามหาต่อพรุ่งนี้ก็เถอะ แต่พวกเขาก็ยังคงไม่ยอมแล้วช่วยกันหาจ้าวต่อไป