บทที่ 2 เด็กซิ่ง

บรึน บรึน บรึน บรึน

ณ ถนนหน้ารั่วบ้านหลังหนึ่ง มีเด็กหนุ่มสองคนกำลังคุยกันอยู่ คนหนึ่งตัวโตหน้าตาดูดีสวมใส่แว่นหนายืนถือหนังสือปึกใหญ่ คนหนึ่งตัวสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลานั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซต์ท่อดังอยู่

"จ้าวจะไปไหนครับ"

"ไปแว้นครับ คุณเทิด"

"วันนี้นัดอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยนะครับ"

"นัดไอปั้นให้มาก่อนเถอะครับไอคุณเทิด กูไปแล้วนะครับ"

แง้นๆๆ แง๊นนนนนนนน

เด็กหนุ่มผมฟ้าสีจี๊ดนามว่าจันทร์จ้าวบิดคันเร่งมอเตอร์ไซต์เวฟร้อยสิบไอสีน้ำน้ำเงินดำพุ่งทะยานออกไปทันที ทิ้งให้เทิดเพื่อนรักยืนเคว้งหน้ารั่วบ้านอยู่คนเดียว

"มาช้าจังวะไอจ้าว"

"คุยกับคุณเทิดเด็กเรียนอยู่"

ทันทีที่จอดรถ เพื่อนตัวเล็กนามว่าข้าวปั้นก็เอ่ยถามทันที จ้าวตอบพลางเอื้อมมือไปบิดกุญแจดับเครื่องรถ ควักบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันใส่หน้าไอเพื่อนตัวเล็กจนฟุ้ง

"แค่ก แค่ก ไอ้เหี้ย พ่นหาพ่อมึงเหรอ!!"

"ตาโล้นอยู่บ้าน จะเอายังอะ"

จ้าวไม่ได้สนใจเพื่อนเท่าไหร่นัก เขาหันไปถามเพื่อนอีกคนที่ไม่สนิทว่าจะเริ่มการแข่งได้ยัง จะได้รีบๆกลับไปอ่านหนังสือ เดี๋ยวเพื่อนเทิดงอนอีก

"ไอโฟยังไม่มาเลย"

ครึก เคร้ง เคร้ง

เพื่อนไม่สนิทคนนั้นตอบกลับมา แล้วมันก็หันไปงัดแงะกับเวฟมันต่อไม่สนใจเขาอีก

จ้าวมองหาคนที่ท้าแข่งรถกับเขาแต่ก็ไม่พบ ทำทรงนัดเจอหลังถนนซะดิบดี แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นโผล่หัวเลย

"เออไอปั้น ไอเทิดนัดอ่านหนังสือนะ ไปเปล่า"

จ้าวนึกขึ้นได้เลยหันไปบอกเพื่อนปั้น ก่อนจะสูดควันเข้าเต็มปากแล้วพ่นใส่หน้าเพื่อนรักอีกที

จ้าวยิ้มกว้างจนเห็นรอยขีดที่แก้มข้างซ้าย สะใจที่ได้เห็นหน้ามุ่ยๆของเพื่อนปั้น

"โห ไอเหี้ย! กูไม่ดูดด้วยโว้ย! ไม่ต้องมาพ่นใส่ สักหมัดมั้ยมึงอะ สักทีดิ้!!"

เพื่อนปั้นลงจากมอไซค์ตัวเองพุ่งมาหวังจะต่อย แต่ก็ถูกเขาจับหัวยันเอาไว้ ข้าวปั้นเลยทำได้แค่กวัดแกว่งต่อยอากาศเปล่าๆไปมา

"ฮ่าๆ ไอเตี้ย"

"หึ่ย! กวนตีนไอเหี้ย!"

จ้าวมองเพื่อนตัวเล็กที่ทรุดนั่งลงไปกับพื้น เพื่อนปั้นหอบหายใจแฮ่ก ดูน่าสงสาร

"แล้วเอาไง แข่งเสร็จไปอ่านหนังสือเปล่า"

จ้าวเอ่ยถามเพื่อนปั้นอีกครั้ง โค้งตัวลงยื่นมือที่ถือบุหรี่บดขยี้ลงกับพื้นถนน ก่อนจะเก็บซากที่ดับแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงไว้ เพราะไม่ชอบทิ้งขยะในที่สาธารณะ

"ไปดิครับ ไม่ไปเดี๋ยวพระเทิดสวดใส่อีก"

"หึหึ ไอเหี้ย พระเทิด หาตั้งให้มัน"

เขาหัวเราะกับฉายาที่เพื่อนปั้นตั้งให้เพื่อนเทิด จริงๆมันก็สมควรแหละ ก็เทิดทูดหรือพระเทิดน่ะ เวลาโมโหพวกเขาที่ไม่อ่านหนังสือหรือตั้งใจเรียนก็จะบ่นๆยาวเหยียด วันหยุดก็ชอบชวนไปทำบุญ ปฏิบัติธรรม ฟังพระเทศน์ ชอบสวดมนต์ให้ฟังด้วย แต่มันไม่ใช่ทางของเขากับเพื่อนปั้น เขาชอบขี่รถซิ่งฟังเพลงมากกว่า แต่เรื่องการเรียนเขากับเพื่อนปั้นไม่ได้แย่เลยนะ ค่อนไปทางดีมากด้วยซ้ำ นั่นเพราะได้เพื่อนเทิดตามจี้ตามจิกเนี่ยแหละ

"แล้วนี่มืดแล้ว ไอเหี้ยโฟไม่โผล่สักที หรือป๊อดไปแล้ววะ"

แง๊นนนนนน

"นู้น มานู้นแล้ว"

จ้าวบุ้ยปากไปทางต้นเสียง เขาจำเสียงรถไอโฟได้ดี เพื่อนปั้นกับเพื่อนไม่สนิทที่กำลังก้มๆเงยๆงัดแงะรถเงยหน้าขึ้นมาดู

บรึน บรึน บรึน บรึน

มอไซค์เวฟร้อยสิบไอแต่งทรงเดียวกับเขาทุกอย่างต่างแค่ของมันสีแดงเข้ามาจอดเทียบข้าง จ้าวเห็นเย็นตาโฟหรือเรียกสั้นๆว่าโฟขี่รถมาคนเดียว ไม่มีซอโซ่เพื่อนตัวโตมันมาด้วย

"กว่าจะมากูนึกว่าปอดแหกหนีกลับบ้านซะแล้ว แล้วไอโซ่เพื่อนมึงไม่แข่ง"

เขาถามศัตรูตัวเตี้ยที่นั่งคร่อมรถเทียบข้าง ศัตรูโฟมองเขาอย่างยิ้มๆ

"ไอโซ่ขี้แตก กูถึงมาช้า มันไม่มาแล้ว กูแข่งกับพวกมึงสามคนเอง"

"เอาจริ๊ง?"

เพื่อนปั้นถามศัตรูโฟอย่างไม่เชื่อหู เขาเองก็ไม่เชื่อเหมือนกัน คนอย่างศัตรูโฟเนี่ยนะจะแข่งแบบหนึ่งต่อสาม ก็ทุกครั้งที่แข่งมันแพ้ตลอด มีแต่ไอโซ่เพื่อนมันคนนั้นที่พอจะแข่งชนะพวกเขาบ้างเป็นบางครั้ง

"เออ มึงจะแข่งไม่แข่ง หรือว่ามึงกลัวแพ้คนอย่างกู"

"ถุย กลัวตายแหละไอห่า แพ้จ่ายห้าพันเหมือนเดิมนะ"

เพื่อนปั้นของจ้าวนี่มันก๋ากั่นจริงๆ ไปถุยน้ำลายใส่หน้าศัตรูโฟซะได้

เขามองศัตรูโฟอย่างจับผิด วันนี้มันนิ่งผิดวิสัยจริงๆ ปกติถ้าเพื่อนปั้นหาเรื่องแบบนี้ ศัตรูโฟต้องต่อยสวนแล้ว แต่นี่มันเงียบใส่ใช้หลังมือเช็ดน้ำลายบนหน้าลวกๆไม่พูดไม่ว่าอะไรเลย แปลกนะ

"มึงไม่ต้องแข่งหรอกปั้น มึงด้วย กูแข่งคนเดียวเอง"

จ้าวหันไปบอกกับเพื่อนปั้นและเพื่อนไม่สนิทที่นั่งงัดรถอยู่ เขาขอแข่งกับศัตรูโฟคนเดียวดีกว่า ถ้าเกิดมันเล่นตุกติกอะไรขึ้นมาคนที่เดือดร้อนก็ควรจะเป็นเขาคนเดียวดีกว่า

"เอางั้นเหรอไอจ้าว"

"เอางั้นแหละไอปั้น มึงโอเคมั้ยละไอโฟ"

"กูได้หมด"

แปลกจริงๆนะ วันนี้ศัตรูโฟเงียบผิดปกติ ตั้งแต่มาถึงนี่มันพูดนับคำได้มั้ง ปกติพูดแข่งกับไอปั้นจ้อเป็นต่อยหอยเลย

เพื่อนปั้นยังขมวดคิ้วหน้ายุ่งเลย มันก็คงสงสัยเหมือนกับเขา ว่าไอโฟแปลกไป

ปึก เคร้ง

"หายไปไหนวะ"

"กูว่าไม่ให้กูแข่งด้วยก็ดีเหมือนกัน เพราะตอนนี้กูหาแกนล้อไม่เจอ"

เพื่อนไม่สนิทเงยหน้าขึ้นมา มันทำหน้าบูดบึ้งแสดงอารมณ์บ่จอยอย่างเห็นได้ชัด เขาเห็นมันนั่งงัดแงะอะไรก็ไม่รู้อยู่ตั้งนาน ที่แท้ถอดล้อรถเล่นนี่เอง แถมดันทำแกนล้อหายอีก เวรกรรม...

"โง่นะไอ้เปิ่น แกนล้อก็ไม่ใช่เล็กๆมึงหาไม่เจอ มา!กูช่วยหา"

อ่อ ที่แท้เพื่อนไม่สนิทก็ชื่อเปิ่นนี่เอง สรุปก็คือเพื่อนปั้นกับเพื่อนเปิ่นไม่ได้แข่ง เขาแข่งกับไอโฟสองคนแค่นั้น

"เอายังอะ กูอยากกลับบ้าน"

(การกระทำในเรื่อง ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง)

ศัตรูโฟหันมาถามเขา จ้าวพยักหน้ารับ สตาร์ทรถแล้วขี่ไปกลางถนน ไอโฟเองก็ขับตามมาเทียบข้าง

ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีรถมาวิ่ง เพราะมันมีรถบรรทุกชนคนตายแล้วชาวบ้านเขาเห็นผีกัน เลยไม่ค่อยใช้เส้นทางนี้ มันจึงเป็นถนนที่มีเด็กแว้นใช้แข่งกันซะส่วนใหญ่

เพราะความมันส์และเงินพนันมันหอมหวานจนลืมกลัวผี...

"เอ้าๆ กูขอโบกธงๆ"

เพื่อนปั้นรีบวิ่งหน้าตั้งมาที่กลางถนนทันที ในมือมันมีธงสีแดงแปร๊ดอยู่ด้วย

จ้าวกับโฟตั้งท่าเตรียมพร้อมเมื่อเพื่อนปั้นยกธงขึ้น พอธงสีแดงร่วงหล่นลงพื้น รถมอเตอร์ไซค์สองคันก็พุ่งทะยานออกทันที

บรึน! แง้น แง้นๆๆ แง๊นนนนนนน

เขาและเพื่อนโฟบิดความเร็วจมไมล์ มันน่าจะร้อยแปดสิบอัพได้ ความเร็วจัดทำให้ลมแรงปะทะใบหน้า ผมสีฟ้าที่ย้อมเข้มปลิวไสวไปตามแรงลม ใบหน้าหล่อของจ้าวเปิดโล่งเห็นดวงตาสวยคิ้วเรียวที่คมชัด ถ้ามีสาวข้างทางคงกรี๊ดในความหล่อเขาสนั่น

จ้าวหันไปมองด้านหลังแวบหนึ่ง เขาไม่เห็นเพื่อนปั้นกับเพื่อนเปิ่นแล้ว แสดงว่าเขามาเร็วและไกลมากๆ เส้นชัยอยู่ข้างหน้านี่เอง เห็นทีเขาคงชนะอีกแล้ว เพราะศัตรูโฟทำความเร็วตามเขาไม่ทัน มันอยู่ข้างหลังเขา มันแพ้อีกแล้วแน่นอน...

จ้าวขับสบายๆเตรียมตัวรับชัยชนะที่หอมหวาน เขาเชิดใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของตัวเองขึ้นเพื่อรับลมเย็นๆที่ปะทะใบหน้า

ฟิ้ว

ปั่ก!

โครม!

ก้อนหินก้อนใหญ่ลอยมาโดนหัวเขาเต็มๆ มันทำให้เขาเสียการทรงตัวรถสะบัดพลิกคว่ำร่วง กลิ้งหลุนๆนอนคว่ำหน้าเข้าข้างถนน ไอเงินมอไซลูกรักเขาไถลไปกับพื้น

จ้าวรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัว ราวกับว่ากระดูกมันหัก เขาพยายามพงกหัวขึ้นมองหาศัตรูโฟว่าขี่รถมาถึงหรือยัง เมื่อเห็นไฟรถและเสียงท่อที่คุ้นเคยเขาก็โล่งใจ นึกว่าจะตายอยู่ตรงนี้เสียแล้ว

แต่ทว่ามอเตอร์ไซค์สีแดงดำกลับบิดคันเร่งผ่านร่างเขาไปหน้าตาเฉย มันไม่หันกลับมามองเขาสักนิด

อ่า...นี่คงเป็นฝีมือไอเย็นตาโฟสินะ

เลือดสีแดงสดไหลอาบปิดดวงตาฝั่งซ้ายไปข้างหนึ่ง หัวสีฟ้าถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงครึ่งหัว จ้าวกระพริบตาถี่ๆอยากจะเอามือมาเช็ดเลือดแต่มันก็เจ็บจนขยับไม่ได้ เขาทำได้แค่นอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ภาวนาขอให้เพื่อนปั้นกับเพื่อนเปิ่นไม่กลับบ้านไปซะก่อน ไม่งั้นเขาตายจริงๆแน่

แต่จนแล้วจนรอดจ้าวก็ไม่เห็นใครมาสักคน สงสัยเพื่อนปั้นคงคิดว่าเขาชนะอย่างที่เคยๆทุกครั้งเลยกลับไปรอที่บ้านก่อนแล้วแน่ๆเลย

"แค่ก สงสัยหมดบุญ"

จ้าวพูดคนเดียว เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นช้าลงเรื่อยๆ ดวงตาเรียวนัยน์ตาสีเทาอ่อนเริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่เห็นจนกระทั้งมันดับมืดลงไป ลมหายใจแผ่วเบาจนขาดห้วง หลังจากนั้นจ้าวไม่รับรู้อะไรอีก...

จะมีโอกาสได้รับรู้หรือเปล่า