02 | ใกล้ชิด

“พี่พาทีคะ!”หลังจากทานอาหารเสร็จเสียงใสก็ดังขึ้นสายตาคมมองตามต้นเสียงเห็นเจ้าหล่อนถือกระเป๋าเป้สองใบวิ่งมาทางเขา แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีของเขาด้วยแต่อย่าวิ่งอีหนูดูสิมันกระเพื่อมตามแรงจนสงสารร่างเล็กที่พยุงความหนักอึ้งของอกอวบอิ่มเอาไว้

“มีอะไร…”เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางดึงสติของตนกลับมามองใบหน้าของเธอแทนทรวงอกคู่โต หญิงสาวคงไม่คิดว่าเขามันพวกโรคจิตชอบมองหน้าอกเต่งตึงสวยงามกลมกลึงของเธอหรอกนะ

“กลับบ้านกัน แฮ่ก…ดิวเอาของมาให้แล้ว”ร่างบางหอบหายใจถี่รัวด้วยความเหนื่อย เธอตามหาชายหนุ่มคิดว่าเขาจะทิ้งเธอให้อยู่รัยองคนเดียวเสียอีก เมื่อเห็นหลังไวๆ จึงวิ่งเข้าหาด้วยความดีใจ

“แล้วจะวิ่งมาทำไม!”จะรู้บ้างไหมว่านมแทบหก ยุทธภพคว้ากระเป๋าของตนขึ้นมาสะพาย พลันสายตาก็เหลือบกวาดมองสำรวจการแต่งกายอันสุดแสนวาบหวิวของเจ้าหล่อน

“แต่งตัวแบบนี้กลับบ้านเหรอ”

“ใช่ค่ะ! มีอะไรหรือเปล่าคะ”กชกรเอี้ยวดูการแต่งกายของตนอย่างจับสังเกต เธอมักจะแต่งตัวแบบนี้ไม่ว่าจะไปมาไหนก็ตามแต่ มีเพียงขาสั้นจุดจู๋ขาดเป็นเส้นตามสไตล์กับเสื้อสายเดี่ยวสีขาวเท่านั้น

“….”ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อรูดซิปกระเป๋าเป้หยิบเสื้อคลุมของตนออกมายื่นให้เด็กสาว หากเธอไปในสภาพนี้มีหวังเขาต้องจับเธอกดบนรถทัวร์เป็นแน่แท้

“แดดมันร้อน! ใส่ทับไป”อีกอย่างสายตาของพวกผู้ชายโรคจิตที่ไม่รวมเขา ยังมองมาที่เด็กสาวอย่างโลมเลียจนน่าหงุดหงิด

“อ๋อ…”กรกรรับเสื้อมาคลุมไว้อย่างไม่เกี่ยงงอนส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้ชายหนุ่ม เขาเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้าหัวใจรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ เมื่อเสื้อของตนถูกเจ้าหล่อนสวมใส่

ทั้งคู่นั่งรถแท็กซี่มายัง บขส.ในตัวเมืองระยอง เนื่องจากว่าหากรอรถประจำผ่านไปมาคาดว่าจะกินเวลานานเวลาหกโมงเย็นนั่นคือเวลารถออก

พวกเขานั่งข้างกันตรงเบาะหลังท้ายรถ กชกรกดสมาร์ทโฟนไปมาดูโซเซียลต่างๆ เพราะการเดินทางนั้นอีกหลายชั่วโมง ชายหนุ่มตวัดสายตาเหลือบมองด้วยความอยากรู้

“เธอยังเรียนอยู่ไหม”จากที่นั่งเงียบมานานเขาจึงหาเรื่องมาคุยไม่รู้สิจู่ๆ อยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้ จริงเหรอในความรู้สึกของเขาอยากจะรู้จักเธอจริงๆ น่ะเหรอ

“เรียนอยู่ค่ะ วันนี้ว่าจะกลับบ้านไปหาแม่สักหน่อย”แววตาที่เปล่งประกายสดใสแปรเปลี่ยนเป็นโศกเศร้าเมื่อพูดถึงผู้ให้กำเนิด

“กว่าจะถึงกรุงเทพ จะได้ไปหาแม่ตอนไหน!”ยุทธภพดูนาฬิกาที่ข้อมือหากจำไม่ผิดครั้งนั้นที่พาปาร์ตี้ไปตามเมวีญาที่ผับและแวะส่งเด็กสาวข้างกาย เจ้าหล่อนอยู่หอพักนิ

“ไม่รู้สิคะ! แค่อยากเจอถึงแม้แม่จะไม่อยากเจอก็ตาม…”ยิ่งพูดในหน่วยตาเริ่มมีหยาดน้ำตาคลอ จนทำให้ไม่ซักไซ้ใดๆ ต่อ คงจะมีอะไรสักอย่างสินะ ถ้าไม่เช่นนั้นเมื่อพูดถึงบุพการีก็คงไม่น้ำตาซึมขนาดนี้

“เอ่อ…ไม่ต้องพูดต่อแล้ว ฉันไม่อยากรู้หรอก”ทั้งที่ในใจสงสัยใคร่รู้เพียงใดแต่ถ้ามันทำให้เด็กสาวลำบากใจเขาก็จะไม่อยากรู้คำตอบ

กชกรกระพริบตาปริบๆ มองออกไปนอกกระจกขับไล่หยาดน้ำตานึกถึงอดีตในตอนที่เริ่มโตเป็นสาว ผู้เป็นแม่ติดการพนันอย่างหนักบังคับให้เธอออกจากโรงเรียนมัธยมต้นและให้ขายตัว

ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งต้องเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านในตอนนั้นมีเพียงเมวีญาที่ช่วยได้และหลังจากนั้นเธอก็ทำงานทุกอย่างเพื่อส่งเสียตัวเองจึงตัดสินใจออกมาอยู่หอพัก

“เอ้า~”ชายหนุ่มนั่งกอดอกเอนหลังพิงเบาะเพื่อพักสายตาแต่ไม่ได้หลับลง รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่โอนเอนกระทบกับอกแกร่งอย่างแรงจนต้องลืมตามอง

“….”เด็กสาวที่ฟุบหลับตรงแผงอกกว้างของเขาทำให้วงแขนแกร่งยกขึ้นรองศีรษะเล็กของเจ้าหล่อนอย่างหลงลืมตัว เธอซบหน้าหลับอุตุยกแขนเรียวกอดเอวสอบไว้หลวมๆ เพราะชอบกอดหมอนข้างก่อนนอน

“เฮ้อ~”สุดท้ายเขาก็ต้องทำหน้าที่ผู้ปกครองจำเป็นเกาศีรษะเล็กให้ร่างบางหลับสบาย ทำไมนะเขาถึงไม่ชอบเวลาที่พบกับเด็กสาวเวลาเธอแต่งตัววาบหวิว ถึงแม้จะเป็นงานที่คนตัวเล็กทำก็เถอะ

เกลียดรอยยิ้มอย่างสดใสที่ถูกส่งผ่านมาให้เขา หัวใจดวงแกร่งเต้นระส่ำเมื่อดวงหน้างามมุดเข้าใต้วงแขน จมูกรั้นเล็กสูดดมกลิ่นหอมจากสีข้างอ่อนเข้าอย่างเต็มปอดจนเขาซ่านสยิวไปทั้งกาย

“กูขอให้ทางข้างหน้าคือกรุงเทพเถอะ!”สบถกับตัวเองทั้งที่รถทัวร์เพิ่งออกจากตัวระยองเท่านั้น เขาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าเบือนหน้าหนีทรวงอกสล้างที่เสียดสีกับหน้าท้องแข็งแกร่ง

“เฮ้อ~ ใจจะขาดแล้วว่ะเห้ย….”เขาก็มีความรู้สึกเช่นกันไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเด็กสาวก็ชั่งเย้ายวน อยากจะสูดดมมันให้เต็มปอด กอดให้เต็มรักกระซิบบอกแผ่วเบาว่าต้องการเธอเหลือเกิน

ยุทธภพพยายามข่มตาหลับ เขาจะต้องเตือนตัวเองเป็นระยะว่าเด็กอายุสิบเจ็บทำอะไรเขาไม่ได้ การที่หลงเด็กแล้วทำให้เป็นเหมือนพี่ชายฝาแฝดที่ประเคนให้แม้กระทั่งรถบิ๊กไบค์คันเหยียบล้านเขาไม่มีทางเป็นแน่นอน

“….”พาทีปล่อยหัวสมองให้ปลอดโปร่งถึงแม่ความนุ่มหยุ่นของทรวงอกจะก่อกวนหัวใจชายหนุ่มก็ตาม เพียงไม่นานเขาก็หลับตาลงทั้งที่ยังกอดบ่าเล็กไว้ไม่ปล่อย

กรุงเทพมหานคร

กชกรลืมตาข้างหนึ่งขึ้นสิ่งแรกที่เห็นคือเสื้อยืดสีน้ำเงิน ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังซบหน้านอนกับแผงอกของใครคนหนึ่งซึ่งเธอรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้นอกจากพาที

หญิงสาวมองสำรวจร่างกายที่แนบชิดกันจนน่าใจขาด วงแขนแกร่งกอดเธอแน่นราวกับกลัวเธอจะหายไป ดวงหน้างามร้อนผ่าวแหงนมองดูคนที่กำลังหลับพริ้มรอยยิ้มประดับขึ้นบนใบหน้าเมื่อสังเกตกรอบหน้าของชายหนุ่ม ผิวขาวเนียนดั่งผิวของทารกถึงแม้จะมีหนวดเคราเซอร์นิดๆ ก็ไม่ทำให้ความหล่อทรงเสน่ห์นั้นจางหายไป

“พี่พาทีค่ะ”ฝ่ามือน้อยเขย่าร่างหนาเบาๆ เพื่อปลุกเขาให้ตื่นเนื่องจากถึงกรุงเทพแล้ว ก่อนจะผละร่างออกจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นอย่างแสนเสียดาย

“อืม~”เสียงครางในลำคอแกร่งอย่างรำคาญใจลืมตาขึ้นเมื่อฉุกคิดได้ว่าเขานั่งอยู่บนรถทัวร์

“ถึงกรุงเทพแล้วค่ะ”เสียงหวานใสคนข้างกายบอกก่อนจะดึงแขนข้างที่โอบกอดเธอไว้ออกทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อกพี่พาทีอุ่นดีนะคะ~”