จังหวะรัก นักดนตรี No.2 [หวานใจนายมาดเซอร์]

ยุทธภพได้แต่กุมกำหนัด เฮ้ย กุมขมับตัวเองเขาก่นด่า พิชยุทธ์พี่ชายฝาแฝดของตนที่พาเมียกลับกรุงเทพและปล่อยเขาไว้กับเพื่อนเมวีญาเมียแสนรักของมัน

“ชีวิตมันมีอะไรที่เชี่-ยกว่านี้ไหม!”มันลากเขามาเพื่อตามง้องอนเมวีญาที่ทิ้งมันไปเพราะความโคตรเจ้าชู้แบดบอยตัวพ่อ แต่ดูตอนนี้คนที่ถูกทิ้งคือเขา

‘มึงห้ามทิ้งน้องดิว เพราะเขาเป็นผู้หญิง’

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่พี่ชายสารเลวพูดทิ้งท้าย เขาอยากจะปล่อยหมัดใส่หน้ามันสักครั้งให้หายเจ็บใจ ทว่าตอนนี้ทำได้เพียงถอนหายใจและให้พิชยุทธ์ขับรถโดยปลอดภัยนอนกอดเมียตัวน้อยให้สุขใจ

“พี่พาทีขา~”เสียงหวานใสดังขึ้นจากทางด้านหลังและเป็นเสียงนั้นเขาจำได้ดี ยัยเด็กนมโตทำงานพิตตี้ พีอาร์ เพื่อนสนิทเมียพี่ชายฝาแฝดของเขา

“….”ชายหนุ่มเพียงหันมองด้วยความไม่สบอารมณ์ จริงๆ แล้วเขาไม่ได้เกลียดเธอ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นเด็กสาวสุดเอ็กซ์ต้องทำให้อารมณ์หนุ่มแปรปรวน

“พี่พาทีจะทานอาหารไหมคะ พอทีว่าดิวสั่งมากินน่ะค่ะแล้วพี่พาทีค่อยกลับบ้านพัก….”

“ไม่กิน! ฉันไม่กินไปเก็บเสื้อผ้า อีกสิบนาทีเจอกันฉันจะกลับกรุงเทพ”บอกเสียงห้าวก่อนจะเดินจากไป กชกรมองแผ่นหลังเกาหัวด้วยความงุนงง

หญิงสาวเดินกลับมายังบ้านพักของตนไร้เงาของร่างสูงก่อนจะเดินไปเปิดอาหารที่ถูกนำมาส่ง กชกรสูดดมกลิ่นหอมเข้าอย่างเต็มปอด ก่อนจะนั่งรับประทานอาหารตรงหน้าด้วยความสบายใจหลงลืมเสียสนิทว่ายุทธภพให้เธอเก็บเสื้อผ้าเพื่อกลับกรุงเทพ

“อ้าว! ทำไมไม่เก็บเสื้อผ้า”เสียงเข้มดังขึ้นในมือถือกระเป๋าเดินทางแบบเป้สะพายมองเจ้าหล่อนที่กำลังทานอาหารด้วยความสบายใจ

“กะ…ก็ทานข้าวอยู่”ว่าพลางเป่าข้าวร้อนเข้าปากเคี้ยวอย่างไม่สะทกสะท้านกับแววตาและน้ำเสียงอันทรงพลังของเขา

“ทานด้วยกันสิคะ อร่อยทั้งนั้นเลย”เธอเอ่ยชวนมองร่างสูงที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหา หย่อนสะโพกลงบนโซฟาอีกตัวฝั่งขวาอยู่ใกล้เธอ

“…..”พาทีเบือนหน้าหนีกับการรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ท้องไส้เริ่มทรยศเมื่อกลิ่นหอมของกับข้าวลอยตลบอบอวลในโสตประสาท

โอ้ก!

ฝ่ามือหนากุมท้องแข็งแกร่งของตนเอาไว้ด้วยความอับอาย ร่างกายมนุษย์ใครสรรสร้างมาให้มีปฏิกิริยากับกลิ่นของอาหารกันนะ

“อ๊ะ! ดิวป้อน….”ช้อนอาหารถูกจ่อที่ริมฝีปากหนาด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่พี่ปาร์ตี้กับเมวีญากลับกรุงเทพเมื่อเช้าเขาและเธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักเม็ดเดียว

“มะ…ไม่”

“อ้ำ! เคี้ยวสิคะ”เมื่อยัดข้าวคำพอดีเข้าปากชายหนุ่มได้เด็กสาวยิ้มให้กับความสำเร็จตัวเอง อดไม่ได้เมื่อเห็นพาทีกินข้าวราวกับถูกใครเอามีดจี้คอบังคับขู่เข็ญ

“เอาอีกไหมคะ…”เธอถามเมื่อเห็นชายหนุ่มกลืนอาหารลงลำคอแกร่ง ใบหน้าบึ้งตึงเป็นเรื่องปกติของเขาตวัดมองเธออย่างเอาเรื่อง

“ถ้าเอา…จะให้เอาไหม”ถ้าทนกับยัยเด็กนี่ไม่ไหวเขาจะจับทำเมีย~ ยุทธภพพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ เขาก็หนุ่มเจ้าสำราญคนหนึ่งไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่ใช่นักบวชท่องยุบหนอพองหนอดอกบัวคู่งามไหวกระเพื่อมตามแรงหายใจหนอ

“ให้สิคะ! กินด้วยกันไง”ให้ตายเถอะอายุสิบเจ็ด~ เธอกำลังแสร้งโง่ใสซื่อหรือกำลังเชิญชวนเขากันแน่ ดูสิดวงตาใสแป๋วมองมายังเขาอย่างกับเด็กไร้เดียงสาอย่างนั้น

“เอาจานข้าวมานี่!”นิ้วชี้เรียวยาวกระดิกเพื่อให้เจ้าหล่อนส่งจานข้าวมาให้เขา และเด็กสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย

พรึ่บ!

“อ๊ะ! จะทำอะไร”กชกรเบิกตากว้างไม่คิดว่าชายหนุ่มจะผลักร่างเล็กลงบนโซฟา กดข้อมือเล็กตรึงไว้ระดับศีรษะโน้มใบหน้าลงต่ำจนรับรู้ลมหายใจเดียวกัน

“จะเอาไง!”ไม่ว่าเปล่าสูดดมความหอมจากกายสาวอย่างช้าๆ แต่ที่น่าแปลกคือร่างเล็กสั่นเทาราวกับหวาดระแวงจนน่าแปลกใจ

“พี่พาทีลุกขึ้นก่อนได้ไหม…”คนตัวเล็กแต่อย่างอื่นไม่เล็กเหมือนตัว พยายามขยับกายให้ร่างสูงลุกออกทว่าชายเสื้อตัวจิ๋วกับล้นทะลักขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องขาวเนียนแบนราบ

“คิดว่าฉันอยากเข้าใกล้หรือไง!”เอออยากทำมากกว่าเข้าใกล้เสียอีก อยากเข้าไปข้างในอ่อนนุ่มที่ซุกซ้อนภายในกางเกงขาสั้น ยุทธภพหลับตาข่มความรู้สึกเตือนตัวเอง

เขาไม่ชอบเด็ก ไม่หวั่นไหวกับเด็กสิบเจ็ด!

แต่มันน่าจับ…เสียให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ แล้วจบๆ ไปลบคำสบประมาทของพี่ชายฝาแฝดว่าหากเขาได้เมียเด็กจะไม่หลงใหลกับความสดใหม่แรกแย้ม

“อายุเท่าไหร่”นั่นไงพลั้งปากถามจนได้

“สะ..สิบเจ็ดคะ อีกสามเดือนเข้า…”

“เออ! แค่นั้นแหละ”เสียงห้าวเอ่ยแทรกทั้งที่เจ้าหล่อนยังพูดไม่ทันจบประโยค มองดูเด็กสาวที่นั่งสางผมยาวสลวยของตนเนื่องจากเมื่อครู่เสียทรงไปเพราะเขาที่กดเด็กสาวแนบโซฟา

“งั้นดิวกินข้าวต่อนะ…”กชกรว่าก่อนจะโก่งตัวหยิบจานข้าวข้างกายเขา แต่ไม่รู้หรอกว่าเวลาเธอก้มนั้นคอเสื้อมันเปิดกว้างจนคนมองหัวใจระรัว

สิบเจ็ดแม่เจ้าราวกับแม่วัวพันธ์ดีแหะ!

“เชิญกินเสร็จไปเก็บเสื้อผ้าด้วย ฉันจะออกไปกินข้าว”สั่งเสียงเข้มจนกชกรทำแก้มป่องเพราะข้าวเต็มปากก่อนจะรีบเคี้ยวและเอ่ยถามชายหนุ่ม

“ไม่กินกับดิวเหรอคะ”เท้าแกร่งถึงกับหยุดชะงักเธอกำลังยั่วเขาใช่ไหม พาทีสลัดความคิดอกุศลที่พลันขึ้นมาในหัวสมองทิ้ง

“…..”เขาตัดสินใจไม่ตอบในสิ่งที่เธอถาม ขาแข็งแรงตวัดวิ่งออกมายังชายหาดอีกครั้ง เขามองพื้นทะเลกว้างไกลเพื่อระงับสติของตน

“ไอ้ตี้! แกกำลังจะฆ่าฉันให้ตายรู้ไหมไอ้เวร”ได้แต่โทษพี่ชายฝาแฝดของตน ปาร์ตี้เป็นคนบอกให้เขาอยู่กับกชกรดูสิตอนนี้เขาปวดหนึบไปหมดทั้งกายแกร่งกายนุ่มนิ่มที่ปะทะกับร่างบึกบึนจนเขาอยากจะกระแทกความรวดร้าวลงไปคงจะคลายความตึงเครียดลง

ยุทธภพสมเพชตัวเองที่ต้องกัดกรามข่มความรู้สึกตัวเองหากตอนนี้ปาร์ตี้ถึงกรุงเทพมันคงกำลังกอดเมวีญาแน่นแนบกาย อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว….