7

“ก็มองหาคนที่รักคุณหนูจริงๆ สิคะ น่าจะง่ายกว่าเยอะ คุณท่านเองก็คบหาดูใจกับคุณดาราอยู่เกือบปีก่อนจะขอแต่งงาน” นวลจันทร์อมยิ้มเมื่อนึกไปถึงวันวาน ที่ตอนนั้นเธอยังเป็นสาวใช้ อายุก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฤดีในตอนนี้

“พ่อเจ้าชู้ไหมคะตอนเป็นหนุ่ม” ดารินถามอย่างอยากรู้

“มากถึงมากที่สุดค่ะ แต่พอแต่งงานกับคุณดาราแล้ว ท่านไม่เคยแลหญิงคนไหนอีกเลย จนกระทั่งคุณดาราจากไป” นวลจันทร์บอก ขณะที่ฤดีหยุดฟังอย่างตั้งใจ เพราะเพิ่งจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้เพียงสามปีกว่าๆ ยังไม่รู้เรื่องของนายหญิงคนก่อน

“เฮ้อ...แต่ก็มีดอกฟ้า” ดารินแอบบ่น

“โอ๊ย! อย่าไปนับเลยค่ะ” นวลจันทร์บอกพลางส่ายหน้าเบาๆ

“ทำไมคะ?” ดารินถามกลับอย่างสงสัย

“ผู้หญิงคนนี้เป็นได้แค่คนดูแลคุณท่านเท่านั้นค่ะคุณหนู ที่คุณท่านไม่ยอมจดทะเบียนด้วย เพราะเกรงว่าจะมีปัญหาในตอนที่ท่านไม่อยู่แล้ว” นวลจันทร์รีบคลายความสงสัย

“แหม...ฟังนมพูดแบบนี้แล้วรินรู้สึกรักพ่อขึ้นอีกสองเท่าเลยนะเนี่ย” ดารินอดประชดไม่ได้

“คิกๆๆ” ฤดีที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ หัวเราะขึ้นเบาๆ

“เชื่อเถอะว่าคุณธาดารักคุณหนูมากกว่าที่คุณหนูคิดเอาไว้หลายเท่าเลยค่ะ” นวลจันทร์ปลอบก่อนจะส่งมะม่วงที่ปอกเสร็จไปให้นายน้อยที่ตอนนี้ทานเกี๊ยวกุ้งอิ่มแล้ว

“ขอบคุณค่ะนม” ดารินยิ้มก่อนจะใช้ส้อมเล็กจิ้มมะม่วงสุกขึ้นมาทานต่ออย่างเอร็ดอร่อย

เวลา 11:42 น.

ดารินขับรถออกบ้านมา ตั้งใจว่าจะแวะไปหาเพื่อนรักที่คอนโด หลังทราบข่าวว่าอีกฝ่ายจะเดินทางไปเรียนต่อยังต่างประเทศในอาทิตย์หน้า แต่ทว่า...กลับเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตหรูป้ายทะเบียนคุ้นตาเข้าอย่างจัง ทำให้คนที่ยังไม่หายเเค้น เอ๊ย! ไม่หายเคืองเรื่องเมื่อคืน รีบขับรถตามไปประหนึ่งว่า...กำลังตามส่องสามีที่แอบพากิ๊กหนีเที่ยวอยู่ก็ไม่ปาน

ห้างสรรพสินค้า...เวลา 12:04 น.

หลังจากขับรถตามเข้ามาจอดในห้างสรรพสินค้าหรูเสร็จ ดารินก็แอบเดินตามหลังพ่อเทพบุตรสุดหล่อไปเงียบๆ พร้อมกับชั่งใจว่าจะเข้าไปทักอีกฝ่ายแล้วต่อว่าเรื่องที่เขาเทนัดเธอเป็นครั้งที่สองดีหรือไม่?

อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามหลังเขาไปติดๆ พอโจเซฟหยุดเดินและกำลังจะหันกลับไปมอง อีกฝ่ายก็กรีดร้องขึ้นก่อนจะหงายหลังล้มลงไปกองอยู่บนพื้นท่าเดียวกับเธอในวันนั้นไม่มีผิด

“อ๊ะ! ว้าย” เอวา รังศิเตวัฒ หงายหลังล้ม ก้นจ้ำเบ้า (บั้นท้ายกระแทกพื้น) อย่างจัง

“คุณเป็นอะไรไหมครับ” โจเซฟหันไปมองอย่างตกใจ แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” เอวารีบจับมือหนาที่ส่งมาฉุดให้เธอลุกขึ้นยืนอย่างเขินๆ

“ขอโทษด้วยนะครับ” โจเซฟบอกอย่างรู้สึกผิด ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้หญิงถึงได้ชอบเดินตามหลังตนมาติดๆ แบบนี้นัก

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็เดินไม่ดูเหมือนกัน” เอวาบอกด้วยหัวใจสั่นๆ หลังได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรกลับชาติมาเกิดชัดๆ เต็มสองตา

“กำลังจะไปไหนเหรอครับ” โจเซฟถามก่อนจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนห่างออกไปราวสิบห้าสิบห้าเมตร กำลังส่งสายตาพิฆาตมายังตน ‘ฉิบหายแล้วสิ! ยัยแม่มดมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงวะ’

“เอ่อ...คือวากำลังหาร้านอาหารเปิดใหม่อยู่ค่ะ” เอวาพยายามเก็บอาการเนื้อเต้นเอาไว้ภายใต้สีหน้านิ่งๆ

“ร้านอะไรครับ?” โจเซฟรีบถามด้วยหัวใจสั่นๆ กลัวว่าดารินจะเดินเข้ามาหา

“ร้านมะลิฉัตรค่ะ”

“ผมก็กำลังจะไปทานที่ร้านนั้นพอดี ไปด้วยกันไหมครับ” โจเซฟแสร้งเอ่ยชวน คิดว่าหากมีผู้หญิงเดินไปด้วย ดารินจะไม่กล้าตามไปด่าเรื่องที่ตนเทนัดเมื่อคืน

“ค่ะ” เอวาขานรับก่อนจะออกเดินไปกับเจ้าชายในฝันของเธออย่างรู้สึกประหม่า ไม่คิดว่าเขาจะชวนเธอทานมื้อเที่ยงด้วย ช่างเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายเป็นอย่างมาก

ห้องอาหาร...มะลิฉัตร

พนักงานต้อนรับยกมือไหว้ลูกค้าหนุ่มสุดหล่อที่เดินเคียงคู่มากับหญิงสาว “สวัสดีค่ะ มากี่ที่คะ?”

“สอง...” โจเซฟเอ่ยยังไม่ทันจบประโยค ก็ถูกใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยแทรกขึ้น

“สามที่ค่ะ”

โจเซฟหันไปมองตามเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

“ว่าไงคะที่รัก” ดารินเอ่ยเสียงหวานราวกับกำลังออดอ้อนคนรัก

“แฟนคุณเหรอคะ” เอวาที่คิดว่าตัวเองทำการบ้านมาดีแล้ว เอ่ยถามตกใจ

“ต้องถามอีกเหรอคะ หน้าตาก็ดูฉลาดดีนะ” ดารินตอกกลับหญิงสาวที่บังเอิญใช้มุกเดียวกันเข้าหาโจเซฟ

“เอ่อ...พอดีว่าฉันจะมาทานข้าวที่ร้านนี้ค่ะ แต่ไม่รู้ทาง คุณผู้ชายท่านนี้ก็เลยพามาส่ง” เอวารีบออกตัวปากคอสั่น กลัวว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะกลายเป็นข่าวฉาวบนโลกโซเชียล ฐานแย่งแฟนคนอืื่น

“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อน” โจเซฟที่เห็นท่าว่าสถานการณ์จะเลวร้าย จึงรีบแยกเเม่เสือสาวดารินซึ่งกำลังเดือดจัด ออกห่างจากสาวที่กำลังจะกลายมาเป็นแพะรับเคราะห์ด่วน

“ค่ะ” เอวามองตามร่างสูงที่ดึงมือของสาวหน้าบูดให้ออกเดินตามตนเองไปอย่างใจคอไม่ดี ขณะเดียวกันก็มึนงง เพราะแหล่งข่าววงในต่างก็คอนเฟิร์มว่าโจเซฟ อีนอฟ โสด 100%

ด้านโจเซฟที่พาแม่เสือสาวเดินออกมาห่างจากห้องอาหารมะลิฉัตรได้พอสมควร จึงหยุดเดินแล้วหันไปต่อว่าเบาๆ “คุณทำเกินไปนะ”

“คุณโกรธเหรอ?” ดารินถามกลับด้วยสีหน้าตึงๆ

“คุณต้องการอะไร” โจเซฟถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ

“ต้องการให้คุณมีจิตสำนึกและรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง”

“เมื่อวานผมก็บอกอยู่ว่ายุ่ง คุณไม่ได้ยินเหรอ?” คนที่ตั้งใจจะไม่โทร. หา ตอบอย่างตีเนียน

“แล้วได้ยินไหมว่าฉันบอกว่าจะรอ” คนที่เตรียมตัวรอเก้อตอกกลับทันควัน

“ถ้าผมไปทานข้าวกับคุณแค่มื้อเดียว คุณจะเลิกกวนผมใช่ไหม” โจเซฟหาข้อยุติ

“ตามนั้น” ดารินบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงยังอยากจะไปทานข้าวกับอีกฝ่าย ทั้งที่ถูกเขาเทมาแล้วถึงสองครั้ง เฮ้อ...นี่ใช่ไหมที่เขาว่าเจ็บแล้วไม่จำ

“โอเค งั้นทุ่มหนึ่งคืนนี้หนึ่งเจอกันที่ห้องอาหารของโรงแรมร็อฟเวลล์” โจเซฟให้คำมั่นครั้งใหม่

“ขอเบอร์มือถือของคุณด้วย” ดารินรีบดักทาง

“ส่งมือถือของคุณมา” โจเซฟบอกพร้อมกับส่งมือไปรอรับ

“นี่ค่ะ” ดารินล้วงมือถือส่งให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

โจเซฟมองรูปบนหน้าจอของสาวเจ้า ซึ่งเป็นรูปปกหนังสือซึ่งมีชื่อว่า จะแรดร้ายให้ได้ครอง ทำเอาเขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา เพราะคำว่า...แรดร้าย มันดูจะเข้ากับเจ้าของเครื่องเป็นอย่างมาก

“รีบๆ กดเบอร์โทรสิคะ” ดารินถลึงตาใส่หลังเห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าจอมือถือของเธอแล้วทำท่าจะหัวเราะ ‘ชิ! นั่นมันโลกอีกใบของเธอนะ ถ้าเอามาล้อล่ะก็ เจอดีแน่’

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

“โอเคไหม?” โจเซฟส่งมือถือคืนให้กับสาวเจ้า ก่อนจะล้วงมือถือของตัวเองมาโชว์ให้ดูว่ามีสายเรียกเข้าเป็นเบอร์โทรของเธอ

“ค่ะ” ดารินมองก่อนก้มลงบันทึกเบอร์โทรของอีกฝ่าย

“งั้นผมขอตัวก่อนนะ” โจเซฟบอกยิ้มๆ

“เชิญค่ะ” ดารินบอกพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างนิดๆ แต่พอเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินไปคนละทางกับห้องอาหารมะลิฉัตรจึงรีบเอ่ยท้วง “อ้าว! ไม่กลับไปทานที่ร้านเดิมเหรอคะ”

“คุณทำผมอับอายซะขนาดนั้น ยังคิดว่าผมจะกล้าเข้าไปนั่งทานอาหารต่อได้อีกเหรอดาริน” โจเซฟหันถามกลับด้วยสีหน้านิ่งๆ

“คิกๆๆ” ดารินหัวเราะขึ้นทันทีที่ได้ฟังคำตอบ

“ร้ายจริงๆ” โจเซฟต่อว่าเบาๆ

“ถ้าครั้งนี้คุณเทฉันอีกครั้ง รับรองว่าฉันจะกลายเป็นฝันร้ายของคุณไปตลอดชีวิต” ดารินรีบดักทางคนหล่อ

“หึ! คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าตามไปหลอกหลอนผมถึงในฝัน” คนที่ถูกคุกคามทางเพศมาหลายคืนติดๆ กัน บอกอย่างเริ่มจะขุ่นเคืองขึ้นมานิดๆ

“คุณฝันถึงฉันเหรอคะ?” ดารินอมยิ้มอย่างรู้สึกเขินอาย ที่รู้ว่าพ่อเทพบุตรสุดหล่อเก็บเอาเธอไปฝันถึง

“เจอกันคืนนี้ครับ” โจเซฟบอกก่อนจะรีบเดินจากไป เพราะตอนนี้เหลือเวลาไม่มาก และตนต้องรีบทานข้าวก่อนจะแวะเข้าไปตรวจงานที่เขตก่อสร้างต่อ

“ค่ะ” ดารินโบกมือให้ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองอย่างอารมณ์ดี พลางคิดไปว่าคืนนี้จะใส่ชุดอะไรไปดินเนอร์เพื่อให้อีกฝ่ายประทับใจและมองเห็นความงดงามในเรือนร่างอันแสนจะเพอร์เฟกต์ของเธอ