6

“เข้ามา” โจเซฟบอกก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ คิดว่าสาวเจ้าคงจะลืมอะไรไว้ แต่ทันที่ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ก็ถึงกับกลอกตาที่เห็นเพื่อนรักเดินหน้าตื่นเข้ามาหา จึงเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ “มีอะไร?”

“ได้ยินว่าแฟนนายมา ใครเหรอ?” คัลเลนถามพลางหันไปมองรอบๆ ห้อง

“เคน!” โจเซฟเอ่ยเรียกเพื่อนรักให้หันมามองที่หน้าของตน

“ว่า?” คัลเลนขมวดคิ้วถามอย่างรอฟัง

“ไม่รู้สักเรื่องจะตายไหม?” โจเซฟต่อว่าจอมเผือกอย่างรำคาญนิดๆ ที่ตั้งแต่มีเรื่องกับดาริน อีกฝ่ายก็เกาะติดสถานการณ์ และให้ความสนใจประหนึ่งเป็นเรื่องของตัวเองยังไงอย่างงั้น

“เชี่ย! ฉันเป็นเพืิ่อนรักแกนะโว้ย จะตกข่าวได้ยังไง บอกมาเลยว่าเมื่อกี้สาวไหนมาหา” คัลเลนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับดึงเก้าอี้มานั่งรอฟังคำตอบ

“ยัยเด็กนั่นไง?” โจเซฟบอกก่อนจะถอนหายใจอย่างเพลียๆ กับความใคร่รู้ของเพื่อน

“หรือว่า...เมื่อคืนที่แกหายไป...” คัลเลนเอ่ยค้างไว้อย่างประเมินสถานการณ์ในหัว หึ! ปากก็บอกว่าไม่ชอบ อีกฝ่ายเป็นเด็กเสี่ย แต่สุดท้ายก็แอบตามไปสานความสัมพันธ์ต่อ

“บ้า! เรื่องมันซับซ้อน เอากาแฟไหม?” โจเซฟถามก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินไปอย่างเนียนๆ

“วันนี้กูดื่มมาสี่แก้วแล้วขอบใจ”

“โอเค งั้นขอตัวไปสั่งกาแฟที่เลขาก่อนนะ”

“ไม่ต้องมาเนียนเลย เล่ามาเดี๋ยวนี้” คัลเลนลุกตามไปดึงแขนของเพื่อนรักกำลังจะเดินหนีให้กลับมานั่งลงที่เดิม

“นี่มึงจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องให้ได้หรือไง” โจเซฟถามด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ

“ก็เออนะสิ ไม่งั้นคืนนี้กูนอนไม่หลับแน่ มันคาใจโว้ย” คัลเลนบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“เชี่ย” โจเซฟนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะกลั้นใจเล่าเรื่องที่ตนตามสาวเจ้าไปที่โรงแรมจนกระทั่งเห็นเธอเข้าไปในห้องกับผู้ชายที่คิดว่าเป็นเสี่ย และพอเดินผ่านห้องที่ประตูยังเปิดแง้มเอาไว้นิดๆ ก็เห็นเธอกำลังถอดเสืื้อออกให้ผู้ชายคนนั้น ซึ่งนอนอยู่บนเตียง

“มึงคงจะชอบเขามากสินะ ไม่งั้นคงไม่ตามไปดู” คัลเลนบอกอย่างเข้าใจอาการของเพื่อนรัก

“ไม่ได้ชอบโว้ย แค่อยากจะเห็นให้สิ้นสงสัยก็เท่านั้น” โจเซฟเอ่ยแก้ตัวเสียงแข็ง เพราะไม่อาจจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อหญิงสาวได้

“แปลกว่ะ เป็นเด็กเสี่ย แต่กล้าตามมาอ่อยผู้ชายคนอื่นแบบเปิดเผยซะด้วย?” คัลเลนเอ่ยแย้งในการกระทำของหญิงสาว เพราะเพื่อนรักของตนเป็นคนที่มีชื่อเสียง หากไปไหนมาไหนด้วย เสี่ยคนนั้นอาจจะรู้เรื่องเข้า และนั่นอาจจะนำพาปัญหาครั้งใหญ่มาสู่เพื่อนของตนและผู้หญิงคนดังกล่าวได้ ซึ่งอีกฝ่ายไม่น่าจะคิดสั้นทำอะไรที่สุ่มเสี่ยงต่อชีวิตของตัวเองแบบนี้

“ไม่แปลกนะ หากเธอกำลังมองหาเหยื่อรายใหม่” โจเซฟบอกพร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง

“แล้วสรุปมึงจะยังไปทานข้าวกับน้องเขาไหม?”

“ไม่ล่ะ ไม่อยากจะมีปัญหาตามมาทีหลัง”

“ใจแข็งจริงๆ เลยว่ะ แต่ถ้าเป็นกู กูไม่สนนะ” คัลเลนบอกอย่างไม่แคร์

“แหม...มึงก็พูดได้สิ ขนาดผู้หญิงตบตีกัน ยังนั่งดื่มเหล้าต่อได้เลย” โจเซฟมองค้อนเพื่อนรักที่ครั้งหนึ่งเคยมีสาวตบตีกัน เพราะหึงหวงอีกฝ่าย แต่เจ้าตัวกลับนั่งดื่มต่อด้วยสีหน้าสุดชิลล์

“ก็ถ้าพวกเธอไม่รู้จักคำว่าวันไนต์สแตนด์ ก็ป่วยการที่จะเข้าไปห้ามให้อับอาย” เพลย์บอยตัวพ่อที่ไม่ชอบการผูกมัดบอกพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ

“เชี่ย” โจเซฟส่ายหน้าอย่างขำๆ กับคำตอบ ก่อนจะชวนคุยเรื่องโครงการล่าสุดที่ที่เชียงใหม่

วันต่อมา...บ้านสิรันปรียา

เมื่อวาน...หลังจากที่ดารินกลับมาถึงบ้านก็เอาแต่ยิ้มไม่หุบคิดว่าประมาณทุ่มหนึ่งพ่อเทพบุตรสุดหล่อคงจะโทร. มาบอกสถานที่นัดหมาย จึงอาบน้ำและแต่งตัวรอด้วยความหวัง แต่แล้วก็เปล่า เขาไม่ได้โทรมาแต่อย่างใด ทุ่มหนึ่งก็แล้ว สองทุ่มก็แล้ว เธอนั่งรอจนกระทั่งห้าทุ่ม ใจหนึ่งก็อยากจะโทร. ไปถาม แต่อีกใจก็อยากจะให้โอกาสอีกฝ่ายเป็นคนเริ่ม มันช่างเป็นเรื่องบ้าบอสิ้นดี ที่สุดท้ายแล้วเขาก็เทนัดเธอเป็นครั้งที่สอง

“หึ! เป็นเรื่องแน่คอยดู” ดารินบ่นพึมพำได้เพียงครู่ ก็มีเสียงเคาะที่ประตูห้องดังขึ้นติดๆ กัน ก๊อกๆ

“ใครคะ” ดารินเอ่ยถามก่อนจะคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวม แล้วเดินไปที่ประตูห้องนอน

“พ่อเอง เข้าไปได้ไหม” ธาดาเอ่ยถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง

“ค่ะ” ดารินขานรับก่อนจะเดินเปิดประตูให้กับบิดา

คลิก!

“คือพ่อจะมาบอกว่า พ่อจะไปดูที่ดินกับดิลกที่เชียงใหม่ สัก 3-4 วัน หนูจะไปด้วยหรือเปล่า?” ธาดาถามยิ้มๆ คิดว่าหากบุตรสาวอยากไปเที่ยวเชียงใหม่กับตนจะได้แวะพาไปดูที่ทางที่ตนเองกว้านซื้อเอาไว้

“ไม่ค่ะ แล้วดอกฟ้าไปกับพ่อไหมคะ?”

“ไม่ พ่อให้เขาอยู่ที่นี่ อย่าตีกันล่ะ” ธาดาเอ่ยเย้าบุตรสาวอย่างขำๆ

“จะพยายามค่ะ” ดารินบอกก่อนจะเข้าไปกอดซบที่หน้าอกกว้างของบิดาอย่างออดอ้อน

ธาดากอดตอบและลูบแผ่นหลังบางเบาๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงเอ่ยกับบุตรสาว “โอเค! พ่อต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” ดารินคลายอ้อมแขนที่โอบกอดออกพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้บิดา

“จ้ะ” ธาดากดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของบุตรสาวเบาๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่คนสนิทขับมาจอดรอ

ชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ดารินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินออกมาที่ด้านนอก นวลจันทร์ที่กำลังจะไปตาม รีบเอ่ยทักทายขึ้นทันใด

“คุณหนูจะให้ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ”

“ค่ะ แล้วดอกฟ้าล่ะคะ” ดารินถามถึงคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าแต่ก็ต้องทน เพราะไม่อยากให้บิดาไปเที่ยวสถานบันเทิงแบบที่ผู้ชายโสดอารมณ์เปลี่ยวมักจะไปกันบ่อยๆ จึงยอมให้พาเข้ามาอยู่ในบ้านได้คนหนึ่ง

“ออกไปหาเพื่อนตั้งแต่ที่คุณท่านออกจากบ้านไปแล้วค่ะ” นวลจันทร์บอกยิ้มๆ

“ดีใจจัง จะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าค่ะ” ดารินบอกก่อนจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร

“เมืื่อวานอาละวาดใหญ่เลยค่ะคุณริน”

ฤดีที่ยกอาหารออกมาวาง เอ่ยเสริมอย่างอดไม่ได้ หลายครั้งที่ถูกจิกเรียก...อีดีเอาเสื้อฉันไปซักที อีดีคั้นน้ำส้มให้หน่อย อีดีอย่างนั้น อีดีอย่างนี้ ทั้งที่เจ้าของบ้านแท้ๆ ยังไม่เคยจิกเรียกเธอแบบนี้เลย

“เมื่อวานพ่อกับอาดิลกไปเที่ยวกับรินค่ะพี่ฤดี” ดารินหันไปบอก

“ที่ไหนคะ” ฤดีถามต่ออย่างอยากรู้

“ที่ไนต์คลับค่ะ” ดารินตอบก่อนจะตักเกี๊ยวกุ้งของโปรดขึ้นมาทาน

“ตายจริง! ถ้าเป็นคุณหนูน่ะนมไม่แปลกใจนะคะ แต่คุณท่านกับคุณดิลก นี่สิ” นวลจันทร์บอกพลางส่ายหน้าเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ก็อาดิลกเขาอยากไปเปิดหูเปิดตา เพราะไม่เคยเข้าไนต์คลับมาก่อน รินก็เลยจัดให้ค่ะ” ดารินบอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกไปถึงสภาพของบิดากับคนสนิทที่เมาจนแทบจะหิ้วปีกกลับ

“ไม่เคยเข้าหรือคะ ไม่น่าจะใช่ค่ะ สมัยคุณท่านยังหนุ่มๆ คุณดิลกนี่แหละตัวดีเลยค่ะ ชวนคุณท่านเที่ยวทุกคืน” นวลจันทร์เท้าความหลัง

“อ้าว! จริงเหรอคะ” ดารินเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ เพราะเมื่อคืนทั้งบิดาและคนสนิทออกอาการตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“ก็จริงน่ะสิคะ โดนคุณหญิงย่าของคุณหนูดุทุกวันเลย แต่ก็ยังไปกันแทบทุกวัน” นวลจันทร์บอกพลางหยิบมะม่วงน้ำดอกไม้ที่กำลังสุกได้ที่มาปอกใส่จาน เพราะหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ นายน้อยของเธอมักจะทานผลไม้ปิดท้ายเสมอ

“สงสัยเมื่อวานคงอยากจะปล่อยแก่มั้งคะ”

“ก็อาจจะใช่ค่ะ” นวลจันทร์พยักรับหน้าอย่างเห็นด้วย

“วันนี้คุณหนูจะไปข้างนอกไหมคะ” ฤดีถามก่อนจะรินน้ำส้มคั้นเย็นๆ ให้

“ไปค่ะ พอดี เอ่อ...รินนัดเพื่อนเอาไว้” ดารินตอบไม่เต็มเสียง

“จะให้นมเตรียมมื้อเย็นไหมคะ”

“ไม่ต้องค่ะ วันนี้รินอาจจะกลับดึก”

“คุณหนูมีแฟนหรือยังคะ” ฤดีถามยิ้มๆ เพราะหลายวันมานี้สังเกตผู้เป็นนายหยิบมือถือขึ้นมาดูบ่อยๆ และมีสีหน้าเป็นกังวล คล้ายกับกำลังรอให้ใครสักคนโทร. หรือทักแชตมาหา จึงอดที่จะเสือก เอ๊ย! อดที่จะถามไม่ได้

“รินกำลังมองหาคนที่คู่ควรอยู่ค่ะพี่ฤดี” ดารินตอบทีเล่นทีจริง

“แหม...นมว่าการมองหาคนที่คู่ควรเป็นเรื่องที่ยากมากๆ ค่ะ” นวลจันทร์ออกความเห็น

“งั้นให้รินทำยังไงดีคะ” ดารินหันไปถามที่ปรึกษาอาวุโส