5แก่แดด

?Pansib Talk❤️

หลังจากเลิกเรียนกลับมา ผมก็ชะเง้อคอรอคอยอินทิรา แต่เธอก็ไม่มาสักที ผมเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านของตัวเองอย่างร้อนรน ที่จริงผมจะไปหาเธอก็ได้นะ เพราะบ้านก็ไม่ห่างกันมาก บ้านอินอยู่ถัดไปอีกแค่2ซอยเอง แต่มันติดตรงที่พ่อกับแม่ห้ามผมไม่ให้ไป

"แม่ ปั้นปั่นจักรยานไปตามอินได้ไหม ปั้นอยากเจออินแล้ว"

"ไม่!"

"งั้นให้ลุงคมสันกับลุงเจสันไปตามเธอก็ได้"

"ลุงไปแล้ว"

"แล้วทำไมแม่ไม่บอกปั้น ปั้นจะได้ไปด้วย!"

"ปั้นสิบ พ่อว่าลูกไม่ควรไปวุ่นวายกับอินทิรามาเกินไปนะลูก เกรงใจแม่นะโมเค้าหน่อย แม่นะโมกลับมาเหนื่อยๆจะมาฟังเสียงเด็กวุ่นวายกัน มันก็ไม่ใช่เรื่องนะลูก ลูกต้องหัดฟังพ่อแม่บ้างนะ"

"ผมก็ฟังอยูนะครับ ถ้าไม่ฟังผมไปแล้ว"

"งั้นปั้นก็ทำการบ้านรออินทิราอยู่นี่แหละ"

"ผมทำไม่เป็น ผมไม่เข้าใจ"

"เดี๋ยวแม่สอน"แม่ผมพูดขึ้น

"ไม่เอา แม่สอนภาษาอังกฤษผมคราวก่อนผิดหมดเลย มี20ข้อ ผิด20ข้อเลย แม่สอนผิดหมด"

"ผิดที่ไหน แม่สอนถูกครูนั่นแหละตรวจผิด"

"ผมไม่ให้แม่สอนอีกแล้ว"

"งั้นพ่อสอนเอง"

"ไม่ครับ"

"งั้นพ่อจะจ้างครูมาสอนพิเศษ"

"ไม่เอาครับ"

"แล้วจะเอายังไง! "

"พ่อครับ ให้อินมาสอนผมได้ไหม? ถ้าพ่อให้อินมาสอนผม ผมสัญญาเลยนะครับว่าผมจะเป็นเด็กดี จะไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจแน่นอน"

"ไม่ต้องมาอ้างแบบนั้นปั้นสิบ ลูกมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ดูปั้นจั่นสิ ทำการบ้านจนเสร็จถึงเล่น" พ่อพูดกับผมเสียงห้วนแต่ใครจะสนผมไม่สนอยู่แล้ว ผมจะรอเธอใครจะทำไม ส่วนไอ้ปั้นจั่นมันเป็นลูกผ่าเหล่า ไม่เหมือนผมกับขนมชั้นเลยสักนิด มันเรียนเก่งฉลาด ส่วนผมกับขนมชั้นน่ะเหรอ หึ!

"ผมจะรออิน"

"ปั้นสิบไปนั่งรอดี ๆ หรือไม่ก็ไปเล่นเกมกับปั้นจั่นอยู่บนห้อง" แม่พูดเสริมอีกคน เมื่อได้เห็นผมเดินไม่หยุด

"ไม่ ผมจะรออิน ผมอยากเจอเธอ"

"เป็นเอามากนะปั้นสิบ ไปโรงเรียนก็เจอกันทั้งวันแล้วยังอยากจะมาเจอกันตอนนี้อีก"

"ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้เธออยู่กับผมตลอด 24 ชั่วโมงเลย ผมไม่อยากห่างอินเลยสักนิด ถ้าสิ่งไหนที่ผมทำให้อินได้อยู่กับผมผมก็พร้อมจะทำ"

"ปั้นสิบเอ้ย!" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายคงจะเอื้อมระอาผมเต็มที ทั้งที่พวกท่าน พยายามห้ามปรามผมทุกอย่างแต่ผมก็ทำไม่ได้

"เมื่อไหร่จะมานะ" ผมชะเง้อคอมอง รออินทิราอยู่นานมาก แต่เธอก็ยังไม่มาสักที ผมได้แต่เดินไปเดินมา

"เลิกเดินสักทีเถอะไอ้ปั้น แม่เวียนหัว!"

"ผมจะไปตามอิน!" ผมพูดพร้อมกับจะเดินไป

"พ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมปั้นสิบ ว่าไม่ให้รบกวนแม่นะโมกับอินทิรา" พ่อพูดเสียงเข้ม

"พ่อครับ!"

"ถ้าลูกเป็นเด็กดี พ่อจะขอให้อินมาติวหนังสือให้"

"จริงหรอครับพ่อ พ่อพูดจริงๆใช่ไหม"

"พ่อไม่เคยพูดโกหก!" พ่อผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ มันก็จริงอย่างที่พ่อพูด เวลาพ่อพูดอะไรออกมาพ่อจะทำตามที่พูดอยู่เสมอ คำพูดของพ่อผมเชื่อมันทุกครั้ง

แต่บางครั้งผมก็แค่ถามพ่อ เพื่อความแน่ใจเท่านั้นเอง แต่สำหรับคำพูดของแม่น้ำชา แม่บอกว่าจะขออินทิราให้ผมตั้งแต่อยู่อนุบาล ตอนนี้ก็ยังไม่ทำเลยฮ่าๆๆ

"ขอบคุณครับพ่อ" ผมพูดอย่างดีใจ

"มานั่งได้แล้ว เดี๋ยวอินก็มา"

"ครับพ่อ" ว่าจบผมก็รีบไปนั่งข้างๆพ่อ ผมนั่งรออยู่สักพัก อินทิราก็เดินมาพร้อมกับแม่และพี่ของเธอ ผมนี่โคตรดีใจเลย

"อิน" ผมรีบลุกเดินไปจับมือของเธอ ผมรู้ว่าถ้าอินมาที่บ้านผม อินจะไม่ค่อยขัดใจผม เพราะอินเกรงใจแม่กับพ่อผม

"ทำไมหน้าซีดจังเลยล่ะโม!" พ่อเอ่ยถามแม่ยายผมอย่างห่วงใย เอ้ะ! ว่าแต่แม่นะโมคงเป็นแม่ยายผมล่ะเนาะ เพราะผมจะเป็นลูกเขยท่าน555 ผมไม่แก่แดดเลยเนาะ แต่ผมจะเป็นเขยแม่นะโมแน่นอน

"แค่ช่วงนี้รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย"

"ชาก็บอกให้พี่โมเลิกหักโหม ทำงานมาเหนื่อยแล้วยังต้องมาทำขนมขายอีก"

"เอาแบบนี้ดีไหม? ไปทำงานกับบริษัทผม ช่วงนี้งานเยอะมาก ส่วนลูกๆเดี๋ยวให้น้ำชาดูแลให้ ผมจะจ้างแพงกว่าบริษัทอื่นจ้างคุณ3เท่าเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ งานเก่าก็ดีอยู่แล้ว เกรงใจเปล่าๆค่ะ"

"งั้นก็ตามใจแล้วกัน ไปกินข้าวกันดีกว่า อินทัชไปตามขนมชั้นกับปั่นจั่นมาหน่อยลูก"

"ครับพ่อ!" อินทัชรีบวิ่งไปข้างบน ผ่านไปไม่นานอินทัชก็ลงมาพร้อมกับขนมชั้นและปั่นจั่น ผมจ้องหน้าอินทิราที่นั่งเงียบๆไม่พูดไม่จา ก่อนที่ผมจะไปมองหน้าแม่น้ำชา ผมจ้องหน้าแม่น้ำชาอยู่นาน แต่แม่ก็ไม่พูดออกมาสักที

"แม่ครับ" ผมมองหน้าแม่ประมาว่าทำไมแม่ถึงไม่พูดสักที เรื่องที่จะขออินทิราจากแม่นะโม

"ปั้นสิบ" แม่น้ำชาพูดเสียงดุๆใส่ผม

"ผมต้องการให้แม่พูดในสิ่งที่สัญญากับผม"

"เอาไว้กินข้าวเสร็จก่อน!"

"ได้ครับ" ผมนั่งทานข้าวเงียบๆ

"อินอยากรู้ไหมว่าปั้นจะพูดอะไร"ไอ้ปั้นจั่นพูดขึ้น

"อยากรู้" อินทิราพูดเสียงเรียบ

"ไอ้ปั้นสิบจะขอให้แม่น้ำชาขอแต่งอินทิราให้มันไง"

"ปั้นจั่นเอ้ย!" แม่ของผมถึงกับกุมขมับ

"มะ.. หมายความว่ายังไง?"

"ปั้นจะให้แม่น้ำชาขออินให้ปั้น" ผมพูดพร้อมกับจ้องหน้าของเธอ

"เรายังเด็กอยู่นะ!" อินทัชแยงขึ้น

"? เด็กแล้วไงวะ หมั้นไว้ก่อนก็ได้ กูกลัวว่าโตขึ้น อินก็ไปรักคนอื่นนะสิ หมั้นไว้แหละดีแล้ว เพราะอินเป็นของกู" ผมพูดยิ้มๆ ยิ่งทำให้อินทิราไม่พอใจผมมากกว่าเดิม เธอมองค้อนผมก่อนจะกอดอกตัวเองแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"อินไม่ชอบปั้น อินไม่คิดที่จะแต่งงานกับปั้นหรือหมั้นกับปั้นทั้งนั้น ปั้นเป็นคนเรียนหนังสือไม่เก่งไม่ตั้งใจเรียน นิสัยเกเร จะมีผู้หญิงที่ไหนมาชอบคนแบบปั้นล่ะ"

"อิน ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก" แม่นะโมพูดขึ้น

"ก็มันจริงนิคะ"

"กินข้าวเสร็จแม่ขอคุยกับอินหน่อยนะ" แม่ผมพูดขึ้น

"ค่ะ"

"อินต้องหมั้นกับปั้น! อินต้องเป็นผู้หญิงของปั้น"

"ปั้นสิบ! ลูกจะมาบังคับอินแบบนี้ไม่ได้นะ ลูกเพิ่งจะอายุ 10 ขวบเองอย่ามาทำนิสัยแก่แดดแบบนี้ ลูกยังมีเวลาอีกตั้งหลายปีที่จะคิดเรื่องนี้ ลูกควรตั้งใจเรียนผู้หญิงเขาชอบคนเก่งรู้ไหม"

"ไม่รู้แหละ ผมจะเอาอิน! "

"แม่คะ อินอยากกลับแล้ว!"

"อินอิ่มแล้วเหรอลูก" แม่น้ำชาเอ่ยถามเธอ

"ค่ะ"

"เพิ่งกินเองจะอิ่มแล้วเหรอ?"

"อิ่มแล้ว!" เธอพูดเสียงห้วนกับผม

"งั้นรอพี่ทัชกินอิ่มก่อน"

"ถ้าอินอิ่มแล้ว แม่ขอคุยด้วยหน่อยแล้วกัน"

"ค่ะ" แม่กับอินทิราไปคุยกันหน้าบ้าน ผมอยากจะรู้มาก ว่าแม่จะพูดเรื่องนั้นกันให้ผมหรือเปล่า

"ผมจะไปหาอิน"

"นั่งลงปั้นสิบ" พ่อพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม

"หงอยเลยดิ! คนอะไรแก่แดดชะมัด"

"มึงหุบปากไปเลย! ไอ้ปั้นจั่น!" ผมชี้หน้ามันอย่างโมโห

"ก็มันจริงอย่างที่กูพูดไหมวะ มึงมันแก่แดด"

"ไอ้สัส!"

"ปั้นสิบ หยุดพูดเลย!" พ่อชี้หน้าผม

"กินกันเถอะพี่ทัชอย่าไปสนใจคนบ้าเลย" ขนมชั้นตักอาหารให้อินทัช

"ครับ" อินทัชพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าบ้านไม่ต่างจากผม ผมอยากรู้เรื่องที่แม่จะพูดกับเธอ หวังว่าแม่จะพูดสิ่งที่แม่สัญญากับผมด้วย และผมก็หวังให้เธอยอมตกลง