4กลั่นแกล้ง

?️Intira Talk​?️

เช้าวันต่อมา​ ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่าง​ แม่ของฉันกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร​ ฉันมองแม่อยู่​นาน​ แม่คงจะเหนื่อย​มากแน่​ ๆ​ ท่านต้องทำงานหนัก​ กลางคืน​มานั่งทำแซนวิช​จนดึกดื่น​ แล้วยังตื่นเช้าเพื่อทำกับข้าวให้ฉันกับพี่ชาย

"แค่กๆ!" แม่ใช้มือปิดปากตัวเองแล้วไอเบาๆ​ พักนี้แม่ของฉันไอบ่อยๆ​ แต่เวลาฉันให้แม่ไปหาหมอ​ แม่ก็ไม่ยอมไป​

"แม่จ๋า..." ฉันเดินเข้าไปสวมกอดแม่จากทางด้านหลังทันที

"ว่าไงจ๊ะ!"

"อินรักแม่โมนะคะ" ฉันสวมกอดมารดาของตนเองแน่นๆ​ แม่คือทุกสิ่งทุกอย่าง​ของฉัน ฉันไม่อยากจะเห็นแม่ลำบากเลยสักนิด​ ฉันได้แต่สัญญา​กับตัวเอง​ ว่าโตขึ้น​ ฉันจะไม่ให้แม่ของฉันต้องลำบาก

"แม่ก็รักอินจ้ะ แล้วทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก ทำไมอินหน้าเศร้าจังเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?" แม่เอ่ยถามฉัน​ ฉันจ้องมองหน้าแม่ แม่หน้าซีดมาก แต่ก็ฝืนยิ้มให้ฉัน

"แม่ไม่สบายหรือเปล่า แม่เป็นอะไรบอกอินได้นะคะ ถ้าแม่ไม่สบายแม่ก็ต้องไปหาหมอ​ ไปหาหมอก็จะได้ยามากิน​ แล้วพักผ่อนให้เยอะ​ๆ"

"แม่สบายดีจ๊ะ อินไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวตอนเย็นแม่จะพาหนูกับพี่ไปกินอาหารดีๆ อินอยากกินไหมลูก!?"

"อยากกินค่ะแม่​ แล้วแม่มีเงินหรอคะ"

"มีสิลูก​ เงินเดือนแม่เพิ่งออก​ แต่แม่จะเก็บเอาไว้ซื้อของให้อินกับพี่​ ส่วนอาหารแม่ไม่ได้ซื้อหรอกนะ​ ครอบครัว​แม่น้ำชาชวนแม่ไปกินข้าว​ที่บ้าน"

เมื่อได้ยินคำพูดของแม่นะโม ที่บอกว่าจะไปกินข้าวบ้านแม่น้ำชา ฉันไม่อยากไปเลย เพราะว่าการที่ไปกินข้าวที่บ้านนั้น ฉันต้องเจอปั้นสิบ ผู้ชายน่ารำคาญแน่นอน ฉันได้แต่คิด อย่างหงุดหงิด

"อินไม่ไปได้ไหมคะแม่ อินไม่อยากไปอินไม่อยากกินของดีๆแล้ว อินกินก๋วยเตี๋ยว หรือต้มมาม่ากินก็ได้ ขอแค่อินไม่ได้ไปเจอปั้นสิบก็พอ"

"ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะลูก ปั้นสิบทำอะไรให้อินไม่พอใจหรออินถึงได้ไม่ชอบเขา?"

"ปั้นสิบเขาน่ารำคาญค่ะแม่ เขาชอบพูดเองเออเองว่าอินเป็นของเขา เขาชอบวุ่นวายกับอินจนอินไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตที่โรงเรียนเลย เขาวุ่นวายมากขนาดไปกินข้าวก็ยังวุ่นวาย"

"ที่เขาทำแบบนั้น ก็เพราะเป็นห่วงอินนั่นแหละลูก อย่าไปถือสาปั้นสิบเลย ดีซะอีกอินจะได้มีคนคอยดูแล จะได้ไม่โดนใครต่อใครแกล้งหนูอีกไง เพราะพี่อินทัชก็ดูแลอินไม่ได้ตลอด เพราะเรียนอยู่คนละห้อง"

"บางครั้งอินก็ไม่ได้ต้องการให้เขามาวุ่นวายกับชีวิตอินหรอกนะ ถ้าเขาไม่มาวุ่นวายกับอินเพื่อนก็คงจะเลิกแกล้งอินเอง" ฉันพูดพลางนึกถึงคำพูดของคนึงนิจ​ เธอบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับปั้นสิบ

เพราะเหตุใด​คนึง​นิจ​ถึงบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับ​ หรือว่าคนึงนิจชอบปั้นสิบ​ แต่ก็ช่างเถอะ! ฉันไม่เคยอยากจะยุ่งเลยสักนิด​

"อืม​ เดี๋ยวแม่จะลองพูดกับปั้นสิบให้ อินรีบไปกินข้าวเถอะ วันนี้แม่มีไข่เจียวให้หนูกับพี่กินนะ​ รีบกินแล้วเก็บให้เรียบร้อย​ แม่จะรีบไปทำงาน"

"ค่ะแม่"

"งั้นแม่ไปก่อนแล้วกัน! "

"ค่ะ" ฉันมองดูแม่จัดโต๊ะอาหาร​ ก่อนจะรีบไปแต่งตัว​ แล้ว​เดินออกไปจากบ้าน​ ฉันเริ่มนั่งรับประทานอาหาร​ ส่วนพี่ชายของฉันเดินลงมาจากห้อง​ แล้วนั่งทานข้าวไม่ต่างกัน

@โรงเรียน​

"อิน​ ปั้นซื้อรองเท้าให้อินใหม่แล้วนะ" ปั้นสิบพูดพร้อมกับชูรองเท้าให้ฉันดู​ มันเป็นรองเท้านักเรียนสีดำมีสติ๊กเกอร์คิตตี้ติดอยู่ ซึ่งคู่เก่าของฉัน มันถูกทำขาด จนไม่สามารถเอามาใส่ได้

แต่ยังดีที่มีรองเท้าคู่อื่นที่แม่น้ำชาเคยซื้อให้ ฉันเลยใส่คู่นั้นมา ในใจก็นึกเสียดายรองเท้าคิตตี้คู่ที่ถูกกรีด เพราะมันเป็นรองเท้าที่แม่ของฉันตั้งใจซื้อให้ในวันเกิดนั่นเอง

ถึงจะไม่มีค่าสำหรับคนอื่น​ แต่สำห​รับ​ฉันมันมีค่ามาก

"ไม่เป็นไรหรอกอินมีแล้ว รองเท้าที่แม่น้ำชาเคยซื้อให้ ก็มีอยู่หลายคู่นายเก็บเอาไว้ให้ขนมชั้นเถอะ" ฉันปฏิเสธ​

"ได้ไง! ปั้นอุตส่าห์ให้ลุงคมสันไปหาซื้อให้ มีอีก2คู่เลยนะ มีกระเป๋าด้วย​ เดี๋ยวตอนเย็นปั้นสิบจะให้แม่นะโมเอากลับมาด้วย เพราะเมื่อเช้าลุงคมสันมัวแต่ยุ่งๆเลยลืมถุงรองเท้ามาให้อินเลย​ ดีนะที่ปั้นหยิบรองเท้าคู่นี้มาไว้ต่างหาก ไม่อย่างนั้นปั้นคงอดเอารองเท้า​ให้อินแน่เลย"

"อินมีแล้ว" ฉันพูดพร้อมกับถอดรองเท้า​ จากนั้นก็เข้าห้องเรียน​ ฉันรอบิวอยู่​นานก็ไม่มาสักที

"มีแล้ว​ ก็รับไว้​ ปั้นตั้งใจซื้อให้อิน​ ตอนเย็น​ไปกินข้าวบ้านปั้น​ แม่ปั้นมีเรื่องจะพูดด้วย"

"เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา​ แล้วเดินเข้ามาในห้อง ฉันวางกระเป๋า​ พร้อมกับ​มองคนึง​นิจที่ยืนตาแดงๆอยู่หน้าห้อง​ โดยที่มีพ่อของคนึงนิจทำหน้าเครียด​อยู่ไม่ไกล

"ไปขอโทษ​อินทิราซะ ทำไมถึงไปแกล้งเพื่อนแบบนั้น​ มันทำให้ครอบครัว​เราเดือดร้อน​ไปด้วย!" พ่อคนึงนิจกล่าวตำหนิลูกสาวเบาๆ​

"ค่ะ" เธอเดินมาพร้อมกับเอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะเรียน​ของตนเอง​ เธอตาแดงกล่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา ฉันมองไม่พูดอะไร​

"อ.. อิน"

"มีอะไรหรือเปล่า? "

"อิน​ ฉันขอโทษ!"

"ห้ะ!"ฉันหันไปมองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง​ คนึงนิจน่าจะกินยาไม่เขย่าขวด​ ปกติก็เห็นเอาแต่แกล้งฉัน มาวันนี้กลับมาพูดดีด้วย แถมยังมาขอโทษฉันอีก​ หรือไม่คนึง​นิจอาจจะ​ถูกพ่อบังคับ​ก็เป็นได้​

"หึหึ!" ปั้นสิบแสยะยิ้มร้ายกาจ​ มองหน้าคนึง​นิจอย่างสะใจ​

"ฮึก! ฉันขอโทษ​ เลิกให้คนไปขู่ครอบครัว​ฉันนะ​ ฉันซื้อรองเท้ามาคืนเธอก็ได้ ฮึก! ฉันผิดเองที่แกล้งเธอ"

"หมายความว่ายังไ​ง​ ใครขู่อะไรเธอ"

"บริษัท​พ่อฉันกำลังแย่​ เพราะครอบครัว​ของปั้นสิบขู่บอกจะไม่ลงทุนกับพ่อของฉัน"

"พ่อโจฮานไม่ใช่คนแบบนั้นนะ"

"ฮึก! พ่อฉันกำลังแย่​ อินช่วยขอร้องปั้นสิบให้นิดด้วย​ ฮื่อๆ" คนึงนิจพยายาม​อ้อนวอนฉัน​ ฉันกำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าจะบอกว่าพ่อโจฮานขู่จะไม่ลงทุนกับพ่อของคนึงนิจ พ่อโจฮานก็ไม่ใช่คนนิสัยแบบนั้น พ่อโจฮานเป็นคนที่ค่อนข้างมีเหตุผลพอสมควร​ คงไม่ใช่แน่ๆ

"ปั้นสิบนายทำจริงๆเหรอ" ฉันตวัดสายตาหันไปมองปั้นสิบ เขาจ้องมองหน้าคนึงนิจพร้อมกับยิ้มร้ายกาจ

"แค่นี้มันยังน้อยไป​ ใครที่มันแกล้งอิน ปั้นไม่ตบมันเลือดกลบปากก็บุญแล้ว ถ้ามึงอยากชดใช้เรื่องรองเท้า มึงก็ซื้อคืนให้อิน​ และต้องซื้อให้อินเหมือนคู่เดิม ไม่อย่างนั้นกูจะจัดการมึงกับครอบครัวมึง"

ปั้นสิบพูดเสียงห้วน​ พร้อมกับชี้หน้า​ เพื่อนในห้องต่างมองฉันแล้วซุบซิบ​นินทา​ แต่ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งเพราะกลัวปั้นสิบ

"พูดอะไร​ อยากโดนกูตบหรอ?"

"เลิกพูดซักทีเถอะ!"

"ฉันขอโทษ​นะ" คนึงนิจเอ่ยขอโทษฉัน ในเมื่อ คนึงนิจจะซื้อรองเท้าคืนฉัน​ ฉันก็คงไม่ถือโทษโกรธอะไรแล้วแหละ แต่ถ้าคราวหน้าทำอีก ฉันก็จะไม่ไว้หน้าเหมือนกัน

"ได้​ ฉันไม่โกรธ​อะไรหรอก​ ต่อไปก็เลิกทำแบบนี้ซะนะ" ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าคนึงนิจ​ เธอหลบตาต่ำเม้มปากเเน่น

"คราวหลังอย่าทำอีก"

พลั่ก! ตุ๊บ !

"โอ้ยยยย!"

"ปั้นสิบ!" ฉันพูดพร้อมกับรีบไปประคองร่างของคนึงนิจลุกขึ้น​ เมื่อปั้นสิบผลักเธอล้มลง

"คอยดูเถอะยัยเด็กกำพร้า​ ยัยลูกไม่มีพ่อ​ ฉันจะเอาคืนเธอ" คนึง​นิจพูดเสียงเบา​แทบจะกระชิบ พอว่าจบคนึงนิจก็เดินไปนั่งโต๊ะ​ตัวเอง​

"ขอโทษ​อีกครั้งแล้วกัน​ หวังว่าทางครอบครัว​คุณ​ปั้นสิบ​ จะอภัยให้ทางเราด้วยนะครับ"

"ครับ! เดี๋ยว​จะบอกลุงคมสันให้"

"ครับ" พ่อคนึง​นิจพูดจบแล้วเดินไปทันที