3ความรักของผม

Pansib​ Talk

สำหรับคนอื่นที่มองผม​ คงจะว่าผมเป็นเด็ก เด็กอายุเพียงแต่10ขวบ​ ที่ริอ่านมีความรัก​ เป็นผู้ชายที่แก่แดด​ แต่ใครจะสนล่ะ​ ผมรักอินทิรา​มาตั้งแต่ผมเป็นเด็กอนุบาล​ ผมเรียนกับอินทิรามาตลอด​ ครอบครัว​ของผมเป็นผู้ส่งเสียเธอเรียน​ และเธอต้องเป็นของผม

ผมรักของผมมาตั้งนาน​ ผมคงไม่ยอมให้เธอไปชอบคนอื่นที่ไม่ใช่ผม​ สิ่งไหนที่ผมทำให้เธอ​ แล้วเธอรักผม​ ผมยินดีจะทำ

"ผมมองตามหลังอินทิราที่เดินไปอย่างไม่สบอารมณ์​ เธอคงจะโกรธ​ผมนั่นแหละ

" ยืนทำควายอะไร​ ทำไมไม่ไปเข้าแถว"เสียงน้องชายของผมดังขึ้น​ มันเดินมาพร้อมกับน้องสาวของผม

" กูอยากรู้ว่าใครมันกรีดรองเท้าอินทิรา"ผมพูดเสียงเข้ม​ พร้อมกับกำมือแน่นอย่างโกธรจัด​ ใครมันกล้ามาวุ่นวายกับคนที่ผมรัก​ มันเจ็บตัวแน่น

"มึงก็อย่าโง่สิวะ! กล้องวงจรปิด​ก็มี​ มึงก็ให้ลุงคมสันจัดสิวะ!"

"นั่นสิ! ทำไมปั่นจั่นฉลาดแบบนี้ ขนาดขนมชั้น​ยังคิดไม่ได้​ ปั่นจั่นเป็นน้องที่ฉลาดมาก"

" เลือดพ่อโจฮานแรง​ พวกมึงสองคนก็หัดเอาความฉลาดจากพ่อโจฮานมาบ้าง​ อย่าเอาแต่ความโง่มาจากที่อื่น"

"อ้าวไอ้นี่​ เดี๋ยว​มึงเจอตีนกู"ผมพูดพร้อมกับยกเท้า​ แต่มันวิ่งเร็วมาก​ มันวิ่งไปเลย​ ผมมองตามอย่างหงุดหงิด​

วันนี้ไอ้วิกเตอร​์ลูกพ่อโจเซฟ​ไม่มา​ มันทำให้ผมอารมณ์​เสีย ไม่มีใครคอยให้คำปรึกษาเรื่องปัญหา​หัวใจเลย​ ส่วนไอ้สายฟ้ากับไอ้พายุ​ น้องของมันเรียนอยู่ห้องเดียวกัน​กับไอ้ปั่นจั่น​ พวกนั่นก็เด็กเกิน

"ผมรีบเดินไปเข้าแถว​ โดยที่ผมแซงคิวคนอื่นเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เธอ

" หลบสิ! "ผมพูดเสียงห้วน​ พร้อมกับผลักไอ้ธาวินให้หลบไป​ จากนั้นก็เข้าไปยื่นอยู่ตำแหน่งเดียวกันกับอินทิรา​ ผมรักของผม​ ใครจะทำไม!

" น่ารำคาญ​ "อินทิราพูด​ พร้อมกับกอดอกตัวเอง​ แต่ใครจะสน​ ผมไม่สนอยู่แล้ว​ คนอย่างปั้นสิบ​ ถ้าไม่มึน​ ผมจะได้เธอเหรอ​ หึ!

" เคยทำตัวให้น่ารักเหมือนคนอื่นบ้างไหม​ นิสั​ยแย่จริงๆ" ธาวินมันบ่นให้ผม​ ก่อนจะเดินไปเข้าแถว​ มันไม่กล้ามีเรื่องกับผมหรอก​ ตระกูล​ผมใหญ่และรวยมาก​ พวกมันไม่กล้าทำอะไรผมหรอก

พอเข้าแถวเสร็จผมก็มาที่รถของลูกน้องพ่อที่จอดรออยู่แล้ว​ ก็เหมือน​ทุกๆวัน​ ที่ลูกน้องของพ่อรออยู่ประจำ

"เดี๋ยว​ปั้นถือกระเป๋าให้นะ!"

"ไม่เป็นไร​อินถือเองได้

" ก็บอกว่าเต็มใจไง​ ส่วนเรื่องรองเท้า​ เดี๋ยวจัดการให้"

"...." เธอไม่ตอบอะไร​ แต่เงียบแล้วเดินขึ้นรถ​ น้องของผมก็ขึ้นมาบนรถเหมือนกัน​ ขนมชั้น​คุยกับอินทัชเสียงดังพร้อมกับหัวเราะ​ ส่วนอินทิรา​นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆผม​ ผมต้องทำยังไง​ เธอถึงจะรักผมบ้าง

"พี่อินทัชน่ารักเรียนเก่ง​ หนมชั้นจองพี่อินทัชไว้นะคะ"

" หนมชั้นก็ตั้งใจเรียนสิ​ จะได้เก่งๆเหมือนพี่"

"หนมชั้นจะพยายาม​นะคะ" ขนมชั้น​มันพูดเสียงออดอ้อน​ ผมละหมั่นไส้! ทำไมอินไม่พูดดีๆและให้กำลังใจผม​ เหมือนทั้งสองทำบ้าง

"อิน"

"...." เธอไม่ตอบ​ แต่กำรองเท้าที่โดนกรีดแน่น​

" อิน​ เดี๋ยว​ปั้นซื้อให้ใหม่นะ"

".... "

ผมนั่งมองหน้าของอินทิราจนกระทั่งรถแล่นมาจอดหน้าบ้านเธอ​ อินทิราลงจากรถพร้อมกับอินทัช

"ขอบคุณ​ค่ะ" เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ลุงคมสัน

"คิดถึงปั้นบ้างนะ"ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ

"ชิ!" เธอพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้าน​ เอาวะ! ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก​ ผมไม่ใส่ใจคำพูดอะไรชองเธอหรอก

"อินทิรา​น่ารักดีอะ​ โตขึ้นกูจะจีบ" ไอ้ปั่นจั่นมันพูดขึ้น​ หึ! คิดจะมาจีบคนของผมเหรอ​ มันคงกำลังฝันอยู่แน่ๆ​ คิดว่าคนอย่างผมจะยอมหรือไง

"กินตีนกูก่อนไหม"

" ไม่อะ"

"ลุงคมสันช่วยไปจัดการดูกล้องวงจรปิดให้ปั้นด้วยนะ"

"ดูตรงไหนครับ"

"หน้าห้องป.5/2​ ดูว่าใครกรีดรองเท้าสีดำ​ มีคิตตี้​สีชมพูติดอยู่"

"ได้ครับ"

"ถ้าเกิดเจอต้นตอของคนที่มันแกล้งอิน​ จัดการได้เลย"

"ครับ"

"ดี!" ผมแสยะยิ้มร้ายกาจ​ พร้อมกับมองข้างทาง​ ผ่านไปไม่นาน​ รถก็แล่นมาที่คฤหาสน์​หลังงาม​ ผมรีบลงจากรถแล้วเข้าบ้านทันที

"แม่น้ำชาครับ"

"ว่าไงครับลูก"

"ผมจะมาเอาคำตอบจากแม่ครับ" ผมกับแม่จะคุยกันเรื่องนี้ทุกวัน​ ผมรบเร้าให้แม่ไปพูดกับแม่ของอินทิรา​ ผมรักเธอมาก​ ผมอยากเป็​นเจ้าของเธอ

"ไอ้ปั้นเอ้ย​ ตอนนี้ลูกแค่10ขวบเองนะ"

"อีก4 เดือนก็11ขวบแล้ว​ แม่ไปขออินทิรากับแม่โมให้ผมเถอะ" ผมอ้อนวอนแม่​ ขณะที่แม่นั่งทำขนมอยู่กับทวด​

" แก่แดดเหมือนแม่ซะจริงๆ" ทวดพูดแล้วหัวเราะเบาๆ

"ปั้นยังเด็ก​ เอาไว้เรียนจบค่อยมาคุยกันนะ" แม่น้ำชาว่าพรางหยิบขนมยื่นให้ผม

" ผมไม่เอา​ ผมไม่กิน​ ผมต้องการคุยเรื่องนี้"

" ปั้นสิบ​ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ! "

"ผมยังอยากแต่งอยู่​ ผมกลัวเธอมีคนอื่น" ผมพูดพร้อมกับมองหน้าแม่อย่างอ้อนวอน​ แม่ถึงกับส่ายหัวให้ผมอย่างเอือมระอา

" เรียนให้เก่งกว่านี้ก่อนค่อยว่ากัน"

" แม่ครับ"

"ดูคนกำลังคลั่ง" ไอ้ปั่นจั่นพูดขึ้น​ พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

" แก่แดดชะมัด! "

" นั่นสิ! บ้าชะมัด​ เรียน​ก็โง่​ ยังอยากมีเมียอีก"น้องตัวดีของผมพูดขึ้น​ มันน่าตบปากชะมัด​ นี่มันอายุแค่7ขวบ​ แต่มันปากดีเหลือเกิน​

ส่วนขนมชั้น9ปี​ ซึ่งห่างกับผมปีเดียว​ เพราะแม่มีผมกับขนมชั้น​ ไล่ๆกัน​ อายุเลยห่างกันไม่มาก​

"มึงต้องการอะไรที่พูดแบบนี้​ มีอะไรก็ไปทำเลย​ จะมาวุ่นวายทำไม! "

" ไม่อยากวุ่นวายหรอก​ แค่เห็น​ควายบางตัวกำลังดิ้น ไปเล่นเกมดีกว่า"

"ไอ้ควายปั่นจั่น!"

"ไอ้โง่​ เรียน​ก็โง่" มันพูดแล้วเดินขึ้นไปข้างบน​อย่างอารมณ์ดี​

"รู้สึกเหมือนโดนด่าด้วยเลย​ ไปกินขนมก่อนดีกว่า" ขนมชั้นวิ่งเข้าครัวไป​ ส่วนผมยังอ้อนแม่ผมอยู่

" บอกเหตุผล​ที่ชอบอินทิราได้ไหมลูก"

"อินน่ารัก​ นิสัย​ดี​ เรียนเก่ง ถึงเธอจะเหวี่ยงเพราะรำคาญผม​ แต่ผมก็ชอบเธอมากครับแม่"

" เฮ้อ!"

"นะครับแม่!"

"เอาไว้ลูกเรียนจบม.6​ ค่อยว่ากันอีกที"

"ม.6​ ตอนนั้นผมก็18ปี​ ผมกลัวถึงวันนั้น​ อินจะรักคนอื่นนะสิ"

"ปั้นเอ้ย!" แม่ผมพูดอย่างเหนื่อยหน่าย​ แต่ใครจะสนล่ะ​ ในเมื่อผมอยากได้เธอ

" ไม่รู้​แหละ​ ผมชอบอิน​ แม่ไปขออินกับแม่โมให้ผมหน่อย"

" เอาไว้แม่จะขอให้ละกัน"แม่พูดยิ่งทำให้ผมดีใจ​ แม่ผมใจดีเสมอ

" รักแม่นะครับ​ "ผมพูดกับแม่ด้วยหัวใจลิงโล้ด​ ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้อง​ วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุข​มาก