2นายมันรำคาญ

ฉันกับพี่นั่งรถมากับรถครอบครัวของปั้นสิบ จนกระทั่ง​มาถึงโรงเรียน​ ฉันหยิบกระเป๋าออกมาจากรถราคาแพงของครอบครัว​ปั้นสิบ​

สายตาที่เพื่อนมองมาที่ฉันกับพี่พร้อมกับนินทา​ ฉันไปต่าง​ ๆ​ นา​ ๆ​ ฉันไม่ชอบสายตาทุกคนที่ชอบมองฉันกับพี่ราวกับเป็นตัวประหลาด​

ฉันรู้ว่าเพื่อน​ ๆ​ ไม่ชอบฉัน ไม่ค่อยอยากคบฉัน​ คงเพราะทุกคนรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง​ของปั้นสิบ​ ใครก็แตะไม่ได้​ มันยิ่งทำให้​เพื่อน​เกลียด​ฉัน

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีใครอยากจะคบกับฉัน​ แต่ก็มีเพื่อนอยู่คนหนึ่​ง​ บิวที่คอยอยู่ข้างๆ​ ฉันอยู่เสมอ

"ขอบคุณ​ค่ะลุงคมสัน"ฉันยกมือไหว้ลุงคมสันอย่างนอบน้อม​

"ครับ​ ลงได้แล้วเด็ก​ ๆ"

"ครับ​/ค่ะ"

ฉันก็เข้าเรียนตามปกติ โดยที่ไม่ใส่ใจผู้ชายที่ชอบเดินตามฉันไปต้อย​ ๆ​ ส่วนพี่อินทัช​เรียนอยู่อีกห้อง​ แต่เป็นห้องติดกัน​ เวลาที่ถูกเพื่อนแกล้ง​ มันจึงทำให้พี่ชายฉัน​ มาปกป้องดูแล​ฉันได้ไม่เต็มที่

"อิน!" เสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกล​ เป็นเพื่อนของฉันชื่อบิว​ เธอรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน​

"อืม​ ว่าไง?"

"ฉันจะมาชวนเธอเอาการบ้านไปส่งพร้อมกัน"

"อืมก็ไปสิ​" ฉันพูดแล้วก็รีบเดินไป​ โดยไม่สนใจปั้นสิบ​ เขารีบวิ่งมาจับมือของฉันเอาไว้

"รอปั้นด้วย​ จะได้ไปส่งพร้อมกัน"

"ฉันกับนายไม่ได้ตัวติดกันนะปั้น" ฉันเเหวใส่ปั้นสิบอย่างเหลืออด​ ก่อนจะสะบัด​มืออก​ ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน​ แล้วหยิบการบ้านในกระเป๋าไปส่ง

พอส่งเสร็จเรียบร้อย​ ก็ถึงเวลาเคารพธงชาติ​ พอเคารพธงชาติ​เสร็จ​ ฉันก็มานั่งเรียน​ แต่คนที่นั่งข้างๆฉันคือปั้นสิบ​

"เขาลอกหน่อยได้ไหม"ปั้นสิบพูดขึ้น​ ฉันตวัดสายตามองปั้นสิบ​ ฉันล่ะไม่เคยชอบเขาเลย​ ตั้งแต่เรียนมา​ ฉันนั่งเรียนกับเขาทุกปี​ ไม่ว่าจะขอย้ายโต๊ะเรียน​ไปที่มุมไหน เขาก็ได้นั่งข้างฉันเหมือนเดิม

"นายก็ทำเองสิ!"

"อินก็รู้ว่าปั้นไม่เก่ง​"

"ไม่เก่งก็ต้องพยายาม" ฉันตะเบ็ง​เสียงใส่ปั้นสิบอย่างหงุดหงิด คนอะไรก็ไม่รู้​ ไม่เคยมีความพยายามเลย ยิ่งไม่เก่งก็ยิ่งต้องตั้งใจเรียน แต่ปั้นสิบกลับตรงกันข้าม ไม่เคยสนใจเรียนเอาแต่เกเร​ และคอยวิ่งตามฉัน

"ก็อินเป็นคนเรียนเก่ง อินก็พูดได้สิ ปั้นเป็นคนสมองเทื่อ​ ปั้นไม่ได้เรียนเก่งเหมือนอินกับไอ้ทัชนี่"เขาว่าพลางกอดอกทำท่าทางหงุดหงิดใส่ฉัน มันยิ่งทำให้ฉันไม่พอใจมากกว่าเดิม​ เขามีสิทธิ์​อะไรมาหงุดหงิด​ใส่ฉัน

"คนเราถ้ามีความพยายามมากพอ ปั้นก็สามารถเรียนเก่งได้ไม่ยาก"

"ปั้นไม่จำ​เป็น​ต้องเรียนเก่ง"

"เลิกคุยกันได้แล้ว​ ตอนนี้เวลาเรียน ถ้าจะคุยกันไปคุยกันที่บ้าน"คุณ​ครูพูดเสียงเข้ม​ ฉันเงียบปากลงทันที​ จากนั้นก็ตั้งใจเรียน

จนกระทั่ง​ถึงเวลาทานอาหาร​ ฉันกับบิวเดินไปที่โรงอาหาร​ ปั้นสิบเดินไปสั่งอาหารไว้ให้ฉันเรียยร้อย​ บางครั้ง​ก็เบื่อเขานะ​ แต่แม่น้ำชาสั่งให้กินข้าวด้วยกัน​

ปั้นสิบ​ดูแลฉัน​ แทนที่ฉันจะดีใจ​ แต่มันกลับกลายเป็น​ว่า​ เขามาวุ่นวายจนไม่เหลือพื้นที่ให้ฉันเป็นส่วนตัว

"วันนี้ข้าวผัดอร่อยเนาะ"พี่อินทัช​พูดขึ้น

"อร่อย​ก็กิน แล้วอินล่ะอร่อยไหม? " เขาเอ่ยถามฉัน​

"อร่อย"

"ปั้นสิบดีมาก​ ๆ​ เลย​ หล่อรวยอ​ีกต่างหาก" บิวพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวาน​ ฉันถึงกับกรอกตามองบน​ ตรงไหนที่ว่าหล่อ​ ฉันไม่เห็น​ความหล่อในตัวของเขาเลยสักนิด

"ไอ้รวยก็รวยอยู่หรอก​ แต่หล่อ​ตรงไหนที่เธอว่าหล่อ"ฉันพูดเสียงห้วนก่อนจะนั่งกินอาหารเงียบ​ ๆ​ ปั้นสิบยื่นน้ำมาให้ฉันเขาดูแลเทคแคร์ฉันเป็นอย่างดี แต่มันติดที่ว่าฉันไม่ชอบเขานี่แหละ ผู้หญิงบางคนอาจจะชอบผู้ชายดูแลแบบนี้ แต่มันไม่ใช่สำหรับฉัน เพราะการที่ฉันอยู่ใกล้ปั้นสิบมันยิ่งทำให้เพื่อนอยากแกล้งฉัน​

"น้ำมะพร้าว"

"ทำไมถึงดีกับน้องกูขนาดนี้ปั้นสิบ​" พี่อินทัช​เอ่ยถามปั้นสิบ

"กูชอบน้องมึง!​ไอ้เวร!" ปั้นสิบ​ตอบเสียงดัง​ ฉันกวาดสายตามองรอบๆ​ ก่อนจะเม้มปากเป็นเส้นตรง​ เพื่อนเริ่มซุบซิบนินทา​ฉัน

"พูดกับกูดีๆหน่อยปั้นสิบ​ กูเป็นพี่อินนะเว้ย!"

"หึ!" เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ​ ฉันล่ะเกลียดหัวเราะแบบนี้จริงๆ​ ถ้าไม่ติดว่าพ่อโจฮานกับแม่น้ำชาเป็นผู้มีพระคุณ​ ฉันไม่ทนมานานขนาดนี้หรอก​ หึ่ม!

"รีบกินเถอะ!" ฉันพูดแล้วรีบกิน​ พอกินเสร็จ​ก็มาที่ห้องเรียน​ เจอคะนึงนิตหรือนิดยืนอยู่​ ฉันเดินหลบไปอีกทาง​ ไม่อยากจะมีปัญหา​อะไรกับใครหรอกนะ

"ผัวไม่ตามมาหรอ? อีลูกไม่มีพ่อ!" คำพูดหยาบคายพ่นออกมาจากเด็กอายุ10ขวบเท่าฉัน​ ไม่ต่างจากนางร้ายในละครน้ำเน่า​ มันเเปลกตรงไหนที่ฉันไม่มีพ่อ​ แล้วการที่ไม่มีพ่อ​ มันใช่เรื่องที่จะมาพูดให้ฉันรู้สึก​เจ็บไหม

"เธอนี่มันจริง​ ๆ​ เลยนะ" ฉันพูดเสียงห้วน คนึงนิจเข้ามากระชากแขนฉันแรงๆแล้วบีบ​ จนฉันต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

"ทำไม​ ฉันมันทำไม!"คนึงนิจตวาดฉันเสียงดัง

"หยุดนะนิด​ อย่ามีเรื่อง​ ปั้นสิบกำลังมา" เสียงของน้ำฝนตะโกนขึ้น​ ขณะที่​ยืนอยู​่หน้าประตู​ เพื่อดูต้นทาง

"เลิกยุ่งกับปั้นสิบซะ!"

"ห้ะ!" ฉันมองหน้าคนึงนิจพร้อมกับทำหน้างง​ ฉันเนี่ยนะอยากจะยุ่งกับปั้นสิบ​ นิสัยแบบปั้นสิบ​ ฉันไม่สนใจหรอก​ เขาน่ารำคาญจะตาย

"เลิกยุ่ง​กับเขาซะ! "

"ฉันไม่เคย​อยากจะยุ่ง​ด้วยอยู่แล้ว"

"ก็ดี​ "คะนึงนิตผลักอกฉันแรงๆ​ ฉันเลยพลักเธอจนล้มลง​ หลายครั้งแล้ว​ ที่คนึงนิจชอบแกล้งฉัน​ ฝนปรี่เข้ามาพร้อมกับผลักฉันจนเซล้มไม่เป็นท่า

"อย่าทำนิดอีก​ ยัยลูกไม่มีพ่อ" คำพูด​เจ็บแสบนั้น​ ทำฉันไม่พอใจอยู่ไม่น้อย

"ไม่มีแล้วทำไม​ มันผิดเหรอที่ฉันไม่มีพ่อ"

"มันผิดตรงที่แกไม่มีเหมือนคนอื่นไงล่ะ​ ฮ่าๆ" คนึง​นิจ​หัวเราะชอบใจ​

"มีเรื่องอะไรกัน" ปั้นสิบเดินเข้ามาในห้อง​ เขาปรี่เข้ามาประคองฉั​น​ แต่ฉันสะบัดออก

"อย่ามายุ่งกับฉัน!" ฉันสะบัดตัวแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ​ของตัวเอง

"พวกมึงเลิกยุ่งกับอิน​ อย่าให้กูต้องร้าย​ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง​ กูก็ไม่จำเป็น​ต้องสน!! "ปั้นสิบชี้หน้าฝนกับคนึง​นิจ

"ฉันไม่เคยอยากจะยุ่ง" คนึง​นิจเบ้ปากก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ​ของตัวเอง

"เป็นอะไรไหม?"

"บอกให้เลิกวุ่นวายไงปั้น!"

"ทำไมปั้นต้องสนคำพูด​ของอิน​ อินเป็นของปั้น​ อินไม่มีสิทธิ์​สั่งปั้นให้เลิกวุ่นวาย!"

"อินเกลียดปั้น!" ฉันเค้นเสียงพร้อมกับจ้องหน้าปั้นสิบเขม่น​ ฉันไปเป็นของเขาตั้งแต่ตอนไหน​ เขามันขี้ตู่​ เขาเม้มปากปรับสีหน้า​ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อ​ บิวก็เข้ามาในห้อง​ พร้อมกับครู

"ปั้นชอบอิน! "เขายื่นหน้ามากระชิบข้างๆหูฉัน​ ฉันมองค้อนเขาทันที

"เปิดภาษาอังกฤษ​ไปที่หน้า43​ อินทิรา​กับปั้นสิบเลิกคุยกันได้แล้ว"

"ค่ะครู"

ฉันนั่งเรียนอย่างอึดอัด​ จนกระทั่ง​ถึงเวลาเลิกเรียน​ ฉันทำความสะอาดห้องเรียนอย่างรีบเร่ง​ เพราะวันนี้มันเวรของฉัน​ ปั้นสิบ​ แล้วก็บิว​ พอทำเสร็จ​ฉันก็รีบเดินออกจากห้อง​ แต่ก็หารองเท้าของตัวเองไม่เจอ​ ฉันหาอยู่นานมากแต่ก็ไม่เจอ

"หาอะไรอิน"บิวถามฉัน​ ขณะที่ใส่รองเท้าของตนเอง​ ส่วนปั้นสิบยืนรอฉันอยู่

"รองเท้าหาย"

"เดี๋ยว​ช่วยหา"

ไม่เป็นไร​ ไปเข้าแถวเถอะ" ฉันเดินไปหารองเท้า​ ปั้นสิบเองก​็​ยืนรอฉันอยู่​ พร้อมกับหารองเท้าช่วย

"ใส่รองเท้าปั้นไปก่อน​ เดี๋ยว​ปั้นให้ลูกน้องพ่อซื้อให้ใหม่"

"ไม่ต้องหรอก"

"เอาน่า" ปั้นสิบพยายาม​สวมรองเท้าของเขาให้ฉัน

"ใช่รองเท้าของอินไหม​ พี่เห็นถูกทิ้งไว้ในถังขยะ" พี่อินทัชถือรองเท้ามาหาฉัน​ แต่มันถูกกรีดจนขาด​ ฉันมองรองเท้านักเรียน​สีดำของตัวเองอย่างโมโห​ ถ้าพี่ทัชเรียนอยู่ห้องเดียวกัน​กับฉัน​ ฉันคงจะไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนี้

"ของอินค่ะพี่" ฉันรับรองเท้าจากพี่ชาย​ ก่อนจะมองปั้นสิบอย่างโมโห

"ใครแกล้งอิน"

"เพราะนายคนเดียว"ฉันพูดแล้วเดินออกมาเลย​

"รอพี่ด้วยอิน"พี่อินทัช​วิ่งตามฉันมาพร้อมกับบิว​ ฉันเดินมาเข้าแถวอย่างหงุดหงิด​