1ปั้นสิบ

เคยไหม? ที่ถูกใครสักคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิต ทั้งที่เราไม่เคยต้องการคนคนนั้นเลย ไม่ว่าจะพยายามผลักไส​เขาเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยออกไปจากชีวิตของเรา

สวัสดีค่ะดิฉันชื่ออินทิรา พรพรรณ เป็นลูกของแม่นะโม ส่วนผู้เป็นพ่อฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร ตอนนี้ฉันอายุ 10 ขวบ มีพี่ชายชื่ออินทัช เป็นพี่ชายฝาแฝดและเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน​ แต่คนล่ะห้อง

ฉันเรียนอยู่โรงเรี​ยนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง​ โดยที่มีพ่อโจฮานกับแม่น้ำชา​ ช่วยออกค่าใช้จ่ายในการศึกษา​เล่าเรียน​ ท่านทั้งสองสนิทกับแม่ของฉันมาก คอยช่วยเหลือครอบครัวฉันอยู่เสมอ

ฉันหยิบกระเป๋า​นักเรียนของตัวเองเดินลงมาจากบ้าน​ แล้วเดินไปในครัว แม่ของฉันกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร ฉันมองแม่ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ

"แม่คะ​ แม่ทำอะไรอยู่?" ฉันเอ่ยถามแม่ในขณะที่แม่หยิบต้นหอมผักชีโรยลงไปในหม้อ

"แม่ทำอาหารให้หนูกับพี่ไงคะ"

"แม่ไม่ต้องทำก็ได้​ อินกินแซนวิชอันเดียวอินก็ไปโรงเรียนได้แล้วค่ะ"

"ได้ไงลูก​ หนูกินแค่แซนวิชมันไม่อิ่มท้องหรอกนะ ต้องกินข้าวตอนเช้าด้วย ดูไหมว่าอาหารตอนเช้ามีประโยชน์ที่สุด"

"อินรู้ค่ะแต่อินไม่อยากให้แม่เหนื่อยเกินไป กลางคืนก็ต้องมาทำแซนวิชเอาไปขายที่ทำงาน แม่ทำงานก็เหนื่อยแล้วนะต้องมาทำของขาย ตอนเช้าต้องมาทำกับข้าวให้อินกับพี่กินอีก"

"แม่ไม่เหนื่อยหรอก​ ถึงเหนื่อยแม่ก็ทนได้ อะไรที่ทำให้ลูกของแม่ไม่ลำบาก แม่ก็พร้อมจะทำนะลูก"

"อินรักแม่ที่สุดเลย" ฉันพูดพร้อมกับโผเข้ากอดร่างบางของแม่ตัวเอง แม่กอดตอบฉัน​ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ ฉันชอบมันที่สุด

"ถ้าหนูไม่อยากให้แม่เหนื่อย หนูต้องตั้งใจเรียน หนูกับพี่ต้องทำให้แม่ภูมิใจนะ ตั้งใจเรียน จะได้ไม่ลำบากเหมือนแม่ โตขึ้นจะได้เป็นเจ้าคนนายคน"

"อินสัญญาค่ะแม่ อินจะตั้งใจเรียน อินจะทำให้แม่ภูมิใจในตัวของอิน ภายภาคหน้าจะทำให้แม่สบาย แม่จะได้ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้อีก" ฉันพูดอย่างมาดมั่น ฉันจะตั้งใจเรียน และทำให้แม่ภูมิใจ

"ทำอะไรกันครับ? " พี่อินทัชเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับมองมาที่ฉันกับแม่

"ก็คุยกันเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ อินทัชกับอินทิราไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารไปลูก เดี๋ยวแม่จะตักข้าวต้มไปให้นะคะ"

"ค่ะ! /ครับ"ฉันเอ่ยพร้อมกันกับพี่อินทัช​ แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวโปรดที่โต๊ะอาหาร​

"มาแล้วจ้า" แม่ยกข้าวต้มมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารให้ฉันกับพี่คนล่ะชาม

"แล้วแม่ไม่กินเหรอครับ? "

"แม่ต้องรีบไปทำงานจ้ะลูก​ เดี๋ยว​แม่กินแซนด์วิช​รองท้องก็ได้​ กินเสร็จแล้วเอาถ้วยชามไปไว้ในอ่างล้าง เดี๋ยวตอนเย็นแม่กลับมาล้างเอง"

"ครับ" แม่พูดพร้อมกับรีบขึ้นข้างบนคงอาบน้ำแต่งตัวนั่นแหละ เพราะแม่ต้องรีบไปทำงานแต่เช้าพร้อมกับเอาขนมไปขาย ส่วนฉันก็ต้องติดรถไปกับครอบครัวของปั้นสิบทุกวัน ถึงแม้ว่าจะอึดอัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"แม่ไปก่อนนะลูกรัก​ มาให้แม่จุ๊ฟก่อนคนล่ะที" แม่พูดพร้อมจุ๊บหน้าผากฉันกับพี่คนล่ะที​ แม่จะทำแบบนี้ทุกวัน​ ถึงฉันจะไม่มีพ่อแต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันโชคดีมากๆ ที่มีแม่ที่แสนดีอย่างแม่นะโม

ท่านเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้ฉันกับพี่ ไม่เคยปริปากบ่นเลยว่าเหนื่อย ถึงแม้ว่าจะขาดพ่อ แต่ฉันกับพี่ไม่เคยรู้สึกว่าขาดเลยสักนิด เพราะมีแม่เติมเต็มให้ฉันทุกอย่างแล้ว

"รักแม่นะคะ"

"จ้ะ" แม่พูดพร้อมกับรีบเดินออกไป​จากบ้าน

"รีบกินเถอะสายแล้ว" พี่อินทัช​พูดกับฉัน

"ค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับตักข้าวต้ม​เข้าปาก ผ่านไปไม่นานฉันกับพี่ชายก็กินหมดฉันหยิบถ้วยข้าวต้ม 2 ถ้วยเดินไปที่อ่างล้างจาน

ปี๊บ! ปี๊บ!

เสียงบีบแตรรถเสียงดังอยู่หน้าบ้าน ไม่บอกก็รู้ว่ารถคันนั้นเป็นรถของใคร ฉันเดินมาดื่มน้ำ​ ก็มีร่างคุ้นตาที่ฉันเห็นอยู่ประจำวิ่งเข้ามา​ โดยที่มีน้องชายกับน้องสาวของเขาวิ่งตามมาติดๆแล้วมายืนข้างๆ

"อินทิรา"

"อืม" ฉันมองหน้าปั้นสิบ ที่อยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียนชื่อดัง เขาฉีกยิ้มให้ฉันจนเห็นฟันเรียงสวย ในมือของเขาถือถุงขนมแล้วยื่นให้ฉัน

"มีขนมมาให้"

"ขอบคุณ​ แต่อินอิ่มแล้ว" ฉันพูดพร้อมกับเดินเลี่ยงมาอีกทาง พร้อมกับหยิบกระเป๋าของตัวเอง

"ไปกันเถอะพี่อินทัชเดี๋ยวไปโรงเรียนสายกันนะวันนี้" ขนมชั้นพูดกับพี่ชายของฉัน อินทัชยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วเดินออกไป พร้อมกับปั้นจั่นและขนมชั้น ส่วนปั้นสิบยืนมองฉันด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนจะปรับสีหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินมาจากมือฉัน

"ไปกันเถอะเดี๋ยว​สาย"

"ไม่ต้องมาจับอิน​ อินเดินได้"ฉันสะบัดมือออกจากมือของเขาแล้วรีบเดินไปที่รถ​

"รีบขึ้นรถเลยครับ"

"สวัสดีค่ะลุงคมสัน" ฉันยกมือขึ้นไว้ลุงคมสันอย่างนอบน้อม​ ก่อนจะรีบขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง โดยที่มีปั้นสิบเดินตามหลังฉันมาติดๆ

"ไปเลยครับ" ปั้นสิบ​ตะโกนบอกลุงคมสัน พร้อมส่งยิ้มให้ฉัน​ แต่ฉันไม่สนใจเขา​ ปั้นสิบเป็นผู้ชายที่ชอบตื้อ​ มันยิ่งทำให้ฉันรำคาญเขา

"เดี๋ยว​ปั้นสิบเอาขนมใส่กระเป๋า​ให้นะ" ปั้นสิบพยายามแย่งกระเป๋า​ไปจากมือฉัน​

"ไม่ต้องอินไม่อยากได้​ อินกินข้าวอิ่มแล้ว"

"ปั้นรู้ว่าอินกินอิ่มแล้ว​ แต่ปั้นอยากให้อินเก็บไว้​ คราวก่อนอินก็ปวดท้องจนเป็นลมเป็นแล้ง​ ปั้นเลยอยากให้อินเอาเก็บไว้เผื่อเวลาหิวจะได้เอาออกมากินเลย"ปั้นสิบแย่งกระเป๋า​ฉันไปได้สำเร็จก่อนจะหยิบขนมใส่กระเป๋า​ให้ฉัน

คราวก่อนฉันปวดท้องจริง​ เพราะโดนเพื่อนแกล้ง​ เพื่อนขังฉันในห้องทำให้ไม่ได้กินข้าวกลาง​วัน​ วันนั้นปั้นสิบไม่ไปโรงเรียน​เพราะไม่สบาย​ ทุกคนเลยแกล้งฉันได้

ทุกคนไม่ค่อยชอบฉัน​ ยกเว้น​บิวที่ไม่แกล้งฉัน ยิ่งทุกคน​เห็นปั้นสิบจอมเกเรตามฉันทุกคนก็ยิ่งแกล้ง​ ฉันเลยไม่อยากจะอยู่ใกล้เขา​

"วันนี้ส่งการบ้าน​นะปั้นสิบ​ นายได้เอาการบ้านมาส่งไหม" พี่อินทัชชะโงกหน้าหันมาพูดกับปั้นสิบ​ ถึงจะเรียนคนล่ะห้อง​ แต่ครูก็ชอบสั่งการบ้านเหมือนกัน​ เพราะครูที่สอนแต่ละวิชา​ เป็นครูคนเดียว​กัน​ แต่สลับไปแต่ล่ะห้อง

"เอามา"

"สงสัยฝนคงจะตกห่าใหญ่​ ปั้นสิบมีการบ้านมาส่งด้วยฮ่าๆ" ปั่นจั่นหัวเราะอย่างชอบใจโดยไม่สนใจสีหน้าบึ้งตึ้งของผู้เป็นพี่

"เดี๋ยว​มึงก็เจอตีนกู"