บทที่ 4 คลุมเครือ

มหาวิทยาลัย

“ดาวเหนือ!”

เสียงเพื่อนสนิทร้องเรียก ทำเอาดาวเหนือถึงกับสะดุ้งในขณะที่กำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“อะไรเจ้าขา ตะ…ตกใจหมดเลย”

“ฉันพูดกับแกอยู่นะ มัวใจลอยอะไรอยู่” เจ้าขาเหลือบสายตามองยังเพื่อนสาวอย่างสงสัย หลายวันมานี้ท่าทางของดาวเหนือดูแปลกไปจนสังเกตได้

“คิดเรื่องเรียนน่ะ”

“ฉันถามว่าเที่ยงนี้จะกินข้าวกับอะไร”

“อยากกินราดหน้า”

“ใจตรงกัน งั้นเอาร้านเดิมนะ”

“อืม”

“วันนี้ไม่ไปหาแฝดเหรอ” ซอลเอ่ยถาม

“ไม่ไป”

“ทำไมหลายวันนี้ไม่ไป เห็นปกติตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร” ปกติดาวเหนือต้องไปวอแวสองแฝดทุกวัน หรือถ้าไม่ไปสองแฝดก็จะโทรตามโทรจิกให้ไปหาจนได้

“…..” หญิงสาวยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างคิดไม่ตก ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ฟรินสารภาพความในใจวันนั้น เธอก็เอาแต่หลบหน้า ไม่โทรหา ไม่ส่งข้อความ ไม่รับสาย

“ฉันได้ข่าวมาว่าแฟรงก์เฉดหัวยัยวันใหม่ดาวบริหารทิ้งแล้วนะ ยัยนั่นเพิ่งประกาศคบกันเมื่อเดือนที่แล้วเองอ่ะ” ซอลกระซิบกระซาบถามอย่างสอดรู้สอดเห็น

สองฝาแฝดแฟรงก์ฟรินนั้นธรรมดาที่ไหนทั้งหล่อทั้งรวย สาวๆ ในมหา’ลัยพากันมองตามตาเป็นมัน

“ไม่รู้เหมือนกัน แฟรงก์ไม่ได้พูดอะไรให้ฉันฟังเลย”

“แต่ช่างเถอะ เพราะฉันชอบฟริน พ่อหนุ่มแว่นคนนั้นดูฮอตเป็นบ้าเลย”

“…..” พอได้ยินชื่อฟริน หัวใจของเธอดันเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ รสจูบดูดดื่มจากเขาในวันนั้น ยังคงฝังตราตรึงอยู่ในสมองไม่เลือนหายไปไหน

“ว่าแต่ฟรินมีแฟนยัง ฉันไม่เคยเห็นว่าเขาควงผู้หญิงคนนั้นเลยนะ”

“ก็ยัยเหนือไงแฟนไอ้ฟริน” มินดาที่นั่งอยู่นานพูดแทรกขึ้น ทำเอาเพื่อนๆ ต่างพากันหันมองดาวเหนือเป็นตาเดียว

“ไม่ใช่สักหน่อย อย่าพูดมั่วสิ!” ดาวเหนือเผลอขึ้นเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิด

“ล้อเล่นแค่นี้ต้องโมโหด้วย”

“ฉันไม่ชอบไง เลิกล้อแบบนี้ได้แล้ว”

“จ้า…ไม่ชอบก็ไม่ชอบ อย่าให้เห็นว่านัวกันบนรถอีกนะ”

“นัวอะไร ฉันไปนัวตอนไหนพูดไปเรื่อย” สิ่งที่เพื่อนพูดยิ่งทำให้เธอสับสนและงงไปกันใหญ่ เธอไม่เคยทำอะไรแบบนั้น และไม่รู้ว่ามินดาไปเอาความคิดนี้มาจากไหน

“ก็วันนั้นไง”

“วันไหน อะไร?”

“ช่างเหอะ ไม่มีอะไรหรอก” มินดาบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ บางทีเธออาจจะตาฝาดเข้าใจผิดไปเอง

“คืนนี้พวกแกห้ามเทนะ ฉันโทรจองโต๊ะไว้แล้ว”

คืนนี้สาวๆ มีนัดฉลองกันที่คลับเพราะเป็นวันเกิดของมินดา

“ฉันไม่เบี้ยวหรอก ถามยัยแม่ชีก่อนเถอะว่าจะมาได้มั้ย” ซอลโยนคำตอบไปทางดาวเหนือที่นั่งข้างๆ

“วันเกิดเพื่อนทั้งที ยังไงก็ต้องไปอยู่แล้ว”

“พวกแกไม่ต้องขับรถมานะ เพราะวันนี้จะเมาขากลับค่อยนั่งแท็กซี่” มินดาออกความเห็น ฉลองเสร็จค่อยพากันไปนอนคอนโดของเจ้าขา

“เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม เมาไม่ขับกลับแท็กซี่” เจ้าขาเห็นด้วย

“สามทุ่มเจอกันนะเหนือ ถ้าแกมาช้าจะให้จ่ายค่าเหล้า” มินดาส่งสายตากดดันเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเบี้ยวนัดไม่ยอมมา

“เรื่องอะไรจะยอมเสียเงิน ฉันจะไปถึงเป็นคนแรกเลย”

“ให้มันจริง อย่าให้เห็นว่ามาช้าแล้วกัน”

โรงอาหาร

“หายหน้าหายตาไปไหนตั้งหลายวัน ไม่เห็นมาหาเค้าบ้างเลย”

คนตัวเล็กนั่งนิ่งไม่ขยับหลังจากที่แฟรงก์ปรากฏตัว ถ้ามีแฟรงก์ที่ไหนก็ต้องมีฟรินที่นั่น

“ติดเรียนน่ะสิ เลยไม่ว่างไปหา”

“แฟรงก์คิดถึงเหนือนะ นึกว่าหลบหน้าหลบตาไปติดหนุ่มที่ไหนซะอีก”

“…..” ดาวเหนือไม่ได้ตอบ เอาแต่นั่งก้มหน้าหลบสายตา เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้ฟรินกำลังยืนจ้องเธออยู่

“ไม่ให้เหนือมีแฟนนะ เค้าหวง”

“ไม่มีหรอก”

“ขอนั่งด้วยได้ป่ะ ขี้เกียจเดินหาโต๊ะ”

“ที่เต็มแล้วไปหาโต๊ะอื่น” ถึงแม้จะว่างแต่ไม่อยากให้นั่ง อุตส่าห์หลบหน้าแต่ก็ยังตามมาเจออีกจนได้

“ไม่ไป นั่งเบียดกันอบอุ่นดี”

แฟรงก์ไม่รอให้คนตัวเล็กตอบกลับ ถือวิสาสะหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามดาวเหนือส่วนฟรินนั่งข้างกัน

“เย็นนี้ว่างมั้ยไปหาที่ห้องสมุดหน่อย” ฟรินหันไปพูดกับคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่อยากให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เหนือมีนัดแล้ว”

“กับใคร?”

“กับเพื่อน”

“รู้ว่าหมายถึงเพื่อน แต่ฉันหมายถึงกับใคร”

“มีนัดกับซอล”

“จะไปไหนกัน กลับกี่โมง”

“จะไปเดินตลาดนัดหลังมอ”

“อืม” ชายหนุ่มขานรับในลำคอสั้นๆ ไม่ได้ถามต่อหรืออะไรมากมาย

“ฟิวแฟนสัดๆ อารมณ์เหมือนผัวถามเมียอ่ะ” มินดาพูดขึ้นลอยๆทำเอาเพื่อนสาวถึงถลึงตาใส่ ต่างจากฟรินที่ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไรออกมา

“มินดา! พูดจาน่าเกลียด”

“ถามจริงได้กันยัง”

“มินดา!” ดาวเหนือยกมือเท้าเอวเหวใส่เพื่อนสาวอย่างเหลืออด ทำไมชอบยัดเยียดตำแหน่งผัวๆ เมียๆ ให้เธอกับฟรินอยู่เรื่อยเลย

“อย่าร้อนตัว” ประโยคนี้เป็นฟรินที่พูดขึ้นมา ทำเอาทุกคนในโต๊ะหันมองเป็นตาเดียว

“หรืออยากให้เป็นเหมือนที่เพื่อนบอก?”

“…..”

“จะไปไหนอ่ะ” แฟรงก์เอ่ยถามที่จู่ๆ ดาวเหนือก็ลุกพรวดพราดออกไป

“ไปให้พ้นจากตรงนี้ไง มีแต่คนหน้าเบื่อ” คนตัวเล็กพูดอย่างเง้างอนกระทืบเท้าเดินหนีออกมา

02 : 15 น.

ติ๊ง! ใบหน้าคมคายลืมตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียเมื่อได้ยินโทรศัพท์แผดเสียงร้องดังในยามวิกาล มือหนาควานหาแว่นตาที่อยู่บนหัวเตียงขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะเห็นรายชื่อของ ‘ดาวเหนือ’ ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

คิ้วหนาขมวดปมเข้าหากันอย่างสงสัย เพราะปกติดาวเหนือไม่เคยโทรหาเขาในเวลาดึกดื่นขนาดนี้

“อืม” ฟรินขานรับในลำคอเบาๆ พร้อมขยับลงจากเตียงเดินออกมาคุยที่ริมระเบียงห้อง เนื่องจากมีแฟรงก์นอนอยู่ข้างๆ เลยไม่อยากรบกวน

(จะโทรมาถามว่าเห็นบัตรนักศึกษาของเหนือมั้ย น่าจะตกอยู่บนรถแฟรงก์เมื่อหลายวันก่อน)

“ฉันฟรินไม่ใช่แฟรงก์”

(อ่า…ขอโทษทีนะฟริน พอดีโทรผิด) คนปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงเลิ่กลั่กหลังจากโทรหาผิดคน อาจจะเป็นเพราะเมามากในตอนนี้ เลยทำให้สมองสั่งการสับสน มองเห็นรูปไม่ชัดว่าใครเป็นใคร

“เมา?”

(วันเกิดมินดา เหนือเลยดื่มหนักไปหน่อย)

“แล้วตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ”

(ไม่เป็นไร เหนือเกรงใจ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ) คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงหย่อนยาน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

“ฉันถามว่าอยู่ไหน ตอบให้ตรงคำถาม”

(เหนือมาทำอะไรตรงนี้)

“…..” ฟรินหยุดนิ่งชั่วครู่หลังจากได้ยินเสียงของผู้ชายดังเล็ดลอดผ่านโทรศัพท์ ทำให้รู้ว่าตอนนี้ดาวเหนือไม่ได้อยู่คนเดียว

(กำลังจะไปเข้าห้องน้ำ ตามเหนือมาเหรอ)

“…..”

(เราตามเธอมา เห็นเธอเมามากแล้วอ่ะ เดี๋ยวพาไป)

“…..”

(จูบเราทำไม,เราชอบเหนือนะ เป็นแฟนกันป่ะ)

ติ๊ด! ฟรินกำโทรศัพท์ไว้แน่นด้วยมือไม้สั่นเทา หยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบผ่อนลมหายใจให้ช้าลง

เพล้ง! แฟรงก์ที่นอนหลับอยู่ดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างไม่มีสติมากนัก เมื่อได้ยินเสียงคล้ายเศษแก้วแตก ต้นเหตุไม่ได้มาจากไหน แต่มาจากน้องชายที่ชกเข้ากับกระจกบานใหญ่ในห้องนอน

“ไอ้สัดฟริน! ไอ้เชี่ย! กูตกใจหมด เป็นอะไรของมึง”

“…..” ไร้คำตอบใดๆ มีเพียงเสียงถอนหายใจลากยาวคล้ายระงับสติอารมณ์ของตัวเอง

ฟรินหยิบเสื้อยืดและกางเกงยีนขายาวที่พาดอยู่บนโซฟาขึ้นมาสวมใส่แบบเร่งรีบ เดินไปหยิบกุญแจรถตั้งท่าจะออกจากห้องนอน

“เดี๋ยวก่อน! แล้วมึงจะไปไหน นี่มันตีสองแล้วนะ”

“เหนือยังไม่กลับบ้าน กูจะไปรับ”

“แล้วตอนนี้เหนืออยู่ไหน”

“…..” เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน พอโทรกลับไม่ยอมรับสาย ซ้ำยังปิดเครื่องหนีจนน่าหงุดหงิด เขาเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งแต่กับเธอมันไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ดาวเหนือมักจะเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ดิบหยาบของเขาได้เป็นอย่างดี

“ถ้าไม่รู้ก็กลับมานอน พรุ่งนี้มีสอบแต่เช้า” แฟรงก์ถอนหายใจมองน้องชายอย่างเอือมๆ ดูเหมือนว่ามันจะคลั่งดาวเหนือมากขึ้นทุกวัน

“ช่างแม่ง!”

“อย่าเพ้อเจ้อไอ้ฟริน รู้จักปล่อยวางซะบ้าง”

“กูไม่ปล่อย นั่นมันเมียกู!”

“ดาวเหนือไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีมึงเป็นผัวตั้งแต่ตอนไหน! มึงลืมไปแล้วหรือไง อย่าทำให้เป็นเรื่อง” แฟรงก์รีบเดินเข้าไปขวางหน้าน้องชาย แต่กลับถูกฟรินผลักอกอย่างแรงให้พ้นทาง

“ถ้าจำไม่ได้ กูจะไปซ้ำให้เลยตอนนี้ยัยโง่นั่นจะได้รู้ตัวสักทีว่าเป็นเมียใคร!”