บทที่ 2 จะเอาของเธอ

“วันนี้แฟนแกกับคณะสถาปัตยมีแข่งฟุตบอลกันนิ จะไปดูหรือเปล่า” มินดาเพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถาม ขณะที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าสะพายเตรียมตัวกลับบ้านหลังจากเลิกเรียน

“ไปสิ ฉันรับปากแฟรงก์ไว้แล้ว”

“ฉันหมายถึงพ่อหนุ่มแว่นคนนั้นต่างหากที่เป็นแฟนแก”

“แฟนอะไร เป็นเพื่อนกัน” ดาวเหนือบอกปัดอย่างไม่คิดอะไร

“เพื่อนแน่เหรอ” มินดาหรี่สายตามองอย่างจับผิด ฟรินเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงหรืออยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหน จะมีก็แต่ดาวเหนือที่เขายอมให้เข้าใกล้ได้ถึงขนาดนี้

“แน่สิ แค่เพื่อนกัน”

“ซื่อบื้ออ่ะ”

“อะไร” พอได้ยินในสิ่งที่มินดาพูดยิ่งงงหนักกว่าเดิม

“ไม่รู้เรื่องอะไรบ้างเลยหรือไง แกมันซื่อบื้อยัยเหนือ!” ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างเพื่อนสาวจนเกินไป มันก็อาจจะเป็นไปได้ที่ฟรินจะแอบชอบดาวเหนือ

“เอ้า! อยู่ดีๆ มาหาเรื่องกันทำไม”

“ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าฟรินมันคิดยังไงกับแก”

“แล้วจะให้คิดอะไร?” ฟรินกับเธอมีนิสัยต่างกันสุดขั้วไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ แล้วอีกอย่างฟรินก็ไม่ได้แสดงอาการหรือท่าทางที่บ่งบอกว่าชอบเธอเลยสักนิด หรือถ้าบอกว่าเป็นแฟรงก์ยังน่าจะเป็นไปได้มากกว่าอีก

“โอ๊ย! ไม่คุยด้วยแล้ว คุยกับแกแล้วเซ็งอ่ะ หมดสนุกเลย” ไม่พูดเปล่าแต่ยังเดินหนีทิ้งให้ดาวเหนือยื่นงงเต๊กอยู่กลางห้องเพียงคนเดียว

“เดี๋ยวก่อนมินดา จะรีบไปไหนรอฉันด้วยสิ”

-สนามฟุตบอล-

“ดาวเหนือ!”

เจ้าของชื่อรีบหันมองหลังจากได้ยินเสียงคุ้นเคยที่ร้องเรียก

“ว่าไงองศา มีอะไรหรือเปล่า”

องศาคือเพื่อนชายร่วมคณะที่ค่อนข้างสนิทกัน เวลาเรียนเขามักจะย้ายมานั่งใกล้เธออยู่บ่อยๆ

“ไม่คิดว่าเหนือจะมาดูบอลด้วย”

“เหนือมาให้กำลังใจสองแฝด”

“ขอนั่งด้วยคนสิ”

“นั่งเลย ตรงนี้ว่างพอดี เหนือจะได้มีเพื่อนคุย” ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ มาเกาะขอบสนามรอให้กำลังใจฟรินกับ

แฟรงก์ที่มาแข่งฟุตบอลในวันนี้

“แฟรงก์กับฟรินแม่งเท่ห์ดีนะ สาวๆ ในมหาลัยชอบไอ้แฝดกันเพียบเลย” องศามองไปยังคู่แฝดทั้งสองที่กำลังวิ่งไล่เตะลูกบอลในสนามด้วยท่าทางเอาเป็นเอาตาย

“เพื่อนเหนือหล่อใช่มั้ยล่ะ สาวๆ เลยตามจีบกันให้วุ่นวาย”

“แล้วเหนือไม่ชอบพวกมันบ้างเหรอ?”

“เป็นเพื่อนกันนานแล้ว ไม่ชอบหรอก”

“นึกว่าเหนือชอบไอ้ฟรินซะอีก เห็นชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ”

“สนิทกันไง รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว คนเลยชอบเข้าใจผิดคิดว่าเหนือกับสองแฝดเป็นแฟนกัน” ดาวเหนือบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ เพราะฟรินกับแฟรงก์คงไม่ได้คิดอะไรกับเธอเหมือนกัน

“แบบนี้เราก็พอมีหวังอ่ะดิ” องศายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เคลื่อนใบหน้าเข้าหาหญิงสาวโดยไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่

“หวังอะไร”

“ก็เราชอบเหนือไง ขอจีบได้…”

พลั่ก! พูดไม่ทันจบวัตถุของแข็งที่เรียกว่าฟุตบอลกระแทกเข้าที่ลำตัวขององศาอย่างแรงจนหงายหลัง ทำเอาดาวเหนือถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“องศา! เจ็บมากมั้ย ละ…เลือดออกจมูกด้วย” ใบหน้าแสนหวานเลิ่กลั่กหันซ้ายมองขวาทำอะไรไม่ถูก หลังจากเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกจากจมูกขององศาเป็นจำนวนมาก ตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้มาจากใครแต่มาจากฟริน

“ไม่เป็นไร แค่มึนนิดหน่อย ไอ้ฟรินแม่งตีนหนักฉิบหายเลย”

“ไหวไหมองศา เดี๋ยวเหนือพาไปห้องพยาบาล”

“ก็ดีเหมือนกัน”

ฟรินยืนอยู่ในสนาม กอดอกมองคนทั้งสองที่เดินหายออกไปด้วยกัน

“ไอ้ฟริน! กูรู้ว่าเมื่อกี้มึงตั้งใจอัดบอลใส่ไอ้องศาใช่มั้ย” แฟรงก์รีบวิ่งเข้ามาถามด้วยความเหนื่อยหอบ นึกว่ามันจะเตะบอลเข้าประตู แต่ที่ไหนได้เตะเข้าไอ้องศาแบบเน้นๆ

“แล้วทำไมกูต้องทำแบบนั้น”

“มึงหึงเหนือไง”

“ไร้สาระ!” ฟรินตอบสั้นๆ หยิบมวนบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบอย่างใจเย็น

“กูเป็นพี่มึงนะ ทำไมจะไม่รู้ว่ามึงคิดยังไง”

“แดกอาหารเม็ดเหรอถึงได้แสนรู้ขนาดนั้น” ฟรินยกยิ้มมุมปากประชดประชัน ถุยน้ำลายลงพื้นอย่างหัวเสีย

“มึงว่ากูเป็นหมาเหรอไอ้ฟริน! ถ้ากูหมา มึงก็หมาเหมือนกันนั่นแหละ พ่อกับแม่มึงก็หมาด้วย เพราะเราเป็นแฝดกัน” แฟรงก์ยกแขนเท้าเอวตะโกนโวยวายออกมายกใหญ่ แต่ละคำที่น้องพูดออกมาเล่นเอาจุกเหมือนโดนลากไปต่อยกลางสี่แยก

“มึงมันน่ารำคาญไอ้แฟรงก์!”

“กูก็ชอบเหนือเหมือนกัน”

“อย่ามาเพ้อเจ้อ” ฟรินตอบอย่างนึกเบื่อหน่ายแล้วรีบเดินหันหลังหนีออกมา

“กูไม่ได้เพ้อเจ้อ กูจะจีบดาวเหนือ”

ประโยคถัดมาที่ได้ยิน ทำเอาเจ้าตัวหยุดชะงักก่อนจะหันกลับไปมองหน้าแฝดพี่ที่ยืนอยู่

“อย่ายั่วโมโหไอ้แฟรงก์ จะไปไหนก็ไป”

“กูพี่มึงนะ เสียสละให้กูได้มั้ย”

“ลองตายดูก่อนสิ เดี๋ยวกูเสียสละให้”

“กูจะจีบดาวเหนือ”

“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ” ฟรินเลิกคิ้วทวนถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ จ้องมองใบหน้าพี่ชายฝาแฝดที่เหมือนตัวเองอย่างกับแกะ

“พูดใหม่อีกทีดิ”

“เฮ้! กูแค่พูดเล่น มึงอย่าเข้ามานะไอ้แฝด กูสู้จริงนะเว้ย!” แฟรงก์ขยับถอยหนีหลังจากเห็นท่าทางคุกคามหาเรื่องของน้องชาย เขาตั้งหลักเตรียมสู้ ถึงแม้จะว่าจะสู้ไอ้ฟรินไม่ได้ก็ตามที

“ของใครของมัน ส่วนคนนี้เป็นของกู!”

-เวลาต่อมา-

“หายไปไหนกับมันมา?” ฟรินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หลังจากดาวเหนือเดินกลับเข้ามาพร้อมหอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ

“พาองศาไปทำแผลที่ห้องพยาบาล ขากลับเลยแวะซื้อน้ำมาให้พวกนายสองคนด้วย”

“…..”

“อันนี้ของแฟรงก์ ส่วนอันนี้ของฟริน” ดาวเหนือยื่นน้ำอัดลมเย็นๆ ให้แฟรงก์ ส่วนของฟรินจะเป็นแค่น้ำเปล่าธรรมดา ฟรินไม่ชอบกินน้ำอัดลมทุกชนิดเธอจำได้ดี

“แต้งกิ้วนะที่รัก ไม่มีใครรู้ใจเค้าได้เท่าตัวเองอีกแล้ว” แฟรงก์บีบเข้าที่แก้มของคนตัวเล็กเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะรีบชักมือกลับเมื่อเห็นสายตาอำมหิตของน้องชาย

“เดี๋ยวมานะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”

แฟรงก์เดินออกไปจะเหลือก็เพียงดาวเหนือกับฟรินที่อยู่ด้วยกันสองคน

“ซับเหงื่อให้หน่อย”

“นั่งลงสิ เดี๋ยวเหนือเช็ดให้”

ร่างสูงย่อตัวนั่งลงยองๆ ตรงหน้าตามคำสั่ง ขยับเข้าหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ ดาวเหนือถอดแว่นตาออกจากใบหน้าหล่อเหลา หยิบผ้าเย็นขึ้นมาซับเหงื่อให้

“ร้อนมากเลยเหรอ ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้” ไม่ใช่แค่ใบหน้าแต่เส้นผมยังเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เธอจึงใช้มือสางผมให้เขาเบาๆ

“อืม…ร้อน” ฟรินขานรับในลำคอ เขาไม่ชอบให้ใครสัมผัสที่หัวหรือเส้นผม แต่พอเป็นดาวเหนือกลับไม่ได้มีความคิดที่อยากจะผลักไส

“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปส่ง”

“บ้านเราอยู่คนละทาง ไม่ต้องไปส่งเหนือหรอก มันเสียเวลาแล้วก็เปลืองน้ำมันรถด้วย”

“ฉันมีธุระต้องไปทำแถวนั้นพอดี”

“งั้นเอาแบบนั้นก็ได้”

“ขอได้มั้ย?”

“ฟรินจะเอาอะไร” เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ที่อยู่ในปากเธอ”

สิ่งที่อยู่ในปากของเธอคืออมยิ้มที่ละลายเกือบจะหมดแล้ว

“แต่เหนือกินไปแล้วนะ”

“รู้…แต่จะเอา”

ดาวเหนืออ้าปากค้างเมื่อฟรินดึงอมยิ้มที่อยู่ในปากเธอเอาไปอมต่ออย่างไม่คิดอะไร