Chapter 7 เธอต้องชดใช้

ข้าวหอมหน้าเสียไม่เห็นเขาหยิบปืน เธอกลัวการปะทะ กลัวว่าเขาจะเป็นอันตรายด้วย มันเป็นสถานการณ์ที่บีบบังคับที่สุด จนกระทั่งเขาเดินอ้อมมากระชากเปิดประตู

“ลงมานี่เลย ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ไว้ใจเธออยู่ดี” เขารักเธอลงจากรถโดยไม่สนใจว่าจะก้าวทันหรือไม่ ไม่สนใจแม้แต่หญิงสาวจะล้มลุกคลุกคลานเพียงใด ไม่สนใจว่าเธอใส่กระโปรง และโดนหนามทิ่มแทง ไม่มีแสงไฟส่องสว่างใดๆ นอกจากแสงจันทร์

“พ่อเลี้ยง ช้าหน่อยค่ะ”

“จะมาสำออยอะไรอีกล่ะ”

ชายหนุ่มใช้มือข้างที่จับแขนของข้าวหอมเปิดประตู ในขณะที่อีกข้างถือปืนอย่างระแวดระวัง ใครเข้ามาตอนนี้เขายิงไม่เลี้ยงแน่ รับรองว่านัดเดียวจอด

หลังจากทั้งคู่ผ่านประตูไป ประตูบานนั้นก็ถูกปิดลงอย่างแรงพร้อมกับเสียงล็อคกุญแจข้างนอก เข้าแผนล่อเสือออกจากถ้ำของคนบงการหนานคำ เพราะคืนนี้พวกเขาจะขนสินค้าทั้งหมดข้ามชายแดน ถ้าพยัคฆ์ถูกขังเอาไว้ในนี้ แผนการของพวกเขาก็จะสะดวกขึ้น

“อะไรอีก!” พยัคฆ์คำรามหันมามองข้าวหอมด้วยแววตาเกรี้ยวกราด พยายามหาทางออก แต่ประตูหน้าต่างทุกบานมีเหล็กดัดแน่นหนาเหมือนตั้งใจเอาไว้

“เธอ!”

“ข้าวไม่รู้เรื่องนะคะ” หญิงสาวพนมมือไหว้อ้อนวอน หวังว่าเขาจะเชื่อเธอสักนิด

“ถึงตอนนี้ฉันจะเชื่อใจเธอได้อีกเหรอ เสียแรงที่ฉันหลงคิดว่าเธอเป็นเด็กดีของฉันมาตลอด”

ข้าวหอมมองชายหนุ่มด้วยแววตาปวดร้าว หัวใจของเธอแตกสลาย เธอทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาจนหมดสิ้น

แต่เสียงโทรศัพท์ของพยัคฆ์ก็ดังแทรกขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ปลายสายคือหนานคำ

[ไอ้หนานคำแกอยู่ไหน]

[ไงพ่อเลี้ยง ขับรถมาหลายชั่วโมงเหนื่อยหรือเปล่า พักผ่อนให้สบายนะ ฝากขอบใจลูกสาวสุดที่รักของผมด้วยที่ช่วยพาคุณมาพักผ่อนชั่วคราวที่นี่] หนานคำยังเลวร้ายไม่สิ้นสุด เขาโยนความผิดให้ลูกสาวซึ่งๆ หน้า

[เลวทั้งพ่อทั้งลูกจริงๆ]

[นี่คือบทเรียนที่พ่อเลี้ยงคิดจะกำจัดคนอย่างไอ้หนานคำ อย่าคิดว่าจะมาลบเหลี่ยมง่ายๆ ตอนนี้คงจะรู้สึกเจ็บจนอยากกระอักเลือดเลยใช่ไหมล่ะ แต่จะโทรเรียกผู้จัดการกับตำรวจก็คงไม่ทันแล้วแหละ ฮ่าๆๆ สะใจกูจริงๆ เว้ย!]

[แก]

[จัดการธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วจะให้คนไปเปิดประตูให้นะ พักผ่อนให้สบายล่ะ] พูดจบหนานคำก็กดวางสาย จากนั้นก็ปิดโทรศัพท์ติดต่อไม่ได้อีกเลย

พยัคฆ์โมโหพี่โดนหลอกเต็มเปา หันมามองหน้าข้าวหอม กัดฟันกรอดๆ ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดมากกว่าโรงบ่มไวน์โดนเผาวอดเสียอีก

“ฉันไม่เคยคิดว่าคนทรยศจะเป็นเธอ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นนางนกต่อ มันเจ็บปวดกว่าคนอื่นทำหลายเท่า” เขามองด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

“บอกฉันซิว่าฉันจะทำยังไง อกของฉันจะไม่ระเบิดเพราะความแค้น มองหน้าฉันแล้วตอบ” ปลายเท้าของพยัคฆ์ขยับก้าวทีละก้าวเข้าไปหานางนกต่อสาว ผู้หญิงทรยศที่เขาอยากจะบดขยี้ให้แหลกคามือ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในเลือดทำให้เขาขาดการควบคุม

ข้าวหอมถอยทีร่นละก้าวอย่างหวาดหวั่น แววตาของเขาทำให้เธอกลัว นึกถึงสิ่งที่ต้องเผชิญด้วยหัวใจเต้นระทึก ราวกับกำลังยืนอยู่หน้าผาสูงชัน

“ฉันจะทำยังไงกับผู้หญิงทรยศอย่างเธอดี บอกฉันซิ เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง”

“ข้าวขอโทษค่ะ” หญิงสาวยกมือพนม เอ่ยคำขอโทษอย่างเว้าวอน น้ำตาของเธอยังเปียกแฉะบนพวงแก้ม

“ฉันสูญเสียนับสิบล้าน ทั้งชื่อเสียง อนาคตของไร่ แล้วที่สำคัญที่สุดคือไอ้หนานคำมันหยามฉัน มันเหยียบจมูกฉันขนาดนี้แล้ว เธอคิดว่าแค่คำขอโทษแค่นี้มันพอเหรอ”

“พ่อเลี้ยงอยากได้อะไร ข้าวยินดีชดใช้ให้พ่อเลี้ยงได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิต ข้าวก็ให้พ่อเลี้ยงได้”

"ดี! อย่าเก่งแต่ปากก็แล้วกัน" พยัคฆ์เดินย่างสามขุมเข้าหา

ข้าวหอมถอยจนสุดผนัง เธอรู้สึกถึงทางตัน แผ่นหลังชิดติดผนังเย็น ดวงตาวิบวับตื่นตระหนกชำเลืองมองปลายคางสาก ด้วยหัวใจหวั่นหวาด

แตกต่างจากราชสีห์หนุ่มที่จ้องขย้ำเหยื่อให้จมเขี้ยว รอยยิ้มร้ายที่ข้าวหอมไม่เคยได้เห็นมาตลอดชีวิต

“ยอมทุกอย่างงั้นเหรอ ผู้ชายกับผู้หญิง ทำอะไรสนุกๆ ดีนะ”

ลำแขนกำยำยกขึ้นใช้ฝ่ามือยันผนัง กักร่างบอบบางที่สั่นเทาเอาไว้ แม้จะเบี่ยงหลบไปอีกทางหากก็ยังคงโดนกักไว้ด้วยลำแขนอีกข้าง ราวกับกรงเหล็กแข็งแรงที่กักตัวเธอเอาไว้

“แต่คนอย่างไอ้หนานคำ คงไม่มีสิ่งมีค่าอะไรที่จะทำให้เขาเสียใจ นอกจากพรหมจารีย์ของลูกสาว”

“ไม่นะคะพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงกำลังขาดสติ” หญิงสาวละล่ำละลักบอก น้ำตาของเธอทะลักออกราวกับเขื่อนแตก ยกมือพนมไหว้อย่างขอร้อง ตัวของเธอสั่นเทา

“ไหนบอกว่ายอมทุกอย่างไง” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงห้วนจัด

“สาบานได้ว่าเธอจะไม่ได้รับความปรานีใดๆ จากฉันอีก นับจากวินาทีนี้ไปเธอจะได้ลิ้มรสของคำว่า ‘นรก’ ฉบับเต็มจากฉัน รับกรรมที่พ่อของเธอก็ไว้อย่างสาสม” วาจาเสียดแทงหัวใจอีกประโยคที่ทำให้หญิงสาวสะอึก ลมในช่องท้องวิ่งแล่นมาจุกที่อก เหมือนคนจมน้ำจวนเจียนจะขาดอากาศหายใจ

ร่างบางถูกยึดตรึงไว้ด้วยลำแขนแข็งแกร่งสองข้าง ใบหน้าคมคายโน้มลงไปหาใบหน้าหวานทันที

ใบหน้าของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่โน้มลงมา หญิงสาวหลับตา จินตนาการถึงความอ่อนโยนของเขาที่เคยมี นั่นทำให้หัวใจดวงน้อยก็เต้นโครมครามราวจะหลุดจากขั้ว ดวงตาคมหวาดหวั่นค่อยปิดเปลือกตาลง เพื่อใช้จินตนาการวาดในสิ่งที่จะเกิดขึ้นแทนการมองด้วยหัวใจรักที่เธอเฝ้ามอบให้เขาตลอดเวลา ผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยนของเธอ

แต่ทุกสิ่งตรงข้ามกับจินตนาการที่เธอวาดฝันเอาไว้ พยัคฆ์ระดมจูบเธอตะกละตะกลาม ป่าเถื่อน ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความปรานี เขาใช้มือฉีกเสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นและกระชากตัวเข้าหา บทจูบอย่างรุนแรงจนริมฝีปากบวมเจอแทบห้อเลือด ความรู้สึกของเธอเหมือนกำลังอยู่ในเปลวไฟร้อนระอุ รับรู้ได้ถึงความแค้นของเขา