Chapter 2 บิ๊กเซอร์ไพรส์

ตอนบ่ายของวัน นรานิลคุมงานเนรมิตลานกลางแจ้งว่างเปล่าให้เป็นงานเลี้ยงหรูหราเทียบชั้นโรงแรม แต่จะพิเศษกว่าที่ได้บรรยากาศทิวเขาและลมหนาว ทุกคนในบ้านกลับมาเตรียมตัวอาบน้ำสำหรับงานตอนเย็น

พยัคฆ์ดูมีลับลมคมใน เขาบอกว่าคืนนี้จะมีเซอร์ไพรส์ใหญ่ จนคนเป็นแม่หงุดหงิดในความมีลับลมคมในนั้น จนกระทั่งเห็นข้าวหอมกลับมาที่บ้าน ทั้งที่เธอเคยบอกเอาไว้ว่าวันนี้มีสอบและกลับมาไม่ได้

“เตรียมตัวรับบิ๊กเซอร์ไพรส์ใหญ่คืนนี้ได้เลยนะครับ”

“บิ๊กเซอร์ไพรส์อะไรอีก บอกแม่มาเลยนะ”

“ถ้าบอกก็ไม่สนุกสิครับนายแม่ แต่เอาเป็นว่านายแม่จะมีความสุขที่สุด”

แม่เลี้ยงพิมาลาค้อนลูกชายอย่าหมั่นไส้ “จ๊ะ พ่อคนลับลมคมในเยอะ”

แม่เลี้ยงพิมาลาเดินลงบันไดไปเก็บดอกมะลิมาลอยน้ำ เหลือบไปเห็นข้าวหอมเดินขึ้นบ้านมาพอดี นางโบ้ยหน้าไปถามลูกชาย

“นั่นหนึ่งในแผนเซอร์ไพรส์หรือเปล่าเสือ”

พยัคฆ์เห็นข้าวหอมก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาไม่ได้ตอบคำถามมารดา แต่ตะโกนถามคนที่เชิงบันไดเสียงดังและมองกึ่งดุ

“กลับมาทำไม ไหนว่ามีสอบ”

ข้าวหอมทำหน้างง อาจารย์ที่ปรึกษาแจ้งว่ามีคนที่ไร่มาตามเธอและบอกเพียงว่าให้กลับไร่ด่วน ข้าวหอมเข้าใจว่าเป็นพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สั่ง เธอจึงรีบขออนุญาตอาจารย์และกลับมา ทั้งที่กำลังจะเข้าห้องสอบในอีกไม่กี่นาที แต่กลับมาเจอคำถามแปลกๆ ของเขา

“อาจารย์ที่ปรึกษาแจ้งว่าพ่อเลี้ยงให้คนไปตามด่วน ข้าวหอมก็เลยต้องรีบขออนุญาตอาจารย์กลับมา”

“ไม่นะ ฉันจะตามเธอกลับมาทำไม ก็รู้อยู่ว่ามีสอบ”

“แล้วใครจะกล้าทำ” ข้าวหอมครุ่นคิดและเผลอหลุดปากออกมาเบาๆ

พยัคฆ์รีบสาวเท้าลงจากบันไดบ้าน คว้าข้อมือของข้าวหอมและดึงมาที่รถอย่างเร็ว “กลับไปสอบเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปส่ง”

“คงไม่ทันแล้วค่ะพ่อเลี้ยง ป่านนี้เพื่อนๆ คงสอบเสร็จหมดแล้ว” ข้าวหอมบอกเสียงเบา แววตาบ่งบอกถึงความหวาดกลัวคนตัวสูงอย่างชัดเจน มองแม่เลี้ยงพิมาลาด้วยแววตาเว้าวอนขอให้นางช่วย พยัคฆ์ย้ำกับเธอเสมอว่าหน้าที่หลักของเธอคือเรียนหนังสือและต้องทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด

แม่เลี้ยงพิมาลาเป็นฝ่ายห้ามทัพ “เอาเถอะ...ไหนๆ ก็กลับมาแล้ว ลาอาจารย์ไปเรียบร้อยแล้ว ให้ข้าวหอมช่วยงานก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับแต่เช้า”

“งั้นก็ตามใจ ถ้าเทอมนี้เกรดตกล่ะน่าดู” พยัคฆ์บอกข้าวหอมอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป ข้าวหอมได้แต่มองตามแผ่นหลังใหญ่หนานั้นไปด้วยความหวั่นวิตก เธอยอมรับเต็มปากว่ากลัวพ่อเลี้ยงพยัคฆ์มากกว่าพ่อแท้ๆ ของตัวเองเสียอีก

“ทำใจให้สบายเถอะ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ เสือก็แค่แกล้งขู่ให้ข้าวหอมกลัวเท่านั้น จริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก เห็นเกรดทีไรก็ยิ้มหน้าบานทุกที” แม่เลี้ยงพิมาลาให้กำลังใจ

ข้าวหอมพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม “ขอบคุณแม่เลี้ยงที่ให้ความเอ็นดูข้าวหอมนะคะ ข้าวหอมสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่เลี้ยงผิดหวังและเสียใจเป็นอันขาด”

“ฉันก็รักเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ก็หวังจะฝากผีฝากไข้กับเธอนั่นแหละข้าวหอม ฉันมีแต่ลูกชาย พวกนี้ไม่นานเดี๋ยวเขาก็แต่งงานออกเหย้าออกเรือนกันไป”

“ข้าวหอมสัญญาค่ะ”

“แต่ฉันไม่ได้กีดกันให้เธออยู่กับฉันจนแก่ไม่แต่งงานนะ ถึงเวลาที่เหมาะสม เธอก็ต้องมีครอบครัวของตัวเองเหมือนกัน”

“เรื่องนั้นยังอีกยาวค่ะ ข้าวหอมตั้งใจว่าจะอยู่ดูแลแม่เลี้ยงไปตลอด”

“ขอบใจมากนะ นับว่าเป็นบุญของฉัน”

“แม่เลี้ยงจะให้ข้าวหอมช่วยทำอะไรไหมคะ”

“เสือบอกว่า คืนนี้ให้แต่งตัวสวยๆ บอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ ไหนๆก็กลับมาแล้ว เธอไปร้านเสริมสวยเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกัน แล้วนี่มีชุดหรือยัง”

ข้าวหอมยิ้มแจ่มใส ถ้าพ่อเลี้ยงพยัคฆ์บอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ งานคืนนี้คงสนุก “ข้าวหอมมีชุดที่พ่อเลี้ยงเคยซื้อให้ค่ะ ยังพอใส่ได้”

“ชุดที่เธอชอบใส่บ่อยๆ เหรอ ไม่ไหวหรอก ขืนใส่ชุดแบบนั้นออกงานคืนนี้อายเขาตาย เดี๋ยวฉันซื้อชุดใหม่ให้ก็แล้วกัน”

ข้าวหอมพนมมือไหว้แม่เลี้ยงพิมาลาอีกครั้ง “ขอบคุณมากค่ะแม่เลี้ยง”

โคมไฟตะเกียงที่ถูกนำมาตกแต่งในงาน ดวงไฟนับพันปักไล่ระดับลงไปถึงอาณาเขตไร่ข้างล่าง หากมองจากบริเวณจัดงานที่อยู่บนเนินทำให้แขกได้สัมผัสถึงความรู้สึกราวกับยืนอยู่บนท้องฟ้าท่ามกลางหมู่ดาวนับพันที่ส่องแสงหมวดความงามของตัวเองเจิดจรัสจ้า

เจ้าหน้าที่ของโรงแรมเริ่มทยอยลำเลียงอาหารเข้ามาในงาน ก่อนเวลากำหนดเริ่มงานในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า กองทัพสื่อมวลชนจากหลายสำนักต่างเข้ามาประจำการเช่นกัน ภาพบรรยากาศในงานถูกบันทึกภาพ ต่างกล่าวชื่นชมคนออกแบบและจัดงาน

พยัคฆ์ตบบ่าพี่ชาย “ทำไมนายยังไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวอีก นี่ใกล้จะเริ่มงานแล้วนะ”

“งานยังไม่เรียบร้อยเลย” เขาตอบกลับน้องชายทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่เจ้าของร่างอ้อนแอ้นบ้าพลัง ทำงานไม่หยุดตั้งแต่เช้าจรดเย็น พยัคฆ์มองตามเอ่ยปากแซวพี่ชายฝาแฝดยิ้มๆ

“มาคุมงาน หรือมาคุมคนทำงานกันแน่วะ ฉันชักงงๆ”

“เดี๋ยวนายจะมาว่าฉันทีหลังว่าไม่เคยช่วยงานสิ” สีหราชตอบแฝดน้องและเดินเลี่ยงไปทางอื่น พยัคฆ์ได้แต่มองตามหลังด้วยแววตาเจ้าเล่ห์มาดร้าย

“คืนนี้ทุกคนจะได้เห็นทนายอย่างนายฟอร์มหลุด” พยัคฆ์บอกแต่สายตามองไปที่นรานิล คืนนี้เขาตั้งใจจะสารภาพรักกับนรานิล

นรานิลกำลังยกหลังมือขึ้นปัดผมลวกๆ ผมที่ถูกรวบตึงและมัดจุกไว้กลางศีรษะร่วงหลุดลุ่ยลงมาเกะกะใบหน้าให้รำคาญในยามที่ลมพัดเอื่อย ในขณะที่ชี้มือไปทางโน้นทีทางนี้ที ปากของเธอก็ยังสั่งงานไม่หยุด

“คืนนี้เจอกันครับ...ว่าที่สะใภ้โตของบ้าน”

พยัคฆ์เตรียมตัวจะประกาศต้อนรับมาเป็นสะใภ้ของบ้านหัสดายุ อยากรู้ว่าพี่ชายจะทำหน้าอย่างไรถ้าหากว่าเขาจะจีบเธอ นั่นเป็นแผนเซอร์ไพรส์ที่เขาอยากจะทำให้พี่ชายฟอร์มหลุด