บทที่ 7 สมภารกินไก่วัด 2.2

ตลอดทั้งวันที่ผ่านมารวิษาดูแลเอาใจใส่คนที่แกล้งท้องเสียเป็นอย่างดี ทำอาหารอ่อนๆ ให้ทานในมื้อเที่ยง ยาแก้ท้องเสียนำมาให้เขาทานทุกสี่ชั่วโมง เกลือแร่แก้ท้องเสียก็ถูกชงมาให้เขาดื่ม ซึ่งอัคราก็ทำตัวเหมือนคนท้องเสียได้เหมือนจริง นอนบนเตียงเสมือนคนอ้อนเปลี้ยเพลียแรง ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเป็นระยะแล้วทิ้งห่างหลังจากได้ทานยาและเกลือแร่ โดยที่รวิษาไม่รู้เลยว่า อัคราไม่ได้ท้องเสียแต่อย่างใด ทุกสิ่งอย่างที่เขาทำเป็นเพราะมุ่งหมายอะไรบางอย่างจากเธอ

“คุณโอมคะ อาหารเย็นมาแล้วค่ะ”

ร่างของพยาบาลสาวจำเป็นเดินเข้ามาในห้องพักของอัครา พร้อมกับถือถาดอาหารเข้ามาด้วย เธอวางถาดที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะนอกระเบียง ก่อนจะเดินมาหาชายหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง

“อาหารพร้อมแล้วค่ะคุณโอม” เสียงหวานเอ่ยบอก

“พยุงฉันหน่อยสิ ฉันรู้สึกขามันเปลี้ยๆ ยังไงก็ไม่รู้”

ชายมากแผนทำเป็นไม่มีแรง รวิษาที่ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้เฉลียวใจอะไร คิดเพียงว่าเขาป่วยจริงๆ เพราะตลอดช่วงเช้าถึงเที่ยง เขาลุกเดินไปมาระหว่างเตียงกับห้องน้ำ พอช่วงบ่ายอาการท้องเสียทุเลา อัคราก็เอาแต่นอนบนเตียงเหมือนคนพักเอาแรง

ความหวาดกลัวที่จะอยู่ตามลำพังกับเขา หวั่นใจว่าเขาจะดึงเธอไปกอดจูบไม่หลงเหลือ เพราะความเป็นห่วงมีมากกว่า เธอจึงดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างนี้ และนั่นทำให้รวิษาขยับตัวไปใกล้ร่างหนาที่อยู่บนเตียง โน้มตัวแล้วใช้ลำแขนโอบแผ่นหลังของอัครา มืออีกข้างจับตรงแขนกำยำของเขา

“ค่อยๆ ลุกนะคะคุณโอม”

เธอเอ่ยบอกคนตัวโต อัคราทำตามที่รวิษาบอก เขายกลำตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้จังหวะที่เธอไม่ทันตั้งตัว ตวัดแขนรัดร่างสวยไว้แน่นก่อนจะยกร่างเธอลอยข้ามขาแข็งแรง ทุ่มร่างเล็กให้นอนบนที่นอนหนานุ่มของเขา

“ว้าย!คุณโอม ปะ ปล่อยมิ้นค่ะ ปล่อยมิ้น”

น้ำเสียงสั่นๆ ดวงตาหวาดหวั่นและตื่นตระหนก ใบหน้าขาวเริ่มซีดเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ พยายามบิดตัวไปมา ใช้มือผลักร่างใหญ่โตที่เกยทับให้ออกห่าง ทว่าร่างของอัคราไม่ได้ไหวติงเลยแม้แต่น้อย

“ปล่อยให้โง่ ฉันอุตส่าห์วางแผนซะดิบดีไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปง่ายๆ หรอก” คำพูดของเขาเรียกความตกใจให้กับรวิษาไม่น้อยระคนไปด้วยความสงสัย

“คุณโอมพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ” สาวนิสัยดีถามเสียงสั่นฝ่ามือยังยันอยู่ตรงแผงอกของอัครา

“ก็หมายความว่า ฉันแกล้งท้องเสียน่ะสิ ฉันแกล้งท้องเสียแล้วทำทุกอย่างให้เธออยู่ดูแลฉัน”

เขาตอบตามตรง หลุบตาต่ำมองริมฝีปากสีชมพูที่สั่นระริกด้วยความกลัว รวิษาหน้าซีดลงกว่าเดิมหลังจากได้ยินคำตอบของอัครา นี่เธอถูกเขาหลอกหรือนี่ ไม่ใช่สิ อัคราหลอกทุกคนในบ้าน หลอกว่าท้องเสีย ทำท่าทำทางอ่อนเปลี้ยเพลียแรง อิดโรยได้สมจริงมากๆ มากจนไม่มีใครสงสัยแม้กระทั่งตัวเธอเอง

โอย...อย่างนี้ไม่ดีแน่ ไม่ดีแน่ๆ

เธออยู่ตามลำพังกับเขาในห้องนี้และในบ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว หากอยู่ต่ออีกนาทีเดียว เธอก็ไม่รู้ว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของอัคราหรือไม่ ทำไมรวิษาจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จากดวงตาคมกริบวาวระยับที่มองมายังเธอนั้น ราวกับว่าอยากจะกลืนกินเนื้อตัวเธอเสียให้ได้ จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี รวิษาใช้ความคิดที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดให้เป็นประโยชน์ ทว่าดูเหมือนเธอจะคิดอะไรไม่ออก เนื่องจากความกลัวมันบดบังทุกอย่าง

“คุณโอมปล่อยมิ้น ปล่อยมิ้นนะคะ ฮือ” เธอขอร้องเขาทั้งน้ำตา หวังว่าเขาจะเห็นใจ

“อย่าร้องไห้สิ ฉันไม่ได้ฆ่าเธอให้ตายซะหน่อย” นิ้วมือใหญ่กรีดน้ำตาสาวที่หยดไหลทางหางตาแผ่วเบา โน้มใบหน้าไปยังใบหูสาว “ฉันทำให้เธอมีความสุขต่างหากล่ะมิ้น”

“ไม่ ไม่ คุณโอมปล่อยมิ้น คุณโอมอย่าทำอะไรมิ้นเลยนะคะ มิ้นขอร้อง ฮือ”

แม้ว่ารวิษาจะรักอัคราจนสุดหัวใจ แต่เธอก็ไม่ยอมตกเป็นของเขาง่ายๆ ฉะนั้นรวิษาจึงดิ้น ดิ้นและดิ้น ผลักไสร่างหนาจนสุดแรงเกิด เท้าก็พยายามหดแล้วยันร่างหนา ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เธอทำมันสูญเปล่า เขาใช้ขาข้างหนึ่งพาดขาเรียวเล็กทั้งสองข้างหยุดการเคลื่อนไหวไปในบัดดล มือแข็งแรงข้างหนึ่งรวบข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนจะตรึงไว้เหนือศีรษะแล้วกดลงไปบนที่นอน

“คุณโอมปล่อยมิ้นนะคะ ปล่อยมิ้น ทำไมคุณโอมทำกับมิ้นอย่างนี้คะ ปล่อยมิ้นไปเถอะค่ะ ฮือ”

รวิษาอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตาอีกครั้ง แล้วหวังลึกๆ อีกเช่นเคยว่าเขาจะเมตตาปล่อยนกปล่อยกาให้เป็นอิสระ เขากลับแสยะปาก ยิ้มหยันกลับวาจาไม่เข้าหู

“ปล่อยเหรอ” อัคราหยุดพูดชั่วอึดใจ “ฉันปล่อยเธอแน่ แต่จะปล่อยหลังจากที่ฉัน...”

เขากระซิบประโยคต่อท้ายเบาๆ ข้างหูของรวิษา ดวงตาสาวขยายตัวกว้างเต็มที่ ความกลัวแล่นพล่านในจิตใจ ออกแรงดิ้นทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันได้รับอิสระ แต่ถึงกระนั้นรวิษาก็พยายามขยับตัวให้มากที่สุด แล้วช่วงวินาทีหนึ่งความคิดบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในสมอง

ทางออกของเธอ...

“อ๊ากกกกกกกกก...” เสียงร้องห้าวใหญ่ดังออกมาลั่นห้อง เมื่อเธอยกศีรษะขึ้นสูง ใช้ไรฟันกัดลงตรงบ่าของเขาเต็มรัก กัดแช่อยู่อย่างนั้นจนเขาต้องคลายมือที่พันธนาการข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ เพื่อนำมือข้างนั้นมาบีบแก้มทั้งสองข้างของเธอ

วินาทีนี้เองที่รวิษารอคอย เธอผลักร่างของอัคราที่ไม่ทันได้ตั้งตัวสุดแรง จนร่างของเขาหงายท้องบนที่นอน จากนั้นก็รีบเด้งตัวลงจากเตียง จุดมุ่งหมายต่อไปของรวิษาคือ ประตูห้องนอนที่ห่างไม่กี่เมตร แต่เวลานี้มันดูยาวไกลเหลือเกิน

รวิษาไม่รู้ว่าตนเองวิ่งไปได้กี่ก้าว ไม่รู้ว่าร่างของเธอนั้นห่างจากประตูมากเท่าไหร่ รู้เพียงว่าเวลานี้ร่างของตนนั้นเหมือนจะลอยอยู่ในอากาศ ก่อนที่แผ่นหลังจะกระแทกกับความหนานุ่มของที่นอน

“อย่าให้ฉันออกแรงมากนะ ไม่งั้นเธอเจ็บตัวแน่”

อัคราคำรามขู่กระต่ายน้อยที่ตนเองหมายจะขย้ำ ใช้ลำตัวทาบทับร่างเล็ก ตรึงข้อมือทั้งซ้ายและขวาของเธอด้วยมือของเขา

“ปล่อยมิ้นเถอะคะ อย่าทำมิ้น มีผู้หญิงอีกตั้งหลายคนที่พร้อมจะขึ้นเตียงกับคุณโอม อย่าทำอะไรมิ้นเลยนะคะ มิ้นกลัวมิ้นขอร้อง ฮือ”

ใบหน้าสาวนองไปด้วยน้ำตา ดวงตาของเธอคล้ายกับคนสิ้นหวัง แต่ก็ยังพยายามร้องขอความเห็นใจจากชายที่เวลานี้เปรียบดั่งอสูร