บทที่ 6 สมภารกินไก่วัด 2.1

อัคราพยายามพูดให้มารดาคลายความเป็นห่วง ซึ่งอีกฝ่ายก็ลดความเป็นห่วงลงแต่ก็ไม่หมดไปเสียทีเดียว เพราะไม่มีแม่คนไหนไม่เป็นห่วงลูก

“แม่จะให้มานะอยู่เป็นเพื่อนก็แล้วกันนะเพราะป้าพันกับหลานชายบอกแม่ว่าจะไปทำธุระที่ตรัง คงอยู่ดูแลโอมไม่ได้”

ป้าพันคือคนที่ดูแลบ้านหลังนี้ระหว่างที่ไม่มีคนมาพัก และเวลานี้ป้าพันกับหลานก็เดินทางไปทำธุระที่จังหวัดตรังกว่าจะกลับก็วันพรุ่งนี้ นางจึงให้มานะดูแลอัครา คนที่ท้องเสียได้ยินดังนั้นจึงโต้กลับทันที

“ไม่ได้ครับคุณแม่ มานะต้องอยู่ดูแลคุณพ่อคุณแม่ ผมไม่ปล่อยให้คุณพ่อคุณแม่เดินทางไปโดยไม่มีมานะหรอกครับ ผมเป็นห่วง เผื่อใครเมาคลื่นเมาเรือมานะจะได้ดูแล” เลือดกตัญญูสูบฉีดภายในร่างกายของอัครา กล่าววาจาแสดงความห่วงใยบุพการีเต็มที่

“ถ้าอย่างนั้นแม่อยู่เป็นเพื่อนเอง แม่จะให้โอมอยู่คนเดียวแม่ก็เป็นห่วง” นางหาทางออกได้เสมอ

“คุณแม่ดูแลผมแล้วคุณพ่อใครจะดูแลล่ะครับ คุณพ่อยิ่งห่างคุณแม่ไม่ได้ด้วย ผมอยู่คนเดียวได้ครับคุณแม่ ผมโตแล้วนะครับอายุสามสิบห้าไม่ใช่ห้าขวบนะครับ”

อัคราพูดอีกก็ถูกอีก ตั้งแต่อินทุอรใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกับอรรคเดช ทั้งสองแทบจะไม่ห่างกายกันเลย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา อีกทั้งอายุของอัคราก็มากพอที่จะดูแลตัวเอง นางน่าจะหมดห่วงตามที่อัคราพูด แต่สำหรับคนเป็นแม่ความเป็นห่วงไม่เคยหลุดออกไปจากจิตใจของผู้เป็นแม่ ต่อให้ลูกอายุมากแค่ไหน ความรู้สึกนี้ก็ยังฝังแน่นไม่เปลี่ยนแปลง

ระหว่างที่อินทุอรกำลังคิดไม่ตกว่าจะให้ใครอยู่ดูแลอัครา เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสามครั้ง ตามด้วยเสียงของใครบางคนที่ทำให้ใบหน้าของอินทุอรเกิดรอยยิ้ม

“เข้ามาเลยมิ้น” นางเอ่ยบอกเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่หน้าห้อง ไม่กี่อึดใจร่างของรวิษาก็เดินเข้ามาในห้อง เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่เห็นอัครานอนอยู่บนเตียง ทั้งที่เวลานี้เขาน่าจะแต่งตัวเสร็จแล้ว

“คุณลุงให้มาเรียกคุณป้าค่ะ” รวิษาเอ่ยบอกอินทุอร

“คุณแม่ไปเถอะครับ ผมอยู่คนเดียวได้ไม่ต้องให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน กินยาอีกรอบเดี๋ยวก็หายครับ” คนที่ท้องเสียพูดเสียงเบา ทำท่าทำทางระโหยโรยแรง

“คุณโอมเป็นอะไรคะคุณป้า” รวิษาเอ่ยถามอินทุอรหลังจากสิ้นเสียงของชายที่ตนแอบหลงรัก

“โอมท้องเสียจ้ะมิ้น ยังไม่หายดีเลย จะให้ฉันทิ้งโอมไว้ที่นี่คนเดียวก็เป็นห่วง ป้าพันกับหลานก็ไม่อยู่ด้วย ครั้นจะไม่ไปเที่ยวโอมก็ไม่ยอมอีก ให้มานะมาอยู่เป็นเพื่อนก็อ้างว่ามานะต้องดูแลฉันกับคุณพี่โอมก็เลยบอกว่าให้ฉันล่วงหน้าไป ขอนอนพักสักคืนพรุ่งนี้จะตามไปสมทบที่เกาะไหง” อินทุอรถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรดี

“มิ้นอยู่ดูคุณโอมให้ก็ได้ค่ะ คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ” ด้วยความเป็นห่วงอัครา เธอจึงขันอาสาแบบไม่คิด

“ไม่ต้องหรอก เธอไปกับคุณแม่เถอะ ฉันอยู่ได้” อัคราพูดเหมือนไม่ต้องการให้รวิษาอยู่ดูแล แต่แท้จริงแล้วมันคือจุดประสงค์สำคัญของเขา

“คุณโอมจะอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะคะ ไหนจะต้องหายาทาน ไหนจะต้องหาข้าวทานอีก ท้องเสียไม่มีแรงอย่างนี้คงทำเองไม่ได้ ให้มิ้นอยู่ดูแลนะคะ” รวิษาให้เหตุผล

“นั่นสิ ที่มิ้นพูดก็ถูกนะ แค่โอมจะเดินยังไม่ค่อยมีแรงเลย จะช่วยเหลือตัวเองได้ยังไง ให้มิ้นอยู่ดูแลโอมนะลูก”

อินทุอรเห็นด้วยกับคำพูดของรวิษา อัคราแม้ว่าจะแข็งแรงดูแลตัวเองได้ แต่ถ้าหากอยู่ในสภาพไม่สบาย อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป ซึ่งนางจะหมดห่วงหากรวิษาอยู่ดูแลลูกชาย

“ก็ได้ครับ เพื่อความสบายใจของคุณแม่” ชายจอมดื้อยินยอมในที่สุด

“มิ้น ฝากดูแลโอมด้วยนะ แล้วฉันจะโทรหานะ” อินทุอรหันมาฝากฝังรวิษาที่ขันอาสาทำหน้าที่พยาบาลจำเป็น

“ค่ะคุณป้า คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” พยาบาลจำเป็นรับคำเสียงหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้นแม่ไปก่อนนะลูก พรุ่งนี้เจอกันที่เกาะไหงนะ”

“ครับคุณแม่” อินทุอรลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างหมดห่วง

คราวนี้ในห้องก็เหลือเพียงคนท้องเสียกับรวิษา หญิงสาวนิสัยดีไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมชายเจ้าเล่ห์ก้าวเดินมาทรุดกายนั่งบนพื้นริมเตียง ไม่มีความหวาดกลัวให้เห็น เนื่องจากรวิษาคิดว่าเวลานี้เขาท้องเสีย คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรเธอเหมือนเมื่อวานแน่นอน

“คุณโอมทานยาแก้ท้องเสียหรือยังคะ ถ้าทานแล้วทานตั้งแต่ตอนไหนคะ”

“กินไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน” เขาตอบ

“เดี๋ยวมิ้นไปชงเกลือแร่แก้ท้องเสียให้คุณโอมทานนะคะ มันจะได้ช่วยให้คุณโอมหายท้องเสียอีกทางหนึ่ง”

“อืม” เขารับคำในลำคอ พลิกกายนอนหงายแต่ยังเอามือมากุมท้อง

“คุณโอมปวดท้องด้วยเหรอคะ จะเป็นบิดหรือเปล่าเนี่ย” เธอเห็นอาการของเขาแล้วความเป็นห่วงเพิ่มขึ้นหลายเท่า กลัวว่าอัคราจะไม่ได้ท้องเสียเพียงอย่างเดียว

“ไม่เป็นหรอก เธอจะไปชงเกลือแร่ให้ฉันก็ไปสิ มัวแต่ถามนู่นถามนี่อยู่ได้” คนท้องเสียพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ค่ะๆ มิ้นไปเดี๋ยวนี้แหละคะ” รวิษาไม่รอให้เขาอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ รีบรุดออกไปจากห้อง ไปจัดการชงเกลือแร่ทันที

หลังจากที่ประตูห้องปิดลงอัคราดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางอิดโรยก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาฉายชัดถึงความร้ายกาจมองนิ่งไปยังประตูห้องพัก ริมฝีปากข้างหนึ่งยกยิ้ม

แผนของอัคราสำเร็จดังใจคิด เขาแค่แสร้งทำเป็นท้องเสีย เพื่อประวิงเวลาให้ตนเองอยู่ที่นี่อีกหนึ่งคืน จากนั้นก็จะพูดและทำให้รวิษาต้องอยู่ดูแลเขา แล้วคิดว่าไม่ใช่เรื่องยากที่ตนเองจะทำให้แผนการนั้นสำเร็จ...ซึ่งมันก็สำเร็จจริงๆ

“เธอเสร็จฉันแน่” คนเจ้ามารยาหมายมั่นกับแผนการขั้นต่อไป