บทที่ 1 ตอนที่ 3

แต่ในที่สุดเธอก็ข้ามมายังอีกฝั่งจนได้ หญิงสาวถอนหายใจโล่งในระดับหนึ่งเมื่อมองกลับไปข้างหลังก็ไม่พบว่ามีใครตามมาทัน

เธอจึงก้มตัวลงวักน้ำล้างหน้าและทำความสะอาดเนื้อตัว แล้วสวมรองเท้าดังเดิม

คิดไม่ตกเลยจริงๆ ว่าทำไมจู่ๆ ชีวิตถึงพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้โดยไม่คาดฝันเช่นนี้ ไม่อยากให้ทุกอย่างเป็นความจริงเลยแต่ก็เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นก็ชัดเจนจนเธอไม่รู้จะหลอกตัวเองอย่างไร

เมื่อได้น้ำชโลมร่างกายให้พอทุเลาความร้อนในตัว และชะล้างคาบเหงื่อไคล รวมถึงทำความสะอาดบาดแผลขีดข่วนตามแขนขาเสร็จแล้ว มาเรียมก็เริ่มเดินทางต่อโดยตั้งใจจะลัดเลาะไปตามทางน้ำที่ไหลผ่าน

เธอพยายามข่มความกลัวทั้งหลายแหล่เพื่อจะเอาชีวิตให้รอดออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“จะมีใครรู้หรือยังว่าเราหายตัวมาแบบนี้ จะมีใครเริ่มตามหาเราหรือยัง” คิดเรื่องตัวเองไปพลาง ก็นึกภาพข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์และตามสื่อต่างๆ แล้วก็ยิ่งทำให้จิตหลอนยิ่งนัก

การฆ่าแกง การทำร้ายทารุณในสมัยนี้กลายเป็นเรื่องที่พบเห็นกันได้ทุกวี่ทุกวัน แต่เธอก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะต้องมาผจญชะตากรรมอย่างไม่ได้ตั้งตัว เข้าใจความรู้สึกของเหยื่อเหล่านั้นเลยว่ามันทุกข์ทรมานขนาดไหน

เสียงของป่ายังดังระงม ทั้งหรีดหริ่งเรไรและสายน้ำที่ไหลเชี่ยวกระทบวัตถุ แสงแดดเริ่มลดความแรงกล้า บอกให้รู้ว่าในไม่ช้าความมืดจะมาเยือน นั่นคงเป็นช่วงเวลาที่น่าวังเวงที่สุดสำหรับเธอ

สองมือเรียวกอดรัดตัวเองเพื่อผ่อนคลายความเย็นยะเยือก เธอก้าวเร็วอย่างระแวดระวังและกวาดสายตาสำรวจไปรอบๆ อยู่ตลอดเวลา แล้วก็ต้องหยุดชะงักด้วยสัญชาตญาณบางอย่างมันสื่อให้รู้ถึงความผิดปกติ

เสียง...ที่ไม่ใช่แค่ลมพัดกิ่งไม้ใบไม้ไหว ไม่ใช่สายน้ำ ไม่ใช่แมลงในผืนป่า

บางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังของเธอ...

“ล...ลิง” เธอขยับตัวหันกลับไปมองช้าๆ ภาพของลิงป่าขนาดตัวเท่าสุนัขเต็มวัยกำลังแยกเขี้ยวมองเธอด้วยสายตาพิฆาต

ท่าทางของมันไม่ได้เป็นมิตร และพร้อมจะจู่โจมทำร้ายได้ทุกเมื่อหากเธอขยับตัวอีกเพียงนิดเดียว อันตรายในป่าใหญ่ไม่ใช่สิ่งที่ควรมองข้าม แต่เธอไม่ได้มีทางเลือก

“ว้าย!” ลิงป่าตัวนั้นกระโดดเข้าหาเธอด้วยความรวดเร็ว ร่างเล็กหลบมันได้ทัน แต่ก็ต้องเสียหลักล้มกองลงกับพื้นดิน

เสียงสัตว์ร้ายคำรามเกรี้ยวกราดน่ากลัว และหันกลับมามองเธอพร้อมตั้งท่ากระโจนประทุษร้ายอีกครั้ง

“ช่วยด้วย!” เธอตะโกนสุดเสียง ยกมือขึ้นป้องกันตัวเองโดยอัตโนมัติ หลับตาปี๋ใจเต้นระทึกเตรียมตัวรับความเจ็บปวดที่ไม่อาจคาดเดา หรืออาจจะถึงแก่ชีวิต

แต่แล้วเสียงอาวุธร้ายก็ดังลั่นสนั่นป่าทำให้เธอสะดุ้งซ้ำด้วยความตกใจ ลิงตัวนั้นหวีดร้องระงมป่าและค่อยๆ ห่างออกไป

“จับตัวได้แล้ว...”

มาเรียมลืมตาขึ้นมองทันที...เธอผงะเล็กน้อยเมื่อพบว่าปืนยาวในมือเจ้าของเสียงกำลังเล็งจ่ออยู่ตรงหน้าอกของเธอ ห่างจากตัวเพียงคืบ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมเจ้าลิงร้ายตัวนั้นถึงได้ล่าถอยหนีเข้าป่า เพราะมันรู้ว่ามีบางสิ่งที่อันตรายกว่า...

“...” ดวงตาคมดุจ้องร่างเล็กด้วยความสาแก่ใจ

หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว...