บทที่ 2 ตอนที่ 1

“ว้าย! ฉันเจ็บนะไอ้บ้า!!” ปลายกระบอกปืนนั้นสะกิดตรงสาบเสื้อสีขาวที่บัดนี้เปื้อนรอยคราบสกปรกเต็มไปหมด ร่องกระดุมถูกสะกิดจนแยกห่างหลุดลุ่ยทีละเม็ด

หญิงสาวได้แต่ก้มมองความอัปยศของตัวเองด้วยอาการสั่นเทา หากโดนลิงตัวนั้นกัดตายไปเสียคงดีกว่า

“เธอยังต้องเจ็บอีกเยอะ...มาเรียม”

“นี่มันกลางป่า...แกอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” เธอประท้วงเสียงสั่น ปลายกระบอกปืนเลื่อนขึ้นมาตรงเนินอกขาวผ่อง แล้วกดลึกจนจมเนื้อแล้วลากลงมาจนผิวสล้างเป็นรอยแดงช้ำ

หญิงสาวขยับถอยหลังหลบเลี่ยงการคุกคามแต่เขากลับกระตุกปืนทำให้เธอกลัวจนชะงักและนิ่งอยู่อย่างนั้น ลมหายใจแรงกระตุ้นให้ทรวงอกกระเพิ่มเป็นจังหวะ

“กรี๊ด! นี่แก!”

“สวย...ไม่หยอก” ดวงตาเข้มวาววับพร้อมรอยยิ้มแขยะร้าย เมื่อบราตัวสวยถูกเขาใช้ปลายปืนเซาะเข้าตรงร่องแล้วกระชากทิ้งจนอกอวบสะพรั่งไร้ซึ่งพันธนาการ

เธอรีบใช้มือกอดปกปิดเอาไว้ แต่มันก็ไม่พ้นจากสายตาของเขาอยู่ดี

ชายหนุ่มเดินเข้าหาร่างเล็กที่นั่งกอดตัวเองซ่อนความสาวที่เปลือยเปล่า เขานั่งยองตรงหน้าของเธอวางปืนลงแล้วไม่รีรอที่จะโน้มใบหน้าเขาหากลิ่นหอมอันเย้ายวนจากผิวกายสาว

ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบต้นคอขาวสะอาดของเธอ มาเรียมเบี่ยงหลบห่อตัวหนีทันที

“อื้อ!!” แต่แดนสรวงก็หันมารุกอีกด้านจนเธอล่าถอยไม่ทัน ไม่มีคำต่อรองหรือข้อเสนอใดๆ จากเขา

ร่างใหญ่รุกล้ำอยู่บนตัวเธอโดยสมบูรณ์แบบ น้ำหนักตัวของเขากดทับให้เธอเอนไปพิงกับต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง สองมือยังคงปกป้องกอดกายเอาไว้แน่น ทั้งเกร็งทั้งสั่น

เธอกลั้นหายใจกัดริมฝีปากจนรู้สึกถึงรสเลือดที่ไหลซิบ แต่ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย...

“อื้อ!!” แต่แดนสรวงก็หันมารุกอีกด้านจนเธอล่าถอยไม่ทัน ไม่มีคำต่อรองหรือข้อเสนอใดๆ จากเขา ร่างใหญ่รุกล้ำอยู่บนตัวเธอโดยสมบูรณ์แบบ

น้ำหนักตัวของเขากดทับให้เธอเอนไปพิงกับต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง สองมือยังคงปกป้องกอดกายเอาไว้แน่น ทั้งเกร็งทั้งสั่น

ความขยะแขยงเมื่อใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยหนวดเครากำลังซุกซอกดอมดมเธออยู่ มันกลบกลืนทุกอย่าง แม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ มาเรียมตั้งสติและพยายามดิ้นสู้ กรีดร้อง...แต่แดนสรวงกลับหัวเราะร่วนเหมือนจะยิ่งอารมณ์ดีกับอาการกระเสือกกระสนของเธอ เขาจับเธอกดด้วยแรงที่เหลือกว่า แล้วดึงทึ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่นหลุดลุ่ยออกจากตัว คงเหลือแต่กางเกงรัดรูปสีดำติดกาย

“เธอจะต้องตกนรกหมกไหม้อยู่ในป่านี้ชั่วกัลป์ มาเรียม...ไอ้พจน์พี่ชายของเธอจะต้องตรอมใจตายอย่างทรมาน กับการได้รับรู้ความเจ็บปวดของเธอแต่ช่วยอะไรไม่ได้ หึ หึ”

“โรคจิต...” น้ำตาเอ่อไหล เลือดตรงริมฝีปากไหลซิบซึมแดงฉาน ในอกของเธอจุกเจ็บแค้นปนเปกับความกลัวตาย กลัวการถูกล่วงละเมิด สติของเธอใกล้ถึงจุดแตกดับเต็มทีแล้ว

“อืม...” ผู้ร้ายไม่ได้ไยดีในคำปรามาสของเธอ เขาแลบลิ้นเลียไปบนกลีบปากสั่นระริกที่แต้มไว้ด้วยเลือดสีเข้ม แล้วประกบฉกจูบอย่างเอาแต่ใจ ลิ้มรสของโลหิตจากสาวแรกรุ่น มือกร้านลูบไล้ไปตามผิวเปลือยท่อนบน

เธอยังคงกอดอกปิดเร้นความสะพรั่งเอาไว้ หากแต่แดนสรวงไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะถึงอย่างไรทุกตารางนิ้วของเธอก็หนีเขาไม่พ้นอยู่ดี

“อย่า! อื้อ!!!” เสียงเล็กหวีดร้องละล่ำละลักขอความเห็นใจเมื่อเขาผละใบหน้าออกห่าง รอยอุ่นยังตรึงตราและเจ็บลึกไม่หาย แม้รู้ว่าคงไร้ประโยชน์แต่เธอก็ไม่อาจหยุดเว้าวอนได้เลย

สองมือของเธอกำลังถูกเขาง้างออกไปกุมไขว้ไว้ด้านหลังด้วยมือข้างเดียวของเขา ส่วนมือหนาหยาบอีกข้างทำหน้าที่สำรวจเนินเนื้อแห่งความสาว “นมใหญ่เต็มไม้เต็มมือดีจริงๆ ผ่านผู้ชายมากี่คนแล้ว หืม...มาเรียม” ฝ่ามือนาบไปกับผิวอวบเปลือยพลางเอ่ยถามเสียงพร่า แววตาเข้มขึงเมื่อสักครู่แปลเปลี่ยนเป็นประกายเมื่อสบต้องเต้าสล้างนวลเนียน

เขาซุกหน้าลงบนเนินอกแล้วใช้จมูกดุนดมกลิ่นสาว ลากลิ้นสำรวจด้วยความหยาบโลนจนขนกายของเธอลุกชัน ความกลัวของเธอยิ่งดึงดูดให้เขากระหยิ่มใจอยากครอบครอง

อยากเล่น...กับร่างสั่นเทาเหมือนเหยื่อที่ทำได้เพียงรอคอยโทษทัณฑ์อย่างไม่มีทางออก

อยากเห็นเธอดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้ร่างในยามที่เขาสุขสม

อยากให้เธอสูญเสียทุกอย่างเหลือไว้เพียงลมหายใจรวยริน

ตายทั้งเป็น...เหมือนกับเขา