ตอนที่ห้า หาหนทาง2

ตอนที่ห้า หาหนทาง

หญิงสาวอยู่ที่หมู่บ้านโจรมาเกือบเดือนโดยไม่ได้ข่าวคราวของผู้คนด้านล่างเลยว่าพวกเขาเป็นอย่างไรกันบ้าง

บิดาของนางจะตามหาตัวบุตรสาวหรือไม่

อ๋องมู่ผู้นั้นเล่า เขาทำอย่างไรกับขบวนเจ้าสาวซึ่งหายไป

วันหนึ่งเจียจิวซินจึงตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับหัวหน้าโจรนามซานจิ้นเหอผู้นั้นด้วยคิดว่านางช่วยเหลือพวกเขามามากแล้ว พวกเขาน่าจะเห็นแก่ความดีของนางบ้าง

“ท่านหัวหน้าซาน มีข่าวคราวใดเกี่ยวกับข้าบ้างหรือไม่”

“แม่นางเจีย ท่านอยากรู้เรื่องใดบ้าง”

ด้วยหญิงสาวช่วยหาหนทางทำมาหากิน ซานจิ้นเหอจึงพูดคุยด้วยอย่างสุภาพ

“ครอบครัวของข้าได้ตามหาข้าบ้างหรือไม่”

“ไม่ พวกเขาทำราวกับไม่เคยมีท่านมาก่อน”

ซานจิ้นเหอลอบมองดูว่าหญิงสาวมีสีหน้าเศร้าเสียใจบ้างหรือไม่แต่เมื่อไม่พบเห็นจึงคลายใจลง

เจียจิวซินย่อมไม่เศร้าเสียใจด้วยนางไม่ผูกพันอันใดกับครอบครัวสกุลเจียนี้ นางตื่นมาเพียงไม่กี่วันพวกเขาก็ส่งนางออกมาแล้วจะถามหาความรักใคร่ผูกพันใดได้

“แล้วทางจวนอ๋องมู่เล่า”

“ครอบครัวสกุลเจียของเจ้าจัดส่งน้องสาวคนหนึ่งใส่เกี้ยวเจ้าสาวไปให้เขาหลังจากที่เจ้าหายไปเพียงหนึ่งวัน หลังจากนั้นอ๋องผู้นั้นก็ไม่ถามไถ่เรื่องอื่นอีก”

เมื่อได้ฟังประโยคนี้ เจียจิวซินรู้สึกดั่งถูกทรยศหักหลัง แม้นางจะไม่ได้รักใคร่ในตัวอ๋องผู้นี้ แต่เหตุใดเพียงส่งหญิงสาวอีกคนไปแทน เขาก็ยินยอมพร้อมใจโดยไม่ทักท้วง

แล้วยังทางสกุลเจียอีกเล่า พวกเขารีบเร่งส่งน้องสาวอีกคนของนางออกไปคล้ายเตรียมการเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว นี่ช่างน่าคิดนัก

“เช่นนั้นข้าก็ลงเขาไปได้แล้วหรือไม่” เมื่อได้ฟังว่าไม่มีผู้ใดตามหานางแล้ว เจียจิวซินจึงเอ่ยถาม

“คงต้องรั้งรออีกหน่อยให้แน่ใจ ข้ายังไม่อยากให้เจ้าโดนฆ่าโดยไม่รู้ตัว” ซานจิ้นเหอเอ่ยตอบก่อนจะเสนอขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวเจ็บปวดรวดร้าวที่ได้ยินว่าอ๋องหนุ่มผู้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวรับตัวน้องสาวของนางเอาไว้แทนแล้ว

“แต่หากเจ้าอยากจะลงไปดูให้แน่ใจว่าอ๋องมู่ผู้นั้นรับน้องสาวของเจ้าเอาไว้จริง ข้าย่อมสามารถพาไปได้” ซานจิ้นเหอเข้าใจว่าเจียจิวซินไม่อาจเชื่อได้ว่าอ๋องผู้นั้นจะเปลี่ยนใจจากนางได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนั้น

เจียจิวซินเมื่อได้ยินว่ามีโอกาสลงจากเขาจึงรีบพยักหน้า

“ข้าอยากไป”

นางคงต้องไปดูให้แน่ใจเผื่อหาได้ว่าผู้ใดกันแน่ที่อยากสังหารนาง