ตอนที่หก เพียงใช้ร่องน้ำ

ตอนที่หก เพียงใช้ร่องน้ำ

ซานจื้อเหอนัดแนะว่าจะพาเจียจิวซินลงเขาไปในช่วงเย็น เมื่อได้เวลาหญิงสาวจึงแต่งกายทะมัดทะแมงมายืนรออยู่อยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน

“พวกเราไปกันเพียงสองคนหรือ” เมื่อไม่เห็นผู้อื่น เจียจิวซินจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ นางเข้าใจว่าต้องไปกันหลายคนอีกทั้งยังต้องขี่ม้าไปด้วยระยะทางน่าจะไกลโขอยู่

“ไยต้องมากคนมากความ พวกเรากำลังลักลอบเข้าจวนอ๋องมิใช่ไปเที่ยวเล่น”

ชิ เพียงแค่ถาม ไยต้องตอบอย่างไร้อารมณ์เช่นนั้น

เจียจิวซินคิดก่อนจะต้องร้องออกมาเมื่อชายหนุ่มโอบร่างของนางเข้าหาตัวแล้วอุ้มกระโดดลอยออกไปอย่างรวดเร็ว

“ว๊ายยยยย...” หญิงสาวหลับตาลงด้วยความหวาดเสียว สองมือโอบร่างแกร่งเอาไว้อย่างแน่นหนาด้วยเกรงว่าเขาจะปล่อยนางทิ้งลงไป

ไม่นานสองร่างก็มาถึงข้างกำแพงสูง

“เงียบเสียงด้วย พวกเราอยู่ข้างจวนอ๋องแล้ว” เสียงชายหนุ่มกระซิบเบา

เจียจิวซินลืมตามองข้างหน้า

จอมโจรผู้นี้มีวิชาตัวเบาเก่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ เขากระโดดไม่กี่ทีก็มาถึงที่นี่ได้ หากต้องขี่ม้าน่าจะใช้เวลานานกว่ามาก

“ข้าจะพาเจ้าไปที่ตำหนักส่วนใน อย่าได้ส่งเสียงจนพวกองครักษ์รู้ตัวมิเช่นนั้นอาจโดนล้อมจับได้” ซานจิ้นเหอบอกก่อนจะโอบร่างบางกระโดดเข้าไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อเขากระโดดช้าลงเจียจิวซินจึงสามารถเพ่งมองโดยรอบได้ ตำหนักแห่งนี้หรูหราอย่างที่คาด ของตกแต่งล้วนดูดีมีราคาสมฐานะ

แน่ละสิ ถึงอย่างไรเจ้าของตำหนักก็เป็นถึงเสด็จอาของฮ่องเต้ แม้จะไม่มีความสำคัญใด ก็ยังคงได้เบี้ยหวัดจากวังหลวงเพื่อกินใช้อย่างสุขสบายอยู่ทุกเดือน

แต่หญิงสาวกลับไม่ได้เสียดายโอกาสในการเข้ามาเป็นชายาที่สี่ยังตำหนักแห่งนี้ ด้วยความรู้สึกของหญิงสาวสมัยใหม่อย่างจิลลายังคงมีอยู่ในจิตใจ ดังนั้นการที่ต้องมาเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งในอีกหลายๆคนของสามีจึงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนัก

ซานจิ้นเหอกระโดดพาเจียจิวซินมาหลบอยู่บนหลังคาสูงก่อนจะเปิดแผ่นกระเบื้องออกเพื่อให้หญิงสาวได้มองลงไป

แน่นอนว่าเจียจิวซินย่อมหวาดกลัวการตกลงไปอย่างมากจึงเกาะเกี่ยวร่างของชายหนุ่มเอาไว้อย่างแน่น

“เจ้าเพียงมองดูเท่านั้น ห้ามทำอื่นใดเข้าใจหรือไม่” ชายหนุ่มกำชับเสียงเข้ม

จะทำอันใดได้ อยู่สูงถึงเพียงนี้

เจียจิวซินคิดก่อนจะมองลงไปเมื่อสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวภายในห้อง