ตอนที่หนึ่ง หนีไป3

ตอนที่หนึ่ง หนีไป

“ผู้ว่าจ้างหรือ เขาคือผู้ใด เขาว่าจ้างพวกเจ้ามากเท่าใด ข้าจะให้พวกเจ้ามากกว่าอีกสองเท่า เจ้าคงมิรู้ว่าท่านอ๋องมู่ร่ำรวยเงินทองมากนัก ข้ากำลังจะแต่งเข้าไปในตำหนักของเขา เงินทองมากเพียงใดเขาย่อมยอมแลกกับตัวข้าอย่างแน่นอน” แม้เจียจิวซินจะไม่แน่ใจแต่ยามนี้นางต้องเอ่ยด้วยความมั่นใจเพื่อให้กลุ่มโจรยินยอมตามข้อเสนอของนางไปก่อน

“ข้าคงทำมิได้หรอกแม่นาง ถึงพวกเราเป็นโจรแต่ก็มีสัจจะ เมื่อรับเงินทองมาแล้วก็ย่อมจัดการตามนั้น เอาล่ะ แม่นางอย่าได้กลัวไปเลย เพียงเรื่องเดียวที่พวกเราไม่เคยกระทำก็คือการฆ่าคน ดังนั้นแม้ผู้ว่าจ้างจะสั่งการให้ฆ่าหญิงสาวที่อยู่ในขบวนทุกผู้คน แต่พวกข้ามิได้ทำเยี่ยงนั้น สาวใช้เหล่านั้นล้วนโดนปล่อยตัววิ่งหนีไปสิ้นแล้ว มีเพียงแม่นางซึ่งพวกข้าไม่สามารถปล่อยตัวออกไปได้”

อ้าว...ปล่อยตัวไปหมดแล้วเหลือนางผู้เดียวเนี่ยนะ

“เหตุใดจึงปล่อยข้าไม่ได้”

“ด้วยคำสั่งคือให้ฆ่าแม่นางเสีย แต่พวกเราไม่อยากกระทำเช่นนั้นจึงต้องขอร้องแม่นางให้หลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน หากเห็นว่าไม่มีผู้ใดตามหาตัวแม่นางอีก ข้ารับปากว่าจะปล่อยแม่นางไปอย่างแน่นอน”

หมายความว่าพวกโจรจะไม่ฆ่านางแต่ขอให้หลบอยู่ที่รังโจรก่อนเช่นนั้นหรือ จะเชื่อคำพูดพวกเขาได้หรือไม่

“พวกเจ้าจะไม่ฆ่าข้าแน่หรือ” เจียจิวซินถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“พวกเราไม่เคยฆ่าคน” ชายผู้นั้นเอ่ยเสียงเข้ม

“เช่นนั้นหากข้ายอมอยู่ที่นี่แต่โดยดี พวกเจ้าก็จะไม่ทำอันใดใช่หรือไม่”

“ย่อมใช่แน่นอน ขอเพียงแม่นางไม่หลบหนีอีก”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียจิวซินจึงตัดสินใจยอมตกลงไปก่อนด้วยคิดว่าหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น มิสู้ดูสถานการณ์อีกสักหน่อย หากมีโอกาสค่อยหาทางหนีอีกครา

“เช่นนั้นขอเชิญแม่นางเดินตามข้าเข้าไปในหมู่บ้านเถิด” ชายผู้นั้นเดินนำเจียจิวซินเข้าไปตามทางซึ่งมีบ้านคน