ตอนที่สอง อยู่ในรังโจร

ตอนที่สอง

อยู่ในรังโจร

เจียจิวซินเดินมองซ้ายขวาเพื่อสำรวจหมู่บ้านรังโจรนี้ไปตลอดทาง พวกเขาสร้างบ้านอยู่เป็นระยะตามแนวเขา เมื่อเดินไปจนถึงบ้านหลังใหญ่จึงได้เห็นว่ามีผู้คนรวมตัวกันอยู่ด้านนี้มากนัก อีกทั้งยังมีกองสินเจ้าสาวของนางวางอยู่อย่างครบถ้วน

“ตามกลับมาได้แล้วหรือ” เสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งดังออกมาก่อนที่เขาจะเดินมานั่งกลางวงล้อม

เขาเป็นหัวหน้าโจรหรือ ดูอายุยังน้อยอยู่มากอีกทั้งยังหล่อเหลาไม่น้อยทีเดียว

“เชิญแม่นางเจียนั่งลงก่อน พวกเราคงมีเรื่องต้องเจรจากัน”

เจียจิวซินเดินไปนั่งลงก่อนจะมองไปที่สองข้างอันมีชายหนุ่มหลายคนยืนอยู่อย่างคุมเชิง

โอ๊ย...ไม่ต้องเฝ้ากันขนาดนี้หรอก นางคงหนีไปที่ใดไม่ได้แน่

หญิงสาวหันไปมองชายซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้าเพื่อให้เขาเอ่ยออกมาก่อน

“เอาล่ะ พวกเราต้องขอโทษที่ทำให้แม่นางตกใจด้วยพวกเรารับงานปล้นชิงเกี้ยวเจ้าสาวของท่านโดยผู้ว่าจ้างได้ออกคำสั่งให้สังหารท่านทิ้งเสียด้วย”

เจียจิวซินฟังมาถึงตอนนี้สีหน้าก็เริ่มซีดเผือด

อ้าว...นี่กะจะเรียกนางมาบอกว่าจะฆ่าอย่างหน้าตาเฉยเนี่ยนะ

“แม่นางอย่าเพิ่งกลัว ข้าเพียงจะอธิบายว่าความจริงพวกเราเลิกปล้นชิงมานานแล้ว เพียงแต่ด้วยความอัตคัดขัดสนจึงจำต้องรับงานนี้ ด้วยผู้ว่าจ้างให้เงินค่าจ้างมาเป็นจำนวนมากอีกทั้งยังยกทองคำเครื่องประดับซึ่งเป็นสินเจ้าสาวเหล่านี้ให้อีกด้วย เขายังให้สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องราวใดมาถึงพวกเราแน่ด้วยเขาจะทำให้เรื่องเงียบหายไปกับสายลมเอง พวกเราจึงตัดสินใจรับงานนี้”

“ส่วนเรื่องการสังหารแม่นาง พวกเราไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนั้นอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่จะให้ปล่อยตัวท่านออกไปก็คงกลายเป็นการทำงานไม่สำเร็จ ข้าจึงอยากจะขอเชิญให้แม่นางอยู่ที่นี่ก่อนสักระยะหนึ่งได้หรือไม่”

จบประโยคนี้ เจียจิวซินค่อยถอนหายใจออกมาอย่างคลายใจ

เฮ้อ...นึกว่าต้องสิ้นชีพกลายเป็นผีอยู่ที่นี่เสียแล้ว

“แล้วข้าต้องอยู่นานเท่าใด” หญิงสาวไม่ต่อรองหรือข่มขู่ด้วยตำแหน่งของบิดาหรือว่าที่เจ้าบ่าวอีก ด้วยรับรู้มาแล้วว่าพวกเขาล้วนไม่เกรงกลัว

“จนกว่าข่าวคราวจะเงียบหายไปและไม่มีผู้ใส่ใจหาตัวเจ้าแล้ว”

“หมายความว่าข้าต้องกลายเป็นคนหายสาบสูญไปเช่นนั้นหรือ ไม่สามารถกลับบ้านสกุลเจีย รวมทั้งไม่สามารถกลับไปที่ตำหนักของอ๋องมู่ได้”

“เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น”

เจียจิวซินนิ่งคิดอย่างข้องใจ

ผู้ใดกันที่คิดจะสังหารนาง